Inmiddels ben ik al een jaar geleden bevallen maar ik denk nog vaak terug aan mijn bevalling. Vaak als ik in bed lig en mijn ogen dicht doe overvalt me weer het gevoel van wat ik tijdens mijn bevalling heb gevoeld. Mijn zoontje is thuis geboren. Totaal duurde het 6 uren en 15 minuten geperst. Iedereen die ik het vertel vond het een prachtige bevalling, thuis en helemaal zelf! Toen mijn bevalling van mijn tweede kindje begon was mijn man nog op zijn werk. Ik heb hem een bericht gestuurd dat het kon zijn dat het begon maar ik had vaak oefenweeen gehad dus ik wist niet of het door zou zetten. 16:00 uur mocht hij naar huis. Toen hij thuis kwam waren de ween doorgezet. Ik besloot de verloskundige te bellen. Ze zei wat wil je dat ik doe? Ik zei langskomen! Ze zei we wachten het nog even af. Ik was ondertussen naar boven naar de slaapkamer gegaan, de bedoeling was ook dat ik daar zou bevallen. De ween werden steeds heftiger dus ik belde de verloskundige weer dat ze nu moest komen! Ze zei dat ze zou komen. De weeën werden heel heftig terwijl ik alleen boven was op de slaapkamer. Mijn man weet niet goed wat hij moet doen tijdens dit soort situaties dus hij stond beneden te wachten met de deur open op de verloskundige. Ik ben boven in mijn eentje volledig in paniek geraakt. De verloskundige kwam maar niet. Daarvoor had ik ook mijn kraamverzorgster gebeld, maar ook zij kwam niet. Ik had een paniekaanval en kreeg lucht meer. Ik ben volledig in paniek geraakt in mijn eentje.. Uiteindelijk kwam de verloskundige en had ik al 10 cm ontsluiting. Ik mocht meteen beginnen met persen en in 15 minuten was mijn zoontje geboren. De hele ontsluiting heb ik in mijn eentje gedaan en dat was heel erg heftig. Mijn zoontje is mijn tweede kindje. Mijn eerste bevalling was 24 uur lang en zwaar maar ik heb veel steun gehad en zo ben ik er door gekomen. Ondanks dat ik lichamelijk veel meer pijn had dan mijn tweede bevalling heb ik hier nooit psychisch last van gehad. Heeft iemand een idee wat ik hier aan kan doen? Ik kan er met niemand over praten iedereen zegt dat ik blij mag zijn met zo'n makkelijke bevalling.
Als je merkt dat je er echt zoveel psychische last van hebt zou ik zeker langs je huisarts gaan om met een professionel in contact te komen... misschien iets van EMDR oid. Wat naar dat je er van niemand over mag praten/ je gevoel er niet mag zijn.. Sterkte!
Zou ook voor EMDR gaan. Ik zou er wel iets mee doen. Dat het op je netvlies staat zegt genoeg. Het maakt dan niet uit hoelang het duurde of wat een ander er van vind. Sterkte!
Ik zou beginnen met het boek lezen: Perfecte bevallingen bestaan niet. Van Diana Koster. Hierin beschrijft ze precies wat voor invloed een heftige bevalling op je leven kan hebben, zelfs (of juist!) als je 'volgens de boeken' een goede of normale bevalling hebt gehad. Het gaat namelijk niet om hoe je bevalling verliep maar om hoe jij je voelde en dat is traumatisch geweest. Wat ik me overigens héél goed kan voorstellen! Daarna denk ik ook dat EMDR een hele goede stap is. Dat helpt echt bij het verwerken van een traumatische gebeurtenis (weet ik uit ervaring). Het feit dat je hier na een jaar nog steeds last van hebt zegt wel dat je er echt iets mee moet doen. Sterkte!
Ik heb emdr gehad, bleef de bevalling maarr herbeleven. Na slechts een paar sessies had ik mijn nachten weer terug voor leuke dromen na elke emdr sessie was ik uitgeput en leeg, maar wel een fijne vorm van uitputting. Viel thuis dan als een blok in slaap
Ik had bij mijn oudste dochter ook pas na een jaar het besef van de bevalling. Het was allemaal op dat moment niet zo heftig en het was een rustige spoedkeizersnee, maar ik dacht een jaar later opeens: in een arm land was ik tijdens de bevalling waarschijnlijk dood gegaan. Ik heb rond haar eerste verjaardag een paar x gehuild en toen was het weer over. Mocht je in jouw geval nou last blijven houden van dat vervelende gevoel dan zou ik met een psycholoog afspreken. Altijd fijn om het van je af te praten.
Heftig voor je geweest begrijp ik uit je verhaal. Ga naar je huisarts meid, dit herbeleven is een symptoom dat je er een trauma aan hebt overgehouden. Het zit vast tussen je korte en Lange termijn geheugen en het Kan niet weg. Emdr Kan jou hier vanaf helpen.( Ik heb het zelf gehad na een agressie incident op mijn werk en ervaring Mee). Google Maar eens op ptss symptomen..
Inderdaad naar je huisarts en vragen om een doorverwijzing naar de GGZ voor angstbehandeling (trauma). Als je huisarts niet precies weet naar wie je verwezen moet worden of je wilt meer weten over de vergoeding zou ik je willen adviseren naar je zorgverzekeraar te bellen. Zij weten (als het goed is!) waar je terecht kunt zonder onnodig bij te betalen. Veel sterkte!
Oh meid toch! Wat heftig voor je! Heb je een nagesprek met je verloskundige gehad? Neem je haar kwalijk dat ze voor jouw gevoel te laat kwam? Ik zou denk ik beginnen met een gesprek met haar aan te vragen. Lucht dat niet op, dan naar de huisarts. Daar zou je dan een verwijzing kunnen krijgen.