er zijn mensen die geen hondje nemen omdat ze beide fulltime werken, he beestje zou dan aandacht te kort komen.... ik ben opgegroeid in zo´n ´budget-gezin' , en we hadden niet alles, we gingen af en toe op vakantie, en ik had 2e hands speelgoed. ik had wel mn moeder die naar me luisterde, met me koekjes bakte, en boven alles alle tijd voor me had. ik weet nog hoe fijn ik dat vond, en dat wil ik mn dochter en andere kindjes graag meegeven. ook ik had een goedbetaalde drukke baan, maar werk blijft er wel, al is t dan in een andere sector. mn kindjes leren maar 1x lopen, zeggen hun eerste woordjes maar 1x, en ik wil er voor ze zijn als ze overdag hun knietje openschaven. geld maakt niet gelukkig, maar dat heerlijke snoetje dat me s morgens, s middags en s avonds aankijkt wel.
ik vraag me serieus af als je je kind 5 dagen in de week hele dagen weg brengt waarom je dan aan kinderen bent begonnen? ik weet nog heel goed dat mijn moeder elke middag als ik uit school kwam thuis was en dat vond ik zo fijn. veel fijner dan als ze was werken zodat ik een nieuwe fiets of whatever zou kunnen krijgen.
opzich fulltime werken wanneer de kinderne op de basisschool zitten oke.. maar waarom allemaal per se in die belangrijkste 4 jaren.... en je dan afvragen waarom je je kind niet begrijpt Heel vaak in mn omgeving moeders die niet weten wat er met hun kind is... tja als je zo weinig dingen meemaakt met je kind ( zoals bepaalde slaaprituelen en eetmomenten) dan begrijp ik dat je niet goed naar je kind kan kijken....je mist nou eenmaal een groot gedeelte van het opgroeien en ontwikkelen.. mijn moeder was ook altijd thuis, maar ik wilde graag overblijven smiddags...smiddags vond ik het wel heel fijn dat ze was... ik hoop het ook zo te kunnen doen, maakt me niet uit wat voor werk ik moet doen...maar hopelijk kan ik wel meer als de helft op tijd thuis zijn voor de kinderen na school
Ik werk ook 4 dagen maar dan wel 24 uur. Wij moeten enorm budgeteren omdat mijn man en ik samen zo'n 800 euro op salaris achter uit zijn gegaan door baan verlies. Oh en ik raakte mijn baan kwijt toen ik 23 weken zwanger was en mijn man toen ik net bevallen was ( beide vast contract ) Dus tsjah we hadden het goed nu wat minder kunnen er weinig aan doen.. We redden het opzich goed ( hebben een heel klein koop apartementje wil er gaar weg maar dat gaat nu niet ) En als je auto dan in ene kapot gaat en geen enkele garage hem wilt laten maken omdat de auto het niet waard is tsjah dan doen we het maar op de fiets.. ( voor mij niet zo erg werk in mijn wijk ) Maar mijn man moet 1,5 uur fietsen. Mijn zoontje gaat 3 dagen naar het kdv en dat worden er ws 4 aangezien we ons zoontje nu niet meer naar oma kunnen brengen ( die paste 1 dag op en woont 1 uur rijden bij ons vandaan ). Ik voel me erg niet slecht bij beter gezegd ik zal wel moeten anders leef ik straks op straat en wat een ander vind zal me werkelijk aan m'n anus oxideren! Ik werk hard voor mijn centjes en hard voor mijn gezin zodat we een huis hebben en te eten hebben. En een ander die thuis zit en thuis kan blijven dat is toch ook prima?! Ieder zijn ding!
Denk dat je dat alleen voor jezelf kan bepalen. Als je, zoals je zegt, bij 4 dagen werken, nog steeds een dag thuis moet werken, en die inkomsten mist, ja dan kan je net zo goed gewoon op kantoor werken. We willen tenslotte allemaal betaalt worden voor het werk dat we doen. Tis en blijft een keuze, ook met oog op het financiele plaatje. Werk je, omdat je dan gewoon net wat ruimer in je geld kan zitten, en niet hoeft te dubbeltje draaien. Of werk je omdat je 2 auto's en ieder jaar 2x of vaker op vakantie wil kunnen gaan? Die ouders heb je namelijk ook genoeg. Klagen dat ze zoveel werken anders moeten ze die luxe dingen laten schieten. Tja... Tis een keuze...
Ik heb weleens van ouders gehoord dat ze 1500 euro (netto!) per maand moesten betalen aan de opvang voor 4 dagen, dus vraag me dan weleens af waar ze eigenlijk voor werken haha
Iedereen moet het voor zich weten. Als jij je prima voelt met de manier waarop jullie leven en hoe de uren zijn ingedeeld is dat goed toch? Ik zou hier persoonlijk nooit voor kiezen. Mijn vriend werkt fulltime en ik tussen de 12 en 20. Zou ook niet meer willen werken, wil zo min mogelijk van zijn ontwikkeling missen. Ik weet nog altijd hoe fijn ik het vond dat ik mijn moeder lekker dicht bij me had als ik haar nodig had. Zij is pas gaan werken toen ik een jaartje of 10 was en dan kwam ze ongeveer thuis wanneer ik uit school kwam. Heerlijk vond ik dat! Zo wil ik het dus ook doen, want in mijn ogen kunnen dure spulletjes en etc nooit opwegen tegen de zorg en aandacht van je mama
Word altijd zo moe van moeders die denken dat ze het beter doen... Werkend/niet werkend.. de eeuwige discussie! Word echt schijtziek van moeders die zich niet in een ander in kunnen leven (het topic stroomt vol met deze dames zie ik!) En de opmerking 'waarom ben je aan kinderen begonnen als je 5 dagen werkt' .... Wel eens bedacht dat het leven niet altijd loopt zoals je gepland had of zoals jij het graag wil? Ik zou ook liever minder werken (stop nu een fulltime baan in 32 uur), maar ja, ik was liever ook niet gedumpt toen ik zwanger was waardoor ik er nu alleen voor sta. En dan kies ik er nu héél bewust voor om zoveel te werken, JUIST voor mijn kind. Ik wil hem namelijk graag meegeven dat je voor jezelf moet zorgen, zelfstandig moet zijn, nooit afhankelijk moet zijn van een ander.... Verbaas me trouwens altijd over deze 'strijd', ik heb een paar hele lieve vriendinnen die (bewust) thuisblijfmoeder zijn en wij hebben het hier echt nooit over....
even n advies:misschien kun je een oppas regelen die bij jou thuis vr de kinderen zorgt, zodat ze thuis gevoel kunnen ontwikkelen.iemand die hen ook naar psz brengt om met andere kinderen te spelen. als je zoveel geld verdient dan is dat misschien betaalbaar vr jou. want zo doen de moeders die ik ken die n echte carriere hebben met veel verplichtingen.
Ik vind eerlijk waar dat jullie het goed geregeld hebben. Het gaat erom hoe je daarnaast met je kind omgaat. Ik hou ook totaal niet van die vooroordelen die je als werkende moeder (zeker voltijds) naar je hoofd krijg geslingerd. Andersom geldt dat natuurlijk ook, het is voor iedereen een eigen keuze waar je altijd ook zelf achter moet staan, voel je je niet lekker in een situatie, dan voelt je kind dat en dan krijg daar ook de rekening van. En dan maakt het niet uit of je moeder veel thuis was of veel aan het werk was. Ga gewoon zo door, zolang jullie daar achter staan heeft niemand daar iets mee te maken. Dit soort dingen blijven een eeuwige discussie en waarom eigenlijk, we zijn allemaal anders en maken allemaal andere keuzes, goed of fout, wie zijn zij om daarover te oordelen?! Jij leeft jouw leven en zoals ik het van jou begrijp ben jij ook heel erg met het welzijn van je kind bezig en wil je net als elke ouder dat je kind opgroeit tot een fijn mens die bereikt wat hij/zij wilt.
Waarom kan er nooit eens normaal tegen elkaar gereageerd worden als het om dit soort onderwerpen gaat? Ik zie alweer aardig wat 'kwetsende' reacties zowel richting de werkende moeders als de thuisblijfmama's. Laat iedereen in zijn/haar waarde. De een wil werken, de ander niet, accepteer dat eens van elkaar. Snap alleen niet waarom kinderen van thuisblijfmama's het per definitie beter hebben als kinderen van werkende mama's. Mijn vriend heeft een eigen bedrijf, dus is gelukkig regelmatig thuis. Ik werk als oproepkracht in de zorg, dus ik heb geen vaste tijden per week. Soms werk ik 40 uur per week en soms zit ik 2 weken achter elkaar thuis. Mijn dochter zit overigens inmiddels wel op de basisschool, dus van 'dumpen' hier geen sprake, want tussen de middag is ze thuis en na school wordt ze direct opgehaald. Maar of ik me dan meteen beter voel dan een moeder die haar kind wél 'hele dagen' naar een kdv brengt of waarvan het kind naar een bso moet.. Nee, dat zeker niet. En ik voel me ook niet beter dan een thuisblijfmama omdat we twee inkomsten hebben. Nee, iedere situatie is anders en ik vind niet dat we elkaar daarop moeten gaan veroordelen.. Ik ben van mening dat kinderen van werkende mama's net zo gelukkig zijn als kinderen van thuisblijfmama's!
100% waar. En alle respect voor je dat je die keuze zo hebt gemaakt, daar moet je ook sterk voor in je schoenen staan, gezien de reacties die hier idd voorbij komen.
ik denk dat je het topic nog even goed moet lezen. Ten eerste begint het met ts zelf, die al met verwijten komt...want zij denkt aan de toekomst van haar kinderen (alsof parttime of niet werkende moeders dat niet doen) en hebben heel veel mensen erbij gezegd dat ze veel respect hebben voor degenen (net als jij) die geen keuze hebben.
@ Chiggy, er zit natuurlijk wel een verschil tussen verplicht zoveel moeten werken en er zelf voor kiezen he..
Wil hier nog even op reageren, want parttime werken kan prima gecombineerd zijn met gewoon normaal rond kunnen komen. En ik hoor zat mensen bij wie de moeder thuis is, en die ook prima rond kunnen komen. Dus je maakt de keuze wel erg zwart-wit. Ik herken me als parttime werkende moeder met een parttime werkende man in ieder geval TOTAAL niet in het financiele beeld dat jij hierboven schetst. Als jouw man een leidinggevende functie heeft, kan ik me overigens niet voorstellen dat je niet rond zou kunnen komen van enkel zijn salaris. Dat je dat niet WILT, is wat anders en helemaal jouw eigen keuze. Misschien is het handiger om gewoon te zeggen: ik WIL werken en ik WIL geen concessies doen aan welke carriere ik dan precies kan maken. En dat is prima toch? Als dat in jullie gezin werkt, moet je dat vooral doen. Dat sommige anderen daar een waarde-oordeel aan vast plakken. Tja, dat gebeurt toch wel. Dat gebeurt met elke keuze die je zou maken. Lekker belangrijk, zou ik denken Ga toch alsjeblieft niet proberen om iedereen in de wereld om je heen zover te krijgen dat ze staan te applaudiseren voor jouw keuzes. Dat zal niet gebeuren, omdat anderen andere keuzes maken en die keuzes maken ze omdat ze andere prioriteiten stellen en jouw prioriteiten dus niet snappen. En dat levert vaak een waarde-oordeel op. Dat doe jij zelf toch ook best een beetje naar niet- of parttime werkende moeders....
Ik vind dat iedereen moet doen waar hun zich prettig bij voelen.. de een heeft wel de optie minder te gaan werken de ander niet ook al zouden ze willen. en de ene mama vind t prettig om minder of niet te werken een ander word daar niet gelukkig van. dus ik vind dat iedereen dat lekker zelf moet weten. je zegt zelf je hebt geprobeerd minder te werken lukte niet maar je hebt nog wel een baan. moet je tegebwoordig ook blij mee zijn. dus zou zeggen trek t je niet aan het zou niks voor mij zijn zeg ik eerlijk maar iedereen is andersm en zeg ook eerlijk als ik een fulltime baan had waar ik lekker verdien en niet de optie heb te minderen wie weet zou ik dezelfde keus maken onder t mom van heb tenminste wel een baan. Ik heb een eigen webwinkel maar ik wil nog steeds een paar uur buiten de deur werken helaas lukte dit langere tijd niet en dat was behoorlijk frustrerend en ik werd daar niet gezelliger van.. dus die zekerheid is natuurlijk heerlijk!
Hier ben ik het dus volledig mee eens! Bij mij was het vroeger thuis net zo. Het hangt er ook heel erg van af hoeveel waarde je hecht aan 'materiële zaken' en luxe denk ik. Wij zijn nu 6 jaar samen, allebei 7 jaar geleden gescheiden en met schulden achtergebleven destijds. Wij wonen in een doodnormaal rijtjeshuis, wel koophuis, waar nog het een en ander aan zou moeten gebeuren, een kleine maar leuke tuin, een auto waar de roestplekken hun weg op weten te vinden (man heeft wel auto van de zaak.. dat dan weer wel), onze meubels zijn een redelijk bijeengeraapt zootje (wat ook wel weer leuk staat vind ik zelf), we hebben geen ladingen gadgets in huis, we maken nooit verre reizen en houden vakantie in een strandhuisje van familie hier 5 km. vandaan. We hebben geweldige families en vrienden en sparen een beetje voor de kinderen, voor onszelf lukt dat af en toe. Ik werk 2-3 ochtenden tegenwoordig, zou er wel iets meer bij willen maar er is momenteel gewoon even niet meer. Dennis is dan bij de gastouder. Ik werk om wat bij te verdienen inderdaad, om normaal te kunnen blijven leven. Ik werk tegenwoordig in de zorg, al 5 jaar inmiddels, voorheen heb ik 15 jaar als directiesecretaresse gewerkt. Mijn man is account-manager en bevindt zich hele dagen op de weg. Ik ben 41 en kreeg als kadootje op mijn 39e nog een kindje!! Wat een wonder en wat een blijdschap! We zijn gelukkig zo. Méér dan gelukkig. En geen haar op mijn hoofd die eraan moet denken om Dennis 5 dagen naar de gastouder te brengen zodat ik aan haar moet vragen wat hij die dag heeft gedaan, of hij nog nieuwe woordjes heeft geleerd en of hij nog iets nieuws kan? Nooit, nooit nooit. Mocht het financiëel moeilijker worden dan nu, gaat deze dame nog wel een extra ochtend werken en desnoods in ploegen meewerken, dus ook 's avonds maar dan is papa wel lekker thuis. Ik veroordeel niemand maar ik begrijp ècht niet waarom je kinderen hebt gekregen als je ze toch - en dan bedoel ik fulltime - gaat wegbrengen? Daar kan ik, hoezeer ik mijn best ook doe nadat ik hier een tijdje heb meegelezen, met mijn volle verstand niet bij. Blijkbaar hebben jullie voor nu een goede balans gevonden maar ik vraag me wel af of je hier later geen spijt van krijgt... je mist zoveel! Ik snap dat je kind ook gelukkig is als jij het ook bent, maar hoe weet je zeker dat je kind zich genoeg aan je hecht als je er zo vaak niet bent? Voor mezelf zou dat een hele kwalijke zaak zijn eerlijk gezegd en zoals ik al zei, ik hoop voor jou dat je er later niet met spijt op terug zult kijken.
Ik vind een moeder die er bewust voor kiest zoveel te werken ook niet per definitie een slechtere moeder dan een bewuste thuisblijfmama... Respecteer elkaar nou gewoon eens. Elke moeder wil over het algemeen het beste voor haar kinderen (dat neem ik dan maar aan iig ) Ik krijg gewoon echt de kriebels van die vele ondoordachte opmerkingen... (van beide kanten )