Ik ben nu (bijna) 25, en merk de laatste maanden dat ik heel erg vast zit in het "is dit het nou" gevoel. ik heb een leuke baan, leuke vriend, leuk kind, leuke vrienden, leuke hobby etc. maar toch voel ik me zo leeg! ik heb het gevoel dat ik niet echt leef, vast zit in de dagelijkse sleur.. iedereen om me heen vind ook dat ik "anders" ben en doe, maar ik heb geen idee hoe ik het op moet lossen. zal ik zelf nu echt zo erg aan het veranderen zijn? wordt ik gewoon een ander persoon? kan dat? ahh ik ben echt in de war.. ik mis IETS, maar wat dat dan is?? wat doe ik hier nou aan? herkent iemand dit?
Ja ik herken het. Ben wel 10 jaar ouder dan jij, maar toch. Ik had het zo rond mijn 30e. Nu is het wel weer minder, maar soms komt het gevoel nog wel eens naar boven. Ik weet niet wat je eraan zou moeten of kunnen doen. Afwachten tot het overgaat denk ik. Misschien heeft het ermee te maken dat je als moeder zijnde toch andere verantwoordelijkheden hebt, wat soms best zwaar is. Je kunt ook niet zomaar even 's avonds de stad in en zo, dus je bent meer aan huis gebonden. Misschien kun je afspreken met je man/vriend dat je iedere week een avond lekker weg kunt naar een vriendin of iets dergelijks?
heel herkenbaar. "vroeger" was altijd alles ja doe ik, ja is prima ja ja ja... Tegenwoordig is dat over. Dat is blijkbaar nogal shockerend voor mensen. Ik voel me er ontzettend goed bij en ben dan dus ook niet van plan daarin te schikken. Tuurlijk is het geven en nemen. Maar altijd maar geven ben ik zat en dat gebeurt dus niet meer. Mensen moeten me nemen zoals ik ben, lukt dat niet is dat jammer voor hun
Ik heb dat ook nu, ik ben 30 en ben over alles aan het nadenken, ik heb het er met familie en vrienden over maar verder moet je er zelf achter komen, wat wil je nu en waar wil je over 5 jaar staan. Het is heel lastig en het is niet opeens over hoor
Herken het ook wel een beetje hoor! Kan er ook de vinger niet op leggen precies.. aan de ene kant zou ik soms meer rust willen terwijl ik de andere dag 1000 dingen nog wil doen en bang ben dat ik vanalles 'mis'. Beetje onrustig in mn koppie..
Dat betekent dat je een mooi leven hebt. Als dat niet zo was dan had je nu niet de tijd om je hier druk over te maken Dus deal with it.. Het gaat over.
goh heel herkenaar, en ik maar de spiraal de schuld geven voel me de laatste tijd ook zo! zit veel na te denken over de toekomst, en denk ja is dit alles?! 2 kinderen en vriend een leuke hond en werk...... denk de laatste tijd ook erg vaak aan de dood, als je dood bent en dan?..... wordt er bij tijden erg bang en depressief van. hoop dat deze tijd en gevoel snel weg gaan.
Voor mij was indertijd de enige optie om de relatie met mijn ex te verbreken (na een relatie van 6 jaar waarvan 3 jaar samenwonen) en te gaan reizen - was toen 24. Toegegeven: we hadden geen kinderen, dus het was een redelijk makkelijke keuze...
Ooh zo herkenbaar, ik ben net 25 en zit al het hele jaar in die dip. Het 'is dit alles'??? Gevoel... Helaas heb ik nog niet een kleine, dus dat het met moederschap verband heeft geloof ik niet. Uit onderzoek is tevens gebleken dat de midlife crisis tegenwoordig tussen de 25-35 plaatsvind. (Las ik ergens) Wat je er mee aanmoet? Ik zit er nog middenin dus weet het niet haha. Ik probeer iig alles uit het leven te halen. Voorheen deed ik dat minder, k ging mee in de sleur, deed wat moest en prima. Nu lees k meer literatuur, heb piano leren spelen ben gaan tuinieren (eigen moestuin) en probeer op culinair gebied nieuwe recepten uit... Soms sla k een beetje door in 'k wil nog zoveel kunnen doen en leren haha, maar het geeft dat k me minder leeg voel... Ohja k heb een Bucket-list gemaakt om er achter te komen wat ik echt wil, en nu probeer k af en toe wat dingen daarvan te doen.. Veel simpele dingen zoals dagjes weg, concert bezoeken, sportwedstrijd live zien, meer familie bezoeken etc. dingen die ik nooit deed maar nu ik daar de tijd voor neem me echt weer laten genieten
Schijnt toch wel een behoorlijk bekend verschijnsel te zijn van de 30-gers. Nu ben jij iets jonger maar toch leef je al wel het leven van een dertiger. Daarmee bedoel ik: huisje , boompje, beestje Is dit alles oehooeehooehooeeee . Tja, je hebt een groot deel van je leven je doelen nageleefd en nu je die dan deels bereikt hebt denk je: en nu? Klopt dit?
Ja hoor ik herken dat gevoel wel, maar had het idd rond mijn 30e. Was net voor de 2e x mama en vroeg mij echt af; is dit nu echt wat ik wil? Nu ben ik inmiddels 34 en ben er achter dat ik dit idd wil Tips....nee sorry, het heeft mij even gewoon wat vechten met mijzelf gekost voor ik op dit punt gekomen ben.
De formulering komt (op mij) wat minder vriendelijk over. Maar ik denk wel dat dit klopt ja. Ik heb het zelf ook wel gehad (voor ik kinderen had, overigens) maar inderdaad ook zo'n onbestemd gevoel van alles voor elkaar hebben en dan toch zo'n "is dit alles" gevoel. Wil ik deze baan wel houden? Wil ik wel in de huis blijven wonen? Wil ik deze man wel houden? Zou een nieuw auto dit gevoel oplossen? (Ik ben altijd wel in voor een nieuwe auto.) De man en de baan zijn gebleven trouwens. Ik denk inderdaad dat Mariam uit Somalië wat minder met dit soort vragen worstelt, om het maar flauw te zeggen. Die heeft wel wat anders aan haar hoofd. En het is bij mij inderdaad vanzelf over gegaan. Maar tot die tijd is het wel vervelend. Vakantie doet (bij mij in ieder geval) vaak ook wel goed.
Misschien ben je een avontuurlijk mens en heb je meer dan anderen behoefte aan vernieuwing. Vakantie, boeken lezen over onderwerpen waar je niet veel van weet, je kind op een hobby doen waar je samen naartoe gaat? Heb je een droom die je niet hebt kunnen volgen?
Mee eens. Misschien kan je een beetje uit de sleur breken door een andere hobby (erbij) te zoeken, af en toe een etentje of avondje uit te plannen met je man, kinderen naar oppas en weekendjes weg, vrijwilligers werk doen of een (aanvullende) opleiding of cursus? Zo niet, het gaat idd sowieso wel weer over als het goed is. Go with the flow en geniet, er zullen ook vast tijden aanbreken helaas dat je terug zou verlangen naar je 'ongecompliceerde' leven van nu.
Ook wel eens last van, jarenlang wilde ik huisje, boompje, beestje...Was de eeuwige vrijgezel en genoot daar helemaal niet van tot ik op mijn 24e mijn man leerde kennen, binnen een jaar een huis had gekocht, zwanger was en ging trouwen. En nu 4 jaar later denk ik wel eens, had ik maar wat meer genoten van mijn vrijheid, was een zorgeloos bestaan, alleen rekening houden met mezelf, geen zin om te koken dan kook je niet, niet de hele dag door in dienst van man en kinderen zijn....Maar dan denk ik aan hoe eenzaam ik af en toe was in mijn flatje, dat ik maanden geleefd heb op wijn en pepernoten (en ben nog nooit zo slank geweest als toen, maar dit dieet gaat niet samen met man en kind) en verslaafd was aan een man waar het nooit serieus mee kon worden...en dan denk ik, geniet van wat je nu hebt!!!
Heel herkenbaar, had het ook al toen ik rond de 25 was...en heb het nu nog steeds eigelijk (29), ondanks dat we nu een zoontje en een kindje onderweg hebben... voor mezelf en eigen gevoel zit ik in een enorme sleur. Behalve het moederschap, heb ik juist een quarter life crisis omdat ik niet geheel tevreden ben met waar ik nu sta in het leven en wat ik heb bereikt..en waarom eigelijk? geen idee ik kan het niet benoemen... Mijn man vraagt heel vaak: waarom kan je niet genieten van wat je nu hebt?! ...en ik baal er ook enorm van en zou ook graag willen weten wat hieraan te doen...
Pas als je verliest wat je hebt weet je wat je gemist hebt, zorg dat het niet zo ver komt, en geniet van die kleine dingetjes, misschien cliche, die kleine dingetjes kunnen later de grootte dingen in je leven zijn geweest. Ja het is herkenbaar, maar je groeit er over heen of je doet er wat mee door dingen in je leven te veranderen, maar houd wel in je achterhoofd dat je nu een goed leven hebt (zover je dit laat blijken via een forum ) dingen die je kan doen: - goal opstellen van wat je wilt gaan doen - sparen voor een bepaalde reis, en hier bijvoorbeeld dingen op e-bay/marktplaats/speurders voor zetten, je komt er soms mensen tegen (positief en negatief maar je leert er van!) - waarom ben je "anders" volgens anderen, ga kijken wat dat betekent voor jezelf en voor die anderen en verdiep je hierin en kijk of je dat wel wilt veranderen - wat volgens mij ook een hype nu is, spiritueel kijken waar je staat en daar wat mee gaan doen - als je geloof hebt gaat je er dan verder in verdiepen, misschien kom je er antwoorden tegen waar je nu naar op zoek bent - vrijwilligers werk gaan doen, tijd voor anderen en tegelijk doe je iets voor je zelf - Ga kijken wat je voor hobby's hebt, ga dat ene uitproberen (voetbal, schaken, agility met je hond, of weet ik veel wat) waar je altijd zoiets van had, nee dat doe ik niet - Ga gewoon die ene (dure) winkel binnen en pas het gewoon, hang het terug en zeg "nee dat is toch niks voor mij, maaarr bedankt voor het passen en (niet) helpen" - stel je elke maand een doel wat je met je gezin die maand/kwartaal/half jaar gedaaan wil hebben - begin een boeken/naai/haak/freubel groep in je buurt ( je leert nieuwe mensen kennen, en door die mensen leer je ook weer wat je wel en NIet wilt in je leven) - overleg met je man wat je kan veranderen in jullie "dagelijkse sleur" misschien een verrassing, of dat je man een boek/spelletje/game meeneemt en je samen hier mee ervoor gaat, wie het eerste de game heeft uitgespeeld, samen kijken wat voor boek he tis etc etc naja je begrijpt denk ik wel wat ik wil zeggen
wauw veel antwoorden ineens fijn dat het gevoel in ieder geval herkent wordt! ik denk dat het inderdaad komt omdat ik binnen no time van onverwacht zwanger naar huisje boompje beestje gegaan ben. heb voor mn gevoel vanalles overgeslagen! dan kan ik nu bijv. nog best een reisje maken met een vriendin of uitgaan, maar dat is niet hetzelfde. dat onbezorgde krijg je niet meer terug, ik zal altijd aan mn kleine blijven denken op die momenten. denk dat ik daar 'vrede' mee moet krijgen. en idd de dingen doen die ik wel kan doen om mn leven wat interessanter te maken en hopen dat dit gevoel over gaat. ik ben op dit moment echt in staat om alles drastisch om te gooien maar of ik daar echt gelukkig van word? vast niet nee..
zo herkenbaar, ben 27, ook op zo'n punt, van is dit alles...hahaha! klinkt heel slecht. zie wel al goede tips langskomen. wat ik probeer is nieuwe doelen te gaan stellen en realiseren, dus met man en kind die reizen gaan doen die zonder kind ook hadden willen doen. Verhuizen, dat gaan we nu doen, ergens heen waar we een mooie nieuwe plek hebben en weer nieuwe dingen kunnen gaan ontdekken. We hebben er ook over nagedacht voor mijn mans werk naar t buitenland te gaan, maar dat werd het uiteindelijk niet, maar zeg nooit nooit. wie weet over een paar jaar wel. Wie weet is een cariere switch wel iets voor jou, of een andere job in dezelfde branche, maar dan een andere werkgever... Ook ben ik heel blij om er te sporten door de weeks, max 2 avonden, ff ME-time. of gezellig met een vriendinnetje thee te drinken of naar de bios. Succes, en je bent niet alleen in de quarterlife crisis!
Ik herken het, heb het 2-3 jaar geleden ook heel erg gehad. Ik ben toen veranderd van baan, ging wekelijks stappen en kon thuis de rust niet vinden. Gelukkig heeft mijn man een heel duidelijk signaal afgegeven dat me weer met beide benen op de grond bracht en zo ben ik leren waarderen wat ik allemaal heb en verdween de onrust. Wel met een aantal blijvende veranderingen trouwens ( minder werken, vaker afspreken met vriendinnen zonder mijn dochter, af en toe stappen, weekendje weg met mijn man 2x per jaar etc)