Jaloerse zus

Als ik het zo lees denk ik: laat haar even.
Natuurlijk kun je het gesprek aangaan en haar zeggen dat je snapt dat het pijn doet.
Maar laat haar daarna even met rust.
Jou zien kan al heel pijnlijk zijn omdat ze geconfronteerd wordt met haar eigen kinderloosheid.
Begin zelf dan niet over je zwangerschap tegenover haar maar wacht tot zij iets vraagt of zegt.
En zegt ze iets kwetsend mag je het haar gerust zeggen maar zeg erbij dat je ook snapt waar het vandaan komt.

 

Ik snap jouw reactie, maar zeker ook die van minigirl. Zo'n opmerking komt nooit van iemand uit de mmm even los van het feit of iemand begrip heeft voor het verdriet van ongewild kinderloos zijn. Maar het gevoel dat je nooit moeder wordt is echt extreem beangstigend. Ik weet nog precies hoe ik me voelde voor wij gezegend werden met ons zoontje en met deze tweede aankomende kleine spruit.

Ts jouw zus heeft nu niet de energie en kracht om met je mee te leven, haar verdriet is te groot. Ze misgunt het jou echt niet, ookal voelt het wel zo. Ze gunt het zichzelf alleen ook heel erg. Probeer je erover heen te zetten. Zij kan dat namelijk echt niet. Wees de lieve zus en vraag inderdaad wat jij kan doen om haar verdriet te verminderen. Dan kan ze zelf aangeven waar haar grens ligt.

Het is namelijk makkelijker voor jou om niet met haar over jouw zwangerschap te kletsen dan andersom

 

+1000.

 

En dit is dus precies wat ik bedoel, sommige dames die in de mmm zitten vinden geloof ik al snel dat ze van alles kunnen roepen omdat ze het "recht" hebben door hun verdriet. Begrijp me niet verkeerd ik wil het zeker niet bagatelliseren, maar zulke dingen zeg je gewoon niet klaar.

Waarom anderen onnodig kwetsen?

Ik heb trouwens een ma gehad hoor met 13 weken, dus bij komen ze ook niet uit de lucht vallen.

 

Dit dus! Ik weet precies hoe het voelt en het is het beste te beschrijven met een rouwgevoel en een gevoel van eenzaamheid .

 

@ minigirl
Emma, hoe weet jij dat zo zeker dat je schoonbroer en z'n vriendin kinderen kunnen krijgen? Je zus gaat voor ivf. Ze heeft nog geen ivf gehad. Dat kan ook nog een verschil zijn. Hoe langer het proces duurt, hoe zwaarder het wordt. Je weet toch niet of je zus elke keer dat ze van jullei thuiskomt moet huilen?

Mijn zus heeft te horen gekregen dat ze een grote kans maakt op kindjes omdat het probleem bij haar partner zit.en we hebben heel veel gesproken met elkaar en ze heeft ook even gehuild. En we praten nog steeds
De broer van vriend heeft een kind uit een eerdere relatie en mijn schoonzus wil nu nog geen kinderen. Dus daar zit het goed.
Het feit dat ze het negeren is ook niet echt leuk. Mijn vriend zit daar ook heel erg mee dat zijn familie geen interesse toont

 

Ik ben het hier zo mee eens.
Toen mijn broer en schoonzus vorig jaar onverwachts een vierde kindje kregen kon ik ook echt niet blij zijn. Wij deden al zo lang ons best, waarom nou niet bij ons? Daar kun je vanalles vinden maar ik had op een gegeven moment een soort rangorde in mijn hoofd en vond echt gewoon dat wij nu aan de beurt waren.

Na een MA/BBZ kreeg ik vervolgens te horen dat zwanger raken op de natuurlijke wijze uitgesloten was. Als je die boodschap nooit hebt gekregen kun je je echt niet voorstellen wat dat met je doet. Je bent verdrietig, teleurgesteld in je lichaam, angstig of dit je relatie en dus je leven zal veranderen.. Pure paniek.
Wij hebben in goed overleg besloten maar 1 IVF poging te doen en het daarna af te sluiten zodat we samen verder konden. Nu hebben wij het onvoorstelbare geluk dat het direct raak was.

Ik hoop dat je het wil blijven proberen met je zus. Je mag heus tegen haar zeggen dat je je gekwetst voelt en het is zeker geen vrijbrief voor haar om lelijk tegen je te doen. Maar ik denk dat ze zich op dit moment zo intens alleen voelt, dat ze gek genoeg juist heel veel behoefte aan je heeft.

 

Ik vind jouw reacties typisch voor iemand die niet jarenlang heeft moeten wachten op een kind. De wens op een kind, de droom, telkens opnieuw de hoop, het verlangen, de eenzaamheid waarmee dat gepaard gaat, de afhankelijkheid voor zoiets natuurlijks ligt in handen van artsen. Continue zitten mensen die in zo'n traject zitten tussen hoop en vrees in. Kortom, het is voor mij in geen woorden te beschrijven hoe dat is.

Mensen die in een fertiliteitsbehandeling zitten of hebben gezeten, kunnen overigens ook miskramen krijgen. Elke terugplaatsing die niet resulteert in een zwangerschap is in feite een (vroege) miskraam. Ik heb het nog niet over de lichamelijke interventies. Ik heb het alleen over het gevoel en het verdriet die voor mensen die het niet meegemaakt hebben, kennelijk niet goed te begrijpen kan zijn.

Ik sluit mij aan bij o.a. de uitdrukking van Strijkkraal "Dit dus! Ik weet precies hoe het voelt en het is het beste te beschrijven met een rouwgevoel en een gevoel van eenzaamheid ." en Hooverphonic "Maar het gevoel dat je nooit moeder wordt is echt extreem beangstigend. Ik weet nog precies hoe ik me voelde voor wij gezegend werden met ons zoontje en met deze tweede aankomende kleine spruit."
En nog meer citaten van mensen die goedbedoelde tips hebben geuit of geprobeerd te uiten, omdat zij hetzelfde hebben moeten ondergaan.

Ik laat het hierbij.

 

Ik sluit me volledig aan bij mijn bovenbuurvrouw!!

Wij zijn 12 jaar bezig geweest eer we onze oudste mochten krijgen, uit China. Hoeveel jaren van verdriet daar aan vooraf gegaan zijn is onbeschrijfelijk . Plus 5 ma s die je niet in de koude kleren gaan zitten.

Nu toch zwanger van onze derde spruit... Een wonder!!

Ik snap je zus geel erg goed! Je had op t moment vd opmerking kunnen zeggen dat je je kan indenken dat t voor haar ms wel ondraaglijk is dat jij zwanger bent. Hou t open en bespreekbaar. Laat samen een traan...

Laat je zus niet vallen ze heeft t zwaar!!

 

Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Amen!

 

Niemand zegt dat mensen die lang op een kindje moeten wachten geen verdriet mogen hebben of gelijk blij en enthousiast op de zwangerschap van een ander moeten reageren. Daar gaat het helemaal niet over. Maar dan denk ik, spreek je verdriet uit en leg uit wat het op dat moment met je doet op een normale manier. Niemand die het je kwalijk zal nemen. Maar om kwetsende opmerking naar een ander te maken vind ik niet terecht. In het geval van TS vind ik het heel erg (en dan spreek ik waarschijnlijk vanuit mijn MA emotie) dat haar zus zo'n vraag stelt op het moment dat ze de deur open doet. Ze heeft dan nog amper hallo gezegd laat staan over haat zwangerschap gehad.

Ja je hebt het recht op je eigen verdriet, ja anderen mogen best rekening met je houden, maar dat geeft je niet het recht om maar van alles te kunnen roepen wat kwetsend voor een ander kan zijn onder het mom van tja.... ik heb het nou eenmaal zwaar.... Dat vind ik niet kunnen.
Het lijkt dan of de zwangere het dan maar moet slikken want de ander heeft het moeilijk. Beetje krom.....

 

Het blijft een moeilijke, pijnlijke situatie in dit soort gevallen. Zonder inhoudelijk op voorbeelden in te gaan, maak ik dit ook in mijn omgeving mee. Heb wel heel erg het gevoel gehad dat we de persoon in kwestie met fluwelen handschoentjes aan moesten behandelen (misschien onterecht hoor), maar dat als ik door alle hormonen en lichamelijke klachten een wrakje ben te horen krijg: jij kunt tenminste zwanger worden. Dat voelt ook niet ok. Voor mij heeft het heel erg geholpen door af en toe thuis hier stoom over af te blazen, zodat ik, als ik haar sprak, haar met haar verdriet in haar waarde kon laten.
Dit werkt nog steeds, maar is soms wel moeilijk...

Sterkte in ieder geval met de situatie en gefeliciteerd met je zwangerschap!

 

Op zich ben ik het wel met je eens, maar je moet je voorstellen dat je reageert uit een emotie, uit een oergevoel. En geloof me maar dat dat gevoel zo overweldigend is, dat je reageert op een manier die je in normale doen niet zou uitten.

Iedereen reageert uit zijn eigen verdriet, op een manier die anderen misschien niet netjes vinden. Maar in plaats van te veroordelen, kan je ook even ademhalen, weten in welke context die opmerking kwam en verder niets. En er zijn, niet overdreven, maar gewoon laten weten dat je er bent met een luisterend oor of een schouder. Of gewoon laten weten dat je het begrijpt.

Ik heb beide kanten meegemaakt. Absolute dieptepunten (met tranen bij vrienden op kinderverjaardag zitten en geloof me, niet iedereen daar vond dat sjiek) en ultiem geluk (met alle cliché opmerkingen op de koop toe). Geloof me dat ze het niet zo bedoeld ...

 

Dit is namelijk met mijn zusje ook het geval. En inderdaad..... juist omdat ze zich zo rot voelt, laat ik der met rust. Vind het al zo rot voor dr. Had liever gehad dat zij eerder zwanger was dan mij. Sterker nog... als ik kon kiezen tussen zelf geen zwangerschap maar zij dan wel, had ik daar voor gekozen.

Helaas ontloopt ze mij nu een beetje. Nouhja... zo voel ik dat. Maar ik snap het wel. Ze is verdrietig.

 

Helemaal mee eens.
Ik heb zelf ook beide kanten ervaren en geloof me, dit verdriet en de angst zijn overweldigend.
Het is zeker niet netjes, maar ik begrijp haar wel.

 

Zij bedoeld het niet naar jou persoonlijk, dat ze al vraagt.naar het geslacht.is al positief.
En ja de reactie daarop is minder, maar voor haar is het pijnlijk om er over door te gaan en dat is wel ergens te begrijpen toch?
Ga haar nu niet in een rol pushen die ze niet kan en wil.spelen.
Laat haar bepalen wat ze wil horen over jouw zwangerschap.
En nee, jij kunt niks aan haar probleem doen en je hoeft je ook niet te laten kwetsen, maar juist om gekwetste gevoelens te voorkomen zeg ik dus dat je beter haar laat komen met vragen en dergelijken.

 

Jeetje.. ik hoop niet dat mijn broer zich zo gevoeld heeft en het allemaal zo persoonlijk heeft genomen.. 12 jaar gewacht op onze zoon en daarvoor heel wat pijnlijke momenten meegemaakt. Toch stond ik na moeite met de zwangerschapals eerste in het zkh na de geboorte van mijn nichtje. Ik had op de een of andere manier meer moeite met zwangerschapsaankondigingen dan met geboortes...dus het kan nog helemaal veranderen bij je zus als het kindje er eenmaal is.

 

Het is wel mooi dat je hier reacties krijgt van meiden die in een soortgelijk schuitje zitten als je zus. Dat geeft beetje een blik in haar belevingswereld. Maar ik hoor ook verschillende dingen, wat ook logisch is want iedereen is anders en mensen gaan nou eenmaal anders om met verdriet.

Toch moet ik zeggen dat ik ook heel goed kan voorstellen dat het helemaal niet makkelijk is om niet gewoon blij te kunnen zijn en dit met je zus te kunnen delen. Met al die hormonen die door je lijf gieren. Ik vind een opmerking als "Ben je nou nog steeds zwanger" echt niet kunnen. Ja er gaat een heleboel vooraf aan zo'n opmerking maar TS verdient dat niet.

Heel veel sterkte. Hopelijk trekt het contact met je zus nog bij!

 

Lastig zeg en ook verdrietig voor jou die kwetsende opmerkingen!

Op deze site staan veel verhalen, net als je zus het mogelijk ervaart:
Openzenuw.nl

Ik ken veel vrouwen om me heen die moeilijk zwanger raken, de angst en het verdriet om kinderloos over te blijven is heftig en niet voor te stellen voor anderen.

Misschien kan je haar een kaart sturen en het contact even loslaten. Of afspreken dat je voortaan nieuwtjes per mail stuurt zodat ze tijd heeft om zich bij elkaar te pakken en positiever te reageren. En dan krijg jij ook geen kwetsende opmerkingen meer die natuurlijk ook niet kunnen!

Het is vast voor jou verdrietig dat je deze mooie periode niet met haar kan delen, pittig ook voor jou.

Natuurlijk moet je anderen niet met fluwelen handschoenen behandelen maar besef dat het voor hen een heftig rouwproces is waarvan ze niet weten of ze echt kinderloos blijven. Juist door met ze af stemmen wat ze daarin wel/niet van je nodig hebben (of kunnen incasseren) geeft misschien meer lucht.

Sterkte en hopelijk heb je een fijne zwangerschap,
Mira