Ik heb toen ook mijn dochter uit bed gepakt hoor, ik ga zoiets op een vreemde dus never nooit niet zitten forseren, daar heeft ze toch niets aan... Maar weet je, ik vraag het me af hoor of mensen hun eigen adviezen opvolgen als het om hun eigen kroost gaat. Er zullen mensen zijn die wel zo in elkaar zitten, maar volgens mij valt het uiteindelijk mee. Mijn man zegt "je ziet het bij de koeien al, gaat het om hun eigen kalf dan lopen ze erom heen als Jan plak aan van -oooo, pas op mijn kalf-", komt er een andere koe, die buts er zo tegenop. Kalf krijgt er niets van, kan er wel tegen. Maar zodra ze zelf een kalf krijgen, doen ze net zo 'oooo pas op, mijn kalf' en draaien ze er ook omheen Hij vergelijkt alles graag met zijn koeien, zo ook rond mijn bevalling, maar dat is een ander onderwerp.
Hey.... hier nog een die nog wel eens gevoelig is over dit onderwerp . Ik ben nog steeds wel eens bang dat ik helemaal verkeerd heb gedaan, mss tijdens de zwangerschap al, en dat Faytje straks zwaar ongelukkig is. Rationeel weet ik wel dat dat niet zo is, maar als mensen me het gevoel geven dat ik het niet goed heb gedaan komt het erg hard aan. Ik was zelfs een beetje bang om dit topic vandaag te openen omdat ik toch een beetje bang was dat er iemand zou roepen dat ik een verdorven moeder ben omdat ik mijn kindje niet meteen leuk vond. Ik bedoelde iig niet dat je geen huilbaby hebt als je kindje wel troostbaar is. Huilbaby's zijn baby's die veel huilen en waar je als ouder radeloos bij staat. Of het kindje dan troostbaar is of niet heeft er volgens mij niet zoveel mee te maken. Het zorgde voor ons wel voor een hoop stress dat we geen enkele invloed hadden op onze baby. We leken niet eens te bestaan. Het heeft daardoor ook lang geduurd voordat we een beetje het gevoel kregen dat dit ons kindje was (en niet een draakje dat uit de hemel was komen vallen om ons leven overhoop te gooien ). Met alle verschillen tussen onze huilbaby's kunnen we volgens mij wel zeggen dat we het allebei zwaar gehad hebben die eerste maanden en we allebei ons best gedaan hebben er het beste van te maken. @ moedergevoel: Ik vraag me soms wel eens af of al die instanties soms niet eerder tegenwerken dan helpen, wbt het moedergevoel. Tegen de tijd dat ik het advies kreeg mijn moedergevoel te volgen had ik al zoveel tegenstrijdige dingen gehoord (en ik deed obviously iets fout, dus aan mij moest je sowieso vragen, dacht ik). Ik had je niet kunnen vertellen waar mijn moedergevoel zat, ik had het liefst ter plekke Fay afgestaan aan iemand die haar niet zou verknallen. "Kindje moet slapen en je moet er niet teveel mee slepen, kindje moet bij je, kindje moet op schema, kindje mag niet teveel eten, kindje heeft geen honger dat is slaap, kindje heeft geen reflux, kindje heeft wel reflux, kindje heeft KISS, kindje heeft geen KISS, kindje dragen, kindje prikkelarm in donkere kamer, doe die babyfoon weg (idd... alsof je dat zelf niet mag beslissen!).... volg je moedergevoel". Ik vertaalde het laatste een beetje met "nou weten wij het ook niet meer" Vooral toen de wijkzuster, die mijn drie R-en kwam bekijken, na een half uur met een rood hoofd en piekhaar en een ingebakerde krijsende Fay op schoot beneden zat en zei "oh, dat werkt hier niet". (nu kan ik er wel om lachen) @E1982: Poeh, wat verhaal, he! Ik vind het vooral mooi dat je beschrijft dat je 99% van de tijd wel gegeven hebt wat ze nodig had en je je stinkende best gedaan hebt. Dat is ook zo. En dat moederinstinct is er - volgens mij bij veel, maar iig bij een aantal vrouwen - niet meteen... dat maakt die eerste periode helemaal moeilijk. Jammer dat ze dat niet op de voorpagina van de "Mama" zetten Ik kon die happy moeders op de cover van de ouder-magazines wel schieten... zo hoeft het helemaal niet te gaan en dan ben je nog steeds geen slechte mama. (zo, dat zeg ik zeker he )
Het cb heeft mij vandaag geadviseerd Sam even te laten huilen, omdat hij anders 24/7 aan de borst/pink wil. Ik vind het verschrikkelijk, zo'n ukje huilt niet voor niets! Toch geprobeerd net, wel erbij gebleven en tegen hem gepraat zachtjes. Na 10 minuutjes sliep hij! Ik wilde het 1x proberen, hoe erg het ook tegen mijn gevoel ingaat, en hij slaapt! Dus wie weet werkt het hier wel, alleen t zal wel per kind anders zijn.
Uit mijn eigen ervaring kan het per keer anders zijn. Dus het kan best zijn dat dit nu werkt en dat het morgen toch wat anders is, maar dat het overmorgen wel weer werkt. Ik probeer altijd maar een beetje mee te bewegen met onze dochter. Eerst ging ik nog wel eens zo'n 'gevecht' aan, uit het idee dat ze je uit probeerd. Zoals zilvervosje zegt: "Kindje moet slapen en je moet er niet teveel mee slepen, kindje moet bij je, kindje moet op schema, kindje mag niet teveel eten, kindje heeft geen honger dat is slaap, kindje heeft geen reflux, kindje heeft wel reflux, kindje heeft KISS, kindje heeft geen KISS, kindje dragen, kindje prikkelarm in donkere kamer, doe die babyfoon weg (idd... alsof je dat zelf niet mag beslissen!).... volg je moedergevoel". Zo ging dat bij ons ook, dus op een gegeven moment wist ik het gewoon niet meer en dus vond ik dat ik vanalles eerst vol moest houden voordat ik het afschreef. Nu zie ik dat toch wel een beetje anders. Even in slaap jammeren, dat kan nodig zijn. Maar als in slaap vallen een strijd en een gevecht moet zijn, dan klopt er iets niet hoor.... Als Veerle nu na die minuten drammen doorzet met huilen, haal ik er haar heel erg tegen alle r's in, er gewoon lekker uit en dan pak ik haar heerlijk bij me op de bank. Soms als ik het dan na een kwartier opnieuw probeer, slaapt ze ineens wel... Wat ik ermee wil zeggen is dat ik denk dat er niets zo veranderlijk is als een mens. Die passen niet in één manier. Wat je ook doet, als het maar rust mee brengt vind ik.
De meest fijne en bruikbare tip die wij van de kraamhulp hebben gekregen was: ga altijd weer terug naar de basis. Bij ons is de basis haar bed. Ze zei: al ga je 10 keer op een avond met haar onder de douche omdat ze zo huilt, doe maar lekker als ze er rustig van wordt. Even eruit halen en bij je laten liggen is ook prima, als ze er rustig van wordt. Maar probeer het altijd weer opnieuw (wat jij dus zegt suenne) en ga niet bij voorbaat denken: die wil niet slapen in haar bed, dus ik hou maar maar op de arm of wat dan ook... Ik ben haar nog altijd dankbaar voor die tip, met dat in ons achterhoofd komen we de vervelende uurtjes wel makkelijker door en weten we dat het weer goed komt, als we dat maar blijven volhouden. (is ook de ervaring tot nu toe... met haar prille 12 weken )
ja zoey haatte haar eigen bed dus daarom sliep ze bij ons Maar nu moet ze omdat ze niet meer slaapt in dr eigen bedje slapen Maar het is nu 30 min huilen en dan slaapt ze Ik vind het helemaal niks maar weet dat ik voor haar doe omdat ze anders niet slaapt. Vandaag huilde ze ook weer zo zielig moest zelf ook een traantje laten maar goed nu slaapt ze heerlijk en hoop stiekem dat dit wel over gaat het huilen.
Hier ook zo'n kindje dat even huilt voor het slapengaan. Ik vind het nog steeds niet leuk, maar de huiltjes worden steeds korter en zijn soms al helemaal niet meer nodig.
De eerste 3 of 4 maanden van Tycho zijn leventje wiegde ik Tycho altijd op mijn arm in slaap. Hij vond het helemaal niks in zijn bedje, in de wagenbak, in de box, hij wilde alleen bij mij slapen. Prima dat vond ik stiekum ook wel erg lekker en ging altijd met hem even een kwartiert/half uurtje naar boven en als hij sliep legde ik hem in zijn bed. Hij heeft 9maanden in mijn buik gezeten, lekker warm en knus bij mama en dan zou hij het nu INEENS alleen moeten doen.... Tot het moment dat hij steeds wakker werd toen hij het matras nog niet eens raakte! Ik was uren bezig om hem in slaap te krijgen en als het dan toch lukte om hem slapend in zn bed te krijgen was hij na een half uur, 3 kwartier alweer wakker en begon weer te huilen. Het cb had me al 100x geadviseerd om hem gewoon et laten huilen, laat maar gaan hij valt vanzelf wel een keer in slaap.... Nou dat kon ik dus niet over mijn hart verkrijgen! Ze zeiden letterlijk tegen me: een uur laten huilen, naar beneden nemen, met hem spelen en knuffelen tot hij moe wordt en dan weer naar bed en dan weer hetzelfde overnieuw als hij niet kan slapen. Ik heb hem 1x 20minuten laten huilen en zat zelf als een gek met hem mee te janken op de bank beneden! Verschrikkelijk vond ik het! Toen ben ik de 10minuten regel gaan gebruiken, ik laat hem 10minuten gaan ( jengelen/huilen, niet krijsen) ging dan naar boven, aaide hem over zn hoofdje, gaf hem zn speentje en als hij rustig was ging ik wer weg. De eerste weken moest ik perslaapje 3 of 4x terug maar steeds vaker hoefde ik nog maar 1x naar boven en op het laatst werd hij zelf na 7 of 8 minuten stil en was dus zelf in slaap gevallen. Blijkbaar had hij het even nodig en dan was het ook goed. Toen hij 7maanden was legde ik hem in bed en ging naar beneden... hij heeft geen kick gegeven. Ik was helemaal verbaasd en ging na een kwartier toch even naar boven om te kijken of alles nog wel goed was... Niks aan de hand, hij lag vredig te slapen. En vanaf die tijd kon ik hem in bed leggen zonder dat hij ging huilen... Ik gebruik al wel heeeel lang hetzelfde ritueel en het is op sommige dagen als het wat drukker is geweest of hij krijgt een tandje of is niet lekker, nog wel eens dat hij huilt voordat hij in slaap valt, maar goed het is niet meer zoals in het begin. In slaap vallen moet een kindje ook leren, al die tijd is hij/zij gewiegd en nu ineens moeten ze het zelf doen, wil het CB gelijk op dag 1 dat er begonnen word met in het eigen bedje slapen enz enz. Tycho voelde zich blijkbaar pas veel later in zijn leven "veilig" in zijn eigen bedje en had daarvoor gewoon even een beetje hulp nodig om lekker in te kunnen slapen. Nog steed als hij niet lekker is of niet kan slapen pak ik hem uit zn bed of ga naast zn bedje zitten en blijf bij hem tot hij in slaap valt. Dat gebeurd zelden maar hij hoeft het nioet alleen te doen als het hem echt niet lukt. En ik merk gauw genoeg aan zijn huilen wat er is en doe dan wat mij het beste lijkt. Laten huilen totdat het kindje het vanzelf opgeeft omdat er toch niemand komt doe ik niet aan! Tycho huilt bijna nooit, slaapt al maanden van 18:30 tot 7-8 uur en als hij wakker wordt is er ook echt wat aan de hand, dan ga ik er ook naar toe en als het is opgelost, gaat hij ook weer rustig slapen. xxx
onze kraamverzorgster zei dat je een baby pas moet laten huien als je de verschillende huiltjes kent. babietjes verwerken de gebeurtenissen van de dag door te huilen voor ze gaan slapen. zij adviseerde ons om het op te bouwen, eerst een minuutje laten huilen, troosten, terugleggen dan 2 minuten, troosten, terugleggen enz enz. denk dat vooral in het begin het ook scheelt wat voor start je hebt, lars heeft 24 uur in de groeikamer gelegen voor observatie vanwege zware bevalling. hij heeft dus thuis vanaf dag 1 in zijn eigen bedje geslapen, elin heeft de eerste dag bij of naast me gelegen, die vond het in het begin dus maar niks als ik haar in bedje legde. zij heeft de eerste 3 weken dus heel veel tussen in of op mijn buik gelegen. nu ligt ze savonds nog wel beneden in de box, waar ze meestal wel slaapt of gewoon ligt te gymmen, maar dan houd ze haar broer tenminste niet wakker
Hier precies hetzelfde. Mira heeft de 1e 3maanden van haar leventje op mijn arm doorgebracht.. Ze wou alleen maar slapen bij mij. Ik heb echt dagen gehad dat ik 3x op een dag 3 á 4 uur met haar op mijn arm zat.. Zodat ze kon slapen en even niet huilde! Ik heb ook wel eens geprobeerd haar wakker in haar bed te leggen.. Maar dan ging ze krijsen en huilen, echt zo erg dat ze dan al na 2minuten geen geluid meer maakte en het net leek alsof ze stikte.. Dus dat had ik gelijk bij die ene keer gelaten! Ik hoorde ook steeds om mij heen; "Laat haar toch even huilen" Tot op de dag van vandaag ben ik blij dat ik dat nooit heb gedaan.. En dat terwijl ze in die 3maanden behoorlijk veel heeft gehuild. Vooral door de Reflux.. Nu sinds 2 weken slaapt ze ineens uit het niets in haar eigen bed, zonder mij! Ik moest toevallig de badkamer schoonmaken en had haar in haar bed gelegd met haar muziekmobiel aan.. Na 5minuten ging ik even kijken omdat ik haar niet hoorde (Normaal was het gelijk protesteren en huilen) en ze sliep... Ik wist niet wat me overkwam! Vanaf die dag slaapt ze liever in haar bed dan op mijn arm.. En nu mis ik haar Nee echt, gelukkig heb ik haar nooit laten huilen. Ze zitten inderdaad 9 maanden lang warm in je buik en ineens zijn ze in een grote wereld met heel veel indrukken. Ik denk dat het die 3maanden gewoon mama-honger was! *Daarbij begrijp ik natuurlijk dat er kindjes zijn die veel meer huilen en waarbij het niet zo snel als bij ons over is.. Ik kan me voorstellen dat dat erg frustrerend is en je soms geen andere optie ziet dan even laten huilen.. Dat wou ik er wel even bij zeggen.
Mijn dochter huilde ook veel. Inbakeren hielp niet, de 3 r'en ook niet. Achteraf bleek wel waarom: ze had kma. Ik heb dus maandenland met een wakkere, huilende baby gezeten, erg vermoeiend. Toen we erachter waren wat het was, was het meteen over. Maar toendertijd moest ik ook weleens douchen. 95% van de tijd trooste ik haar, liep ik met dr rond. Maar ik moest ook blijven functioneren en dus lag ze af en toe wel even te huilen. Mijn zoontje is echt hollands welvaren: geen krampjes, niet spugen, echt een droombaby. Natuurlijk huilt hij weleens en in het begin deden we het net als bijonze dochter: troosten, wiegen... Maar dit mannetje werd daar zwaar gefrustreerd van. Nu gaat ie bij de eerste tekenen van moeheid ingebakerd naar bed, jengelt dan een kwartiertje om in diepe slaap te vallen. Hij heeft dathuilen echt even nodig. Ik denk dus dat ieder kind verschillende behoeftes heeft.
Mijn ervaring is dat je als moeder zelf wel weet of je je kind kan laten huilen of niet alleen durven moeders vaak niet meer op hun eigen gevoel af te gaan omdat de omgeving er anders over denkt. Ik was bij de eerste ook zo'n onzeker moedertje en dacht altijd dat ik het verkeerd deed maar ik heb inmiddels een hoop geleerd en als mijn dochter huilt weet ik precies of ik er heen moet of niet.
Eigenlijk vind ik dat baby's vanaf hun geboorte al zoveel moeten: in hun eigen bed slapen, wakker in bed, niet korter dan 2 uur tussen voedingen laten zitten, niet opgepakt worden bij elk kikje. Dat wordt ook nog eens veel meer als ze weer wat ouder zijn: nog minder voedingen, doorslapen, niet verwend worden etc. Als jouw kind dat dan allemaal niet doet en deze 'opgelegde' regeltjes niet snapt of zich er simpelweg geen drol van aantrekt, denk ik dat je als ouder snel onzeker wordt. Jouw kind voldoet dan niet aan de standaard. Bullshit natuurlijk. Er is geen standaard als het op kinderen aankomt.
ik had vroeger een boekje dat heette "geen twee zebra's zijn gelijk" geen twee kindjes zijn gelijk, en dat geld ook voor mama's bovendien, als je net denkt dat je het kunstje door hebt, veranderd er wel weer wat.
Bij ons dezelfde situatie als bij Laris van de eerste pagina.. Wij laten onze kleine vent nooit huilen.. Omdat hij echt heel weinig huilt! Als meneer huilt is er echt iets aan de hand.. Als ik hem hoor huilen ga ik altijd meteen naar hem toe.. Heb het 1 keer geprobeerd wat er gebeurde als ik hem niet huilen, nou dat doe ik nooit meer.. meneer was zo overstuur geraakt dat hij niet meer stil te krijgen was.. (had hem toen 5 min laten huilen) Als we meteen naar hem toe gaan slaapt hij zo weer.. en papa en mama dus ook..
Ik heb gisteravond bijna het hele topic doorgelezen en phoe wat een heftige reacties soms zeg. Ik kan niet zeggen wat een andere moeder met haar huilende baby zou moeten doen, maar ik probeer mijn kinderen zo weinig mogelijk te laten huilen. Dit wil niet zeggen dat ze bij mij nooit eens gehuild hebben, want mijn dochter had bijvoorbeeld het huilen even nodig om in slaap te komen. Verder huilden ze allebei zo weinig dat er bijna altijd wat aan de hand was als ze echt gingen huilen (jengelen en mopperen negeerde ik ook wel eens, zeker toen ze er allebei waren en ik met de een bezig was en de ander even moest wachten). Waar ik nu nieuwsgierig naar ben bij moeders die hun kind echt niet laten huilen, hoe doen jullie dat dan? Ik heb bijvoorbeeld wel eens een huilend kind gehad dat honger had en dan duurt het toch even voor de fles klaar is en daarbij heb ik echt twee handen nodig. Of als de kleine huilend wakker wordt en het toch even duurt voor ik boven ben, omdat ik bijvoorbeeld nog op de w.c. zat o.i.d.. Ik ben zo benieuwd hoe jullie dat dan doen.
Ja dan huilt hij hier ook wel eens even maar waar heb je het dan over een minuut? Tuurlijk wordt er hier ook wel eens gehuild dat kan niet anders. Maar ik laat hem NOOIT doorhuilen zeg maar.. Dat ik hem niet expres LAAT huilen.. Snap je haha.. Ik heb geen minuten regel ofzo als hij huilt ga ik meteen naar hem toe.. Ik heb er dan ook 1 die bijna niet huilt..
kyra@ de dingen die jij opnoemt zijn dan even "overmacht" en dan huilen ze inderdaad even. al probeerde ik overigens huilen om eten voor te blijven. ze geven ookal eerder signalen af namelijk. maar goed als je ff aan het douchen bent of op de wc zit dan probeer je gewoon op te schieten en niet nog lekker 10 minuten extra onder de straal blijven staan dus. ik heb het echt over bewust laten huilen, niet omdat je even ergens anders druk mee bent. en als mijn kinderen dusndanig overstuur waren dat ze hard huilde en mama nodig hadden, dan stond ik dus niet eens onder de douche. dat deed ik dan als mijn man er weer was of als ze wel sliep. voor de rest deed ik bij mijn dochter (een huilbaby) alles met 1 hand. ik kon heel veel dingen met 1 hand , oefening baart kunst.
En dat verschilt zo enorm! En dus ook vanuit welke hoek je praat, wel of niet laten huilen! Mn eerste heeft veel gehuild en ja die liet ik soms dan wel even huilen, maar niet te lang want idd ze viel toch nooit zelf in slaap!! En mn tweede huilt vrijwel nooit, dus als die huilt dan is er idd echt iets aan de hand.