Morgen is mijn nod en ik voel nu al aan mijn buik dat ik morgen ongesteld word. Flink balen dus weer. Dit was ronde 6 na de ma en ook nog 2 vmk's gehad. Nu merk ik de laatste tijd dat ik jaloers ben op mensen met 2 kinderen(ik heb er al een). Als ik la,ngs een huis loop en op het naambordje 4 namen zie of in een tijdschrift Lees dat iemand twee kinderen heeft en meestal ook nog met 2 of 3 jaar leeftijdsverschil (mijn ideaalplaatje) merk ik dat ik jaloers ben. De angst dat er bij ons nooit een tweede komt, komt dan ook weer heel erg naar boven. Herkent iemand dit en hoe gaan jullie ermee om? Ik besef me heel goed dat er ook mensen zijn die nog geen kindje hebben en dit gevoel hebben ten opzichte van mensen die een kindje hebben. Als ik daaraan denk weet ik dat ik dankbaar moet zijn voor wat ik heb. Maar toch heb ik last van jaloezie, sorry.
. Ik heb helaas nog geen kinderen, ben al 15 mnd aan het proberen, nog nooit zwanger geweest ook geen miskraam of iets dergelijks. Ik ben niet echt jaloers op anderen, maar wel intens verdrietig als ik hoor dat andere wel snel Zwanger worden en bij mij lukt het niet. Ik praat er veel over met mijn man, ook schrijf ik het van me af hier op het forum, dat helpt ook wel. Het gevoel wordt alleen niet minder, het is iets wat ik zo ontzettend graag wil, ik kan het alleen iets meer van me af zetten door het er veel over te hebben. Wat erg voor je die mk. Lijkt me verschrikkelijk
Ja, heb ik ook last van, maar dan bij iedereen die überhaupt kinderen heeft, nu zijn we nog met zijn tweeën en zou zo blij zijn als we ons leven op kinderen zouden kunnen inrichten. En je hoeft heus geen sorry te zeggen om iets wat jij voelt. Je hebt gewoon het recht om je rot te voelen, zeker als het niet wil lukken. Ging het bij het eerste kindje wel gewoon vanzelf of is het daarvoor ook weleens fout gegaan? Anders misschien eens langs bij de dokter? Misschien is het wel verklaarbaar waar of waarom het steeds fout gaat..
Eerste kindje ging ook niet vanzelf, heb toen clomid gebruikt. Dat sloeg goed aan en ik was in de 3e ronde zwanger. Nu weer in de mmm, inmiddels hormoonspuiten. Volgens arts zijn de miskramen domme pech.
Herkenbaar... ben de laatste tijd ook een beetje jaloers aan het worden lijkt wel... Ik heb nog helemaal geen kinderen en ben ook al ff een tijdje bezig, inclusief 2 miskramen. Ik gun het andere echt mensen wel, maar toch ook weer niet, vind gewoon dat ik nu eens aan de beurt ben . Kan het niet uitleggen, het is een gevoel. Ik word er de laatste tijd ook gewoon verdrietig van. Iedereen om me heen is net bevallen of zwanger. Elke dag weer die foto's en verhalen op facebook. Op mijn werk elke dag zwangere vrouwen zien.. pfff.... Hopelijk gaat het bij ons allemaal ook snel lukken!
Oh, ik ben blij om te lezen dat ik niet de enige ben met deze gevoelens! Al is het natuurlijk heel naar dat jullie dat ook hebben. Wij hebben ook nog geen kinderen, officieel zijn we nu een half jaar bezig, onofficieel is mijn mirena er al bijna 2 jaar uit, en hebben we al heel wat artsen afgelopen ivm met mijn chronische longziekte, erfelijkheid, medicijn gebruik etc. Ook heel lang gevochten tegen de buitenwereld die zich dan afvraagt wat je je jezelf aandoet... (Ja tegenwoordig mag iedereen overal een mening over hebben en deze ook ongevraagd spuien he...) Maar goed de jaloezie en het intense verdriet herken ik enorm. Mijn schoonzusje en zwager wonen naast ons en waren in ronde 2 gelijk zwanger, nu loopt ze dagelijks voorbij met een dikke buik... En op fb lees je opeens van een 'vriendin' dat ze een baby in haar buik heeft (wist niet eens dat ze bezig was). En van de week kwam ik een kennisje tegen, vraagt haar dochtertje opeens; waar is jouw kindje? Allemaal van die pijnlijke dingen Ik hoop dat al onze wensen toch (enigszins snel) uit mogen komen!! Sterkte voor de tijd die daar voor zit ..<3
Zeer herkenbaar.. En ik voel me er slecht om ook, want ik gun het die mensen echt wel, maar t vreet wel aan je! Ik zit nu in zo'n leeftijd dat heel veel mensen om me heen zwanger worden, zijn, kon het constant tegen op facebook.. Veel gesprekken (familie, vrienden) gaan er ook over en ik klap dan gewoon dicht, eerst kon ik daar nog wel mee omgaan, maar merk dat ik het nu heel moeilijk vind. Ik hou mn mond dan maar want als ik ga mee praten dan gooi ik dr alles uit.. Alle frustaties en hoe makkelijk mensen dr over denken.. En later denk ik, ik kan t ze ook niet kwalijk nemen, dat deed ik ook toen ik hier net mee begon.. Nooit gedacht dat t nu al bijna 15 mnd duurt..
Niet meer maar wel heel lang gehad. Ik ben elke keer stomverbaasd als ik hoor dat een vriendin binnen 3 maanden zwanger is. Ik vergeet gewoon heel vaak dat dat kan lijkt het wel. Ik probeer niet meer te vergelijken. Dat iemand anders zwanger is, daar word ik echt niet meer of minder zwanger van. Ik kan mezelf wel gek maken maar ik schiet er niets mee op. Wil niet zeggen dat er af en toe toch tranen vloeien omdat ik niet snap waarom het bij ons zo moeizaam gaat.
Erg herkenbaar, maar dan vooral met zwangere dames uit mijn omgeving of dames die net bevallen zijn.. We zijn nog maar kort bezig voor een 2e, maar hebben 2 vmk achter elkaar..
Herkenbaar! Lastig als anderen vertellen hoe makkelijk ze zwanger zijn geraakt en bijv. al drie kindjes hebben met steeds 2 of 3 jaar leeftijdsverschil. Ook bij andere meiden (bijv. collega's) waarvan ik verwacht dat ze zwanger willen worden, denk ik weleens: als ik maar eerder zwanger ben.. Niet leuk om zulke gedachten te hebben! En mensen die vragen naar wanneer er een broertje of zusje komt... pfffff, vind dat zo vermoeiend zeg......
Zo herkenbaar! Nog geen kindje, vorige maand een miskraam gehad en nu ongesteld geworden vandaag. Kan zwangere vrouwen en vriendinnen die per ongeluk zwanger geraakt zijn soms wel schieten... Er is niets qat ik liever wil dan zelf zwanger zijn en een kindje.
Herkenbaar hoor...na bijna 2 jaar en daarin 2 vmk's zag ik het helemaal niet meer zitten. En ook de jaren dat ik volledig kinderloos was en steeds ouder werd, was het soms erg moeilijk. Toen werd me ook nog eens door de gyn verteld dat het er waarschijnlijk niet in zat ook. Het verdriet van toen..ik kan het nog zó voor me halen. Natuurlijk gun je het iedereen, maar jezelf net zoveel! Ik blijf voor je duimen, TS!