@dinh: huh? de nederlandse kant die jaloers is op het inburgeringsexamen? Ze waren dus niet blij dat je vrouw geslaagd was? Dat betekent dan ook dat ze hier nog niet heel erg lang is? Zijn er bij je familie twijfels over de echtheid van haar gevoelens voor jou dan? Vanuit zo'n kader kan ik me dergelijke gevoelens wel voorstellen, en dan lijkt het mij vooral een kwestie van tijd: hoe langer jullie relatie goed gaat, hoe meer vertrouwen er ook om jullie heen zal komen, en hoe meer dingen jullie gegund zullen worden. Ik ken van dichtbij namelijk ook de situaties waarin vrouwen wel degelijk toch een soort van golddiggers bleken te zijn en relaties weer strandden na verloop van tijd.... (en dan altijd pas nadat de permanente verblijfsvergunning binnen was, uiteraard). Dat kan een vooroordeel zijn waar jouw familie last van heeft, maar daar zou ik vooral proberen je schouders over op te halen: als jullie gelukkig zijn met elkaar, lijkt me dat alles war je hoeft te weten...
Het ligt gecompliceerder. Mijn ega is hier niet alleen, er zijn nog zussen van haar en die zijn uiteraard ook met een Nederlander getrouwd. En het gaat dus om die kant van de familie. Mijn familie weet nog van niks.
Een van de twee wel. En je raadt het al, die andere kregen we dan die reaktie. En dat terwijl ze een jaar langer hier is. Van de man dan he. Mijn schoonzus maakt het allemaal niks uit. Vindt het alleen lastig dat ze nog niet klaar is, maar is voor ons hartstikke blij.
Ja, nouja, ik kan dat ook wel snappen: als je dat examen niet haalt, kan dat uiteindelijk de consequentie hebben dat je niet mag blijven, toch? Dus daar zit dan denk ik toch wat angst achter ofzo... Zou me daar niet teveel van aantrekken en het iig niet persoonlijk naar jullie toe maken, en er misschien wel eens luchtig een balletje over opgooien: Goh joh, ik heb het gevoel dat je een beetje baalt dat mijn vrouw het examen wel gehaald heeft. Klopt dat, of ben ik dan gewoon gek? Daarmee geef je mensen vaak de gelegenheid om dingen even toe te lichten, en als ze die kans pakken, zie je vaak dat het niets met jouzelf te maken heeft en alles met het parket waar zij zelf in zitten...
Ik weet het niet helemaal zeker. Ik weet ook niet om welk examen het gaat. Niet halen van een examen heeft geen invloed op je verblijfsvergunning, hooguit op het Nederlandershap. De school zal altijd een aanbeveling doen, mocht het zover komen. Voor ons gaat dat gelukkig niet op, maar dat is een hele andere discussie, zal dus niet al te diep ingaan op die materie. Wel weet ik dat ik in dit soort zaken nu zeer geduldig moet zijn. Niet a la minute vragen van hoe het nou zit. Ik moest gisteren trouwens wel lach met mijn schoonzus. Mijn ega en mijn schoonzus zaten met elkaar te praten, in het Vietnamees. Maar op een gegeven moment vroeg mijn zwager waar ze het over hadden. Nu kan ik geen woord verstaan, maar hoorde wel ergens ''mang thai'', zie handtekening. Nu betekent dat Zwangerschap. Alleen mijn zwager kreeg van mijn schoonzus te horen, dat het ging over het werk van mijn ega. En ik reageerde helemaal niet, en bleef geconcentreerd naar de televisie kijken, maar kreeg wel een glimlach op de mond. Nu kan het wel zo zijn, je moet praten in de Nederlandse taal. Maar ik heb ook zoiets van: ze moeten al de hele dag Nederlands praten. En ik kan het me heel goed voorstellen, dat ze dan 's avonds, als ze moe zijn, met elkaar Vietnamees willen praten. Hoeven ze niet na te denken. Zolang de ontwikkeling er maar niet onder leidt. En straks als de baby er is. Dan wel Nederlands spreken.
Ook wel mooi om jullie kindje tweetalig op te voeden straks toch? En ik moet er ook niet aan denken verplicht te zijn de hele dag in een andere taal dan mijn moedertaal te moeten spreken... moet een verademing zijn om dan eind van de dag je eigen taal gewoon even lekker te kunnen spreken, zonder na te hoeven denken over welke woorden waar ook alweer voor zijn...
Ik ben blij, dat je er hetzelfde over denkt als ik. Ik vind het voor haar goed, dat ze zo 's avonds met haar zus lekker in het Vietnamees kan praten, zonder daarover na te denken. Het maakt niet uit.... Het moet voor haar hier ook leuk blijven. Zo denk ik er dan over.
Ik ben ongepland zwanger geraakt, was totaal niet voorbereid op jaloerse reacties en wist niet wat me overkwam, zeg! 1 iemand was zo jaloers, die heeft mij hele mails vol verwijten gestuurd dat ik het nooit zou kunnen en beter abortus kon plegen (en nog veel verder gaande dingen over wat voor een afschuwelijk karakter ik wel niet zou hebben en allerlei andere zaken) en zelfs zitten stoken tussen de papa van mijn kindje en mij. Bah! Ben voorgoed genezen van mijn omgang met afgunstige mensen.
Wat kunnen mensen heftig jaloers reageren zeg!! als ik hier lees over hatelijke opmerkingen en mails... dat is toch niet normaal meer! tuurlijk is het heftig als je zelf geen kinderen kunt krijgen en iemand is zwanger, maar echt reacties die ik hier lees gaan mij echt te ver. Dan viel dat bij mij erg mee, 1 vriendin vond het moeilijk dat ik al getrouwd zwanger en heel de mikmak was terwijl zij ouder is en nog vrijgezel is. Ze heeft heel lang niets over mijn zwangerschap gevraagd en begon over andere onderwerpen als het in gesprekken toch op mijn zwangerschap kwam... Mijn andere vriendin was in die tijd ook zwanger en daarvan vond ze alles geweldig, maar het echte blij zijn voor mij kon ze gewoon niet op brengen.. Toen onze zwangere vriendin is bevallen is dit ook tot botsing gekomen en hebben toen een kort maar goed gesprek gehad en moet zeggen dat ze er nu aan gewend is een ook heel trots op haar zwangere vriendin gelukkig
Helaas in mijn omgeving ook jaloezie. Dit ondanks ze weten dat mijn vorige zwangerschap ik 3 maanden gelegen heb van de b.i., zwangerschapsvergiftiging, zeer moeilijke start van de baby en postnatale depr die ik er na kreeg. Dacht dat mensen het mij wel zouden gunnen! Maar niet allemaal dus! Een vroegere vriendin Heeft mij niet gefeliciteerd maar geeft alleen hatelijke opmerkingen via facebook die steken. Als door b.i. mijn linker been niet meer functioneert en ik zeg dat op facebook krijg ik reacties dat ik me niet moet aanstellen. Zij hebben 1 kind en proberentot nu toe ter vergeefs voor een 2e. Daarnaast een vriendin die niets meer laat horen. Daarnaast, de meest pijnlijke, mijn zus (36, onvrijwillig vrijgezel en grote gezin/kinderwens) die eerst kwaad werd nadat ik verteld heb zwanger te zijn. Het was een schande dat ik dat via de telefoon vertelde (ik was enthousiast en kon niet wachten) en ik had naar haar toe moeten komen en ik had op z'n minst kunnen huilen omdat ik het zo erg voor haar vond. (haar woorden) Daarna haar weken niet gehoord waarin zij huilend bij mijn moeder heeft gezeten hoe zwaar ze het wel niet had. Ik was 3 maanden lang misselijk en heel moe maar ging steeds naar haar toe gezien ze zich niet lekker voelde. Ik had toch begrip voor haar. Toen het na de 20 weken echo een meisje bleek (mijn zus haar toekomst wens) brak pas echt de pleuris uit. Ze reageerde koud en kort en heb haar daarna weken niet meer gehoord. Toen ze belde was het om te vertellen dat ik geen rekening met haar hield en ik echoistisch bezig was. (?? door te vertellen dat het een meisje gaat worden en dat het gezond is??) Tot nu toe nog geen enkel medeleven, plezier delen of interesse. Wel kijken naar mijn buik maar geen reactie. Ik ben 3 maanden achter elkaar heel ziek geweest met zh bezoeken etc maar geen interesse of belletje. Het viel allemaal wel mee volgens haar. En maar vertellen hoe leuk haar leven momenteel is. Pff..heel moeilijk die jaloezie!! Ik heb besloten, hoe moeilijk ook, mezlef er van af te sluiten en toch te genieten. Want dat heb ik tot voor kort nietgedaan omdat ik het zo erg vond wat er gebeurde. Nu ben ik op een punt dat ik eigenlijk alleen maar boos ben er om!
Ik heb het er vandaag over gehad met een collega van mij en realiseerde me vervolgens, dat dit al veel langer speelt. Er waren eigenlijk al meteen bij de komst van mijn ega naar Nederland tekenen van jaloezie. Zo zei mijn zwager eerst dat hij niet zo nodig hoefde te trouwen, immers, hij had al een keer de ellende van een scheiding meegemaakt. Daarna toen wij eenmaall de ring hadden gekocht en dergelijke, moest hij ook gaan trouwen. En heeft ie het ook nog een keer gedaan op een voor hun speciale dag, de dag dat zij twee jaar in Nederland was. En toevallig lag die dag een maand eerder dan ons huwelijk. Heb me dat nooit gerealiseerd en vond het ook helemaal niet erg dat zij eerder waren getrouwd. Nog steeds vind ik dat niet erg, alleen beetje na-aperig, qua ''mijlpaal''. Ik houd mijn hart vast, als we dadelijk wel moeten gaan vertellen dat er een kind komt.
Maar hoe is de relatie met je zus nu? Hoe heeft het jullie relatie met elkaar beïnvloed, want dat is juist het belangrijkste. Groeien jullie uit elkaar of is dadelijk toch weer vergeven en vergeten?
Ik persoonlijk heb geen jaloerse reacties gehoord. Maar mijn moeder wel dat er iemand jaloers richting mij is. Mijn oom ze vrouw is vorig jaar juli bevallen van de jongste.En hebben ze 2 kids !Ze mag volgens mij van de gyn geen 3e meer krijgen oogop iets met haar baarmoeder! Maar nu zei ze van de week, Ja zij is zwanger van de 3e mischien wil ik er ook nog wel 1 bij .
Hier ook jaloezie, gelukkig raakte ze 4 maanden later zelf ook zwanger, maar het was nog niet goed want ze had eigenlijk eerder willen zijn dan ik. Toen is ze snel weer voor een tweede gaan proberen zodat ze die dan wel eerder zou hebben dan ik. Helaas voor haar raakte ik door de ac heen zwanger en was ik een week eerder uitgerekend Maar zij kreeg een geplande ks op eigen verzoek en beviel daardoor 1 dag eerder. Daar was ze erg blij mee
Erg zeg hoe sommige mensen kunnen reageren. @Dinh: Jeetje wat sneu, dat ze jullie niet gunnen wat ze voor zichzelf ook zouden willen. Ik vind het goed te horen dat het jullie niet kan schelen of zij eerder of later, wel of niet hetzelfde mogen mee maken als jullie. Dan sta je boven de strijd die het zou kunnen veroorzaken. Geniet van deze zwangerschap, het is jullie gegund! Wij vonden het heel moeilijk om aan mijn zus te vertellen dat ik zwanger was omdat ze ons een half jaar geleden vertelden dat ze al anderhalf jaar bezig waren. Toen vervolgens hun eerste icsi-poging was gepland en gestart, bleek ik zwanger. We hebben expres het weekend waarin het voor hun niet zo spannend was de kans gegrepen het aan hen en mijn familie te vertellen. Vooral omdat zij het weekend daarna mocht testen en dan dus de aandacht zou willen/nodig hebben. Gelukkig reageerden ze allebei ontzettend blij voor ons en zeiden ook dat hun pogingen los stonden van onze. Ze is betrokken bij mijn zwangerschap en ik ook bij hun pogingen. We hebben afgesproken dat we proberen nog samen zwanger te zijn. We hopen dat dit lukt!
@dinh geen idee. mijn band met mijn zus is normaal heel goed dus ik geer vanuit dat het nu door haar pijn/ verdriet niet mogelijk is maar absuluut weer goed komt. Ik hoop alleen dat ik zelf het volledig kan loslaten en vergeven.
De enige jaloerse reactie die ik kreeg was van een vriendin die al 3 jaar bezig is om zwanger te worden. Ik ben later begonnen voor de eerste, was meteen zwanger, en zo ook bij de tweede. Ik kan me dat erg goed voorstellen. Ze woont niet in NL, en toen ze hier kwam een paar maanden terug, vertelde ze me dat ze 2 miskramen had gehad het afgelopen jaar. Verder heb ik het niet meegemaakt. Ik denk dat het voor mensen die heel moeilijk zwanger raken erg moeilijk kan zijn om met aankondigingen van zwangerschappen om te gaan. Ik heb een aantal vriendinnen bij wie het niet vanzelf gaat, en het is heel verschillend. De een leeft enorm mee, maar stort ook haar hart uit over haar eigen wens (dat is het prettigst natuurlijk ), de ander kan het minder bedwingen en reageert gewoon negatief. Omdat ik het me wel kon voorstellen heb ik er zelf geen drama van gemaakt.
Laatst kregen we weer jaloerse reakties. Niet omdat we zwanger zijn, maar juist vanwege het vertellen van het zwanger zijn. Bepaalde mensen wisten het eerder dan anderen. Nu was de ''vertelronde'' zo ver gevorderd, dat we het de mensen niet meer apart gingen bellen, dat we zwanger waren. En nu was het geval, dat we dus familieleden nog niet hadden verteld, en het dus via via hoorden. Vervolgens kwamen we die familie tegen en toen zeiden we: 'weet niet of jullie het al hebben gehoord, maar we zijn zwanger. We willen het jullie wel persoonlijk vertellen, maar ongetwijfeld, heeft de tam-tam zijn werk gedaan." "Ja, dat klopt, gefeliciteerd. we hoorden het inderdaad vanmorgen, toen we hierheen gingen." Nog steeds geen vuiltje in de lucht. Maar toen die vervolgens kregen te horen, dat anderen (vrienden van de familie) het weer via de tam tam hadden gehoord en dus eerder wisten dan de desbetreffende familie.... tsja, "Waarom zaten wij niet bij de eerste ronde van familie die gebeld werden? Nu weten zij het eerder dan wij...." Het is ook nooit goed. Ik heb ze aangekeken, alsof water zag branden en zei, dat de tam tam blijkbaar die kant sneller ging, dan de tam tam naar hun toe. Maar ook hun hebben we het pas verteld, op het moment dat we ze voor het eerst zagen.