Hoi Wendy, Bedankt voor je reactie! En uiteraard hoop ik voor jou dat het ook snel raak is! Succes! Liefs
ik snap jullie allemaal heel erg goed ik heb ook de andere kant meegemaakt schuldgevoel ik was 21 alleenstaand en best wel een beetje losbandig en raakte daardoor ongewild zwanger (zou nu niet meer zonder haar kunnen hoor ) terwijl bekenden van mij al tien jaar probeerden en het lukte niet ( ze hebben inmiddels een zoontje geadopteerd waren niet meer ermee bezig en opeens was ze ook nog eens zelf zwanger ) ik voelde me destijds zo schuldig er zijn mensen die het zo hard proberen en het lukt niet dus ik denk dat er ook bij familie en vrienden van jullie die al zo lang bezig zijn af en toe wel eens iets knaagd hoor ben inmiddels getrouwd en bezig voor een tweede en nu zal het zeker lekker lang gaan duren
ik ben niet zozeer jaloers als ik hoor dat iemand zwanger is. Ik vind het juist erg leuk en hoop diep van binnen dat het mij ook zo gegunt is. Tuurlijk als ik iemand zwanger zie denk ik en nu ikke ook. Maar ik ben nog niet op het punt gekomen om jaloers te worden . Ik richt me juist meer op mezelf enz.
ik snap je gevoel wel hoor hoe erg het ook is... succes, hoop dat ook jij snel een kindje mag krijgen
hier nog één die ontzettend jaloers was/kan zijn... Mijn schoonzusje en ik waren ongeveer tegelijk gestopt met de pil. Zij was na 8 maanden zwanger, ik na 15 mnd (met een zeer onregelmatige cyclus). Toen vond ik het wel even rot om te horen hoor, dat ze zwanger was. Maar wat ik helemaal niet van mezelf snap....ik heb een supermooi kindje(aug 07). In mei werd een vriendin zwanger (direct na het stoppen van de pil) en ik was jaloers! Waarom in godsnaam? Soms heb je gewoon van die gevoelens, waarschijnlijk gaan ze wel weer over. Je gunt het iemand van harte...maar zelf wil je het ook zo graag!
Ik ben ook heel erg jaloers geweest. Of jaloers... dat is misschien niet het juiste woord, maar als jezelf óók zo graag wilt, is het zo verdrietig dat een ander wel zwanger blijkt te zijn en jij niet. Ik mocht van mezelf trouwens niet jaloers zijn, vooral omdat we al twee gezonde kinderen hadden. Toch vond ik het telkens heel erg als ik hoorde van vriendinnen en familie die een baby kregen. In kinderwagens keek ik het liefst niet, reclame voor babykleding ging ongezien de papierbak in, op de babyafdeling van een warenhuis zag je mij niet. Het was zelfs heel raar dat ik er vorig jaar tóch opeens aan mocht toegeven. Toen begreep ik pas goed hoe ik al die verlangens diep had weggestopt, uit zelfbescherming. En nog vind ik het een sprookje dat ik zomaar tussen de babykleding kan kijken en ook kopen! Ik hoop dat m'n hoofd er nu 'klaar' mee is, want altijd jaloezie en verdriet hebben is niet gezond voor een mens.
Ik herken je gevoel ook hoor! Niet omdat wij al lang bezig zijn, dat niet. MAar ik was al een tijdje klaar voor de 2e maar manlief nog niet. Als ik dan andere stellen sprak die kindjes van dezelfde leeftijd hadden of zelfs jonger en al zwanger waren van de 2e........Dan kon ik wel eens denken waarom wij niet! Wij hebben het zo goed samen dacht ik dan, waarom heb ik nou zo'n trage man Terwijl Ruben pas 1,5 jaar is hoor maar als je het gevoel hebt dat je wilt en anderen gaan er met 10 maanden al voor terijl jij al 6 maanden 'wacht' tot je man er ook gevoelsmatig aan toe is... Ik moet tot mijn schaamte bekennen dat ik er wel eens flink om gejankt heb en het soms ook moeilijk vond om blij te reageren. Toen een van die zwangerschappen in een miskraam eindigde voelde ik me helemaal rot dat ik jaloers was geweest, want dat gun je natuurlijk helemaal niemand! Nou, lang verhaal, maar ik begrijp je gevoel dus zeker!
Hallo, Ik baal ook als ik hoor dat er weer iemand zwanger is. Vooral als ze er doodleuk bij vertellen dat het de 1e ronde was. Ik zou ze dan het liefst willen vertellen dat ze enorm veel mazzel hebben gehad, maar ja, dat is natuurlijk niet zo "wenselijk" om te zeggen. Tuurlijk, ook ik ben blij voor familie en vrienden, maar elke keer gaat er toch weer een steek door je hart.
Ik ben ook best wel jaloers ja :-# In mijn familie waren 4 mensen zwanger.. Dan denk ik echt waarom zij wel en ik niet.. Maar ze zijn inmiddels al bevallen..Ben hartstikke blij voor ze... Het zijn echte schatjes.. Maar ik werk ook in een winkel..en je ziet de 1 naar de andere zwangere vrouw binnenlopen..en dan denk ik weer waarom ik niet... Ik wil het echt zoo graag..
Ik ben ook vreselijk jaloers Vriendlief en ik zoeken een huis als de situatie ernaar is maar dat kan nog goed een jaar duren en over een jaar ben ik al 33 en dat vind ik oud voor een eerste kindje (sorry dames) En al mijn vriendinnen worden zwanger,we zijn met een groepje van 7,3 hebben er kinderen en 1 is zwanger. Vorige week zondag kreeg ik te horen dat zij zwanger was,ik heb zitten janken! Mijn vriend vind het ook heel erg voor me,maar hij moet eerst een opleiding afmaken,nog 1,5 jaar en ik hoop dat we dan volgend jaar september kunnen proberen voor een kindje. Maar die onzekerheid van gebeurd het nu wel of niet over een jaar of wat maakt me helemaal GEK! En dan moeten we ook nog gaan proberen of ik uberhaupt zwanger kan worden want dan ben ik ook de jongste niet meer En oh ja,,ik voel me echt een loser omdat ik geen kindje heb,klinkt idioot ik weet het,maar het is niet anders. Ik voel me waardeloos t.o.v mijn vriendinnen.
Bedankt meiden voor jullie reacties. Doet me goed om te lezen dat ik echt niet de enige ben... Gister bij de eerste verjaardag geweest van het dochtertje van hele goede vrienden van ons. Daar waren ook weer mensen met baby's. De ene moeder constant tegen mij: en begint het niet te kriebelen, geniet maar van je vrijheid want als je een kind krijgt is die voorbij en nog meer van dat soort opmerkingen. Ik werd van die opmerkingen zo verdrietig! Ik wilde haar wel vertellen dat we al bijna een jaar bezig zijn en het nog niet gelukt is. Maar goed ook dat leg ik weer naast me neer. Maar het doet toch zeer. Deze week moet ik ongesteld worden... Spannend! Ergens heb ik het gevoel dat het toch niet gelukt is maar ik hoop het zo!
Tja, ik ken het vanaf de andere kant... Voelde me vreselijk schuldig om mijn beste vriendin te vertellen dat ik zwanger ben... En dat terwijl zij bezig met zwanger worden en het maar niet wil lukken... Ook dat is vreselijk moeilijk. Want ik weet natuurlijk wel dat zij blij is voor mij, maar dat ze tegelijk jaloers is... Gemengde gevoelens natuurlijk. Erover praten helpt wel, maar blijft vreselijk moeilijk... Ik weet ook niet goed hoe ik het verder moet doen... wil haar het liefste overal zoveel mogelijk bij betrekken, maar vind het zo vervelend om te zien dat zij het er af en toe zo moeilijk mee heeft... Maar feit blijft dat zij het moeilijker heeft dan ik natuurlijk. Zou soms wel willen dat ik een tweeling zou krijgen en er dan eentje aan haar geven (is niet reeël hoor, maar zo sterk voelt het soms wel...).