Mijn oudste zoontje huilde ook enorm veel, dag in dag uit en ik heb heel veel uitgeprobeerd. Ik stond er ook nog alleen voor, maar mijn moeder hielp wel eens een paar uurtjes, zodat ik even lucht kon happen. Ik heb 1x mijn bord eten door de kamer gegooid waar mijn moeder bij was, omdat ik echt, echt niet meer kon... Ik schaam me er nu nog voor. Het enige wat ik kan zeggen is dat, als lichamelijke oorzaken uitgesloten zijn, de "tijd" ook help. Al is het een cliche misschien. Een kleintje wordt groter en het huilen "sleet" bij ons. Met drie maanden begon het langzaam beter te worden, sliep hij opeens eens een paar uur aan 1 stuk, en sprong ik een gat in de lucht om vervolgens weer een paar dagen in het oude gehuil terug te vallen. En de goede dagen werden langzaam meer dan de slechte. Maar zo klommen we langzaam uit het dal en met een half jaar was het voor 75% verbeterd. Mijn zoontje (nu 8 jaar) is nog altijd een erg gevoelig ventje die zich niet altijd goed zelf kan vermaken en veel aan me hangt. Maar prachtig kan tekenen en heel wijs en slim is. Bij ons was het heel sterk "zijn aard". Het enige wat ik kan zeggen is; heel veel sterkte en neem je rust, hoe moeilijk het ook is hem in andermans handen te geven. Maar het gaat echt over, echt waar!
Nou meiden de stofzuiger staat aan hoor. Een voordeel is in ieder geval al dat ik hem een stuk minder hard hoor huilen haha. Maar ik moet er bij zeggen dat hij nu al een stuk rustiger is, niet zo hysterisch als anders. Ik laat hem nog even aan staan, zou heel bijzonder zijn als zoiets simpels zou blijken te werken. (en mijn huis nog schoon ook )
Gatverdegetver het is weer helemaal mis Ik probeer hem al vanaf half 9 te laten slapen en meneer is alleen maar aan het brullen. Niks helpt meer om hem in slaap te krijgen. Ik had me er zo op verheugd om vanavond even met mijn mannetje op de bank te kunnen zitten. Potje thee staat klaar met wat lekkers en is onderhand koud. Nu zijn we alleen maar bezig met om en om naar boven te gaan om te troosten.Ik schaam me ervoor om het te zeggen maar ik irriteer me gewoon aan dat gekrijs van mijn zoontje. Hij heeft er waarschijnlijk wel een goede reden voor om zo tekeer te gaan maar ik kan het niet meer bedenken. Schone broek, volle buik, boertje gedaan, niet te warm en niet te koud, geen monsters onder het bed en een schone broek. Ik weet het verdomme niet meer en hij gaat maar door. Iedere keer als we denken dat er eindelijk wat verbetering in komt vallen we weer keihard terug in hetzelfde. Wat is nu wijsheid? Moeten we hem maar weer mee naar beneden nemen? Bah ik denk dat ik zelf ook maar in bed kruip met de bokkenpruik op...
Als hij echt overprikkelt is duurt het wel even voor het over is... Hou anders een paar dagen exact bij wat je doet, eten, luiers, huilen, alle activiteiten.. Dan kun je kijken of je er een patroon in ziet plus dat veranderingen zo sneller opvallen.
hey, ik heb niet alles meer gelezen maar heb je hem al eens laten onderzoeken? mss heeft hij toch wel pijn dan?? ik kan het best begrijpen dat je gek word van dat geschreeuw! en ik las net iets van, een dag voor jezelf doen maar ik denk niet dat de mensen staan te springen om op een baby te passen die niets anders doet dan huilen... ik zou toch nog eens naar de dokter gaan en eisen voor onderzoeken want mij lijkt dat hij niet voor niets huilt toch?
@sharon20 toen mijn dochterzo huilde wilde oma wel een dagje oppassen maar ik kon het zelf niet over mijn hart verkrijgen om de niet te troosten