Sinds 10 weken mochten wij ons derde zoontje verwelkomen. Ik ben verzot op hem. En vind het nu eigenlijk jammer dat hij al 'zo groot' is. Maar dan denk ik ook, je kan toch geen kinderen blijven 'kweken'? Hadden jullie een gevoel van mijn gezin is compleet? Ik heb schrik dat dit nog niet het geval is. VOor partner is nr 4 uitgesloten, ik begin er meer over te twijfelen. Wij waren zelf met 4 thuis en zijn niets tekort gekomen, maar ouders hebben hard moeten werken.
Ik hoop dat dat gevoel nog komt na de bevalling is mijn gevoel juist sterker geworden dat ik een derde kindje zou willen. Maar ik heb nu afgesproken dat we kijken of het bij ons allebei gaat kriebelen of dat we het toch bij 2 willen houden. Ik zou er weer minimaal 2 jaar tussen willen, dus we hebben nog even om hierover na te denken. Ik denk dat mijn vriend het bij 2 wil houden, dus dan is het gesprek erover ook redelijk snel klaar natuurlijk..
Wij waren het al vrij snel na de geboorte van zoon 2 erover eens dat we nog graag een kindje wilden. Dus daarvoor zijn we nu bezig (om het maar zo oneerbiedig te zeggen).. Ben benieuwd of we dan compleet zijn, we zullen zien! Maar qua leeftijd speelt het bij ons mee, dat we niet heel lang kunnen wachten, ik ben 38! Mijn man was de jongste van 4.. Dus die weet ook wel hoe het is!
Ik dacht altijd er 2 te willen. Tot m’n man aangaf toch 3 te willen. Dat leek me na de geboorte van nummer 2 (9 maanden geleden) ook eigenlijk heel leuk, ze worden zo snel groot! Maar gek genoeg lijkt het nu hij ouder wordt voor mij ook geeoon compleet. Het klappert niet echt, het lijkt me druk...ik ga me dus steeds completer voelen! Ik denk dat het in het begin ook heel hormonaal is dus geef het ook wat tijd! Overigens wil m’n man nog wel haha dus dat wordt nog wat
Ik voel me erg gelukkig met mijn twee kindjes. Maar ik heb altijd gezegd dat ik graag mama wilde zijn van drie kindjes. Voorlopig nog even niet, maar ik hoop echt dat ik in de toekomst nog een derde kindje mag krijgen Dus nee, ik voel me nog niet compleet.
Ik riep 2 minuten na de bevalling dat er echt geen derde komt. Ik vind het jammer dat het nu “klaar” is maar ik ben sowieso geen babymama. Daarnaast hebben wij het financieel goed zo en genoeg ruimte. Met een derde zal het krapper zijn. Daarnaast geniet ik erg van vrijheid en moest weer echt schakelen met de baby erbij. Als je nou kon krijgen als ze rond de 2/3 jaar zijn zou ik ja zeggen!
Nee, maar nog 1 kan gewoon niet. Bij beide wel de wens, maar is gewoon vragen om problemen helaas. En ik ben bang dat we dat gevoel na tig kinderen nog niet hebben doordat we een kindje zijn verloren toen ze bijna 2 was. We missen er altijd 1.
Ja ik voel me helemaal compleet met onze 2 kinderen. Als ik baby’s zie kriebelt het nog weleens. Ik heb ook weleens een bevlieging dat ik een 3e toch wel leuk zal vinden. Maar dat is allemaal snel verdwenen. Ik vind 2 kinderen al druk genoeg en ben blij dat ze nu wat groter zijn waardoor alles wat makkelijker gaat. Een 3e zou ik te veel vinden.
Wij zijn compleet. Vind het wel heel raar als ik besef dat ik nooit meer zwanger zal zijn en nooit meer een baby zal hebben maar niet genoeg om nog een baby te maken. Heb ook echt het gevoel dat we compleet zijn. Daarnaast vond ik mijn tweede zwangerschap zo zwaar dat ik niet weet hoe ik dan voor 2 kindjes zou moeten zorgen en ook de bevalling was zo heftig dat ik nooit meer wil bevallen. Denk dat dat ook wel meespeelt.
Ja, volledig compleet. En dat wist ik al voor de laatste bevalling. Gevoel is gelukkig nooit meer veranderd. Baby's vind ik nog steeds leuk. Maar heb geen behoefte om dat nog eens zelf mee te maken. Ik vond zwanger zijn, bevallen en de kraamperiode heel bijzonder. Maar geniet ook weer van volgende fases. Daarnaast altijd het besef gehad dat je moet kijken op de lange termijn. Je moet geen baby willen maar een kind en volwassen mens. Klein zijn ze maar zo kort.
Ja meteen na de tweede bevalling. Na de 1e had ik dus totaal niet en wist ik dat il er nog eentje bij wilde. Na de jongste was dat meteen anders.
Ja, wij voelen ons compleet, ondanks 'maar' 1 kind. Heb ook amper gevoel bij andere baby's. Schattig, maar er gaan echt geen eierstokken rammelen. Altijd maar 1 kind gewild, en denken er nog steeds hetzelfde over. Zijn inmiddels bijna 37 en 40. Echt geen zin het allemaal nog eens te doen.
Na onze tweede had ik nog niet het gevoel dat we compleet waren. Maar ik wilde eigenlijk ook weer niet nog een kind erbij. We hebben heel lang getwijfeld of we echt nog wel een extra kind aan zouden kunnen. Uiteindelijk ben ik per ongeluk zwanger geraakt van onze derde. Daar waren en zijn we heel blij mee, want een bewuste keuze was het waarschijnlijk nooit geworden. Hij heeft ons gezin wel echt afgemaakt. Zodra hij geboren was, had ik echt een opgelucht gevoel, van nu is het klaar. Terwijl ik het zwanger zijn en bevallen echt elke keer heel leuk vond en het ook steeds heel makkelijk ging. Mijn kinderen zouden nog wel een klein zusje willen en heeeeeeel soms kriebelt het bij mij ook nog wel. Ik zou nog wel een keertje zwanger willen zijn en die babytijd willen meemaken. Maar ik wil nu echt echt echt niet nog een kind erbij. Drie is druk zat, wat dat betreft zaten we duidelijk niet voor niets zo te twijfelen, haha.
Compleet zijn we, al zal er voor mij altijd nog een kindje welkom zijn. Maar dat zou als er nog een vijfde had gekomen ook zo blijven. Ik heb inmiddels geaccepteerd dat dat gevoel bij mij hoort en ik ben een heel gelukkige bofkont met mijn 4 mooie kinderen.
Ik wilde altijd 4 kinderen en mijn vriend 2. Na de geboorte van de jongste zei hij dag het klaar was, maar ik vond dat we daar een gesprek over moesten hebben en niet dat hij dat zomaar voor ons kon bepalen. Ik heb hem toen verteld dat ik nog heel graag een kindje zou willen maar dat ik het zou accepteren als hij dat niet wilde. Dat hij het niet meteen moest afwimpelen maar erover na moest denken en als die het na een jaar nog niet wilde dan was het goed. Na een maand zei die dat ie er toch nog wel 1 wilde We zijn er nog niet voor bezig maar dat komt tzt wel
Ik weet het niet. We wilden het bij twee houden en mijn man wil dat nog steeds. Gezien ons traject (ivf met embryoselectie ivm een erfelijke aandoening bij mijn man) mogen we van geluk spreken dat we twee gezonde kinderen hebben. Ik vind drie kinderen ook best veel, eigenlijk. Daarnaast vind ik zwanger zijn niet leuk (wel heel mooi en bijzonder maar ook gewoon belastend). Mijn tweede zwangerschap heeft er bij mij psychisch nogal ingehakt en dat had ook zijn weerslag op mijn gezin. Ik heb zowel tijdens de ivf-behandeling als tijdens de zwangerschap een paar keer geroepen: “nooit meer!” Maar toen was onze tweede zoon er en wat is hij weer lief en prachtig, net als de eerste. Een nieuwe ivf-behandeling ga ik niet meer doen, dat weet ik zeker. Maar we hebben nog twee cryo’s in de vriezer. Dat kunnen ook van die mooie, lieve kindjes worden. Ik weet niet of ik ze weg zou kunnen doen maar ik weet ook niet of ik een derde wil. Maar goed, de jongste is pas twaalf weken en ik wil mijn kinderen niet heel dicht op elkaar dus ik heb nog even om erover na te denken. Het zit wel erg in mijn hoofd, moet ik zeggen. Ik hoop dat ik het voorlopig even kan parkeren want ik word al verdrietig als ik eraan denk dat ik een keuze moet maken.
Ja, die chill baby slaapt opeens niet meer zo veel en wil van alles en wordt heeel boos als hij zijn zin niet krijgt!
We wilden graag 3 kindjes, dus toen ik zwanger was van nummer 3 voelde het echt alsof het de laatste keer was. Bewust van elke mijlpaal ‘afscheid’ genomen (zo van: dit is de laatste keer dat ik een termijnecho heb etc.) tot onze oudste overleed toen ik 30 weken zwanger was. We zijn een dik jaar verder en het kriebelt enorm om er nog een te mogen krijgen. Inmiddels is mijn man ook enthousiast (niet over de eerste 2 jaar; zwangerschap en baby’s 1ste jaar vind hij voornamelijk druk) maar wel over dat er hopelijk straks 3 kinderen, pubers, volwassenen met aanhang bij ons aan tafel zitten. We willen nu dus kijken hoe het loopt, wanneer het ‘past’ om ervoor te gaan binnen ons drukke leventje Compleet zullen we helaas nooit meer zijn, al komen er nog 3 kinderen bij...
Hier ook en wij zijn zelfs nog wat ouder. Gewoon bewust laat begonnen en afgewacht waar het schip strandde. Wat ik wel erg jammer vindt is dat er geen neefjes en nichtjes zijn en die komen er ook niet. Stiekem had ik daar nog wel op gehoopt. We zijn dus echt een kleine familie.