Afgelopen week is mijn zoon erg ziek geweest. Sinds we terug zijn uit het ziekenhuis kan ik moeilijk mijn draai weer vinden. Ik wil constant hem bij me hebben en ben ook steeds alles aan het checken (temperatuur, rare vlekken enz). Normaal gesproken ben ik absoluut geen emotioneel type maar ik merk dat ik het nu niet los kan laten. Binnenkort moeten we terug naar de kinderarts en dan hoor ik meer over gevolgen (hij kan er iets aan over houden). Ik maak me daar ook druk over. En ook is het raar dat hij steeds dingen oploopt (in 3 maanden tijd heeft ie nu 2 keer iets zeldzaams). Ik denk dat het zou helpen als ik gewoon een keer kon huilen ofzo maar ik huil zelden en het lukt nu dus ook niet. Ik heb constant op een survival stand gestaan denk ik en was alleen maar bezig met praktische dingen waardoor ik geen tijd heb gehad voor mijn gevoelens (daar heb ik het normaal ook liever niet over). Maar nu zit ik er dus mee te kijken. Ik heb op mijn werk aangegeven dat ik nog even vrij neem omdat mijn zoon nog ziek is. Mijn ouders en man kunnen ook ieder een dag opletten zodat ik de rest van de week wel zou kunnen werken maar ik krijg het al meteen benauwd als ik daar aan denk. Kortom ik weet even niet goed hoe ik weer 'normaal' wordt. Overigens zit mijn zoontje er helemaal niet op te wachten. Hij wil gewoon weer alles doen en vindt zichzelf niet meer ziek (is ie wel nog). Iemand tips?
Zelf vind ik het hartstikke logisch dat je het niet los kunt laten en het liefst zelf bij je zoontje blijft. Zeker omdat je schrijft dat hij er iets aan over kan houden. Je maakt je zorgen en dat is heel normaal. Ik zou vooral op dit moment je gevoel volgen. En als jouw gevoel zegt bij hem thuis te blijven en dit valt te regelen met je werk dan zou ik dat gewoon lekker doen. Veel sterkte.
Ik ben het met Madelie eens. Het lijkt me niet meer dan logisch dat je nu meer bezorgd bent dan normaal en constant bij hem wilt zijn. Het is natuurlijk erg recent. En wat je zelf zegt, eerst stond je op de overleefstand. Nu komt het besef pas binnen wat er gebeurd is. Gun jezelf de tijd op dit te verwerken en laat de gevoelens er zijn. Praat er ook vooral over dat helpt in het verwerkingsproces. Veel sterkte en ik hoop dat de kinderarts goed nieuws heeft.
Wat heftig! Het is nog maar super kort geleden, dus geef jezelf even wat tijd om alles te verwerken en kijk het aan. Als je merk dat dit je leven langdurig blijft beheersen zou ik het zeker bij de kinderarts bespreken of naar de huisarts gaan. Sterkte!
Het lijkt me allemaal nogal wat en ook niet zo gek dat je daaardoor van slag bent. Die gevoelens zullen straks vast wel slijten en blijft het overheersen dan misschien eens praten. Mag ik vragen wat je zoon beide keren heeft gehad? Veel sterkte,
Lijkt me heel normaal en zou eraan toegeven. Als je wat meer duidelijkheid hebt , kun je je alsnog druk gaan maken over loslaten.
Misschien is het een idee om een brief te gaan schrijven of een dagboek. Begin er gewoon aan, schrijf alles op wat je denkt, bij mij werkt dat heel goed in moeilijke tijden dan kom ik vanzelf bij mn gevoel terecht. Je kunt m richten aan je zoon of gewoon aan niemand... misschien helpt je dat net even een klein stukje verder. Zelf vind ik het erg fijn om met pen en papier te doen dat voelt beter/ echter dan op de computer (Beetje gek wellicht) In elk geval wens ik jullie veel sterkte de komende tijd, die nog spannend genoeg is. Daarom vind ik het knap dat je er nu over begint want het zou zo naar zijn als jij straks met je zelf in de knoop zit en je er juist graag voor je zoon wilt zijn. Zet m op!
Logisch dat je je zorgen maakt en hem meer bij je wilt hebben. Toen mijn zoon 4 jaar geleden door een ongeluk bijna zijn vingers kwijt was ben ik ook lange tijd heel beschermend geweest en vond t zo moeilijk om hem los te laten. Uiteindelijk ma verloop van tijd ben ik ingestort en kwam alle verdriet en angst eruit. Sindsdien gaat t alweer een stuk beter maar zulke dingen hebben tijd nodig Sterkte!
Dit inderdaad. Zelf wel ervaring met het moeten loslaten, ik durfde mijn baby geen moment alleen te laten toen ze aanvallen kreeg en daarbij stopte met ademen en paars werd, ook deed ik geen oog dicht. Ik heb haar de eerste tijd gewoon bij mij gehouden en daarna steeds in kleine stapjes wat langer zonder toezicht gelaten en nu durf ik haar zelfs in haar eigen bed te laten slapen (overdag dan) zonder dat ik continu de wacht hou. Geef het tijd!
Ik hoop dat je ergens begrijpt dat je gevoel hierin helemaal niet raar of vreemd is, jullie hebben in korte tijd veel meegemaakt waarvan je nog niet eens weet of er blijvende schade is. Dat is nogal wat! Misschien dat je het op je werk kan aankaarten zodat je ziek gemeld kan worden of zorgverlof kunt krijgen? Wees niet te hard voor jezelf je bent moeder geen robot!
Dit is helemaal niet vreemd hoor! Toen mijn dochtertje onverhoopt in het ziekenhuis werd opgenomen kreeg ik bij haar ontslag zelf ook een folder over de verwerking van alle gebeurtenissen, gericht op de ouders. Daar stonden best een aantal nuttige tips in en er werd ook aangegeven dat je dit zeker kon aankaarten bij het ziekenhuis, dus wellicht is het slim om dit de volgende keer dat je naar de kinderarts moet met je zoon even aan te geven. Sterkte!
Wat heftig en je kan je zo hulpeloos voelen als je je kind niet kunt helpen... Praat er zoveel mogelijk over met je man, ouders of een wildvreemde geef dit ook aan bij het gesprek je bent niet de eerste die dit heeft dus ze hebben vast wel adviezen voor je
Heel normaal hoor, ik heb her zelfde mee gemaakt, nu 1 jaar veder heb ik nog steeds moeite haar los te laten ( ik doe het wel hoor ) ik kan haar niet tegen alles beschermen, het belemmerd me ook soms wel, ik hoop/denk dat het vertrouwen in haar gezondheid weer terug moet komen. Sterkte !
Ons dochtertje is vorig jaar heel erg ziek geweest, heeft zware behandelingen ondergaan en 6 maanden lang grotendeels in het ziekenhuis gelegen. Je went aan het continue bij je kind zijn, alles (willen) weten wat er om haar heen gebeurd. En dan 'opeens' is het traject klaar en moet je weer je normale leven op gaan pakken. Hier kwam het er op neer dat ik een week nadat ze thuis was bij de bedrijfsarts zat die zei, je bent niet ziek, dus je kan je werkzaamheden weer herpakken. Het is gelukt, maar absoluut niet de tijd gekregen om bepaalde dingen te verwerken en een plekje te willen geven zoals ik dat graag had gewild. Ik moest nu mijn zorgintensieve kindje achterlaten bij oma, dat ging altijd heel goed gelukkig, dus na 3x vond ik het wel prima, maar liever had ik haar bij me gehouden de eerste paar maanden, ook vanwege medicatie, sondevoeding, slaapproblemen e.d. Inmiddels is de laatste opname nu een ruim half jaar geleden en moet ik zeggen dat ik het heerlijk vind dat we weer deel uitmaken van het normale leven, maar bij vlagen komt er echt nog wel een stukje verwerking om de hoek kijken. Ik heb pas ook tegen mezelf gezegd, dat gaat waarschijnlijk nog wel een paar jaar duren. Ik heb vooral veel moeite met het accepteren dat haar ziek zijn ook echt bij ons leven hoort. Ik kan het niet altijd maar wegstoppen en doen alsof er niks gebeurd is. Of je nu wilt of niet, je wordt er met regelmaat aan herinnert. Doe vooral waar jij je goed bij voelt, ik ben vrij nuchter, dus kan vaak met verstand wel de juiste keuzes maken, maar toch zegt m'n gevoel soms iets anders en ook daar probeer ik naar te luisteren. Soms is je gevoel belangrijker dan je verstand. Ik zou wel proberen je zoontje de ruimte te geven om te doen wat hij wil. Ik zeg niet dat je dat niet doet hoor, maar even vanuit eigen ervaring. Ik was ook geneigd om dochter veel bij mij thuis te houden, want alles kost energie enz. Maar zij genoot juist van een paar uur bij oma of de gastouder, wie ben ik dan om te zeggen, je mag niet? Mits het veilig is natuurlijk hé... Ja, de dag erna had ze echt nodig om bij te komen, maar dat was me het waard als ik zag hoeveel plezier ze erin had om even ergens anders te zijn. Ik had dan een paar uurtjes voor mezelf en zo konden we uiteindelijk alles weer langzaam uitbouwen.
TS die gevoelens zijn helemaal niet zo raar hoor. En ik zou er ook gewoon aan toegeven. Doe wat goed voelt voor jou en je gezin. Ik herken mezelf wel een klein beetje in je verhaal. Ons meisje is dysmatuur en in het ziekenhuis en toen de kraamverzorgster er nog was werd ze constant in de gaten gehouden en gemeten en gewogen en ineens viel dat allemaal weg en moest inderdaad en normale leven weer beginnen. Ik vind dat best wel even moeilijk, want zware bevalling gehad, spannende zwangerschap gehad en daarna de kraamtijd, en dat moet allemaal verwerkt worden.
Wat meerdere hier zeggen, neem je tijd. Toen mijn dochter in het ziekenhuis had gelegen en ik op straat een ambulance hoorde stond ik aan de straat genageld. Het heeft echt wel 2 jaar geduurd voor ik erover heen was. Je loopt zelf toch ook een soort van trauma op. Praat erover en neem je tijd.
Ik weet niet wat je zoontje heeft doorgemaakt maar het lijkt me ook heel logisch joh! Mogelijk kan je beginnen met een paar uurtjes? Dit langzaam wat uitbouwen?
Heel normaal die gevoelens. Als ouders doe je maar door en door e. Extreem slaap te kort, stress, angst, zorgen, het doet wat met een mens e Ik heb rond een bepaalde gebeurtenis nog altijd een raar gevoel. Als ik bij 1 van onze kinderen een bolletje voel die ik niet eerder voelde of opmerkte, barst het zweet me nog altijd uit. Of dat ooit zal weggaan? Geen idee.
Mijn zoontje heeft 11 maanden ernstig ziek in het ziekenhuis gelegen. Eenmaal weer thuis was het erg moeilijk het leven weer op te pakken. Je bent gewend je kind te verzorgen en hebt het gevoel dat jij als moeder dat het beste kunt. Bovendien zit er een stuk angst en trauma in je lijf wat er letterlijk uit moet slijten is mijn ervaring. Pas als het beter gaat met jouw kind ga jij uit de overleef stand. Gun jezelf die ruimte. Wel is het belangrijk dat je je kind er niet mee beperkt. Vorig jaar is mijn zoon wederom iets zeer ernstigs overkomen en daarna had ik heel erg de neiging hem bijna in een glazen kastje te stoppen en bij het minste geringste alarm bellen bij me af te laten gaan ( terwijl ik voorheen heel nuchter was) Ik heb mezelf toen opgelegt dat de angst mijn probleem was en niet het zijne.