Hoi meiden, Er is al veel gesproken over de emotionele achtbaan van de mmm... Maar wat ik de laatste tijd merk, is dat ik erg jaloers ben op met name zwangere vrouwen, maar ook gewoon mensen met kinderen... Ik schaam me dood ervoor, maar dat gevoel krijg ik heel erg als ik bv weer iemand zie posten over een goede echo of zwangerschapskwaltjes... Misschien komt het omdat mijn zwangerschap, die door IUI is ontstaan, in een MA is geeindigd. Bij de echo van 7 weken was er geen kloppend hartje, dan bij 8 weken wel, maar de embryo was veel te klein, ik was 2 weken terug gezet. En twee weken later was er geen groei en geen kloppend hartje meer... En als er weer iemand dolgelukkig schrijft dat ze een kloppend hartje heeft gezien, voel ik die jaloezie opkomen... Ongeacht her feit dat ik het iedereen zo ontzettend gun en niemand wens wat wij hebben meegemaakt. Maar een klein stemmetje in mijn hoofd blijft vragen: waarom jij wel en ik niet? Waarom is het bij ons misgegaan? Waarom kunnen wij dat geluk niet hebben? Zoals ik al zei, ik schaam me ervoor... Morgen is het precies een week na in totaal de 4-e IUI poging en daarna zullen we waarschijnlijk met IVF moeten beginnen. Ik probeer positief te blijven en tegen mezelf te zeggen dat ik misschien binnenkort ook zulke echoplaatjes kan posten, maar soms lukt het gewoon niet om positief te blijven. En dan steekt de jaloezie weer zijn kop op... Herkennen jullie dit en hoe gaan jullie ermee om? Ik vind dit echt stom van mij, om zulke gevoelens te hebben, maar... Ik kan er niks aan doen...
Hoi Kishka, wat erg wat je door hebt moeten maken. Ben je eindelijk zwanger en dan dat. Probeer positief te blijven, de artsen zeggen dat het belangrijk is (makkelijker gezegd dan gedaan ik weet t) Die jaloersheid is hartstikke logisch. Zelf heb ik er geen last van, wel van zwangere vrouwen die klagen tegen me, ik kan dan heel bot reageren. Ik denk dan ik wou dat ik er last van had. 1 vriendinnetje is nu ook zwanger en het draait alleen nog om haar en dr zwangerschap. ze weet dat we in de mm zitten en vraagt nooit meer hoe het ermee gaat, als ik iets wil vertellen dan praat ze er door heen en laat het weer om haar en dr zwangerschap draaien. Met zulke mensen heb ik veel meer moeite. een ander meisje wat ik ken bevald over een paar weken en die toont juist heel veel belangstelling en praat alleen over haar zwangerschap wanneer er naar gevraagd word, een wereld van verschil. Ik heb het geluk dat ik een vent heb die heel nuchter is en me met beide benen op de grond houd En denk vaak als ik andere vrouwen zie dat het bij ons veel mooier is. Ook zie ik om me heen dat stellen een kindje samen krijgen terwijl ze eigenlijk niet zeker zijn of ze de partner voor t leven hebben getroffen, (dat is dan in vertrouwen aan me verteld) en dan denk ik, hoe halen ze het in hun botten hersens om een kindje ter wereld te zetten? Maar dat is dan om het kind zelf en geen kroon op hun liefde. En dan heb ik zoiets van dan zou ik liever geen kind willen. Ik weet niet of je iets aan mn verhaal hebt maar dat kom ik tegen. Onze tijd komt nog, daar ben ik van overtuigd
Tjee zeg, jaloezie vind ik heel herkenbaar, ookal 'heb ik al een zoon en mag ik daar eigenlijk niet over mee praten', maar dit vind ik wel een héle erge opmerking. Ik ben ongepland zwanger geraakt van mijn zoon, en zijn verwekker heeft me daarna aan de kant gezet. Het was óf abortus, of ik kon vertrekken. Ik ben nog elke dag vreselijk blij dat ik mijn zoon heb gekregen en hou meer van hem dan wie dan ook. Helemaal omdat we nu in de MMM zitten vind ik het elke dag weer zo'n enorm wonder dat hij door de pil heen is gekomen! Mijn zoon komt ook níéts tekort, want mijn vriend is een geweldig vaderfiguur en het gaat geweldig zo! Ook ik kijk jaloers naar dikke buiken, of mooie, complete gezinnetjes met 2 of 3 kindjes, die dan lekker met elkaar spelen.. Maar me afvragen 'hoe mensen het in hun botte hersens halen om een kind op de wereld te zetten', alleen maar omdat ze misschien niet de rest van hun leven bij elkaar blijven.. Nee.. Misschien bracht je het gewoon verkeerd en bedoelde je het niet zo, maar het komt echt heel gemeen over zo. Volgens mij moet een kindje ook niet geboren worden uit liefde voor een partner (kijk eens naar al die geweldige bewust alleenstaande moeders!), maar uit liefde voor dat (aanstaande) kindje!
Hoi Shaddixx ik denk dat ze het zo niet bedoelde hoor. Ik denk dat ze doelde op mensen die heel bewust voor kinderen gaan die weten dat de relatie niet goed zit. Ik ben gelukkig minder jaloers. Met vlagen, maar meestal zo weer over. Maar bewust bij een slechte relatie voor kids gaan is denk ik niet slim, want ik denk dat he een sterk team miet zijn om samen op te kunnen voeden. En ik zou in jouw geval precies hetzelfde gedaan hebben! Niemand pakt mijn kind af. Zelfs zijn vader niet!
Ik herken het... Ben zelf een hele lange periode 'jaloers' geweest. Nu na al die jaren niet meer. Soms heb ik het nog wel eens dat ik denk waarom zij wel en ik niet? Zij kan geen stabiel leven bieden.. Terwijl wij er helemaal klaar voor zijn. Helaas moet ik me daar bij neer leggen. Dikke knuffel!
Herkenbaar hoor! Ik had het deze week ook heel erg. Ben de hele tijd sterk en kan blij zijn voor iedereen maar donderdag stortte ik even in. Iemand die tegelijk zwanger was met mijn eerste zwangerschap (mis gegaan met 8 wk, partiele mola) was bevallen. Ik heel lief een berichtje op fb gezet. Later die dag een collega die was bevallen, ik heel lief een smsje. Nog later die dag mijn beste vriendin, haar eerste echo was positief, ze hadden een kloppend hartje. Toen moest ik even bij mijn lief flink huilen en had geen zin om vandaag met mijn vriendin af te spreken, we zouden wat leuks gaan doen. Toen zij mij belde heb ik eerlijk alles verteld en gezegd dat ik het er moeilijk mee heb en dat ik stiekem jaloers ben. we hebben zitten huilen aan de telefoon en ze begreep me gelukkig wel. Zij kan er niets aan doen, ik ook niet. Vandaag hebben we elkaar een knuffel gegeven en een hele gezellige dag samen gehad. Conclusie, het is menselijk om jaloers te zijn! Maak het bespreekbaar, zet je schouders eronder en probeer het los te zien van elkaar. Elke situatie is anders, zij zijn zwanger maar hebben misschien relatieproblemen.. elk huisje zijn kruisje en misschien is iemand anders wel jaloers op jou omdat je er zo goed uitziet
Hey meid, misschien ben je me al 's ''tegengekomen'' op dit forum want ik reageer vaak/vaker als het gaat over de MMM en emotionele problemen. ik ben psycholoog en ik ben lotgenoot, dus ik kan van beide kanten ''spreken'' over emotionele problemen en de MMM. Er is 1 groot en belangrijk advies: LAAT GEVOELENS TOE; ZE MOGEN ER ZIJN!!!! Juist als je negatieve gevoelens ontkent of wegdrukt, komen ze extra hard terug (''boomerang-effect'') dus probeer ze onder ogen te zien. Wees je bewust van je ''interne criticus''; dat is de stem in jou die zegt dat het stom is dat je zo denkt. sterkte!!!
Hoi Nana, We zijn inderdaad elkaar al tegengekomen in de topic over goedbedoelde adviezen van anderen dat je het moet loslaten, wil je zwanger worden... Bedankt voor je uitleg. Ik voel me schuldig over deze gevoelens, want je wordt van kinds af aan geleerd dat jaloezie slecht is. En een zwangerschap moet je iedereen gunnen, en al helemaal de mmm meiden. Iedereen is hier zo lief voor elkaar dat ik me heel erg schaam dat ik jaloers kan zijn op iemand die ook alle ellende heeft meegemaakt en bij wie het eindelijk gelukt is... Niet dat ik het altijd heb hoor, meestal kan ik oprecht blij zijn voor iemand, maar af en toe... Ik merk echter dat waar ik de meeste moeite mee heb, is als mensen heel makkelijk denken over bepaalde dingen en het lukt ze toch wel, terwijl ik die dingen heel serieus neem en mij willen ze niet lukken. Een voorbeeld... Een aantal van mijn vriendinnen is van mijn leeftijd (32-33), maar bemoeit zich totaal niet mee met kinderwens terwijl ze wel zeggen dat ze op den duur kinderen willen. Maar voor nu hebben ze teveel lol en dus geen kinderwens. Ze vinden dat ze nog op hun 35ste kinderen kunnen krijgen. Ik ben er echter van overtuigd dat de vruchtbaarheid afneemt met de leeftijd en ik wilde rond mijn dertigste moeder worden... Toch sta ik nog steeds met lege handen... Maar waar ik van ontzettend zal balen, is als het die vriendinnen inderdaad gaat lukken binnen de kortste keren zwanger te worden. Klinkt waarschijnlijk heel gek, ik weet het, maar ik kan het niet uitstaan dat sommige mensen dingen op verantwoordelijke manier aanpakken, maar het lukt ze niet, en sommigen zijn juist heel makkelijk en toch gaat ze alles lukken... Terwijl het voelt alsof ze dat niet verdinnen... Het voelt gewoon zo... oneerlijk...
Ja, héél bekend! Ik kon voor niemand meer blij zijn, vreselijk jaloers was ik! En zal ik je wat vertellen: ik ben nog steeds jaloers op mensen die zwanger zijn, ook al ben ik het nu zelf eindelijk ook na 3,5 jaar mmm. Of mensen die zeggen "volgend jaar neem ik ons eerste kind". What?!
Pfff Rinnie, wat een opluchting eigenlijk om jou te lezen! Juist omdat iedereen hier zo ontzettend lief is, ga ik me soms een monster voelen en denken "What's wrong with me?!" Maar zoals iemand hier het ook mooi zei... "Natuurlijk gun ik het iedereen, maar mezelf net iets meer..." Of in ieder geval net zoveel als de rest! Gefeliciteerd trouwens met je zwangerschap! Zal waarschijnlijk vreemd klinken na wat ik tot nu toe heb gezegd, maar het geeft me ook hoop dat het uiteindelijk KAN lukken . Pfff, logica is echt ver te zoeken bij mij, geloof ik...
Er zijn zelfs mensen die tegen me zeiden dat ik het maar naast me neer moest leggen dat ik geen kinderen kon krijgen, want er zou dan wel iets heel erg mis zijn met mij. .......hoe kwetsend en ondoordacht kunnen mensen zijn.... En geef niet op hoor! Ik had NOOIT gedacht dat ik überhaupt zwanger kon raken.
Hoi hoi, Kan je verhaal helemaal begrijpen! Ondanks dat wij een gezonde zoon hebben, wil het met een 2e niet lukken (morgen 3e poging IUI). In het begin had ik nog niet zo'n jaloers gevoel, maar naar mate we langer bezig zijn komt het jaloerse wel steeds meer om de hoek kijken. De ene na de andere collega raakt 'zomaar' zwanger en overal hangen ballonnen en tuinversieringen. Ook lijkt het of zwangere vrouwen me veel meer opvallen de laatste tijd. Laatst op kraamvisite had ik geen zin om de kleine vast te houden, hoewel het echt een schat is hoor! In mijn achterhoofd weet ik dat het iedereen gegund is, maar wij willen ook weer zo graag!
Hey Kishka, niets mis met je hoor! Anders ook met mij namelijk.... Ook ik kan vreselijke gevoelens van jaloezie hebben, dan kan ik die ander echt even een trut vinden. WAAROM weer iemand eerder dan ik??! Maar even later baal ik van mezelf dat ik dat zo voelde. Tja, we zijn ook gewoon menselijk en er is helemaal niets eerlijks aan. Tegenwoordig laat ik het maar toe, jank gewoon als ik dat moet en visualiseer degene waar ik jaloers op ben als ik ga sporten. Dan leef ik me in gedachten uit op die persoon en dat lucht vreselijk op :-0 Wennen zal het volgens mij nooit. En zoals Rinnie ook al omschreef: ik zie mezelf nog jaloers worden op een ander die "zomaar" zwanger word als ik dat zelf ook al zwanger ben. Al kan ik daar nu alleen nog maar van dromen.... Hou vol meid!
@Rinnie: ik krijg spontaan wurgneigingen als ik dit lees... Hoe stom kunnen sommige mensen zijn!!! Prut27, we zijn ook bezig met de IUI... Inmiddels de vierde poging, met een MA na de allereerste poging... Ik zit nu op een wachtbankje en durf niet te hopen dat het raak kan zijn... Ik wil bijna de tijd stoppen, want na 5 dagen zal ik definitief weten of het wel of niet is gelukt... En ik ben zo bang voor weer een teleurstelling... @tic81, mooie advies over het sporten . Ik doe alleen yoga en body balance, dus die zijn iets minder geschikt ervoor .
Hier ook last van jaloerse gevoelens. Wij waren na de 7de IUI en de nodige hormonen zwanger, maar kregen een ma. De miskraam en de nasleep is erg heftig geweest. Ik had daarvoor al jaloerse steekjes als ik zwangere vrouwen zag. Nu na de miskraam is dat helemaal erg. Ik mijd nu alle zwangere kennissen en weiger ook op kraamvisite te gaan bij een kennis die onlangs bevallen is... Vind het heel erg dat ik het niet op kan brengen... Schaam me ook voor mn jaloersie. Het is nu zelfs zo dat ik denk "Oh als die en die maar niet zwanger worden voordat wij het zijn"... Gun ze het best.. maar mezelf inderdaad meer. Vind het verschikkelijk dat ik zo jaloers ben.. De mensen die zomaar zwanger te lijken worden, de mensen die er zo lichtzinnig over denken en de mensen van wie ik me inderdaad afvraag waarom hun wel?? .. maken het er inderdaad niet beter op. Maar de jaloersheid ligt bij mij.. ik spreek hem niet uit omdat ik me ervoor schaam.. maar tegenover mezelf kan ik het ook wel begrijpen. Durf ik het wel toe te laten. Het hoort bij het proces... Sterkte en succes.
schaamte voor je eigen jaloersheid is heel gezond en menselijk, maar ik hoop dat we allemaal gaan onderkennen (inclusief ikzelf) dat er nu eenmaal ''duistere kantjes'' in onze persoonlijkheden verborgen zitten. We willen die niet zo graag onder ogen zien omdat we in een ''narcistisch ingestelde maatschappij'' leven die vooral erg gericht is op succes, geluk en perfectie. De werkelijkheid is anders: wij allemaal kampen met negatieve gedachten en gevoelens. Sterker nog: ook mensen buiten de MMM hebben hier last van maar dan weer op andere terreinen! sorry, ik wil geen ''huispsycholoog'' worden maar toch ....
Dat "wat als die eerder zwanger wordt" herken ik ook heel erg... Op mijn werk heb ik bijvoorbeeld een kamergenote die nog geen kinderen heeft, maar ze is 28, dus ik verwacht dat ze elk moment kan aankondigen dat ze zwanger is... En daar ben ik bang voor... Elke dag haar buik zien groeien, elke dag geconfronteerd worden met verhalen over ochtendmisselijkheid en zwangerschapgymnastiek, elke dag haar geluk zien en de echoplaatjes moeten bekijken... Mijn collega's weten niet dat ik in de mmm zit (heb sinds een paar maanden een nieuwe baan, dus ik voel me nog niet 'close' genoeg om dat met hen te delen), dus ze hebben geen belemmeringen om in mijn bijzijn over kinderen en zwangerschappen te praten... En bijna allemaal hebben ze kleine kinderen, dus ze praten over niks anders liever... Ik word er soms bijna gek van... Nana, ik stel het op prijs dat je commentaar geeft, al kan ik me voorstellen dat je geen hulp-psycholoog liever wilt worden . Toch vind ik heel interessant om te lezen wat je zegt. Met name je opmerking dat we in een 'narcistisch ingestelde maatschappij'' leven vind ik heel erg kloppen. Toevallig zat ik deze dagen ook te denken, waarom voel ik die jaloezie en waar komt hij eigenlijk vandaan... En ik ben tot de conclusie gekomen dat we in een maatschappij leven waar de mening heerst dat iedereen verantwoordelijk voor zijn/haar eigen geluk is. En dat als je maar hard genoeg werkt, je alles kunt bereiken... Jullie weten het vast wel: "You can be anything you want to be..." Zelfs aan je relatie wordt er "gewerkt" (ik wil daarmee niet zeggen dat een relatie makkelijk is, maar liefde kun je niet afdwingen - wat weleens ook wordt vergeten!) Dus je werkt hard je hele leven en je gelooft dat je alles kunt bereiken... totdat je op het punt komt wanneer je helemaal geen invloed hebt op de positieve uitkomst... Want hoe hard je ook werkt, het gaat je niet helpen om een kind te krijgen... Dus voor het eerst in je leven merk je dat die gedachte eigenlijk een leugen is... En dan blijf je jezelf afvragen: "Waarom? Ik heb mijn hele leven hard gewertk, ik kan een kind een goede toekomst bieden, een gelukkige gezin, mama en papa die dol op hem zullen zijn... Waarom dan lijkt iedereen om me heen zwanger te raken, maar ik niet? Waarom verdienen ze het meer dan ik? Ze hebben toch helemaal niks ervoor hoeven te doen, terwijl we er alles voor doen! Hoe eerlijk is dat?! En het ergste is, dat de hele maatschappij blijft nog steeds op deze manier denken... vandaar ook al die goedbedoelde en oh zo stomme adviezen wat je allemaal moet doen, of juist niet doen, om kinderen te krijgen... Mensen snappen het niet, willen het niet geloven dat dit iets is wat je niet kunt afdwingen, hoe hard je je best ervoor doet ook! Ze willen geloven dat geluk maakbaar is, en dat je alles kunt als je het maar wilt... "Waar is wil, is een weg"... Ja hoor, maar niet overal en niet hier!! En je mag van heel veel geluk spreken als het jou wel lukt! Maar ja, dat is dan te passief en te on-actief voor onze maatschappij en onze gedachtengang... Zo, dat was een beetje filosofie op maandagmiddag 5 uur...
helemaal mee eens kishka; jij kan ook wel psycholoog worden misschien al eerder aangeraden maar het boekje ''het leven is geen feest'' is wat dat betreft heel mooi om te lezen (de titel zegt het al....), want het haalt de illusies weg die we hebben zonder depressief te hoeven worden
Hallo allemaal! Ik heb ook vaak last van jaloezie, op zwangere buiken, gezellige gezinnetjes achter de kinderwagen..... Wordt soms moe van mezelf, maar het steekt me steeds meer en vaker. Ik vind het zo oneerlijk dat bij ons niet lukt... Wat iemand hier boven ook al zei: We hebben een stabiele relatie, heel veel liefde te geven en alles goed voor elkaar, maar een kindje komt maar niet. Hier is het dorp is ook een vrouw die zwanger was (inmiddels abortus gehad)maar niet wist van wie het was, haar vriend of de buurman, waarmee ze vreemdging. Het vreemdgaan is uitgekomen en ze zijn nu uit elkaar, hebben al een kindje samen... Zulke dingen kan ik echt niet tegen, zo'n stom mens wordt zwanger en ikke niet? Sorry, als ik heel agressief over kom, maar dit maakt me ook woedend. Weet niet dat het geen zin heeft, maar het doet zo'n pijn! Ik voel me echt een jaloers kreng als ik hoor dat iemand zwanger is en eigenlijk niet eens blij kan zijn voor diegene, dat ik alleen maar denk waarom ik niet? Bah, ik zit te janken achter de laptop. Ik vind het zo oneerlijk!!! Wel fijn te lezen dat ik niet de enige ben met die gevoelens...