Ik ben tevreden met mijn leven. Sinds dat ik zeer ernstg ziek ben geweest en mijn leven aan een zijdendraadje heeft gehangen, kijk ik anders naar dingen en zijn sommige dingen lang zo belangrijk niet meer als voorheen. Ik geniet van iedere dag, ookal is die soms om te schieten. Waarom? Omdat het kan, omdat ik er nog ben. Niemand is perfect. Ik ook zeker niet, maar ik ben tevreden.
Ik ben erachter hoe het zit: Ik ben heel gelukkig met wat ik heb: een super lieve man, 2 fantastische kinderen, familie, vriendinnen... GEZONDHEID! Maar toch mis ik iets en dat komt omdat ik me ondanks al het mooie toch opgesloten voel. Ik woon in een redelijk kleine stad waar naar mijn mening niet zoveel gebeurt. Mijn weken zien er doorgaans allemaal het zelfde uit. Kids naar school/creche, werken, boodschappen, keertje bij een vriendin op visite... Ik verheug me altijd op het weekend, maar het is iedere keer weer een teleurstelling. Er gebeurt nooit iets spannends of ik doe nooit iets waar mijn hart ligt. Ik kom amper buiten mijn eigen woonplaats. En ik merk aan alles (zelfs mijn lichaam laat het me weten) dat er iets moet gebeuren. Ik wil ergens energie van krijgen, enthousiast worden! Het enige probleem is: ik weet echt niet hoe en wat
Of ik volmaakt gelukkig ben.. Ja! Ik heb besloten om gelukkig te zijn en te genieten van elke dag. Is onze situatie perfect, nee zeker niet maar als ik andere verhalen hoor dan mogen wij in onze handen knijpen met wat we hebben. Soms sta ik wel eens stil bij wat er zou gebeuren als ik weet dat ik vanavond een ongeluk zou krijgen. Zou ik dan mijn leven anders hebben gedaan en dan is mijn antwoord nee. Ik zou het niet beter en gelukkiger kunnen hebben dan op dit moment, ben alleen soms bang dat het alleen maar minder kan worden. Dus of ben ik volmaakt gelukkig ben? Ja ik geloof het wel!