Tempus, dat verwachten ze volgens mij wel. Ik ben nier zo vaak bii mn ouders maar als ik er ben gaat het over haar, of in de familie app..dan wordt er ook een foto van haar buik gestuurd of dat ze het hartje van de baby horen.. dan denk ik HALLO, jullie kunnen wel een beetje rekening houdn met mij en mn zus.
Heel jaloers! Het is niet dat ik het anderen niet gun, maar idd de confrontatie met je eigen verdriet op zo'n moment is het ergste. En ook het gepraat over kinderen, zwangerschap etc doet gewoon pijn. En sommige opmerkingen van mensen die niet weten wat ze moeten zeggen, dus dan maar in -weliswaar goedbedoelde- clichés verzakken. Zoals 'het komt wel goed' of 'misschien moet je er niet zoveel mee bezig zijn' of 'jouw tijd komt nog wel' of 'straks geniet je er extra veel van'...
Hier ook heel herkenbaar! Moet wel zeggen dat ik ergere periodes heb gehad dan nu. Ben nu voor mijn gevoel met iets positiefs bezig wat misschien echt een kindje kan opleveren. Dan kan ik ook wat makkelijk naar andermans zwangerschap vragen enzo. Heb zelfs vanmiddag mijn schoonzus geappt hoe het met haar laatste loodjes gaat. (zwanger van haar 2e kindje) En dat is bijzonder, want deze fijne schoonzus vertelde mij op de dag van mijn 2e miskraam (toen ze dat nieuws net van mij gehoord had!) dat ze zwanger was van haar eerste. Heb destijds bijna mijn ingewanden er uit gekotst van ellende en verdriet. We zouden notabene op dezelfde dag uitgerekend zijn en ik heb dus 7 maanden haar zwangerschap moeten volgen terwijl de mijne weg was. Ik voelde me vooral altijd een mislukte vrouw. Dat knaagde nog het ergste aan me. Bijna iedereen kon heel gemakkelijk datgene waarvoor we anatomisch "ontworpen" zijn, en ik niet. Dat vond ik echt een rotgevoel.
Herkenbaar!! Iedereen om me heen raakt zwanger en zijn pas bezig en dat klaagt dan ook al vanaf maand 3 dat het "nog altijd niet gelukt is, waarom moeten we zolang wachten??" Giftig word ik daarvan!! Wij zijn heel wat langer bezig en staan nog steeds met lege handen. "je moet er niet zo mee bezig zijn!" Tuurlijk, makkelijk gezegd door personen die al gezegend zijn met een of meerdere kinderen. En daar niet voor in de MMM terecht zijn hoeven komen. Zij weten helemaal NIET hoe dat is.
Ik kan me erg vinden in wat Wensmama zegt.. Jaloezie heb ik nooit echt gevoeld, wel verdriet omdat het bij ons niet zo makkelijk ging.. Ik kon alleen maar blij zijn voor de vriendinnen waar het wel bij lukte, blij dat ze dat allemaal niet mee hoefden te maken hoe het voelt als het niet lukt.. Ik ben maar 1x jaloers geweest en dat was toen ik met mijn man uit eten ging en we naar buiten liepen.. Daar stond toen een meisje/vrouw met dikke buik en een sigaret in haar hand.. Toen heb ik echt gedacht: Geef die maar aan mij.. Waarom zij wel en ik niet..
Ook ik kan er helaas steeds meer over meepraten. Ook ik wil eens een positieve test hebben, de echo's de ervaringen van zwanger zijn, het kindje. Maar het lijkt meer en meer mn omgeving wel te lukken en ons niet. Op mijn werk vorig jaar babyboom van 8 collega's, nu dit jaar babyboom overtroffen (waarvan sommige vorig jaar er ook bij zaten). Dat steekt, dus flink huilen en weer je rug rechten. Aanhoren hoe snel sommige idd (".... meteen de eerste maand, we dachten oh dat duurt wel een maand of twee") het geluk in handen hadden doet zeer. Maar ook de ervaring dat mensen die wel het geluk hebben er zo onzorgvuldig mee omgaan (gewoon roken als een schoorsteen bijv). Of ouders die gewoon niet weten wat een baby krijgen inhoud (omgaan met het huilen dat een baby soms doet bijv. ). Het snijdt zo enorm. Zeker als je dan ongesteld weer bent geworden.....
Vele verhalen herken ik. Ja jaloers ben ik maar t meeste wat ik voel is dan pijn. Pijn dat t bij ons niet zo snel (wilde) lukken. K heb mn handtekening ingekort ivm mn nieuwe banner. Heb al meerdere operatie gehad en zoals de meeste van jullie hormonen tot over mn oren moeten slikken en moeten spuiten. Wat mij vooral pijn doet (en dat komt waarschijnlijk omdat ik nu al 4 miskramen gehad heb) is dat ik collega's bv op fb hun 7 weken echo zie posten. Mensen die pas een half jaar samen zijn en zo snel al alles bekent maken! Op fb! Een van de eerste dingen die ik denk "als dat maar goed gaat!" Maar meestal gaat t bij hun dan ook goed. En dat doet mij pijn. Ik gun het iedereen hoor! Maar t accepteren van iemand die snel en makkelijk zwanger wordt en er niet echt moeite voor heeft hoeven doen, accepteer ik minder makkelijk bv dan iemand die ook een hele lange weg heeft moeten bewandelen voor een kleintje.
Ja zeker!! Ik kon zelfs dat liedje van Niels Geusebroek niet horen, over die dochter van die nieuwslezeres van 538, dat zette ik altijd af! Het is gewoon allemaal super oneerlijk en je gunt het iedereen, maar jezelf nog het meest! Bij ons ook niet vanzelf namelijk, heeft 2,5 jaar geduurd + IUI, die jaloezie gaat nooit over denk ik.
Ik ben het helemaal met je eens stef88. Maar ook met holadiee idd dat liedje pff helemaal als je na je wachtdagen van de iui ongi wordt.....als of ze dat wisten op de radio.... Tuurlijk gun je het maar je zelf ook....en niks is verzachtend, geen woorden die dat wegnemen......
Oh ja ik ben heel jaloers geweest! Zelfs op dames die na 1 icsi poging zwanger waren, waar wij meerdere pogingen nodig hadden *schaam* dat was me op een gegeven moment zelfs te veel. Heel normaal hoor om jaloers te zijn, het verdriet en de angst vergeet je ook nooit meer. Ik hoop dat alle mmm meiden hier snel beloond worden met een gezonde zwangerschap
Ik snap dat wel hoor Hooverphonic, geen schaamte! Ik ben weliswaar zwanger van de eerste ivf. Tussen de poging en de geslaagde cryo's zaten 9 maanden. Ik was jaloers op de mensen wie het meteen lukte al had ik meer symphatie voor de mm gangers.
Ook hier stik jaloers, ik werk zelf in een winkel en het lijkt wel of al me klanten zwanger zijn! Het doet echt pijn! Ik kan ook gewoon niet oprecht blij zijn voor iemand en dat vind ik best erg... Heb een beetje iedereen ze reactie bekeken en ben wel blij dat ik niet de enige ben...
Cheyenne, bij mij is het inmiddels ook zo ver dat ik voor niemand meer blij kan zijn die zwanger is. Ik vind het heel erg maar kan er niks aan doen.
Als ik voor mezelf mag spreken. Tuurlijk heeft iedereen recht op een kindje. Iemand met 12 kinderen heeft niet minder recht op nog een kindje. En als er pas 3 maanden een relatie is, en de wens is sterk. Tja... Wie ben ik om daar over t oordelen. Wat mij betreft is t iedereen gegund. En als het je in een poep en zucht lukt, wat fijn voor je! Ja tuurlijk had ik dat voor mezelf ook graag gewild, maar dat betekend niet dat het een ander niet gegund mag zijn. Misschien voel ik me over een jaar wel heel anders hoor. Ik zit tenslotte nog maar in mn 5e ronde en ben pas anderhalf jaar bezig. Deze ronde mn 3e ei gehad, dus nog niet zo veel kans gekregen om jaloerzie te ontwikkelen. En daar ben ik wel blij mee, want de mmm is al zwaar genoeg op deze manier. Tuurlijk kan een zwangere me wel herinneren aan het feit dat ik het níet ben. Dat doet pijn en geeft verdriet. Maar dat doet momenteel nog niks af aan de blijdschap die ik voor die gene wel kan voelen.
Het geeft wel aan hoe diep de kinderwens zit bij iedereen hier. Mijn hart doet zeer voor álle onvervulde kinderwensen.
Ik heb nu ook 1 kind (mmm) en ben dan nog steeds jaloers hoor.. Nu pril zwanger maar dat jaloerse gevoel blijft. Ik denk dat iedereen met een kinderwens dat jaloerse gevoel kent. En als het dan ook nog eens echt heel moeilijk gaat, dan is dat nog wat erger.
Jaloers ben ik ook nog steeds. Na al die jaren waarin iedereen om ons heen eenvoudig zwanger werd (of in elk geval de meeste) en wij maar keer op keer de teleurstelling hadden van weer ongesteld, weer een poging mislukt. Weer naar het ziekenhuis. Weer prikken. Het zit diep. Het meest jaloers was ik toen mijn zussen zwanger werden. Allebei jonger. De eerste heb ik 3 maanden niet gezien. Ik kon het niet. In eerste poging zwanger; hoewel poging, 1x condoom vergeten Nu kan ik genieten van de kleine manneke van al weer bijna een jaar. M'n 2e zus vertelde op dezelfde dag als ik dat ze zwanger was. Ik na 4.5 jaar en bij de 3e icsi; zij met een poep en een scheet, net een 3kwart jaar een nieuwe vriend, en zelfs al zwanger geweest wat helaas in een miskraam eindigde. Die zwangerschap van mij eindigde toen ook in een mk. Zij was 2 wk verder. Het is tot ver in haar zwangerschap extreem moeilijk geweest voor mij om contact te hebben door de jaloezie. Nu hebben we wel weer mondjes maat contact. Maar als ik haar zie, voel ik toch nog de pijn en de jaloezie: zo'n buik had ik nu ook moeten hebben... Ik ben nu ruim 6 wk zwanger, ik ben verder dan mijn 1e zwangerschap en we hebben zelfs het hartje al gezien. Ik heb dus nu alle reden om blij te zijn ipv jaloers, maar het moet slijten. Vooral de jaloezie naar vrouwen die ontzettend eenvoudig zwanger worden...
Ik was vooral enorm jaloers toen mn broer zn kersverse vriendin (nog geen 2 maanden relatie) perongeluk zwanger prikte.Vervolgens 7 maanden lang gezeur moeten aanhoren hoe ze t haatte om zwanger te zijn met al die kwaaltjes. Nu de kleine er is en ik niet steeds met een dikke buik geconfronteerd wordt gaat het prima weer. Ben gek op mn neefje. Verder doen zwangere buiken en zwangerschapsaankondigingen me vooral verdriet, omdat ik dan weer besef dat het bij ons nog niet zo ver is.
Ik kan je vertellen dat ook als je al een kindje heb via de mmm dat je nog steeds af en toe een steek van jaloezie komt. Dan zie je meiden die al verschillende kindjes hebben gekregen in de tijd dat jij er een heb gekregen. Of dat je voor nummer 2 weer de mmm in moet. Ik moet wel zeggen dat het wel minder wordt nu in een kind heb