Goedemiddag,, Ik heb nogal een complex verhaal.. Ik ben 23 en ik ben 10 jaar samen met me man waarvan 5 jaar getrouwd en een dochter van 3 jaar. Ik heb een hele heftige jeugd gehad en en kreeg geen steun en liefde van me ouders en familie. Ik zocht liefde in andere dingen en tot de dag van vandaag realiseer ik me dit en weet ik waarom ik zoveel klachten heb, mentaal en lichamelijk. Ik wil mezelf echt heel graag verbeteren maar ik heb het gevoel dat ik nu opgebrand ben en ik kan met mensen praten maar ze snappen het toch niet helemaal en ze weten ook niet hoe ik me voel. Ik hou me altijd sterk voor me gezin en familie. Ik zorg dat me huis netjes en schoon is, dat ik er ben voor me gezin en familie maar nu voel ik me echt op op. Ik heb nooit echt met me man hierover kunnen praten , hij begrijpt het ene kant niet en we hebben vaak op het randje gezeten om te scheiden.. Hij weet wat het probleem is maar ik weet van mezelf even gaat het goed en paar dagen later zit ik weer in de put en zo gaat het dus altijd.. Maar nu zie ik in dat ik moet veranderen .. maar hoe? Alles is ook zo snel gegaan, samenwonen, trouwen, kindje en ik ben pas 23 en ik weet echt wat ik nu wil voor de toekomst maar ik weet niet hoe ik het moet aanpakken want ik kan echt niet met me man praten. Ik zit altijd met me hoofd in het verleden en de herinneringen, ik kan niet schrijven wat er allemaal is gebeurd maar het is echt heel veel. Ik wil het echt loslaten en voor de toekomst vechten voor me dochter en ik denk niet dat me huwelijk het gaat redden. Me man is echt een schat met een hart van goud en het is gewoon zwaar ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. Ik vluchtte ook altijd voor problemen, ik praatte er nooit over maar nu is dus teveel geworden en ik kan ook moeilijk praten hierover met andere. Zucht.........
Ik zou heel snel een afspraak bij de huisarts maken en samen bekijken of therapie iets voor je kan doen.
Ik zou naar de huisarts gaan en een psycholoog bezoeken. Klinkt alsof je zeker hulp nodig hebt. En wat rot dat je er met je man niet over kunt praten, juist als je al 10 (!!) jaar samen bent, zou dat toch wel moeten kunnen. Jullie kennen elkaar door en door. Heel veel sterkte. Overigens kan ik me heel goed voorstellen dat je huwelijk het niet redt. Je was 13 toen je iets met hem kreeg, je verandert nadien nog zoveel. Wil niet zeggen dat het bij iedereen die vroeg een relatie kreeg slecht af moet lopen hoor (ik was ook 16) maar ik kan het me wel heel goed voorstellen. Je was nog kind en nu ben je volwassen en denk je anders over dingen. Lijkt me wel heel moeilijk dat je daar niet met hem over kunt praten.
Eerst naar de huisarts. Die kan je eventueel doorverwijzen. Succes en heel veel sterkte zal zwaar gaan worden.
Een telefoontje naar de huisarts voor een afspraak. Daar om een doorverwijzing vragen naar een psycholoog. En van daaruit verder kijken naar wat noodzakelijk is.
Klinkt alsof je emmertje net een drup teveel heeft gehad en dat is helemaal niet erg, juist goed dat je het aangeeft en niet negeert. Inderdaad de huisarts bellen en vragen wat de mogelijkheden zijn, hier ga je ws niet zelf uitkomen. En wellicht ziet je huwelijk er een stukje beter uit als je jezelf wat minder in de put voelt. Heel veel succes en weet dat wij hier altijd zijn om te kletsen. Digiknuffel vanuit hier.
Wat de anderen al zeggen. Je kunt je echt beter voelen, echt waar! Ik heb ook jarenlang met depressies en ptss geworsteld en ben er nog wel vatbaar voor. Maar sinds ik goede therapie heb gehad en antidepressiva slik die echt bij mij past, voel ik me zoveel beter. Een jaar geleden wilde ik scheiden, kwam er echt niet meer uit met mijn man. Hij is ook geen prater en ik zat me thuis op te vreten om alles. Nu is ons huwelijk goed, dat had ik nooit kunnen denken. Ik heb geen flashbacks meer aan nare ervaringen, voel me niet meer compleet uitgeput en futloos. Het kan echt, dus zet 'm op!
Wat anderen al zeggen, neem contact op met je huisarts. Je hebt nog een heel leven voor je en dat kan er een stuk zonniger uitzien. Ik ken trouwens ook moeders die veel baat hebben gehad bij Homestart. https://www.home-start.nl/pages/Home-start/Home Gewoon om alles weer op orde te krijgen na bijv. een (postnatale) depressie.
Ik denk dat je openingspost al een mooi begin is. Wellicht kun je je verhaal zoals je het nu in je eerste bericht schrijft (tegen vreemden) ook stap voor stap uiten bij iemand van buitenaf die je echt kan helpen. Soms is een vreemde juist makkelijker om je ei kwijt te kunnen dan bij iemand die dicht bij je staat.
Zoals de andere zeggen. Zorgen voor verwijzing naar psycholoog. Eerst dat aanpakken dan lijken wat effect is op je huwelijk.
Ga ajb naar de huisarts en laat je doorverwijzen ik heb ook een slechte jeugd gehad en na de sessies bij de psycholoog ben ik echt een ander mens geworden en kan ik praten als ik ergens mee zit. Ik weet hoe je je voelt en hoe moeilijk het is om de stap te zetten maar ik kan uit eigen ervaring zeggen dat je je uiteindelijk weer gelukkig gaat voelen
Voor een deel wel herkenbaar (dingen vanuit jeugd), net zoals anderen hier al zeiden zou ik een afspraak maken met de huisarts en daar benoemen waar je mee worstelt. Ik denk (heeft bij mij wel geholpen) dat therapie je onwijs kan helpen om je weer goed te voelen en dingen te verwerken. Succes!
Hoe oud is je man als ik het mag vragen? Ik denk dat he juist wel moet praten om de situaties uit je jeugd te verwerken. Daarnaast was jij een jong kind toen je deze relatie begon, in je tienerjaren verander je als mens heel erg en dit zijn de cruciale jaren voor je geestelijke groei. Als je al die jaren in een relatie hebt gezeten en ook niet goed kon praten met je partner, kan dit ook in de weg hebben gestaan van de verwerking en je groei.
Ach ik herken veel in je verhaal. Ik heb ook een moeilijke jeugd gehad ben nu 7 jaren samen met mijn vriend wij hebben samen een dochter. Ik heb het gevoel vast te zitten geen kant meer op te kunnen. Ben al een paar x bij een psycholoog geweest, het leek goed te gaan, maar ik val weer keihard terug. Mijn vriend begrijpt mij niet en ik merk dat wij in heel veel dingen verschillend denken. Ik ben bang dat voor mij de enigste oplossing is om mijn relatie te verbreken, maar dat wil niet zeggen dat het voor jou het zelfde geldt. Binnenkort gaan we samen in therapie. Ik wens je veel sterkte toe..
Heel heel erg bedankt voor jullie reacties! Sorry dat ik laat reageer. Ik ga er zeker werk van maken maar ik moet zeggen het valt me echt heel erg zwaar Als eerst ga ik een gesprek aan met me man wat al moeilijk is als je nooit '' echt '' praat over gevoelens/emoties.
Ik ben het eens met de tips die hier zijn gegeven! Een bezoekje aan de huisarts is zeker een goede eerste stap. Maar ik moet ook eerlijk zeggen dat je in deze post echt overkomt alsof je de handdoek in de ring wilt gooien omdat het makkelijker is. Je man is geen prater, jij bent er niet zo makkelijk mee dus doen jullie het maar niet en is scheiden de beste optie. Kom op zeg! Even je rug recht en vecht voor je gezin. Geen conclusies trekken, niet alvast denken dat jullie het toch niet gaan redden maar hulp zoeken en proberen je mindset positief te krijgen. Pas dan kan je oordelen of je relatie nog wel bij je past.
Misschien kan het dan juist makkelijker zijn om eerst een gesprek aan te gaan met je huisarts. Dat klinkt misschien gek, maar soms is het makkelijker om te praten met iemand die net wat meer afstand heeft en er zelf niet emotioneel bij betrokken is. Daarbij hoef je minder bang te zijn voor de reactie. Eventueel kun je het gesprek met de huisarts en de eventuele doorverwijzing dan gebruiken als beginpunt voor een gesprek met je man. "Ik ben gisteren naar de huisarts geweest om..." Ik snap dat het je zwaar valt. Het is ook moeilijk. Ik heb ooit eens een verwijzing voor een psycholoog gevraagd bij de huisarts. Het heeft me lang gekost om de stap naar de huisarts te zetten en toen ik daar eenmaal de verwijzing had, heeft het nog een paar maanden geduurd voordat ik daarmee ook echt naar een psycholoog ben gegaan. Voor mij gaf de doorslag dat ik me realiseerde dat ik er zelf niet uit kwam en dat het echt niet vanzelf, door het tijd te geven, beter ging worden.
Ik zou ook eerst naar de ha gaan en dit ook zeggen tegen je man. Hem vertellen hoe je je voelt, dat je eraan wil werken en dat je hoopt dat jullie er samen uit komen. Ik heb 1 ding geleerd: neem nooit een drastisch besluit tijdens een crisis. Je bent nu zo uitgeput, dat je amper in staat bent om de consequenties te overzien. Als jij je straks beter voelt en je wil nog uit elkaar dan is het een ander verhaal. Maar eerst knokken voor jezelf en je gezin!