Hoihoi, Ik vraag mij af of er meer mensen zijn die jaloers zijn op mensen in hun omgeving die zwanger worden terwijl je zelf een miskraam heb gehad. Ik heb in mei een mk gehad na 8 weken. Ik heb na een aantal weken vloeien toch voor een curretage gekozen. Nog geen week later was de beste vriendin van mijn vriend zwanger. In de 1ste ronde al... Ze was 6 weken toen ze het iedereen al vertelde. Moeten ze ook zelf weten maar voor mij was dat toen echt heel moeilijk. Ik had mijn verdriet nog niet verwerkt... Ik gun het hun van harte maar van binnen doet het me zo'n pijn. Hun pronken er ook echt heel erg mee, wat ik natuurlijk zelf ook zou doen. Maar mij doet het pijn en voel echt nijd van binnen. Iedere keer dat ik ze zie ( wekelijks ) heb ik een rotgevoel want dat had ik kunnen zijn. Bij verjaardagen gaat het uiteraard continu over de zwangerschap. Gelukkig voelt mijn vriend wel een beetje hetzelfde maar die legt het makkelijker naast zich neer. Ik heb daar nog steeds moeite mee. Wij zijn ook weer volop aan het proberen en uiteraard hoop ik dat t deze maand dan toch raak is. Ik hoop dan ook dat ik eindelijk die rotgevoelens naast me neer kan leggen en me puur op onze eigen zwangerschap kan richten. Ik vraag me af of meer mensen dit gevoel herkennen. Ik vind het heel erg dat ik zo denk maar kan het niet helpen.... liefs San
Ik kan het me goed voorstellen. Ook al houden m'n vriendinnen er wel rekening mee....Soms vergeten ze het....dan gaat het alleen nog maar over kwaaltjes en buiken...ik denk dan: ik zou nu ook een buik hebben en hoe trots zou ik zijn....dan doet het erg pijn.....ik gun het hen, maar het bljft enorm moeilijk vooral als zij zo hup zwanger zijn geworden en alleen maar een voorspoedige zwangerschap hebben zodner zorgen.....Dat wil ik ook....
Poeh, dat is lastig. Ik denk ook dat het best wel jaloersheid op kan wekken... Maar ja, je gunt het anderen ook, toch? Alleen is het heel moeilijk en pijnlijk, dat denk ik wel...
Ja, ik ken het gevoel wel...bij mij is een goede vriendin "ongepland" zwanger en dan krijg ik ook wel die vervelende jaloerse gevoelens, zeker na twee miskramen. Maar aan de andere kant weet ze dat het voor mij moeilijk is en houdt ze er ook rekening mee, ik kan haar niet verbieden om erover te praten...en dat zou ook niet goed zijn. Misschien dat je zou kunnen aangeven dat het voor jou erg confronterend is en hopelijk houden ze er meer rekening mee. Maar denk maar zo...mijn tijd komt nog wel en dan kan jij het van de daken schreeuwen! Dan zullen er misschien mensen in jouw omgeving zijn die heel jaloers zijn omdat zij een miskraam hebben gehad.
ik had het ook. Ik heb 2 maal een misval gehad voor deze zwangerschap en toen waren mijn beste vriendin en schoonzus zwanger (ze waren al zwanger toen wij begonnen, dus ze waren niet, zoals bij jou, zwanger nadien). Met mijn beste vriendin had ik geen problemen. Zij hadden meer dan 2 jaar moeten klussen en ze was dan ook superblij met haar zwangerschap. Ik kon met haar kleedjes enzo kopen en ze was gewoon ook lief en brgijpend voor mijn gevoelens. Ook toen haar baby'tje geboren was, hebben we nooit problemen gehad. Met mijn schoonzus was het anders, ze was niet zo begrijpend en gaf zelfs rotopmerkingen. Zo mochten we het niet tegen mijn man (haar ouders) zijn ouders vertellen, want ze waren nu zo gelukkig dat zij zwanger was. Ook babbelde ze over niets anders, en ze bleef maar zeggen dat het beter was dat het zo gegaan was. Ik mijdde haar dan ook. Hopelijk ben je snel zwanger, want ik moet eerlijk zeggen dat toen mijn 'jaloerse' gevoelens pas over zijn gegaan. Ik duim voor je en veel sterkte.
Bedankt voor jullie meelevende reacties! In mijn omgeveing zijn nog 2 mensen zwanger ( na mijn mk ) en daar heb ik helemaal geen moeite mee. Voor 1 van hun heb ik zelfs een kleinigheidje gekocht om te feliciteren. Ik denk dat het er vooral aan ligt dat wij elkaar toch al niet zo mogen. Er is vanaf het begin dat we wisten dat het mis was nooit gevraagd hoe het gaat, misschien voor hun ook moeilijk. Maar als je beste vrienden bent moet je daar toch intresse in tonen en over kunnen praten? Maar dan nog, we liggen elkaar niet, we weten dat van elkaar. We hebben er 1x heel even over gepraat en dat was het. Ik ben ook niet iemand die daar zo openlijk over praat en al helemaal niet met iemand die ik niet zo graag mag. Dus ik zal het niet tegen haar zeggen denk ik. Ik vind dat ook lullig voor haar vriend want daar kan ik wel mee overweg. En voor hem heb ik er niet zo'n moeite mee. Ik denk dat ik het gewoon de tijd moet geven, dan slijt het vanzelf. Hoop ik.... Vind het alleen erg egoistisch van me gedacht en daar heb ik ook moeite mee. Mijn vriend zegt dat dat wel normaal is. Daar ga ik dan maar vanuit. liefs San
Vorig jaar was mijn vriendin zwanger, net verteld, toen bleek dat ze een miskraam had en werd gecurreteerd. Toen bleek ik gauwgenoeg zwanger. Ja....ga het dan maar eens vertellen. Ik kreeg ook een miskraam en een curretage. We groeiden dichter naar elkaar toen. Dit jaar werd ze weer zwanger. Dat was weer moeilijk voor mij. Bleek dat ze weer een miskraam had. Dus weer curretage. Nu ben ik weer zwanger. Geschiedenis herhaalt zich lijkt wel. Ik hoop voor ons beiden met een goede afloop. Het is me het jaartje wel geweest en het blijft moeilijk voor ons allebei. Het is normaal, het hoort erbij. Maar we zijn er wel heel eerlijk over. Soms nemen we wat afstand als het nodig is, en dat is ook prima. Het is niet niks! Nadeel is, dat mensen die het niet hebben mee gemaakt het zich absoluut niet kunnen voorstellen, hoe lief ze ook proberen te zijn. Dus probeer positief te blijven, ben er niet te veel mee bezig, dat werkt alleen maar negatief. Probeer het te accepteren! Ik weet het, het is heel makkelijk gezegd. Je zult het nooit vergeten. Heel veel sterkte.
Ik had dat gevoel ook. Terwijl ik zelf een MK had, hoorde ik overal rondom mij familieleden en vriendinnen aankondigen dat ze zwanger waren. Ik heb heel erg afgezien in die miskraam en toen mijn schoonzus vertelde dat ze de eerste maand nadat ze met de pil stopte, meteen al zwanger was, was ik blij en verdrietig tegelijk. Toen ze ook nog eens begon te preken dat ze wist waarom ik maar niet zwanger raakte - het zat volgens haar tussen mijn oren, ik moest maar een voorbeeld aan haar nemen.. Toen ze een paar maanden verder was en ik nog steeds niet zwanger was, zei ze me op een dag vlakaf dat ze zich niet schuldig kon voelen omdat zij zonder probleem zwanger raakte en "een ander niet"... Voor mij moest ze zich niet schuldig voelen hoor maar wat medeleven mocht wel... Ik leed enorm onder het feit dat ik altijd maar naar een kinderboetiekje mocht rennen om een leuk geschenk uit te kiezen... voor 'n ander. Ik heb toen een stop ingelast, heb mijn vriendinnen laten weten dat ik het even niet meer aankon - ik was oprecht blij voor hen maar ik heb toen voor mezelf gekozen en mezelf niet meer gekweld om altijd maar van het babygeluk van 'n ander even te gaan proeven om dan thuis nog zo diep in de put te raken...
Nessa, en zo voel ik het dus ook. Moeilijk... Maar ik zie dat je nu wel zwanger bent? Gefeliciteerd! Dan duim ik voor jullie dat alles goed blijft gaan. Na hoeveel weken is het de vorige keer mis gegaan? Ik mag over 10 dagen testen, heb er wel een positief gevoel over maar ik weet ook dat je lichaam je soms enorm voor de gek houdt! nou ja, we zullen het zien, afwachten maar, als dat lukt... liefs San
Bij een curretage maken ze je baarmoeder helemaal schoon. Ze halen het vruchtje weg als het ware. Op die manier hoef je niet te wachten op de natuurlijke weg en kun je het afsluiten. Het is in 10 minuten gebeurd ( wel onder algehele narcose ) en doet geen pijn. Het enigste waar je erna nog last van hebt is vloeien. Dit duurde bij mij ongeveer een week maar is voor iedereen verschillend. Hoop dat het zo duidelijk is voor je. liefs San
Thx! Ja, ik ben opnieuw zwanger... eindelijk... Vorige keer begon het met licht bloedverlies op iets meer dan 6 weken - bloedverlies kwam er nadat m'n vriend en ik sex hadden dus toen ik mijn angst op een forum neerschreef, zeiden veel mensen dat het een contactbloeding was. Het was op zich ook verwaarloosbaar, lichtroze, heel erg verdund... en toch had ik er instinctief geen goed gevoel bij! 's maandags heb ik een echo laten doen en hoorde ik tot mijn grote verbazing een hartje kloppen (ik wist helemaal niet dat ik dat al zou horen kloppen, dacht dat het m'n eigen hart was). Alles leek normaal. En toch bleef ik bloeden (werd het bij het toiletbezoek soms al iets heviger) dus de donderdag die volgde, ben ik terug voor 'n echo geweest - nu bij mijn gyne want die was toen ik de eerste keer wilde langsgaan met verlof. Het vruchtje was ondertussen netjes gegroeid en het hartje kloptje nog mooi. Op dat moment heb ik met moeite naar de monitor gekeken - ik geloofde er gewoon niet meer in. Het bloeden was ook al toegenomen en ik verloor nu helder rood bloed. De gyne dacht dat het gewoon wat losgekomen was en schreef me rust voor. Zaterdagmorgen liep het verkeerd dus ik was iets meer dan 7 weken. Goh ja, ik moest wel voor mezelf kiezen want ik kon het gewoon niet meer aan... San, ik duim met je mee dat je binnen enkele dagen een positieve test in handen hebt! Het is je van harte gegund! (ik zal dit topic regelmatig es bekijken zodat ik je banner in t oog kan houden ).
Kl*** is dat he? Maar ik zie dat alles tot nu toe goed gaat! geweldig! Ik kwam erachter dat het mis was bij de eerste echo. Vol spanning ga je voor de allereerste keer naar de vk, je weet niet wat je kunt verwachten. Kom je daar, blijkt er geen hartactiviteit te zijn! het vruchtje was wel al 8 weken. Dat gevoel is zo onwerkelijk. Je hebt niet in de gaten dat het mis is, ik had nergens last van. Dus je bent zielsgelukkig dat je zwanger bent en vervolgens is er niks meer! pffffff.... Maar nog een weekje en dan mag ik testen. Ik heb nog niet echt ergens last van, alleen wel heel erg moe maar dat heb ik wel vaker. We zullen zien. En jullie; heel veel geluk! Ik hou je op de hoogte
Ja, dankjewel... Maar normaal gesproken duurt het toch niet langer dan ong. 8 dagen voor je lichaam een gestorven vruchtje afstoot?
hoi Ik heb een doodgeboren kindje gehad met 38 weken afgelopen april. Ik had ook heel sterk jaloezie naar mensen die je zag lopen die zwanger waren of met een pas geboren baby, mensen in mijn omgeving bij wie het allemaal goed ging. De jaloezie aan de kant leggen ging niet altijd makkelijk. Als ik op straat liep had ik vaak wel ja je ziet niet of die mensen die daar lopen ok miskramen of doodgeboren baby's hebben gehad, wie weet hebben die mensen er ook wel erg hard voor moeten knokken. En heel iets later bekruipt je dan toch de jaloezie weer. Ik ben van mening dat als je echt een kinderwens hebt een miskraam of een doodgeboren baby of een andere vorm van een verkeerd gelopen zwangerschap gewoon heel heftig is. Vaak krijg je ook te maken met onbegrip van de buitenwereld, mensen die zelf nog niks in die trand hebben ervaren begrijpen vaak je gevoelens niet en tonen er ook geen begrip voor. De mensen nemen hun eigen gezond geboren kinderen niet als een wondertje maar als iets wat toch normaal is. En hoe je met die gevoelens om zou moeten gaan, ik durf het je echt niet te zeggen, ik heb het al die tijd over me heen laten komen en zo af en toe in huis de boel bij elkaar gehuild en soms geschreeuwd van woude onmacht en verdriet. Het enige wat ik je kan zeggen op dit moment is heel veel sterkte, en denk vooral aan jezelf en je partner! liefs nathalie
@Freewilly@ Dat zeiden ze tegen mij ook maarze vertelden er wel bij dat dat niet perse hoeft. Ik heb ook eerst afgewacht. Na ongeveer 2 weken ben ik gaan vloeien en na 1,5 week ongeveer stopte het. Ik dacht dat het over was. Een week later ging ik weer vloeien maar nu heel heftig. En dit hield niet meer op. Uiteindelijk heb ik dus nieuwe echo gehad en het bleek dat het vruchtje er nog zat. Toen heb ik gekozen voor een curretage. Dus het hoeft niet zo te zijn dat het lichaam het vruchtje binnen 8 dagen afstoot. Soms kan het heel lang duren helaas...