Bizar....wat is de achterliggende reden ervan? Bepaalde ziektes die op het Afrikaanse continent wel voorkomen en hier niet? Of zit er iets anders achter? Je zou toch zeggen dat als je allebei uitvoerig medisch getest zou zijn ofzo, dat dat geen probleem meer zou hoeven te zijn... of ben ik nou gek?
ik zeg eerlijk dat ik het niet durf en wil doen. Mijn zusje is ook bloeddonor en ik vind het super goed dat mensen het doen. Maar ik ben als de dood voor naalden en het bloed wat eruit komt an sich. Ik moet regelmatig bloedprikken voor bloedarmoede enz. en ik moet er altijd dagen van bij komen. Ik ben er echt ziek van en dat zit tussen mn oren dat weet ik. Maar ik kan het echt niet.
ik ben bloeddonor maar nu even niet ivm medicijnen (oa morfine achtige zooi). ben 1x gewijgerd omdat me hb te laag was maar verder heb ik regelmatig kunnen geven
jammer dat het niet bij mij in de buurt is de open dag, anders was ik zeker gaan kijken, denk er wel al jaren aan om het te gaan doen, ben totaal niet bang voor naalden of wat dan ook, misschien toch eens kijken wat er in de buurt wel is
ik ben 2 keer geweest maar beide keren was mijn hb te laag, toen zwanger en bevallen + bloedtransfusie en toen was het einde oefening.
Op de website van Sanquin kun je de afnamepunten bij jou in de buurt vinden. Loop er anders gewoon eens naar binnen om rond te kijken! (Kijk begin ik weer zieltjes te winnen )
Ik ben inmiddels een tijdje bloed donor, en iedere keer voelt het weer zoooooo goed als ik daar weg ga! Ik vind het fijn dat ik op deze (voor mij ) makkelijke manier kan helpen en iets goed kan doen. Daarbij wordt er 3 keer per jaar ook naar mijn eigen gezondheid gekeken. Hb check en bloeddruk meten. Ook een fijn idee toch?! De mensen die er werken zijn ook geweldig! Er wordt zo goed voor je gezorgd, kan pakken wat wil je. Super service! Ik heb me een tijd geleden even op pauze laten zetten omdat ik zwanger was. Toen ik even later belde dat ik weer mee kon doen omdat ik een MK had gehad kreeg ik een kaartje in de brievenbus met daarop sterkte! Ik ben bezig om mijn vriend ook over te halen, maar die ziet het nog niet zo zitten. Ik heb hem een paar met mij mee laten gaan, maar hij is nog niet overtuigd. Hij gruwelt van die naalden
Dan kun je toch terug naar volbloed doneren? Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook minimaal 20 min moet blijven zitten/liggen, omdat ik anders flauwval. En de rest van de dag rustig aan doen, ik blijf licht in mijn hoofd. Bij mij komt het door m'n lage bloeddruk en te weinig drinken.
Ik ben ook al een aantal jaren (volbloed)donor, heb inmiddels 5 of 6 keer bloed gegeven (heb in ieder 1 lepelaartje ) Mede door de zwangerschappen er twee keer even tussenuit geweest. Ik zit te "wachten" op een nieuwe uitnodiging aangezien dochterlief inmiddels bijna een half jaar is. Mijn zusje heeft ook een periode bloedgegeven (zij heeft een heel gewilde bloedgroep O-) Maar vanwege aanhoudende problemen oa met haar bloeddruk heeft ze het eerst opgeschort, daarnaast nu ook nog zwanger Mn schoonvader heeft mede door een bloedtransfusie nog een aantal maanden langer mogen leven. En een heel goede vriendin heeft haar leven te danken aan een transfusie na haar bevalling.
Ik heb exact hetzelfde. Ze weten niet waar het bij mij van komt, maar ik ben ook wel een paar keer echt tegen de vlakte gegaan. Dus nu wordt ik altijd helemaal plat gelegd en verwend met een beschuitje en lekker zoete thee, voordat ik weer op mag staan Ben ook altijd de rest van de dag best wel gammel maar ja, je verliest ook een halve liter bloed nietwaar?
Ik heb me voor mijn zwangerschap ook opgegeven als bloeddonor, maar toen ik een afspraak had gemaakt voor de medische keuring, kreeg ik toch wat kriebels. Heb het toen toch afgezegd. Maar nu zit ik er aan te denken om het toch te gaan doen. Heb tijdens mijn zwangerschap een aantal keer bloed moeten prikken, en ik vind het eigenlijk toch niet zo erg. En als ik op deze manier kan helpen, doe ik het graag. Maar mijn vraag is, is het mogelijk om je kindje mee te nemen tijdens zo'n donatie? Ik vind het namelijk weer moeilijk om hiervoor oppas in te schakelen, aangezien het dichtstbijzijnde punt zeker 30 minuten rijden is.
Ik neem mijn kinderen zelf nooit mee naar de bloedbank. Vooral omdat ik weet dat ik eerst een poosje heel rustig aan moet doen na de donatie, en niet verwacht dat iemand anders achter ze aan rent als ze iets doen wat niet mag. Een baby die nog in een wandelwagen ligt/zit kan wel, maar een die rondkruipt of loopt zou ik niet doen. Mijn zoon is nu 3,5. Ik denk dat ik hem de volgende keer wel meeneem, maar vooral omdat ik hem wil laten zien wat het inhoudt. Er is bij hem ook al best vaak bloedgeprikt (enkele buisjes, geen halve liters natuurlijk) en dan ziet hij dat dit ook wel eens bij mama gebeurt. Verder wil ik graag dat het voor mijn kinderen vanzelfsprekend wordt om bloeddonor te zijn.
Ik heb "Nee" aangeklikt, ik val bij gewoon bloedprikken al flauw, dus het lijkt me erg onverstandig... edit: ik heb erg lage bloeddruk (100/55) misschien speelt dat mee? Mag je met zo'n lage bloeddruk geven?
Toen L. nog een baby was nam ik haar wel gewoon mee. Nu is ze 2,5 en heeft het geduld niet omdat je soms toch even moet wachten. Ik doneer nu in de pauze van mijn werk. Wat Bri al zegt, als L. iets ouder is neem ik haar gewoon mee zodat ze er aan kan wennen.
Ik geef ook plat liggend; pas na een paar minuten laten ze me wat rechter op zitten, dan nog wat rechter op en na een minuut of 10 wandel ik rustig naar het zitje. Intussen word je verwend met wat je maar wilt. Voor mij werken warme dranken compleet averechts, maar een koud appelsapje en een paar zoute koekjes vind ik erg lekker 'in de stoel'. Dan in het zitje nog een bouillon drinken, en daarna kan ik weer op huis aan. De eerste paar keer wist ik dit allemaal nog niet, en ben een paar keer bijna en twee keer helemaal tegen de vlakte gegaan. De meeste mensen hebben nergens last van, ik ben altijd een beetje jaloers op degenen die na donatie opstaan en weglopen. Maar ja. Des te beter voel ik mij over mezelf, dat ik het tóch blijf doen ook al is het geen pretje voor me Uiteindelijk is dat misschien wel mijn belangrijkste motivatie: het gevoel dat ik een goede daad heb verricht!
Meestal wordt een onderdruk van 60 als ondergrens gehanteerd. Bij 55 zul je doorgaans afgekeurd worden. De kans op flauwvallen wordt dan erg groot.
@Bri Fijn, dan heb ik voor m'n gevoel een goed excuus, want het is natuurlijk een hardstikke goede zaak om te geven!
@MacG: niet om jou een slecht gevoel te geven hoor, maar je bloeddruk is ook maar een momentopname. De ene keer heb ik een onderdruk van 60, vorige week zat ik ineens op 70. Normale schommelingen kunnen het verschil maken tussen wel en niet mogen doneren. Zelfde geldt voor Hb. Maar goed, als je een paar keer achter elkaar bent afgekeurd, adviseren ze je om je toch maar weer af te melden, blijkbaar kan je lijf het dan niet aan om te doneren. En dat vind ik wel sterk: de gezondheid en veiligheid van de donor worden écht net zo belangrijk gevonden als die van de ontvanger, althans dat gevoel krijg ik bij iedere keer dat ik er kom.
Ik ben vanaf mijn 18e bloeddonor en mijn man is plasma donor. Ik wil nog even benadrukken dat het bloed niet alleen als bloed word doorgegeven naar patiënten die een transfusie nodig hebben. Mijn dochtertje word bijvoorbeeld geholpen met de antistoffen die geworven zijn uit donorbloed omdat ze zelf onvoldoende antistoffen aan maakt.