Hoi allemaal, Ik lees al een tijdje mee hier. En ik lees veel verhalen van meiden bij wie het niet lukt, die vervolgens in de medische molen gaan. IUI, IVF etc.. En zo te lezen gaat er zoveel spanning, stress en verdriet mee samen. Dat is de reden dat ik heb besloten om niet in de medische molen te gaan als het niet lukt. Hoe graag ik ook moeder zou willen zijn. Ik denk dat ik het er niet aan zou kunnen en dat ik zal moeten accepteren dat ik geen moeder wordt. En ik vroeg me af of er nog meer meiden zijn die er zo over denken. (overigens zit ik nu in ronde vijf, dus voorlopig maak ik me nog geen zorgen)
Hoi Bonbonnetje, Ik denk dat als je in ronde vijf zit dat je idd nog niet weet of je die stap gaat zetten, en dat is niet lullig bedoeld, maar dan kun je je nog geen voorstelling maken van hoe het is om voor de rest van je leven een beslissing te nemen. ook je leeftijd speelt hierin een rol, als je bv 24 bent heb je nog 'alle tijd' om van gedachten te veranderen als je 34 bent niet. Ook je man heeft een stem in deze beslissing vergeet dat niet! Daar komt bij dat er ook mensen zijn (zoals ik) die het traject echter niet makkelijk vinden, maar er wel nuchter mee omgaan. Nee het is niet leuk, maar het is ook niet 'vreselijk' en je hebt 30% kans op een baby, dus dat is niet niks. Dit soort besluiten kun je vaak pas nemen als je met de rug tegen de muur staat, eerder zou ik alle opties open houden, want een kinderwens is een basale niet te ondrukken biologische wens en niet iets in je hoofd. Ik hoop dat je héél snel zwanger bent en bespaart blijft van de keuze, dus lekker klussen he? groetjes
Ik heb heel hard geroepen dat ik nooit aan IVF zou gaan doen e.d..... maar toen dat afgelopen woensdag geopperd werdt door de gyn, ben ik er serieus over na gaan denken dat als het zo ver komen dat ik daar dan wel voor ga.... Voor mij is het dus echt zo dat ik van gedachten veranderd ben op het moment dat je er echt voor komt te staan... je verlegt je grenzen zeg maar (onbewust).
Ik kan je vertellen dat ik in het VU het helemaal niet als een belasting heb ervaren! Ik vond het proberen en zelf oefenen ed. erger als het hele IVF traject
Tja, dat is voor iedereen verschillend... Ik heb ook gezegd dat ik nooit de MMM in wilde gaan.... Zie mijn onderschrift... Bij dat standpunt ben ik gebleven.
Bedankt voor de reacties. Het is inderdaad zo dat ik nog jong ben, en nog redelijk tijd heb om van gedachten te veranderen. Inderdaad.. in ronde vijf weet ik ook helemaal nog niet waar ik over praat. Maar om mij heen, en hier ook, heb ik gezien hoeveel spanning het voor velen met zich meebrengt. Overigens bijzonder om te lezen dat je de behandeling in het VU totaal niet als een last ervaren hebt. Dat is echt super. Het is overigens ABSOLUUT niet mijn bedoeling om iemand met dit topic te kwetsen, maar ik vind het interessant om hier met anderen over te praten.
In het begin dacht ik er ook zo over maar je hebt op den duur zoveel over om maar zwanger te worden. En ja het is echt frusterend, verdrietig, weer een teleurstelling, weer ongesteld, weer naar het ziekenhuis, weer pijn hebben, weer andere behandelmethodes. Je zoekt van alles uit, probeerd van alles. Wij zijn nu dik 4 jaar bezig en ik ben blij dat we dit mogen kunnen doen. Het is erg frusterend, als je niet op de natuurlijke manier zwanger kunt worden. Succes ermee en ik hoop dat je het nooit nodig bent. Liefs Riv
Ik twijfel er ook erg over. We zijn nu 1,5 jaar bezig met zwanger worden. Heb afgelopen november een miskraam gehad met ongeveer 5 weken. Ben toen bij de verloskundige geweest voor een gesprek. Die vroeg ook of we naar de gynecoloog wilde. Ik heb hier nee op gezegt. Nog niet. Maar als het nog eens mis gaat of als het weer lang duurt dan wil ik wel graag weten waarom.
Goeie vraag; de MMM in of niet... Ik heb het hier met mijn man over gehad, aangezien ik vind dat hij hier net zoveel zeggenschap over heeft als ik. Wij zijn (nu) van mening dat we een grens trekken. De eerste onderzoeken zullen toch (nog) niet zo belastend zijn, dat we dit emotioneel wel aankunnen. Een bloedonderzoek en gynaecologisch onderzoek vind ik het minste wat je kan doen om te onderzoeken of er wellicht iets mis mee is. Probleem bij ons is alleen dat mijn man niet echt bereid zal zijn om ook zijn zaad te onderzoeken. Ik denk dat hij het dan al te ver vind gaan. Terwijl ik ook dat maar een primair onderzoek vind. Wellicht dat hij vindt dat het zijn mannelijkheid aantast (geen man wil horen dat hij niet kan voortplanten, natuurlijk....), meer dan dat een 'gedoe' is. Het meeste werk zullen toch de vrouwen ondergaan met al die gynaecologische onderzoeken e.d. Ik kan nu wel zeggen dat we het bij de eerste onderzoeken zullen laten, mocht het niet lukken. Maar ik heb geen idee hoe ik erover denk als ik werkelijk zo ver ben. Voor nu heb ik in ieder geval besloten deze maand af te wachten. Dan hebben we iets van 12 rondes (waarvan eigenlijk maar 6 of 7 serieuse kans had) geprobeerd en dan ga ik als eerst naar mijn ha. Kijken wat zij ervan zegt. Stap voor stap zien we dan wel wat het ons brengt (hopelijk een wondertje, natuurlijk )
Maria, mag ik even zeggen, dat je een geweldig nuchter stukje tekst hebt neergezet!! aan je onderschrift te zien, zijn jullie al heel lang bezig en genoeg meegemaakt!! respect, echt waar!dat je zo nuchter lief en goed kan reageren! Liefs
Wij hebben er bewust voor gekozen om niet de mmm in te gaan maar het over te laten aan de natuur. Zou het niet lukken dan legde we er ons bij neer dat wij nooit een kind zouden krijgen. In onze omgeving hadden wij gezien hoe zwaar het was om de mmm wel in te gaan en dit wilde wij gewoon echt niet. We wilde ook niet weten door wie het niet lukte zodat je elkaar daar ook niks over kon verwijten. Mijn man stond ook niet open voor donorzaad of adoptie. Onze relatie samen was voor ons beide belangrijker dan een kinderwens. Wij hadden ons er ook bij neergelegd dat we kinderloos zouden blijven. Al vanaf dat ik begin 20 was gebruikte we al geen voorbehoedsmiddelen en opeens op mijn 36e had ik een positieve test in handen. Waarschijnlijk lag ons probleem dat door overgewicht mijn cyclus dus niet goed was en ik was dus aardig wat kilo`s afgevallen in de 2 jaar voor dat ik zwanger werd. Maar om eerlijk te zeggen nu ik dus een dochter heb en besef hoe fijn het is om haar in ons leven te hebben weet ik niet als wij nog voor een 2e zouden willen proberen te gaan of ik dan weer de mmm niet in zou willen gaan.
Ik herken jouw standpunt wel, ik dacht er 5 jaar geleden ook zo over. Wij hadden toen 2 jaar zelf geprobeerd, naar de HA gegaan en een stukje MMM doorlopen. Temp bijhouden, zaadonderzoek, samenlevingsonderzoek, HSG. Alles was in principe goed en verdere onderzoeken zouden voor mijn gevoel best ingrijpend zijn (kijkoperatie) Wij hebben toen besloten om de natuur zijn gang te laten gaan. Konden er ook goed in berusten voor ons gevoel, genoeg andere fijne dingen in het leven zo met z'n tweetjes. Dat hebben we zo gedaan tot ruim een jaar geleden....en toen ging ineens als een idioot mijn klokje tikken, eind dertig....ik wil toch!!!! Ineens was er niet echt meer een grens, whatever it takes. En zie... Dus van beide kanten heb ik het meegemaakt, en ik heb het ook niet als zwaar ervaren hoor, spannend natuurlijk wel, maar geen negatieve ervaringen, maar ben wel een nuchter type dus dat zal wel schelen.
M'n mannetje & ik zitten nu net 3 mndjes in de mmm. We hebben net de eerste onderzoeken gehad, wat allemaal nog niet zoveel voorstelde voor ons. Ik heb vanaf het begin af aan gezegd dat ik er alles voor over zal hebben om een beebje te krijgen en dat voelt na gesprekken over iui en ivf nog precies hetzelfde. Tuurlijk zullen we strax als we behandelingen gaan krijgen en die niet meteen lukken verdriet en stress ervaren, maar dat hebben we nu elke maand eigenlijk ook al. Ik kan me ergens niet voorstellen dat we ooit het punt bereiken dat het proberen een kindje te krijgen ons meer verdriet zal bezorgen dan het opgeven van onze lang gekoesterde kinderwens. Maar we zitten natuurlijk nog maar net in de mmm en misschien ga ik er anders overdenken als het strax weer x op x mislukt. Ik kan me wel voorstellen dat we misschien een keer een (korte) pauze inlassen om weer een beetje tot onszelf te komen, zeg maar. Iedereen heel veel succes met zwanger worden gewenst!