Hoi, Mijn dochter is bijna vier maanden. Sinds de bevalling ben ik erg jaloers. Ik wil elke keer weten met wie mijn man praat op Facebook of whatsapp. En kan (zonder reden) gefrustreerd worden als het mij niet zint. (Ook al zijn het allemaal onschuldige gesprekken met familie / vrienden) Met die jaloezie kan ik nog wel omgaan. Nu het ergste... Tijdens mijn zwangerschap heeft mijn schoonmoeder gezegd dat zij eindelijk dr dochter kreeg die ze altijd al gewild heeft. En nu bedoelde ze het niet zo (slecht) als ik het opvat, maar het heeft mij erg pijn gedaan. Nu ik weer werk, wil ik ook absoluut niet dat onze dochter naar haar gaat. Mijn man vind nu (wat ik van hem snap) dat als dochter niet naar zijn ouders mag, zij ook niet naar mijn ouders mag. Terwijl we (beide) wel een goed gevoel hebben als ze daar is. Nu probeer ik mij erover heen te zetten en dr (tijdelijk) toch naar mijn schoonouders te brengen. Hier oppassen (wat zij eerst zouden doen) kost hen teveel tijd/moeite. Dus ze moet wel daarheen. De eerste keer (mijn eerste werkdag en compleet tegen mijn zin) was ze daar... Achteraf kwam ik erachter dat ze in de paar uurtjes allemaal visite (voor mij zelfs onbekende n) heeft uitgenodigd om te 'showen' met MIJN dochter. Ik snap dat de oma trots is, maar ik wordt er gewoon ziek van. En elke keer als ik er over nadenk kan ik compleet in paniek raken, boos worden en heel erg huilen...De gedachte dat ze mijn kind beschouwt als haar dochter. Manlief vind overigens dat ik het niet zo moet opvatten. Iemand die dit herkend?
ik herken het jaloerse gevoel niet in die zin wel het showen als ik mijn zoon naar familie bracht voor oppas waren ze ook altijd weg of hadden bezoek om te showen. mijn oma die krijgt meerdere keren bezoek als ik er ben voor een bakje thee of koffie en dan oja je achter kleinzoon is er he of als mijn ouders oppassen dat ze hun opvoeding hanteren en niet mijn opvoeding hoe je het ook went of keert het is altijd hard werken als er familie op past dat jaloerse gevoel is dat wel eens gegrond geweest?
Ik zou eerlijk gezegd echt iets doen aan die extreme gevoelens die je hebt... Dat je als kersverse moeder 'jaloers' wordt als andere mensen voor je kind zorgen is een normaal gevoel voortkomend uit je sterke band en moederinstinct naar je kind toe. En dat je het niet fijn vindt als je dochter bijv hele nacht had gehuild na een drukke dag vol bezoek, logisch... Maar dat je 'ziek' wordt en moet huilen omdat je schoonmoeder bezoek had en puur omdat andere mensen JOUW (met nadruk op 'jouw', en niet op 'jullie?') kind hadden gezien gaat echt ver hoor. En heeft die jaloezie naar je man toe iets te maken met je kind, of staat dat er weer los van. Als ik het hele verhaal van een afstand bekijk komt het over alsof je onbewust extreem bang bent om je gezin te moeten delen met de wereld (dus met wie dan ook), voortkomend uit een diepere angst om ze kwijt te raken.. Denk je dat dit gevoel een diepere oorzaak heeft?
ik herken het wel wat je zegt. heb dat ook heel erg gehad. mijnband met mijn schoonmoeder was al niet heel erg goed voordat we een kind hadden. en daarna niet beter... zij was ook erg van het showen en had altijd een foto mapje bij... nou mijn kind hoeft niet heel het dorp enzo door. daar heb ik geen behoefte aan. (ze stond werkelijk bij de supermarkt aan de kasse nog te showen) toen een paar keer heel duidelijk geweest, vond ze niet leuk maar het heeft wel wat geholpen. ik kan haar nog niet voor de 100% vertrouwen omdat ze me dingen niet vertelt. (zeggen dat ze is wezen wandelen terwijl ze ergens op de koffie is geweest) en ik weet dus nooit precies hoe mijn zoon het gedaan heeft als hij daarheen gaat. hij heeft altijd goed geslapen en goed gegeten. en wat goed is mag ik zelf naar vissen... zeker in de baby tijd vond ik dat erg frustrerend, nu kan ik het meer loslaten. ik snap je vriend wel dat hij zegt niet naar de ene oma dan ook niet naar de ander. het zijn wel zijn oudes en zeg maar tegen je eigen ouders dat ze niet op hun klein kind mogen passen... dat is wel hard natuurlijk... misschien is het fijn voor jou om te oefenen met een paar uurtjes of halve dagen? of avondjes als jullie toch opvang nodig hebben?
ik herken het gevoel wel een beetje. Mijn sm was ook zo met mijn zoontje. Alleen maar eisen in het begin etc. Ik heb daar zo'n hekel aan en nog steeds sta ik niet alles toe wat ze wilt. Vind ze niet leuk maar jammer dan. Laat het alwel steeds meer los hoor inmiddels (2 jaar later ).. Maar goed iemand die gewoon glashard in mijn gezicht liegt over bepaalde ziektes op haar werk (die gevaarlijk kunnen zijn voor pasgeboren baby's) om maar HAAR KIND (zoals als zij t ook zei) te kunnen zien. Die is bij mij verkeerd bezig. vooral als ik via haar collega's (wat ik niet wist dat het haar collega's waren) en mensen uit het zelfde bedrijf maar dan andere wooncentra, te horen krijg dat die ziekte wel degelijk heerste, het zelfs wel degelijk getest was etc.. en net als bij jou nicole vertelt mijn sm ook nooit wat ze gedaan hebben etc erg irritant omdat ze dus nog steeds wel liegt over dingen
Ik ben van mening dat een kind niet jouw 'bezit' is. Mijn dochter heeft mij als mama, maar daarnaast nog zo veel verschillende opvoeders. En gelukkig maar, want met mij alleen zou ze nooit zo'n fantastisch kind geworden zijn. It takes a village to raise a child, daar ben ik vast van overtuigd. Dat je dus 'ziek' wordt van de gedachte dat je kind bij oma is, tja, dat vind ik toch verregaand. En het lijkt mij vooral heel leuk als je schoonmoeder zo trots is op haar kleinkind. Dat ze zegt dat het de dochter is die ze nooit gehad heeft... Neem jij altijd alles zo letterlijk op? Moet vermoeiend zijn. Wees gewoon blij dat je dochter zo'n trotse oma heeft? Geloof me, het kan ook anders...
Jeetje, ik zou echt iets met je gevoelens doen. Ik ben juist onwijs trots dat mijn ouders zo blij zijn met hun kleinzoon. Als ik hoor dat er iemand langs is geweest op de dag dat mijn moeder oppast kan ik daar alleen maar om lachen.
Sorry hoor, misschien je kindje gewoon naar een KDV of gastouder brengen? Opa en oma laten oppassen, terwijl je duidelijk moeite met ze hebt, zou voor mij een no go zijn. Daarbij zou ik dan de eigen ouders ook niet op laten passen, om scheve gezichten te voorkomen.