Hier ook iemand die moeilijk kinderen kon krijgen. Jarenlang (met een ex) geprobeerd, altijd die negatieve testen in je handen. Te horen krijgen dat het voor jou moeilijk zou worden en je zonder intensieve hulp geen kinderen kan krijgen. Je ziet iedereen om je heen zwanger worden. Je nichtje, je zusje, vriendinnen. En van de meeste waren de zwangerschappen niet eens gepland. Dan vraag je je inderdaad af waarom zij wel en ik niet. Tuurlijk ben ik verdrietig geweest op bepaalde momenten, tuurlijk deed het me soms zeer als ik weer hoorde dat iemand zwanger was. Maar ondanks dat alles, heb ik nooit geen rare opmerkingen gemaakt zoals de zus van TS. Dat is niet eens in me opgekomen en persoonlijk vind ik het ook misselijkmakend om zo te doen. Maar dat is mijn persoonlijke mening. Zoals eerder werd opgemerkt moet zoiets als dit van 2 kanten komen. Ik weet niet wat ik zou doen in TS haar situatie, ik kan me alleen inleven in haar zus. Ik zelf heb me er toen bij neergelegd, ervan overtuigd dat er een reden was waarom het niet ging. En kijk nu, na zoveel jaar ben ik vorige week bevallen van een pracht van een zoon. Misschien ben ik dan zo anders dan anderen dat ik uiteindelijk heb gezegd, ok prima dan niet. Maar ik heb me nooit vastgeklampt aan een wanhopig gevoel omdat ik geen of moeilijk kinderen kon krijgen en persoonlijk vind ik niet dat de zus van TS dat ook zou moeten doen, hoe goed ik haar ook begrijp.
+1! Het zou niet eens in me opkomen zoiets tegen mijn zus te zeggen, hoe verdrietig ik zelf ook was. Vind dat echt niet kunnen. Omdat t bij mij niet ging betekent dat niet dat bij andere de tijd stil staat of dat zij niet net zo graag willen. Ik was dolgelukkig voor haar en super trots dat ik een nichtje kreeg!!
Iedereen gaat daar anders mee om he en ik heb me in dit zin niet wanhopig vastgeklampt aan een idee, maar ik weet wel dat toen wij besloten dat het genoeg was, het zo vreselijk veel pijn deed. Dat lege gevoel van "welk doel ga ik nu nastreven in mijn leven". Nooit een kinderverjaardag regelen, nooit je kind zien trouwen, oma worden, niemand die later als je oud bent, je op komt zoeken. Ik heb wel eens de auto aan de kant van de weg moeten zetten omdat ik zo vreselijk hard moest huilen. Dat intense gevoel van eenzaamheid is echt met geen pen te beschrijven . En in dat gevoel kunnen er dus ook wel eens dingen worden gezegd die niet gemeend zijn. En als je dan ook nog eens "politiek" correct moet zijn, dat is bijna ondoenlijk. Mijn zusje heeft mij altijd als eerste verteld dat ze zwanger was, alleen, zonder iemand erbij, weken voordat de rest het zou horen, zodat ik niet zou schrikken en het een plek kon geven. En daar was ik heel blij mee. Maar ik heb ook wel eens iets gedacht waar een ander van zou schrikken. Ik heb gelukkig dat binnensmonds kunnen houden, maar dat gevoel is zo heftig... Nee, netjes is het niet ... maar ik kan het wel begrijpen.