Herkenbaar hoor, tussen mijn 1e en 2e zit maar liefst 11 jaar!, hoop voor jou dat je veel sneller een 2e mag krijgen dan mij destijds. Toen mijn zus destijds haar 2e kreeg, had ik even een jaloers gevoel maar was natuurlijk ook erg blij. Bij mij kwam het door een scheiding dat er geen 2e kwam, toen ik opnieuw getrouwd was wilden we meteen een kindje er bij, maar moesten we nog 4 jaar wachten omdat het niet lukte. Door icsi lukte het wel gelukkig.
Ik ben er ook achter gekomen dat een wens heel erg sterk kan zijn. Wij zijn al gezegend met twee lieve en mooie kinderen en dachten voor een aantal jaar terug er zelfs helemaal klaar mee te zijn man heeft zelf sterilisatie ondergaan. Naar heel veel praten en wikken en wegen hebben wij pas besloten het ongedaan te laten maken en alsnog voor een derde te gaan. Ik heb het twee jaar weg proberen te stoppen en dacht dat het wel over zou gaan heb ook vaak gedacht ik moet blij zijn met wat ik heb en dat ben ik zeker ook maar die wens naar een derde is niet te beschrijven.
Ik dacht altijd dat als we eenmaal 1 kindje hadden, de wens minder groot zou zijn, maar dat blijkt dus niet zo. Door 4 miskramen heb ik het erg moeilijk gehad met zwangeren voordat ik zwanger was van mijn zoontje. Hoe erg ik het ook vind, ik kon toen echt niet blij zijn voor iemand, totdat een kindje geboren was. Dan lukte het wel. Erg kinderachtig, maar je kunt niet al je gevoelens uitschakelen. Nu al ruim 8 maanden bezig voor een 2e en ook weer zwangere dames in de omgeving. Ik probeer er niet teveel aan te denken, maar dat lukt ook niet altijd. Toen ik zelf zwanger was, probeerde ik altijd voorzichtig te zijn met mensen waarvan ik wist dat de wens ook erg groot was, maar waarbij het ook niet lukte. Gewoon omdat je weet hoeveel verdriet je kunt hebben bij een onvervulde wens.
Natuurlijk is die wens er het komt wat botter over dan ik bedoelde. Wat ik wilde zeggen is focus op wat je hebt! Dan word het misschien wat dragelijker. Ik heb niks om te focussen. . Bedoel het zeker niet rottig, want dat jaloerse gevoel ken ik helaas maar al te goed.
Smnee: probeer te focussen op de vrijheid die je nu heb. (ik weet het die wil je graag inruilen voor een baby)
Ik herken het heel erg. Hier lijkt de laatste tijd ook iedereen zwanger te worden, ik vind het vooral lastig als degene op mijn 'oude' uitgerekende datum uitgerekend is.. Aan de andere kant ben ik zielsgelukkig met mijn zoon en voelt de wens voor een tweede wel degelijk anders dan bij hem. Even sterk, maar ik heb er meer rust in als het iets langer duurt. Tevens moet ik ook gelijk denken aan de mensen die moeilijk zwanger raken en mensen die misschien hun eerste kindje nog niet hebben mogen verwelkomen. Het is oké dat mijn 'jaloerse' gevoel er is, maar ik ben me er van bewust dat dat totaal op een ander level is van wat die mensen moeten voelen. En dat maakt me wel beseffen dat ik enorm geluk heb met mijn zoon.
Zoiets wilde ik ook schrijven, maar jij hebt het super mooi verwoord. Ik kon het niet op papier krijgen.
Ik kan het mij wel voorstellen. Ben zelf moeilijk zwanger geraakt, hebben er jaren over gedaan. Ik dacht altijd dat ik "genoeg" zou hebben aan 1 kind, want alles wat ik wilde was moeder worden en met 1 kind zou die wens dus al vervult zijn. Ik hoefde ook geen 2e kind. Nu begint het weer te kriebelen voor een 2e. Eigenlijk na de bevalling al. De eerste maanden dacht ik nog dat er best 5 jaar tussen mocht zitten,onlangs heb ik de rammelende eierstokken weer gevoeld De wens voor een 2e kind heeft niks te maken met het 1e kind. Ik weet nu pas hoe mooi ouderschap is. De liefde die je voelt is onbeschrijfelijk. Ik had mij voor de geboorte nooit kunnen voorstellen dat het zo mooi zou zijn. Als ik dat toen had kunnen voelen, had ik nooit gezegd dat ik zeker wist dat het er bij 1 zou blijven. We zien wel of het ons nog gegund is en mijn man moet het ook willen uiteraard. Hij wil liever nog even wachten. En ik zie best op tegen de MMM.