Mijn man is van dezelfde leeftijd, ook vanaf zn 16de zelfde branche. Eerste paar jaar verschillende werkgevers, daarna 23 jaar dezelfde. Veel geleerd in de praktijk, weinig diploma’s. Familiebedrijf waarin meer familie kwam en leidinggevende rollen hadden. Daardoor weinig doorgroeimogelijkheden. Steeds vaker kwam hij wat neerslachtig thuis, niet echt chagrijnig maar altijd ‘moe’ Uiteindelijk gaan solliciteren, paar verschillende bedrijven wat het net niet was. Toen kwam er een vacature voorbij voor docent in het vak waarin hij jaren gewerkt heeft. Hij heeft de stap gewaagd, is aangenomen en geeft les, doet daarbij de lerarenopleiding op kosten van de baas en bijna klaar. De beste keus geweest! Maar dat wisten we van tevoren ook niet. Wij vonden het spannend, vaste baan opzeggen terwijl hij hoofdkostwinner is, iets totaal anders waarvan het niet zeker is dat het bij je past. Daarbij is het nodig de opleiding te halen, deze is op hbo niveau wat man nog niet eerder gedaan heeft. Als je de opleiding niet binnen x aantal jaar haalt mag je geen onderwijs geven. Al met al best onzeker. Maar heel blij dat hij het gedaan heeft. Zit nu zoveel beter in z’n vel. Heeft het naar z'n zin op werk en de uitdaging die de opleiding hem geeft doet ook goed. Wij durfden de stap wel te nemen omdat hij uit een branche komt waarin altijd werk is en ikzelf werk in de zorg dus kan ook (veel) meer werken mocht hij tijdelijk zonder werk zijn gekomen. Gelukkig allemaal niet nodig geweest. Gaat prima en z’n inkomen is ook prima.
Ikzelf ben na 13 jaar ook van baan veranderd. Wel van zorg naar zorg, maar andere doelgroep. Ik ben er in salaris en arbeidstijden op vooruit gegaan en na een jaar had ik alweer een vast contract. Op dit moment zoeken ze haast overal mensen, dus een vast contract opzeggen is nu niet een heel groot risico. Blijven zitten bij een bedrijf waar je ongelukkig bent is zo zonde. Ik voel me nu 2,5 jaar na mijn overstap nog elke dag gelukkig met mijn keuze.
Kijk eens of dokterassistent/POH in de huisartsenpraktijk iets voor je kan zijn! Heel afwisselend, kantoortaken maar ook veel patientencontact en als je de juiste werkplek vindt een leuk hecht team!
Lief dat je meedenkt, heb mijzelf nooit als verpleegkundige gezien dat ben ik gewoon niet. Beetje raar uit te leggen collega's zeggen in je denken ben je wel zo. Maar dat technische is niks voor mij. Hou echt dan meer van zorgmijders, mensen met psychische problemen en wat ik ook leuk vind is wat crea erbij. Oplossingen bedenken. Hou mn werk nu voor wat het is ik kan het gewoon en staan op het moment voor een hoop uitdagingen met werk en is te combineren met mn gezin. Misschien ook eens met de tijd kijken in woonvormen enz. En wie weet moet ik het gaan zoeken in een heel andere richting. Komt vast goed.
Ik ben 40 en heb pas een carrière switch gemaakt: uit de zorg naar kantoor. Daarvoor mezelf eerst een burn-out in geholpen… ik was al jaren aan het twijfelen en om allerlei redenen ging ik door. Want: wat dan wel? Geld, zekerheid… Maar uiteindelijk is dat het niet waard. Werk doe je dag in dag uit, week in week uit, dan wil je gewoon iets doen waar je blij van wordt en waar je energie van krijgt. Dus ik zou zeggen: aan de slag! Een loopbaancoach is daarbij zeker een goed idee, die kan je op weg helpen met je zoektocht. En bedenk ook dat je na zoveel jaar niet in 1x de perfecte baan hoeft te vinden. Dat is mij ook niet gelukt. Maar ik doe wel veel nieuwe ervaring op en hoop vandaar weer verder door te bewegen richting een andere baan. Het is gewoon heel lastig als ze je zolang hetzelfde hebt gedaan. Dat wordt dan een soort van je identiteit, en je hebt jezelf weer opnieuw uit te vinden. Dat is niet makkelijk, maar daarbij wel iets waar je door heen moet gaan. Tenzij je bij de geluksvogels hoort die wel gelijk een perfecte nieuwe baan vinden. Ik vraag me altijd af hoeveel dat er zijn, want ik hoor om me heen zoveel mensen twijfelen ‘is dit het nou?’ Belangrijkste in mijn ogen: stel je eigen geluk boven financiële zekerheid! En zeker je moet wel je vaste lasten kunnen blijven betalen, maar doodongelukkig wil je ook niet aan het werk als je tot je 70e moet