Hoi allemaal, Is het herkenbaar voor anderen je erg jaloers te voelen tegenover vrienden of familie die heel makkelijk zwanger worden? Even kort over mij; ik ben 34 jaar en sinds anderhalf jaar bezig met ivf/icsi. Hiervoor oa clomid en zelf proberen en 6x IUI. Ivf ronde waren 6 eicellen; geen bevruchtingen. ICSI ronde 1 10 eicellen; 9 bevruchtingen. Momenteel in de wachtweken van 5e terugplaatsing. Verse pakte niet, hierna 2 x vmk, 1 x biochemisch en 2 niet goed ontdooid. In totaal nu dus de 7e cryo in m’n buik. In de 10 jaar dat wij een kinderwens hebben, heb ik ontelbaar veel zwangerschapsaankondigingen en kraamfeestjes gehad. De ene wat pijnlijker dan de ander maar nu is een van m’n beste vriendinnen zwanger na nog maar 10 maanden in een relatie te zitten. En ik ben de hele tijd met mezelf in strijd, weet even niet hoe ik hiermee om moet gaan enerzijds ben ik blij dat zij haar geluk heeft maar anderzijds kook ik van frustratie en jaloezie. We werken ook samen en ik zie zo tegen de aankondiging op…. ik weet dat niemand een magisch antwoord heeft maar misschien tips? En geruststelling dat ik hier niet alleen in ben? bedankt voor het lezen ❤️ liefs
Ik wil je laten weten dat je gevoelens van jaloezie echt heeel normaal en logisch zijn. Wat moet je lang dapper en sterk zijn en zo hard strijden voor jullie kindje. En wat is het dan gewoon ook heel frustrerend als andere in een poep en een scheet wel zwanger raken. Ik herken je gevoelens van jaloezie zeker heel erg, uit de tijd dat wij intensief bezig waren. En dat is echt niet makkelijk. Hele dikke knuffel. Veroordeel je zelf niet voor deze gevoelens. Ze zijn heel normaal. Net zo normaal als dat je soms blij, bang, boos of verdrietig bent. jaloezie is ook een gewone emoties, maar wel een ingewikkelde, omdat hij maatschappelijk gezien veel minder geaccepteerd wordt. Alle sterkte gewenst en vooral eindelijk een keertje HEEL VEEL GELUK!
Geen tips, maar wel een knuffel. Besef wel dat je ook alle recht hebt om je zo te mogen voelen en vecht vooral niet tegen dat gevoel. Ik vind t nu nog zelfs rot voelen als iemand zo hop zwanger raakt en nog erger als ze zeggen 'het was pas in ronde 3 raak'. Ook al zijn wij compleet. Maar al die trajecten en al die miskramen hebben wel iets gedaan met mij...
Dank je wel voor je reactie, super lief. Het is fijn om te horen dat ik deze gevoelens mag voelen en normaal zijn in een situatie als dit. We hebben zoveel “oopsjes” om ons heen meegemaakt en nu zij ook zo vlot zwanger is frustreert me enorm. We doen er alles voor om onze droom waar te kunnen maken Ik probeer het van me af te schrijven maar vind het moeilijk om de woorden op papier te zetten.. Nogmaals dank je wel, verdrietig om jouw onderschrift te lezen ook. Liefs!
Dank je wel voor de knuffel ❤️ ja die miskramen doen echt wat met je. Ook al was het bij mij 2 keer heel vroeg al fout, het verdriet is zo groot. Na 10 jaar dan eindelijk positieve testen om het vervolgens weer kwijt te raken. Soms vind ik het moeilijk om door te gaan maar een sterk iets in mij zegt dat ik nog niet moet opgeven… ik hoop dat wij ook ooit kunnen zeggen dat wij compleet zijn.. Liefs!
Heeeeeel herkenbaar. Het is niet dat je het anderen niet gunt, maar je gunt het jezelf gewoon ook! Weten veel mensen in jouw omgeving van je traject? Ik ben er vrij open over, dat betekent ook dat mensen in mijn omgeving rekening houden met mijn gevoelens. Zo krijg ik vooraf een persoonlijk appje of telefoontje wanneer er een aankondiging wordt gemaakt in person (zodat ik er niet over wordt overvallen), of vertellen mensen me het prive in plaats van in groepen, zodat er ook ruimte en begrip is voor mijn emoties (zonder afbreuk te doen aan hun geluk natuurlijk!). Daarnaast heb ik de afspraak dat er niet te vaak naar gevraagd word, maar dat ik zelf met nieuws kom of aangeef als ik er over wil praten, om te voorkomen dat je continue bestookt wordt met vragen als 'is het al gelukt' Dat helpt mij beiden heel erg, misschien heb je er iets aan?
Hi, Ik werd meteen geraakt door de titel van dit topic. Ik herken je gevoelens heel erg helaas. Het is niet dat je minder blij bent voor een ander maar je gunt het jezelf ook heel graag (zeker na jarenlang strijden) en een vlotte zwangerschap van een ander kan dan echt een enorme trigger zijn. Ik heb dit zelf ook ervaren met m’n beste vriendin en bewust even afstand genomen. Ik heb het haar duidelijk gezegd dat ik echt enorm blij voor haar ben maar dat het tegelijk ontzettend pijn doet. Hoe dichter bij diegene bij me staat, hoe pijnlijker. Wellicht ervaar jij dat ook zo? Voel je je vrij om met je vriendin erover te praten? Hoewel ze het nooit helemaal zal kunnen begrijpen (lucky her), kan ze hiermee wel ruimte creëren voor jouw verdriet zonder af te hoeven doen aan haar eigen blijdschap? En tja qua tips: indien je er open over bent of kan zijn naar je omgeving, vraag of ze je apart dergelijke aankondigingen willen laten weten ipv in groepsverband, zodat je even tijd voor jezelf hebt om het te verwerken. En geef gerust je grenzen aan: niet naar babyshowers als je voelt dat het triggert, bepaalde plekken even niet naartoe als je weet dat daar bijv veel zwangere vrouwen of moeders zijn. En eerlijk: ik heb sommige semi vriendinnen toch echt wel lange tijd niet gecontact en dat deed me wel zeer maar tegelijk gaf het ook rust. Even niet geconfronteerd hoeven worden met haar dikke buik. 100% jaloezie dit maar ik heb gekozen om op dit soort momenten voor mezelf te kiezen en dat mijn verdriet/frustratie/boosheid de blijdschap van de ander overrulet. Is waarschijnlijk geen “popular opinion” maar daar had ik op zulke momenten echt even schijt aan op z’n zacht gezegd. Heb geen hele goede tips eigenlijk denk ik, maar wilde je vooral laten weten dat zulke gevoelens he-le-maal legitiem en valide zijn. Heel veel liefde en knuffels voor jou <3
Haai, Ook ik word getriggerd door je berichtje. Het gevoel erkennen is denk ik al super sterk van je. Ik heb vorige jaar een vroeggeboorte gehad naar een MMM van 4 jaar. Nu weer traject in met veel downs, eigenlijk alleen maar. Na 5 jaar nog steeds met lege handen. Maar oh wat heb ik veel aankondigingen, babyshowers, gender reval en al die dingen moeten doorstaan. Hoe dichter, hoe moeilijker. Mijn broertje wordt vader en toen werd het mij ook echt teveel. Ik had het niet zien aankomen. Zelf nu voel ik jaloezie & dat naar mijn eigen broertje. Afstand helpt mij heel erg, in je eigen bubbel leven. Maar de vraag is hoe lang kan ik dit blijven doen. De baby zal er binnen nu en paar maanden zijn. Geen tips&maar welk een dikke knuffel!
Ik herken het ook heel veel. Je bent dus niet alleen ♡ De ene keer kan ik er beter mee omgaan dan de andere keer. Sommigen komen bij me en dan weet ik al wat ze gaan vertellen en anderen vertellen het überhaupt niet en dan hoor ik het via via.. Ik begrijp dat mensen het lastig kunnen vinden om het te moeten vertellen aan vrouwen 'zoals wij' maar vervolgens helemaal niets vertellen vind ik nog veel erger dan wanneer ik geraakt wordt wanneer het me persoonlijk wordt verteld.
Lieve meiden, dank jullie wel ❤️ ik zit hier met de tranen over m’n wangen jullie lieve reacties te lezen. Ik zou willen dat niemand van ons wist hoe dit voelde maar helaas moeten wij stuk voor stuk onze (enorme) hindernissen doorstaan. Toch voelt het “fijn” te weten dat ik niet alleen ben. Ik ben altijd een warm en sociaal persoon geweest, geef anderen altijd alles en mezelf veel te weinig. De gevoelens die ik nu ervaar zijn zo ontzettend het tegenovergestelde waardoor ik gewoonweg niet goed weet hoe ik ermee om moet gaan. Naast de MMM heb ik meer periodes in m’n leven gehad wat het uiterste van mij vroeg en ook dat heb ik overleefd. Dus ik weet dat ik hier wel te boven kom maar god wat is dit moeilijk zeg. Iedere dag dat gevoel van iets missen… ik ben heel open naar m’n omgeving maar merk dat eigenlijk niemand echt begrijpt wat ik voel. Gelukkig voor hen natuurlijk! Daarom dacht ik; ik post hier aangezien er hier vast wel vrouwen zijn die weten hoe het is om te leven met ongewenste kinderloosheid. nogmaals dank en alle liefs en knuffels voor jullie allemaal ❤️
Jeetje wat heftig wat je allemaal al hebt moeten doorstaan Hoe en waar haal jij de kracht vandaan om door te gaan? Ik vind het soms heel lastig en soms denk ik dat het beter is om te stoppen. Maar iets in mij laat dat niet toe en wilt doorgaan. Het is zo’n naar gevoel om jaloezie te voelen naar je dierbaren, vooral als het familie betreft! Je kunt er gewoon niet onderuit om de confrontatie een keer onder ogen te zien. Heel veel sterkte en dikke knuffel voor jou!
Ook een dikke knuffel voor jou! Ik heb weleens licht gedacht ik stop ermee. Zeker nu voor 3de x en kijkoperatie ingepland staat. Grenzen verleggen doe je in dit traject continu.
Ik hoop, dat als de kleine er is, het anders voor je is. Maar aan de andere kant met een vroeggeboorte zal je altijd hebben dat je jullie zoon (als ik goed heb onthouden) sámen met zijn neefje/nichtje had willen zien. Dat lijkt mij zo intens. Jullie kindje had de oudste moeten zijn Erg he dat zelfs familie een trigger dan is. Dat je ineens enorm tegen kerst opziet omdat je dan weer die confrontatie hebt met je zwangere schoonzus. Dat je verjaardagen t liefst afzegt. Of je maar ziek meldt voor die verjaardag omdat je het niet aan kan die blije mensen voor die bolle buik. En je dan super rot voelen, want het is je directe familie.... en welke keuze je maakt je er rot bij voelt. Die verdere collega kun je nog wel mentaal negeren, maar je wordt zélf tante. Je krijgt ook een rol erbij. Dat kun je niet blocken.
Ik had het niet beter kunnen beschrijven! Er is geen handleiding hoe hiermee om te gaan. Welke keuze ik maak, het blijft pijnlijk. En ja hoor, vandaag komt de uitnodiging van de gender reval binnen. Ze verwachten nog behoorlijk wat mensen. Mijn broertje ziet niet helemaal in, wat het met ons doet. Daarnaast heeft die het uit handen gegeven, waardoor men helemaal ‘Los’ gaat! En dan ook nog een moeder hebben die zegt, kom je echt niet? Je moet het een plekje geven. Ze heeft niet door dat ze hierdoor meer afstand creëert. Ik ben idd aan het zoeken naar een uitweg met kerst. Vakantie, maar mijn man heeft weinig dagen. Anders waren we naar het buitenland gegaan.
He gatsie dat is helemaal naar zeg. Je wil gewoon gezien en gehoord worden eenzaam voel je je dan als ze jouw verdriet zo negeren.