Ik vind het prettig als er mensen met diverse meningen op een topic reageren en hoor ook graag die meningen omdat die mij zelf aan het denken zetten. Dragen en voeden vind ik een prettig forum om te lezen en om borstvoedingsvragen kwijt te kunnen maar trekt wel een bepaald type ouder aan waar niets mis mee is, maar wat het ook wat eenzijdig maakt. Daarom twee fora, om een breed beeld te krijgen van de situatie Ego: Gisteravond hebben vriend en ik elkaar streng in de ogen gekeken en bedacht: we gaan strenger zijn. Dus 5 minuten huilen, en dan pas kijken en baby niet eruit halen. Waren er helemaal zenuwachtig over En wat denk je? Kind slaapt heerlijk tot 3 uur, even eten en daarna tot 8 uur. Gelukkig Geen gehuil aan te pas gekomen.
Dat lijkt me idd ook heerlijk, mssn als ze meer begrijpt en kan zeggen?! Tot op heden moet er echt gelopen worden. Het is ook helemaal geen schoot kindje dus als ik met haar zou gaan zitten zal ze er binnen 2sec af willen en woest worden als dat niet mag . Nu is ze net weer uit zichzelf gaan slapen dus komt vast goed (ooit een keer )
Dit heb ik zelf ook gedaan . Een waar trauma van de vreselijke huilperiode van mijn dochter. Nu wordt het wat minder, maar heb er nog moeite mee. Zelfs als er andere kindjes huilen, kan ik zo mee huilen.
Ja, misschien wil een kindje wel eens even (alleen) huilen. Kan ik best inkomen. Om welke reden dan ook. Maar hoe weet je dat dan? Ik kan dat (nog) niet ontdekken eigenlijk.
nou ik merk het omdat ze altijd huilt voor het slapen gaan. altijd... soms lang, soms kort, maar er wordt niet geslapen zonder te huilen... Bij mijn oudste is het overgegaan op brabbelen en daarna op zingen (nog steeds).. Ik denk dat het een soort verwerking is ofzo... maar de opmerkingen van anderen zijn niet van de lucht...
Ik kon dat ook pas toen ze ook op andere manieren gingen communiceren. Maar je merkt het vanzelf. hier waren ze dan helemaal stijf en gespannen of totaal niet voor rede vatbaar. Tegenwoordig is dat vaak na een TE drukke dag, of als ze iets willen maar nog niet kunnen. Maar we laten ze nooit alleen uithuilen, altijd op schoot. En het is echt binnen 2min over.
Dit is heel herkenbaar. Mijn oudste heeft dat ook wel eens, dat hij niets van me moet weten als hij moet huilen. Meestal is hij dan gewoon moe. Zo werd hij laatst 's avonds huilend wakker en nam ik hem even op schoot. Maar hij rukte zichzelf direct los en zei dat hij weer in bed wilde liggen. Als in "laat me".
Hoi, Nou ik ben t/m pagina 14 gekomen... Toen mn dochter 2 weken na dr geboorte eindelijk mee naar huis mocht heeft ze wekenlang gekrijst. Uren op een dag... Ze heeft reflux en kma en bleek overgevoelig te zijn voor het medicijn wat ze kreeg. Uren heb ik met dr gelopen, gewiebeld, gewandeld, gezeten, verzin het en ik heb het gedaan. Ben ik nu een slechte moeder omdat ik haar heb laten huilen?! Ik vind van niet, ik heb alles gedaan wat in mijn macht lag om haar te laten stoppen met huilen.. uiteindelijk werd dat een ziekenhuis opname. Tijdens die opname werd ze ingebakerd en moesten we haar laten huilen. Zeker 10 minuten, daarna mocht ik er pas naartoe, mocht ik wat zeggen en dan weer laten gaan. Ja het is hard en kost moeite maar ik ben heel blij dat we dat gedaan hebben want eindelijk sliep ze! Al die weken daarvoor sliep zij alleen op mn arm, ze steigerde in de draagdoek, beneden slapen lukte ook niet, alleen maar het eeuwige gekrijs. Op een gegeven moment kon ik daar niet meer tegen, heb ik dr in dr bed laten liggen, de deur dicht gedaan en eens even onder de douche gestaan met mezelf. Heerlijk even rust... Ik vind dat ik op dat moment de goede keus heb gemaakt om dat te doen, ik kwam weer tot mezelf en kon er weer een beetje tegenaan. Nu gaat het allemaal redelijk maar ze huilt nog wel veel. Als ze moe is laat ik haar 10 min. huilen en ga ik even bij dr kijken. Huilt ze omdat ze bijv een aanvaring heeft gehad met een speeltje dan benoem ik dat en zeg ik dat dat pijn doet en ze best mag huilen en troost ik haar. Huilen vind ik een uiting van emoties en verwerking van gebeurtenissen/druktes/ervaringen. Ik geloof er dan ook in dat mijn dochter dit nodig heeft. Iedereen heeft zo zijn/haar eigen mening, ik vind mezelf een goede moeder. Ja ik besteedt haar ook wel eens uit of ik ga een hele dag zelf op pad en dan is mn dochter bijj haar vader of bij opa en oma, ik kan daar echt van genieten, voel me niet schuldig en heb dat ook echt nodig om een leuk/lief/eigen persoon te zijn die naast moeder ook nog een relatie heeft, een baan, vriendinnen, familie en eigen behoeftes. @suenne, ik vind het super hoe je reageert op alle berichten! En ik ben blij dat je dit topic geopend heb. Ik merk in mijn omgeving ook dat er 'niet over huilen gesproken'mag worden. Soms is het moeilijk. Ik spreek je wel weer in het reflux topic! Groetjes Siepie
Siepie je hebt je kind NIET laten huilen je was er voor je kleintje ook al hielp het niks maar dat had een medische oorzaak. En daarna hielp het als je je kleintje liet huilen Dat is ook vaak besproken hier in dit topic dat sommige kindjes dat nodig hebben Dan luister je naar je kindje Zou Zoey na 10 min huilen in slaap vallen zou ik dat ook doen Helaas is het hier echt krijsen geblazen en ook met slijm en snot en ze staat in dr bedje. Dus ja dan ben ik dr voor dr hoor Dus nee je bent geen slechte mama je kindje heeft deze manier nodig.
Ons meisje huilde tot een paar maanden geleden standaart 5 tot 10 minuten voordat ze ging slapen. Als het langer dan 10 min was of op een andere manier liet ik haar niet liggen maar ging ik er heen. Toevallig heb ik er vandaag wel lang laten huilen. Ze was weer eens aan het huilen voordat ze ging slapen (wat ze al lang niet meer deed dus), heb even gewacht maar toch maar naar haar toe gegaan. Ze wilde natuurlijk direct uit bed, toen ik haar oppakte was ze nog aan het huilen, dus maar mee naar beneden. Ze had haar speelgoed gezien en het was over, mevrouw wilde niet meer vastgehouden worden maar naar haar speelgoed. Dat werd dus een drambui omdat dat niet mocht. Toen ze weer rustig werd en op de bank een kussen pakte en daar op ging liggen weer naar bed. Nog een keer een verhaaltje, muziekje, bij haar gebleven. De hele tijd door haar oogjes wrijven en gapen. Maar toen ik weg ging was het natuurlijk drama. Ik heb haar een half uur laten huilen en vond dat super erg, kreeg er echt een vervelend gevoel van. Maar als ik er heen zou gaan zou ze niet willen slapen en vastgehouden worden wil ze ook niet, alleen spelen. Dus toch maar laten huilen, maar ben er echt geen voorstander van. Ze slaapt nu trouwens nog lekker (gelukkig)
Soms hebben ze het idd gewoon nodig en als je zeker weet dat je kindje geen vieze luier/honger/dorst/etc heeft dan heb je in elk geval alles gedaan om het huilen te beperken. Lana had ook weleens dat ze gewoon huilde omdat ze moe was, alles wat je dan probeerd zorgt dan alleen maar dat ze nog vermoeider word en het dus erger maakt. Sinds ik haar dus af en toe gewoon liet huilen is ze er eigenlijk heel snel overheen gegroeid en huilt ze vrijwel nooit meer in bed. Nou heeft Lana wel hele duidelijke huiltjes, dus ik weet precies wanneet het aanstellen, aandacht vragen, honger, etc is..
Zo, dat was even een avondje door een (heel interessant) topic heen lezen. Veel herkenbare dingen, maar vooral de twijfel en behoefte aan steun en niet-veroordelende meningen van anderen komt mij heel bekend voor. Onze dochter heeft ook heel veel gehuild (en nog steeds) en ik liep hierbij vooral tegen mijn eigen onvermogen aan. Waarom lukt het niet om haar stil te krijgen, waarom kan ik zelf niet rustig blijven, waarom kan ik niet kiezen wat de beste manier van omgaan hiermee is? Mijn gevoel zei me haar te troosten, bij me te houden, maar wat als dat dan niet blijkt te werken? Klopt je gevoel dan niet, moet je daar dan tegenin gaan? En hoe dan? Gelukkig had ik een hele fijne wijkvpk op het CB die vriendelijk benoemde dat ze een overprikkelde en oververmoeide baby zag en een aantal opties uitlegde hoe we dat konden proberen te doorbreken. Een daarvan was inbakeren icm rust en regelmaat. Daarbij hoort ook het laten huilen, maar zij liet zelf aan mij over of en hoe lang ik dat wilde. Dus wel een methode, maar daar je eigen weg in vinden. Dat vond ik wel moeilijk want vanuit mijn eigen perfectionisme wilde ik het letterlijk volgens het boekje doen. Met als gevolg een krijsende dochter boven en huilende moeder beneden. Geen succes dus, en dus heb ik daar maar een beetje onze eigen weg in moeten vinden. Eventjes laten huilen, troosten in bed, eruit halen en bij me houden als het niet overging. Met twee dagen geen gehuil meer en een vrolijke lach als ze de bakerdoek in ging was het resultaat. Ik denk (zoals iemand al eerder benoemde) dat én je eigen persoonlijkheid én die van je baby je keuze beïnvloeden hoe je met het huilen omgaat. Daarbij speelt ook nog of je een makkelijke (lees weinig huilende) baby hebt of niet. Je kunt je nog zo voornemen om een bepaalde manier aan te houden maar als dat niet blijkt te werken (voor zowel jou als je baby) dan zal je dat toch aan moeten passen. Die zoektocht (en alle twijfels die het met zich meebrengt) wijst er m.i. alleen maar op dat je jezelf blijft ontwikkelen als ouder en dat je dat doet vanuit het oogpunt het beste voor je kind te willen. Of dat nou betekent dat je laat huilen of juist niet
@Rena75: Dat is ook zo. Dat je erover nadenkt en bereid ben je plannen te wijzigen, zal oa zorgen dat je je blijft ontwikkelen. Wat fijn dat jullie een mooie weg gevonden hebben en dat jullie kindje nu erg vrolijk is..! Maar als je het hebt over volgens het boekje... ja is maar net welk boekje je leest.. Ik kreeg namelijk van het cb een boekje toen mijn zoontje nog onder de 3 maanden was. Daarin stond dat ik gerust 20 min kon laten huilen. Mocht het kindje steeds weer stil worden, weer opnieuw beginnen met tellen tot aan 20 min... Als je dan ooit bij die 20 min aan kwam, dan beetje voeden, bedritueel en weer opnieuw. Dat zag ik totaal niet zitten en voelde voor mij als onverantwoord. Dan zou ik straks een overvoed, oververmoeid en gefrustreerd kindje hebben... Ik heb het boekje thuis in de ton gegooid! Maar ja, het is zeker dat niet alles voor elk kindje en moeder werkt.
Ook zo´n temperamentvolle dame? Hier hetzelfde! Binnen een minuut is ze helemaal over haar toeren en nauwelijks meer stil te krijgen !
@Misa: Maar dat is precies wat ik bedoel (we hebben het overigens over hetzelfde boekje ). Is zag dat ook helemaal niet zitten om op die rigoreuze manier te werk te gaan en heb dus geprobeerd de grote lijnen aan te houden die me aanspraken en de rest op gevoel te doen. Zo kom je er misschien op uit dat je van verschillende methodes dingen gebruikt die je aanstaan.
Jullie kletsen gezellig verder. Het lukt wel even zonder mij denk ik Ik heb vandaag verjaardag van mijn zus en ben dus op pad. Tot snel
Soms denk ik weleens: wat doen we onszelf als moeders aan dat alles maar dan ook werkelijk alles maar perfect moet zijn... Je baby niet "mogen" laten huilen onder geen enkele voorwaarde is welhaast onmogelijk dus waarom streven we daar dan zo hard naar? En iedereen hier snapt toch wel het verschil tussen laten huilen en laten huilen? In ieder geval zou iedereen moeten snappen dat elke baby, elke moeder, elke situatie anders is en dat elke moeder probeert het beste te doen en dat geen moeder perfect is of zelfs hoeft te zijn. Hier de oudste die we lieten huilen voor het slapen. Nee, geen uuuuren en uuuuuren maar toen ik wist welk huiltje nog hoop gaf en welke niet, lieten we haar bij de eerste variant huilen tot ze sliep. Ze had het nodig om de prikkels van de dag te verwerken. En als wij dan steeds haar kamer binnen kwamen, kreeg ze alleen maar meer prikkels en duurde het steeds langer. Dat is overigens nog steeds zo: als ze eenmaal in bed ligt (ze huilt al een hele tijd niet meer voor het slapengaan trouwens) blijven we weg want anders slaapt ze nooit meer. De jongste laat ik niet huilen tot ze in slaap valt. Dat is gewoon een heel ander kindje, bij haar is er altijd iets anders aan de hand dan puur prikkels verwerken als ze zo huilt voor het slapengaan. (overigens is het zelfs voor mijn man moeilijk dit onderscheid te maken / aan te voelen, laat staan voor een buitenstaander dus van die laatsten zou ik me ook niet zoveel aantrekken ) Doe wat goed voelt voor jou, voor je kindje en dat in combinatie met praktische overwegingen en laat je niet al te streng leiden door allerlei methodes als die niet bij jou passen en je inderdaad bijvoorbeeld liever wel doucht op een dag
Mijn zoontje huilde ook regelmatig voordat hij in slaap valt. Maar dat doet hij wel lekker in mijn armen. Heel zachtjes een liedje zingen en als ik het idee heb dat het te veel is ben ik zelfs helemaal stil. Niet wiegen, gewoon zitten, vast houden en laten huilen. Niet wisselen van troost manieren, maar zo min mogelijk prikkels. Hij huilt dan veel minder lang dan in zijn bedje, (heb ik ook één keer geprobeerd, maar kwam tot de conclusie dat het niks voor ons was) Misschien een alternatief voor moeders die hun kindje niet in het bedje willen laten huilen, maar wel het idee hebben dat hun kindje het even huilen nodig heeft. Wordt trouwens wel steeds minder, mijn zoontje huilt nog maar nauwelijks.
Ik heb niet alles gelezen maar wil toch even inhaken. Ik heb een kindje van nu 10 weken met behoorlijke reflux(medicatie voor) en een verschrikkelijk drukke puberende peuter van bijna 3. Zo tussen 17 en 20 uur storten ze beiden in. Mijn zoon is haast niet te hanteren zo lastig en mijn dochter heeft haar huiluurtje(s) ook altijd rond die tijd. Ik ben ook niet van het laten huilen maar met twee jonge kindjes moet het gewoon af en toe wel. Ik heb maar 1 paar handen en pappa is altijd laat thuis. Ik heb het in een draagzak geprobeerd maar dat vindt ze helemaal verschrikkelijk. Ik neem haar nu in de maxi cosi mee naar boven als mijn zoon in bad en naar bed gaat.Ik kan haar dan niet oppakken dus ze huilt dan wel maar ik ben in ieder geval in de buurt. Wel zielig voor mijn zoon want een boekje lezen lukt vaak niet omdat ze zo huilt.Als ze echt last van de reflux heeft dan hou ik haar wel rechtop en gaat mijn zoon gewoon maar een keertje niet in bad,daar doe ik ook niet moeilijk meer over.morgen is er weer een dag. Verder zeg ik....als ze zo klein zijn en huilen...Gewoon lekker zoveel mogelijk bij je nemen. Dat kan gewoon nooit verkeerd zijn. Warmte en geborgenheid is het allerbelangrijkste. Bovendien heb je veel minder stress als je met een rustig kindje op de bank zit dan wanneer je constant maar bezig bent het stil te krijgen.
@Miepie74: wel bijzonder op te lezen dat het bij jou heel duidelijk verschillend is bij beide kinderen. De ene heeft het wel nodig en bij de de ander werkt het helemaal niet (huilen). @Beagle: maar dat is toch een mooie oplossing: kleinste mee in de MC of wipper en de oudste naar bed doen. Misschien kun je samen liedjes zingen ipv boekjes lezen.