Hoi dames, Heb getwijfeld om het hier neer te zetten, maar een objectieve kijk is soms best prettig haha! Sta open voor kritiek ! Mijn vriend en ik hebben sinds gister eigenlijk al wat ruzie! Goed dat heeft ieder stel weleens ! Maar mijn vriend me overgevoelig en een zeikerd ! En dat ben ik ook wel hoor daar niet van ! Maar nou komt mijn boosheid eigenlijk wel ergens weg! Sinds ik zwanger ben praat ik natuurlijk over de zwangerschap en misschien wel meer dan normaal, dat vind hij soms vervelend kan me voorstellen, dus ik probeer het minder te doen! Nou ben ik bijna 32 weken zwanger en toch al een behoorlijke buik, mijn vriend heeft nog niet een keer gezegd goh schat wat heb je een prachtige buik, uberhaupt zit hij er bijna niet aan, ik vind dit erg jammer. Als de kleine meid schopt legt hij weleens de hand op zijn buik om na 3 seconden te roepen dat hij niks voelt en gaat weer door met zijn ding! Al met al wordt ik hier erg onzeker van! Ik heb soms het idee dat ik deze hele zwangerschap in mijn eentje doe! Tuurlijk helpt hij mee aan de kinderkamer, gaat mee naar een informatieavond, en naar de creche! Maar de echte betrokkenheid mis ik gewoon heel erg! Hij maakt soms ook weleens semi grappige opmerkingen over mijn buik ( ik heb overgewicht en ben 30 kilo afgevallen maar kan nu natuurlijk niet verder afvallen ) als hij dan zijn hand op mijn buik legt zegt hij altijd och daar zitten je vetjes en daar de baby, en natuurlijk bedoeld hij dit niet onaardig maar ik wordt hier zo onzeker van! Ben ik nou gek op is dit wel een beetje raar?
Ik vind je niet raar! Ik zou ook wel iets meer betrokkenheid verwachten denk ik. En die opmerkingen zou ik ook niet echt leuk vinden moet ik zeggen! Maar zeg je dat wel eens rechtstreeks tegen hem? Ben benieuwd hoe hij daar dan op reageert.
Ik herken het. Hier wordt ook al na een paar seconden de hand van de buik gehaald en krijg ik geen complimenten over mijn buik of over hoe ik het allemaal doe. Maar ik neem hem dat niet kwalijk, het is voor een man ook anders dan voor ons. Wij voelen constant iets. Ik weet van onze eerste dat alles veranderd op het moment dat het kindje geboren wordt. Ik maak me er dan ook totaal geen zorgen om.
Mannen kunnen soms zo lomp zijn en dan op momenten waarop jij dat niet kan hebben zoals nu in je zwangerschap. Waarschijnlijk bedoeld hij het niet slecht maar kan me voorstellen dat je ervan baalt. Misschien weet hij gewoon niet goed wat ie moet doen of wat jij van hem verwacht...
dat zal het ook wel zijn deels, maar soms heb ik ook het gevoel dat hij moeite heeft met het feit dat ik nu weer groei ( ben 4 kilo aangekomen dus doe het netjes al zeg ik het zelf hihi ) maar goed daar wordt ik bloedonzeker van! Misschien is het wel mijn gevoel hoor weet het niet
Mannen kunnen vaak weinig met zo'n zwangere buik heb ik gemerkt. Ze ervaren het zelf niet hoe het is om zwanger te zijn en hebben feitelijk ook nog geen band met het kindje. Maar dat betekent niet dat hij helemaal kan omslaan als die kleine er eenmaal is hoor! Zou hem wel vragen om wat meer rekening met je te houden.
Annet dat gevoel ken ik wel... ik had het er zelf moeilijk mee dat een buik die ik met heel veel moeite had verwijderd (16 kilo) er ineens weer aanzat.. En dan nog grapjes over de buik... kon er niet goed tegen... ik heb dus gemeld dat ik het al moeilijk genoeg heb met mezelf, me niet sexy voel enz... en dat ik zijn welgemeende grapjes niet nodig had.. dat hij liever iets liefs kon zeggen.. Daarop kreeg ik het verhaal dat ik niet dik was... alleen maar groter werd... en dat was alleen maar goed, kindje werd dan dus ook groter.. Ik moest maar kijken naar mijn kin... die was niet veranderd tijdens de zwangerschap... en mijn ringen zaten nog los enz. enz. Wel een tip.. als je onzeker bent over iets als je gewicht... niet op de weegschaal staan.. Deed mij geen goed Pak gewoon zijn hand als jullie op de bank zitten... en zeg.. kijken of hij/zij wakker wordt... kan je het ook voelen... Het kan even duren... ik was al 36 weken toen mijn man de kleine voor het eerst voelde... Zodra mijn man zijn hand op mijn buik legde hield de kleine zich gelijk helemaal stil...
wel deels herkenbaar! Deze ruzie heb ik van het weekend gehad... haha... vond ook dat hij er te weinig mee bezig was.. Vroeg niet hoe het met me ging, zegt wel dat ik geen zware dingen moete tillen maar laat me vervolgens wel met de boodschappenkrat zeulen, zat weinig aan mijn buik en vind voetballen en nieuwslezen op zijn gsm belangrijker dan voelen bijv. als ik zeg dat ie schopt.. Nouw.. bom barste zaterdag.. nu.. doet ie wel meer zijn best en lijkt hij ook meer betrokken. Hij fantaseert meer mee (iets wat ik hem ook verweten heb) en voelt regelmatig als we naar bed gaan waar ons voetballertje/voetbalstertje ligt en schopt... Hij wist niet dat het zo belangirjk voor me was... Nou.. goed dat ik tot huilend en schreeuwens toe dat maar even uitgelegd heb... zucht... mannen.. en dan helemaal mannen met een formele zakelijke baan... althans,... zo lijkt het...
Het is zeker je eerste? Je vertelt namelijk precies ons verhaal! Mijn man reageerde de eerste zwangerschap hetzelfde als jouw man en achteraf is de aap uit de mouw gekomen: Hij realiseerde zich gewoon niet wat er nou echt gebeurde! We hadden samen wel films gekeken over wat er in een zwangere buik gebeurt en hij zag mijn buik af en toe op en neer gaan, maar het was voor hem nog niet echt. Zelfs niet toen er een complete babywinkel het huis binnengesleept was . Hij zag zijn vrouw wel dikker (en chagrijniger ) worden maar verbond daar niet meteen een kindje aan ofzo. Ook zijn hand verdween na een paar seconden alweer van mijn buik. Ja hallo, die kleine schopt niet op verzoek! Na de geboorte zág hij dat kleintje ineens en het leek wel of toen het kwartje pas viel. Heel raar. Nu bij de tweede heeft hij tenminste meer geduld om te voelen .
Dat is wel fijn om te lezen vind ik! Wij hebben gisteren ook ruzie gehad (over gewoon géén initiatief tonen, op alle vlakken, terwijl ik het nu even niet in mijn eentje gedraaid krijg met mijn langzame zwangere lijf..) en ik kan het in zo'n ruzie ook niet meer normaal vertellen maar sta huilend en schreeuwend voor zijn neus. Vreselijk. Hier gaat het om een ICT-er die op zijn werk echt voorop loopt. Maar thuis, pf. Maar goed ik zal het topic niet helemaal vervuilen met mijn gezeur .
Mijn man vind me prachtig ! Soms ontroert hij me zo erg. Van de week begon hij heel lief mijn blote buik te kussen. Totaal onverwachts en ik voelde de tranen komen. Maar het geduld om de baby te voelen heeft hij niet. Hahaha 1 seconde voelt hij en zegt voel niets. Tja ! Hèt is voor hem de eerste dus ik verwacht niet dat hij weet wat het allemaal te weeg gaat brengen. Soms ben ik wel geïrriteerd met t dragen van zware dingen en zo Maarja lama dan. Mannen weten n snappen niet wat het is om zwanger te zijn.
Mijn man is ook zo. Vind het zelf soms ook niet leuk. Maar hij vindt het gewoon eng on bijvoorbeeld de baby te voelen haha. Soms probeert hij het wel, maar hij blijft het een eng idee vinden. Mijn uitpuilende navel vindt hij ook eng en kan hij echt niet naar kijken. Ik vind juist dat hij zich aanstelt en niet andersom.
Oh meiden ben hier zo blij mee! Voelt goed om te lezen dat meer meiden dit hebben! Tja onze ruzie begon eigenlijk net zo, hij maakte weer een opmerking over mijn buik en dat ik zoveel eet ( dat is dan grappig) dus ja toen werd ik alweer chagerijnig haha! Ach denk ook dat het een samenspel is hij weet niet zo goed om te gaan met de zwangerschap ik irriteer me eraan tja gevolg ruzie! Die helaas al duurt sinds gister , want hij vind dat ik maar eens over mijn gedrag moet nadenken haha! Kreeg net wel een sms dat hij boos en verdrietig is!
@Annet...doe maar niet, maar ik zou de neiging hebben om bij zo'n sms terug te sms-en of zijn hormoonhuishouding toevallig ook overhoop ligt... Mijn man is erg begaan en soms nog gekker in aankopen etc dan ik, hij heeft gisteren nog tegen mijn buik staan praten dat het toch echt tijd wordt dat ze eruit komt omdat hij en de hond (hihi) al te lang wachten. Wat hij wel zegt is dat het voor mannen wel lastig is, hij voelt niets, draagt het niet bij zich en voelt zich soms echt aan de zijlijn staan bij bv. de verloskundige. Hij vindt het super om de kleine te voelen, maar ik denk dat wij ons soms ook niet beseffen hoe anders het is voor hen.
Ach die mannen.. Hoor wel vaker dat ze tijdens de zwangerschap minder betrokken zijn dan dat er verwacht wordt van ze, maar sommige mannen weet ook niet helemaal hoe ze er mee om moeten gaan he.. probeer je er iets bij voor te stellen. Hij ziet alleen dat je buik groeit, en dat je last hebt van je hormonen. Meer dan dat krijgen ze niet echt mee, ze weten er daarom ook niet echt raad mee. Maar ik kan je bijna (hopelijk) verzekeren, dat als de kleine er straks uit is, dat hij zijn ogen en handen niet van dr af kan houden en erg betrokken zal zijn. Hou er ook rekening mee dat je nu echt een emotioneel wrak bent door die hormonen he haha ik schreeuw nu zelfs tegen mn hondje als ie de hele tijd achter me aan huppelt (is heel aanhankelijk geworden sinds ik zwanger ben) Nog fftjes meid!
Hahaha hoe herkenbaar!! Mijn vent is ook ICT-er en is dus ook zo! Zelfs thuis nog doorwerken aan een of andere ''bug'' maar even een klus in huis doen wat echt moet voor de baby komt ho maar. Met als resultaat dat ik ook huilend en krijsend voor hem sta. Maar ach dan wordt het wel gedaan En als ik dan op controle ben geweest en even doorbel hoe het was , dan is meestal het eerste wat ie zegt: kan het even snel want ik heb het heel erg druk nou, alsof ik de hele dag alleen maar aan de telefoon hang met hem pfffffff
Ik begin mij af te vragen of ik wel een man in huis heb... maar hij heeft mij toch echt zwanger gemaakt van onze eerste kleine. Hij vraagt bijna elke dag hoe het met me gaat en als ik hem tussendoor aan de telefoon heb vraagt hij het nog eens. Hij voelt elke dag wel even aan mijn buik, of legt er zijn hoofd op. hij praat ook wel eens tegen de kleine of zegt dat hij probeert te horen wat hij/zij te zeggen heeft. Oh ja... en geregeld hoor ik als we gaan slapen "welterusten mamma, welterusten mini-us". Mini-us noemt hij het beebje, als in mini-ons. En dan zeg ik terug "welterusten papa". Hij is er nu al verliefd op...
Herkenbaar!!! Ik praat ook teveel over de baby en de hand wordt ook direct weggetrokken. Ik maak me er niet meer zo druk om, geloof dat dat juist de mannen zijn die staan te 'janken' bij de bevalling Hihi. Wat betreft die opmerkingen over je gewicht enz vind k niet zo leuk, is ook niet nodig volgens mij. Wellicht nog een keer aankaarten?