Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 1 was, vader heeft nooit echt naar mij omgekeken of contact gezocht tot ik 15 was. Ik heb hem toen kansen gegeven omdat ik hem wilde leren kennen en zijn kant wilde horen, echter had hij het alleen maar over zichzelf, kwam afspraken niet na en toonde 0 interesse. Daar was ik gauw klaar mee, en ja dat doet verdriet, maar ik wil geen tijd en energie stoppen in iemand die geen interesse in mij toont. Uit jouw verhaal begrijp ik ook dat hij nooit echt moeite heeft gedaan dus zou ik het laten voor wat het is.
Ik snap eerlijk gezegd niet waarom dat je dan wel zijn erfenis zou willen ontvangen? Voor mij persoonlijk zou dat me mijn eer te na zijn.
Ik ben niet de geen aan wie je het vraagt. Maar ik kan hier in mijn situatie wel antwoord opgeven. Mijn vader heeft de spaarrekeningen van mij en mijn broertje geplunderd, nog voordat wij 18 waren en hij er dus wettelijk gezien wel aan mocht komen. Dit geld is door mijn opa en oma (moeders kant) gespaard en was bedoeld voor mijn rijbewijs of meubels of geld eigen woning. Als hij komt te overlijden voelt het voor mij meer als het geld waar ik recht op heb dan een erfenis.
Ik heb al 11 jaar geen contact met mijn vader. Hij heeft een narcistische persoonlijkheidsstoornis en is alcoholist. Tig keer geprobeerd in gesprek te gaan over het verleden en zijn gedrag zonder resultaat. Hij is agressief, manipulatief, hij doet alles goed/is heilig/is perfect, erkent geen fouten, liegt/bedriegt, etc. Ik weet waar hij nu tijdelijk woont. Hij is officieel dak -en thuisloos. Mijn broers hebben heel af en toe nog contact met hem. Hij weet van bestaan van mijn dochter en heeft een foto van haar. Maar hij mag geen contact zoeken met ons. Hij heeft ijn telefoonnummer, maar niet ons adres. Mijn moeder is bijna een half jaar geleden overleden. Hij heeft wel een kaart gestuurd. Hij was niet welkom op de begrafenis. Ik voel mij nu wees. Het ergste vind ik dat mijn dochter geen opa en oma heeft. (ik ben alleenstaand) Ik heb aan mijn eigen opa en oma zoveel leuke en liefdevolle herinneringen. Ik heb alleen twee broers en een tante/oom in buitenland waar ik ook weinig van hoor sinds mijn moeders overlijden. Dus de familie is heel klein. 11 jaar ook gebroken met de familie van vaderskant, en daar heb ik ook weinig klik mee.
Hier al ruim 6 jaar geen contact met mijn ouders. Mijn keuze geweest om te breken en 't is ok zo maar toch heb ik er soms verdriet van en mis ik "een stel ouders" en niet zozeer mijn ouders. Wordt wel vaak moe van mensen die (uiteraard) niet het verhaal kennen en doen alsof 't zo zielig is voor ze. Maar ik ben zeker van mening dat je niet het contact verbreekt met je ouder(s) omdat het altijd zo leuk en koek en ei is....
Oh nee hoor zo veel principe heb ik niet, ik zie het dan echt als een onverwachte meevaller. Maar goed, voor hetzelfde geld laat hij alles na aan zijn favoriete motorclub of dierenasiel, weet ik t.
Maar goed, het zal misschien lastig te begrijpen zijn. Mij steekt het in ieder geval enorm, hij had nooit iets voor me over, ben in mijn jeugd bijvoorbeeld nooit op vakantie geweest, hij ging vier keer per jaar. Nieuwe auto, nieuw huis, motor, etc en wij moesten rondkomen van mijn moeder haar bijstand, en mijn bijbaantjes. Ik zou er echt geen moeite mee hebben om geld aan te nemen, kan het goed gebruiken. Maar zoals ik al zei, ik reken nergens op oid, geen idee hoe hij leeft en of ik uit zal vinden dat hij überhaupt overleden is tegen die tijd.
Ik heb niet alle reacties gelezen moet ik eerlijk zeggen, maar wilde toch even reageren. Ik heb nu al bijna 14 jaar geen contact meer met mijn vader. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik 3 was en hij is hertrouwd toen ik 6 was. Elke 2 weken ging ik een weekend daarheen en daar vond veel misbruik plaats, zowel seksueel door mijn stiefbroer als psychisch en fysiek door mijn stiefmoeder Afijn. Toen ik 12 was ging ik niet meer elk weekend en ging het allemaal op en af qua contact. Toen ik 18 was heeft hij een rechtzaak aangespannen want hij wilde/kon geen allimentatie meer betalen. In die rechtzaal heeft ie glashard gezgd dat ie niet wilde betalen voor een ongewenst kind. Heb hier jaren mee geworsteld. Ik zeg altijd dat ik zou dansen op zijn graf als ie sterft. Maar dat is niet zo. Ik weet niet wat ik zou doen. Toen ik een erfelijke ziekte bleek te hebben heb ik ook de 'familiebrief' naar hem gestuurd. En een tijd geleden likete hij ineens een openbare post van me op facebook. Ik heb hem (en de rest van het gezin) toen wel geblokt. Dus ja. Ik denk dat ik geen contact zou zoeken in jouw geval. Maar dat is voor ieder persoonlijk. Ligt denk ik aan waarom je geen contact meer hebt.
Hier ook, hij is mijn moeder nog 20k schuldig. Dus ik zou ook theoretisch de erfenis aannemen. Alleen ik weet dat hij tonnen schuld heeft, fraudeert en er voor vast gezeten heeft. Dus die erfenis laat ik aan mij voorbij gaan. Maar ik snap dat andere de erfenis wel zouden accepteren. Het maakt het leed niet ongedaan of minder, maar ik denk dat het als gerechtigheid voelt
Pff wat heftig zeg jeetje! In jouw geval snap ik het, alleen maar lasten. Je verwoord het eigenlijk precies zoals het voelt, gerechtigheid. Zo zie ik het ook echt. Ik heb alleen geen idee of er überhaupt iets te erven valt. Dat zien we tzt wel als het zo ver komt.
Dit inderdaad. Als ik een kaart zou ontvangen met enkel een naam zou ik ook niet aannemen dat die persoon meer wil dan zichzelf van z'n goede kant laten zien..
Ik heb mijn vader nooit leren kennen. 2x vluchtig gezien maar ze moesten toen aan hem uitleggen wie ik was. Nu is hij 1jr geleden overleden en heb ik het er een week moeilijk mee gehad. Dat is nu helemaal over en denk ik er nauwelijks aan ... op dit soort momenten besef ik dan dat ook ik een vader heb (gehad).
Ik heb al 13 jaar geen contact met mijn moeder. Mijn ouders gingen toen scheiden en na 2 weken had mijn moeder al een nieuwe vriend. Ik had voor de scheiding al geen band met haar maar sinds hij er bij was was het helemaal drama. Ze zei dat ze mij nooit gewild had, dat mijn zusje een geweldig en goed gelukt kind was en dat ik alleen maar ellende bracht. Mijn moeder heeft overduidelijk een psychische stoornis maar ze is nooit getest (want er is niets mis met haar zegt ze) en ze heeft een laag IQ. Mede daardoor is ze erg beïnvloedbaar en laat ze zich dus door anderen vertellen wat ze moet doen. Ik ben er van overtuigd dat haar vriend een hele slechte invloed heeft gehad op haar gedrag. Nu is deze man eind februari plotseling overleden en sindsdien krijg ik regelmatig berichtjes van haar via Facebook. Ze wil bellen, dat ik op haar verjaardag langs kom etc en ik wil dat niet. Het voelt niet goed. Ik weet dat ze beïnvloed is door die man en dat zal alles erger gemaakt hebben maar ze is zelf ook volwassen en kan zelf ook wel inschatten wat bepaald gedrag voor gevolgen heeft (hoop ik...) Ik houd de boot dus af, maar ergens knaagt het wel.
Hier een vergelijkbaar verhaal. Ontzettend herkenbaar. Hier dus ook al jaren geen contact met mijn vader. Heel soms zie ik eens wat van hem voorbij komen via Facebook, ben geen “vrienden” met hem op fb, maar via via zie ik dan wel eens wat. Ergens doet het toch wel pijn geen contact te hebben, maar ik ben bang dat het me teveel negatieve energie kost om het contact op te pakken met hem. Mijn vader is overigens niet ziek. Ik denk daar wel eens over na: wat als? Ik denk dat ik hem dan ook wel een kaart zou sturen. Mijn moeder is helaas al jong overleden.
Ik heb vanaf mijn 13e geen contact meer met mijn vader. Mijn vader was een echte workaholic waardoor ik als kind al bijna geen band met hem had. Toen mijn ouders gescheiden waren kreeg hij al snel een nieuwe vriendin. Waar we eerst om de week welkom waren, werd dit al snel eens per maand, totdat ik besloot dat ik geen contact wilde met een vader die zijn kinderen niet op de eerste plek zet. Rond mijn 18e nog even contact gehad maar dit hield op toen mijn vader het niet eens bleek te zijn met mijn studiekeuze (ik wilde sph doen ipv journalistiek). Rond mijn 22e heb ik de achternaam van mijn moeder aangenomen. Enkele jaren geleden is mijn vader blijkbaar ter oren gekomen dat hij een kleindochter heeft, en zocht hij weer contact. Ik haat hem niet maar voel gewoon niks voor hem, contact met mijn vader betekent vaak teleurgesteld worden. Dit wil ik niet voor mezelf en niet voor mijn dochter. Mocht hij ernstig ziek zijn en naar me vragen, ga ik er naar toe, maar dit zou ik meer voor hem dan voor mezelf doen. En dat met die erfenis ken ik. Mijn moeder heeft keihard moeten struggelen om rond te komen terwijl hij in een huis van 2 miljoen woont. Als ik die erfenis krijg, is het omdat dat mij en mijn moeder toekomt.