Ik herken het niet, maar ik ben dan ook degene die het meest verwend wordt. Mijn oudste zus heeft veeeeel meer te besteden dan mijn ouders, wij, of mijn jongere zus. Mijn jongere zus en haar man zijn enorme krenten, zijn altijd heel berekenend en uitgekookt. Ze hebben voor een ander weinig over, maar leven zelf zeer ruim. Mijn ouders vinden het niet leuk om hun iets te geven. De band is overigens prima met iedereen.
Ja, hier wel. Maar dat komt vanuit vroeger al.. ongelijke aandacht etc etc. Zo voel ik mij echt het buitenbeentje. Omdat ik als enige opgegroeid ben zonder problemen, was het altijd.. K die accepteert het wel, K die deelt wel, ach K doet dat wel. Dat steekt, en ik bijt nu van me af. Zo kan mn moeder lelijke opmerkingen maken die ze van verbloemd door er een grapje van re maken. Ze zei ooit eens dat her eerste kleinkind gewoon het meest speciaal blijft. Dat is dus zoontje van mn zus, en dat terwijl wij eerder bezig waren met zwanger worden dan mijn zus (veel eerder!) En dat weet mijn moeder. Of van de week zei mijn tante, ahh dat je dat truitje dan ook boven je kont draagt he als je zo'n grote kont hebt, ik zou m er overheen trekken (en trok mn trui over mn billen heen).. Zo was het bv dat als mijn broer iets had en wilde verkopen, mijn broertje het dan bv wilde hebben.. dan moest hij dat kopen van mn broer. Ik wilde eens mn scooter verkopen, mijn broertje wilde m wel hebben. Maar ik mocht er van mn moeder niets voor vragen dan. Zo neemt mijn tante mijn moeder af en toe mee op vakantie. Tante met haar kleinzoon (enige), en mijn moeder met stiefkleinzoon (hebben zelfde leeftijd). Mijn zus is nu al meerdere keren ook meegevraagd met haar zoontje, ik nooit. En dan was er altijd een smoesje waarom zij dan wel gevraagd werd. 1 x ben ik boos geworden en toen moesten mijn zus en ik dan maar samen een huisje boeken, zodat we ook mee konden. Het gaat hier vooral om ongelijkheid, voortrekken en achterstellen. Ik vind het heel erg. Ik heb dit laatst besproken met mijn psycholoog, natuurlijk veel uitgebreider dan hier beschreven staat.. maar hij vermoedde dat mijn moeder jaloers op me is omdat ik het verder geschopt heb dan ze had gedacht en dan dat zij heeft gedaan. Zo is t met mijn zus eigenlijk ook. We kunnen samen praten over vroeger etc, maar anderzijds botst het ook.. Ik vermoed vanwege dezelfde reden. Niet dat ik t geweldig voor elkaar heb, echt (NOG) niet.. maar dat ik uit mn comfort zone ben gestapt en een studie volg en werk.. en zij alleen thuis zijn met hun kinderen en verder niets doen. En dat bedoel ik niet verkeerd, maar ik denk dat zij dit doen/gedaan hebben uit onzekerheid en niet omdat ze gewoon thuis wilde blijven. Die onzekerheid heb ik ook jaren gekend. Maar goed, ik denk dat zij er niet tegen kunnen dat ik anders denk en ben. Iedereen zei altijd dat ik precies mn moeder was en ook precies zo zou worden.. nou, gelukkig niet. Ik hoor t ook nooit meer
Mijn ouders zijn ook zo dat alles voor iedereen gelijk moet zijn en ze hebben een vast budget voor cadeaus. Voor mijn verjaardag wilde ik graag iets hebben wat onder dat budget was en toen zei mijn moeder dat ik nog 35 euro over had en wat ik daarvan dan wilde hebben maar mijn broertjes en ik vinden het maar onzin en zijn alledrie niet zo. Als mijn ouders het zo willen doen is prima, maar het zorgt er niet voor dat wij jaloers worden ofzo.
Nu ik alle reacties heb gelezen en er zelf ook nog eens goed en eerlijk over na heb gedacht zit het inderdaad veel dieper. Het gaat niet om de spullen, om de euro's en om de aandacht op zich, maar over het verschil dat er gehanteerd wordt en er in het verleden ook altijd was. Jou verhaal heeft erg veel raakpunten met dat van mij. Ik ben ook altijd (met behoorlijke omwegen trouwens) verder gegaan. Ik heb altijd aan mijn persoonlijke ontwikkeling gewerkt en ik was nooit echt een probleem. Ik heb altijd weer oplossingen gevonden en ze zien mij als behoorlijk sterk. Ook ik heb het hier al vaker met mijn psycholoog over gehad en hij vermoed zo ongeveer hetzelfde. Dat vooral mijn moeder het gevoel heeft dat ik haar "ingehaald" heb en daarom zo jaloers en vaak ook afgunstig op mij reageert. Ik zie dat trouwens niet echt zo, al vind ik wel dat het goed zou zijn als ze aan zichzelf gaat werken. Het zou mij veel rust geven als ik open en eerlijke gesprekken met mijn familie zou kunnen voeren, maar voor nu is er geen behoefte van hun kant om deze dingen uit te spreken helaas.
Het enige wat ik soms als ongemakkelijk ervaar is dat wij meer te besteden hebben als familieleden. Best wel heel veel meer. Niet altijd voel ik me daarin netjes behandeld, zo krijg ik verjaardagslijstjes door met -naar mijn mening- nogal dure wensen. Ook wil men altijd vanalles lenen en zijn alle familie etentjes en feestdagen bij ons thuis. Omdat wij nu eenmaal het grootste huis hebben. Daarbij word ook vanuit gegaan dat wij alle boodschappen, drank etc betalen. En op een enkeling na zet niemand wat in de vaatwasser of ruimt iets op. Ik merk dat ik daar nogal klaar mee ben en gewoon mijn eigen plan trek. Ik negeer de cadeauwensen en koop gewoon iets voor een tientje a twintig euro. Laatst met Pasen heb ik iedereen een gerecht of drank mee laten nemen. Ineens is er dan weerstand en dat vind ik erg jammer.
Hier helaas vanuit mijn zus haar kant ook jaloezie. Al vanaf de dag dat ik geboren werd is ze jaloers en dat is zelfs nu op volwassen leeftijd niet veranderd. Zo erg dat bepaalde dingen die ik onderneem met mijn ouders worden haar niet verteld omdat er anders weer ruzie komt door jaloezie. Ik heb gelukkig geen contact meer met zus want dat zorgde voor te veel stress in mijn leven en bij mijn gezin.
Wat vervelend zeg, dan maken ze gewoon misbruik van je! Is toch juist leuk als iedereen iets meeneemt, dat hoeft echt niet duur te zijn. Het gaat toch om de gezelligheid zou je denken. Wij hebben niet heel veel geld maar ik verwacht echt geen dure cadeaus van familie die dat wel heeft. Ik heb toch niks met hun inkomen te maken
Ik had echt 1000x liever gehad dat mijn zusje een goede jeugd had gehad (Die is op haar 14 aan haar lot overgelaten en heb ik de zorg overgenomen), ik op mijn 17e. Ik denk niet dat zij jaloers is op het feit dat ik 3 jaar langer heb kunnen thuiswonen. Je kan je broer of zus toch echt niet kwalijk nemen dat zij wel aandacht krijgen etc. Ik wou dat het zo was... dan hadden mijn zussen in ieder geval nog een fijne jeugd gehad. Echt, ik gun hen de hele hele wereld. Had gewild dat zij nog niet een 10e hadden hoeven meemaken dan wat ze mij hebben aangedaan... helaas. Jaloezie is en blijft een slechte eigenschap in mijn ogen en kost ongelofelijk veel energie.
Fijn voor de meerderheid bij wie ht niet bekend voor komt. Echter TS, snap ik je wel heel goed. Als je in een financieel moeilijke situatie zit is het soms heel pijnlijk om te zien dat je omgeving wel door je naasten word ondersteund en jij niet en/of minder. Ik herken het wel. Niet bij mijn zus maar nog erger: bij mijn nicht. Zij krijgt alles toegestuurd van mijn moeder, zelfs tot geld om van te leven. En ik word gevraagd om het ''cadeau'' terug te betalen omdat ze nu krap zit omdat ze iemand anders onderhoud. (kreeg nog geen maand geleden een bed, omdat we tijdelijk zonder werk hebben gezeten en geen geld aan de kant hadden, alles was op. Bovendien, wouden wij gewoon een goedkoop bedje en dringde ze aan om een kwalitatief goede bed te kopen en heeft ze meegekozen, nu wil ze het geld ervan terug... leuk zo cadeau's ontvangen en weten dat ondertussen iemand anders grenzenloos krijgt wat ze wil, die notabene niet eens de dochter van je moeder is)
Ik ben oprecht blij voor iedereen die het niet herkent. Ik wilde gewoon even weten hoe dat bij anderen is. Daar heb ik nu wel een duidelijker beeld van. Wat betreft jou verhaal, eerst geven en dan geld vragen vind ik echt niet ok. Vooral niet als de gever dan ook nog wil meebeslissen, dan hadden ze vanaf het begin duidelijk moeten zeggen dat het geleend was. Voor iedereen die zei dat je jaloezie een slechte eigenschap vinden. Ik heb het over jaloezie als gevoel en niet als eigenschap. Ik ga nooit verhaal halen, eis nooit iets voor mezelf of wat dan ook. Ik weet ook wel zeker dat vrienden en kennissen (en zelfs mijn familie) mij niet als een jaloers persoon zouden omschrijven. Ik zou mijn broers trouwens ook niet als jaloerse mensen omschrijven. Maar het gevoel ken ik wel. Net als dat ik het gevoel van boosheid ken en ook geen bozig persoon ben, verdriet ken ik ook, maar ik ben zeker ook geen verdrietig persoon. Dat het energie kost, daar ben ik het wel mee eens. Daar ga ik mee aan de slag. Iedereen bedankt. Leuk om jullie reacties en verhalen te lezen.
Precies. Mijn moeder doet dat nog steeds, alles moet gelijk zijn, terwijl zusje en ik zelf aangeven dat ze ermee op moet houden. Ik neem ook rustig iets mee voor 1 van de kinderen en ze weten inmiddels ook al wel dat dat nu eenmaal zo gaat. Ze hebben niet allemaal op hetzelfde moment iets nodig en ze hoeven ook niet allemaal hetzelfde te krijgen.
Sorry.. maar afgunst is toch net zo lelijk? Ik heb werkelijk nooit afgunst naar mijn zussen, echt nooit. Nogmaals ik gun hen de wereld. Ik ben eerder boos op mijn ouders dat ze voorkeur hadden, dat kan ik hen toch echt niet kwalijk nemen, jaloers op zijn of afgunstig? Maar je reageert nu op iemand die echt een vreselijke hekel heeft aan jaloerse en afgunstige mensen... sorry.
Denk dat in dit topic iedereen daar wel zo over denkt. Ze zegt toch ook niet dat je geen gelijk hebt. Ze wijst je er alleen op dat je misschien de verkeerde woordkeuze maakt.
Jaloezie is dat je het voor jezelf liever ook had gehad zonder dat het ten kosten gaat van een ander. Afgunst is dat je het die ander niet gunt. Ik kan niet zien waarom het lelijk is dat ik als jong volwassenen het ontzettend jammer vond dat ik geen warm nest gehad had. Dat verdriet mocht er zijn.
Nogmaals ik vind jaloezie en afgunst een lelijke eigenschap. Iets een ander niet gunnen, kan er niet bij. Jaloers zijn op iets wat een ander heeft ook niet. Kan er niks anders van maken. Dat je het jammer vindt en er verdriet van hebt is totaal iets anders en ontzettend begrijpelijk. Als het echter jaloezie en afgunst in je losmaakt zou ik daar persoonlijk mee aan de slag gaan. Maar goed. Dat ben ik.