Bevallings verhaal van Jayden. Nou hier dan EINDELIJK het bevallings verhaal. Op dinsdag 26 januari voelde ik me niet heel erg lekker. Was misselijk en had diarree en had behoorlijk last van buikkrampen. Ik had toen de verloskundige maar gebeld en die kwam langs. Ik had toen die dag nog geen ontsluiting. Woensdag 27 januari ben ik nog naar de huisarts geweest omdat ik heel erg pijn had in mijn buik en ik dacht dat dit door een blaasontsteking kwam daar ik ook bloed in mijn urine had. Ik kreeg toen een kuurtje mee voor de blaasontsteking. Ik had toen ook echt heel erg veel pijn al in mijn buik en kon amper lopen. Toen ik bij mijn moeder kwam en rustig zat bleef de pijn onregelmatig terugkomen maar ik ging dus absoluut niet ervan uit dat het weëen waren of konden zijn. Op donderdag 28 januari had ik nog een afspraak staan met de verloskundige en ik gaf aan dat ik behoorlijk last had van mijn buik maar dit waren volgens haar voorweëen (dit bleek dus achteraf niet het geval). Na de verloskundige ging ik naar mijn moeder toe om daar te eten en tijdens het champions snijden kreeg ik een paar keer behoorlijk wat kramp maar ging er weer nie vanuit dat het weëen waren want ik was immers pas bijna 36 weken zwanger dus dan ga je daar echt niet vanuit. Toen ik s'avonds thuis was nam ik een douche want ik had erge rug en buikkrampen maar deze krampen gingen niet weg en van binnen raakte ik wel al een beetje in paniek van ow zal het dan toch en ik droogte me af en ging lekker bankhangen. Om 23:45 had ik net opgehangen met mijn moeder en vlak daarna voelde ik wat lopen en nee dit was geen vruchtwater maar HEEL VEEL bloed maar dit had ik nog niet direct door. Ik belde mijn moeder in paniek op en zei mijn vliezen zijn volgens mij gebroken en ik ging naar de wc en daar zag ik dat ik bloed en erg veel slijm verloor. Mijn moeder belde de verloskundige (ik was helemaal de kluts kwijt) en de verloskundige belde mij weer op. Om 00:30 was de verloskundige er en die ging kijken of ik al ontsluiting had en ja hoor had al 2 cm ontsluiting ik had echt zoiets van ow okeej. Snel alle spullen bij elkaar gepakt en aangekleed mijn moeder en mijn beste vriendin patricia gebeld dat ik 2 cm ontsluiting had en of ze wou komen. Om 01:00 kwam ik aan in het ziekenhuis en daar werd de zorg overgedragen aan de gyneacoloog want vanaf dat moment was ik medisch (randprematuur). Ik lag daar in de eerste instantie alleen want mijn moeder en die beste vriendin die waren nog onderweg. Mijn moeder was er ongeveer om 01:15 samen met de buurvrouw en die is ook gelijk blijven plakken (het boeide me geen ene fuck wie er bij was). De gyneacoloog kwam kijken hoeveel cm ontsluiting ik al had en had binnen 3 kwartier dat ik in het ziekenhuis lag al 5 cm ontsluiting. Mijn vliezen werden gebroken en ow wat raakte ik toen in paniek. De weëen die ik eerst nog redelijk goed op kon vangen werden heftiger en kwamen sneller achter elkaar. Ik zuchtte ze heel rustig en bedachtzaam weg alsof ik het al heeeeeeeel erg vaak had gedaan haha. Bij 7 cm ontsluiting had ik echt het gevoel dat ik heeeel erg nodig moest poepen maar goed dat mocht niet en ik moest het wegzuchten god god dat was hel haha. Ik heb toen best wel hard gegild om pijnstilling en dit kreeg ik toen godzijdank via een infuus. Voor een ruggeprik of een prik in de been was ik al tever heen. Toen ik eenmaal dat infuus had leek ik (volgens patricia, mijn moeder en buurvrouw half stoned haha maar het was toen wel redelijk draagbaar. Om 04:15 kwam de gynaecoloog weer kijken en ik had toen al volledige ontsluiting en ik mocht zachtjes meepersen. En dat deed echt wel effe zeer want je voelt het echt zakken drukken en branden. Ik gilde help ik ga dood ik wil dood hahaha zo een zeer deed het (kreeg ook geen pijnstilling meer) op een gegeven moment hadden ze het over een kiwi (ik heb hier weinig van mee gekregen overigens was heel erg in mijzelf gekeerd) en met die kiwi bedoelde ze een vacuumpomp omdat Jayden elke keer werd teruggetrokken door de navelstreng. Zijn hartslag daalde hierdoor ik moest door blijven persen (had niet door dat zijn hartslag op 50 zat. Toen ze de vacuum pomp op zijn hoofdje had gezet (wat overigens voor mij heeeeeeeeeel erg veel zeer deed) moest ik weer persen en na 2 of 3 persweeen was hij eruit en hij begon meteen te huilen Om 04:55 zag Jayden dus het levenslicht. Ongeveer na 5 a 10 minuten kwam de nageboorte dus dat liep allemaal erg voorspoedig. En ik werd gehecht want ik was uitgescheurd (auwie) maar dat hechten boeide me niet eens. Ik had mijn prachtzoon op mijn buik liggen en dat was op dat moment het enige wat telde. Aangezien Jayden met 35 weken en 6 dagen is geboren moest hij nog in het ziekenhuis blijven maar gelukkig mocht mama ook blijven. Ik werd gedoucht en werd naar de kamer gebracht waar mijn kleine sterke man lag. Zonder enige medicatie heeft hij het gered. Hij at meteen goed en kon zich netjes op temperatuur houden. Mama moest na 5 dagen al naar huis en Jayden mocht een dag later al naar huis toe. Mama en Jayden maken het nu heel goed.