Mijn mannetje wil eigenlijk op de gang wachten tijdens de bevalling. Hij heeft mooi pech en hij moet me gewoon steunen en hij zal dat ook doen. Ik vraag me af hoe jullie mannen onder het hele gebeuren waren. Waren ze van tevoren zenuwachtig? En tijdens de bevalling?
Mijn man was best wel zenuwachtig ja... Maar hij was vooral heel moe, omdat we al vanaf 7 uur smorgens in het ZH waren... Ik had een roesje gekregen voor de pijn en toen was mijn man naast mij in een stoel in slaap gevallen. Toen de persweeen begonnen werd hij wakker en toen was hij wel nerveus... Toen hij de haartjes zag moest hij huilen en erna ook de hele tijd... Hij vond het vooral zo erg dat ik veel pijn had en hij er niets aan kon doen, zei hij achteraf.
Bij beide bevallingen had mijn man niet echt tijd zenuwachtig te zijn of iets, t ging zo snel allemaal dat hij alleen maar heeft gerend alles klaar te zetten en maken. Toen hij eindelijk naast me op bed lag en mijn hand vasthield, kreeg hij een heel rood hoofd. Toen ik vroeg wat met hem was, kon hij alleen zeggen: Ik wist niet dat jij zo'n kracht had. Bij de bevalling van mijn tweede heeft hij ook heel wijs een kussen in mijn hand gelegd Toen het persen was gestart heeft hij alleen maar vol verbazing en bewondering liggen kijken hoe zoiets mogelijk was en bij de oudste heeft hij ook een traantje weggepinkt. Bij de jongste heeft hij alleen maar een big smile op zijn gezicht gehad. Nu verwachten wij onze eerste zoon na 2 prachtige meiden, en het wordt tevens de eerste jongen in beide families, mijn verwachting is dat hij weer een traantje zal wegpinken maar vooral die smile van trots Liefs Angela.
Hoe hij bij de bevalling zal zijn, weet ik nog niet. Ik vermoed dat hij kokhalzend flauw gaat vallen, hahaha! Nu is hij in ieder geval al lekker nerveus aan het worden. Iedere ochtend als hij opstaat en naar zijn werk wilt gaan zijn er twee dingen die hij standaard vraagt: 1) En? Heb je al weeen? 2) Is je mobiel opgeladen? Verder heeft hij al 100 keer gevraagd of hij nog tijd over heeft om rustig nar huis te rijden als ik hem zou bellen met de mededeling dat het begonnen is.
Als mijn man tevoren al zenuwachtig was, dan heb ik dat niet gemerkt, maar ik was zelf ook niet echt bang vooraf. Mijn man is er de hele tijd bijgebleven. Ik kreeg al heel snel een weeenstorm en had hem echt nodig om in het pufritme te blijven. Hij baalde gigantisch toen we naar het zh moesten, omdat Rick niet met zijn hoofd recht lag en dus er niet uit kon. Toen moest ik bij de vk in de auto en Werner zelf met onze auto. Maar verder heeft hij de hele tijd mijn hand vastgehouden als ik dat wilde en meegepuft. Ik ben dan ook niet bang dat het deze keer anders zal zijn. Ik denk dat het bij jouw man meer de angst zal zijn hoe het is zo'n bevalling, want ik denk dat er weinig mannen zijn die de geboorte van hun kinderen willen missen (en achteraf al helemaal niet ).
nou om eerlijk te zijn toen mijn weeen begonnen lag meneer te slapen.. maar we waren al wel de hele nacht wakker dus begrijpelijk.. toen 5 min voor de persweeen kwamen zei die.. zal ik maar wakker worden.. ik zeg ja doe maar.. en vanaf dat moment was ie 1 grote steun zonder hem had ik het niet kunnen doen
Mijn man was wel gespannen... vooral omdat we beide niet wisten wat te verwachten maar erbij zijn wou zeker... al was het alleen al om mij te steunen. Tijdens de weeèn vond ie het erg fijn dat ik afentoe zij wat hij kon doen (lippenbalsem, wat water, washand, op mn rug duwen, benen wrijven enz.). Hij hielp me ook met het naar de wc gaan en onder de douche... ookal was het in het ziekenhuis ik had echt het gevoel dat we het met z'n tweeën deden. Mn bevalling duurde 40u (= de tijd dat ik stevige weeën had) en hij heeft maar 5 uur geslapen daarvan, de rest van de tijd was hij er voor me. Dus na een poos was hij vooral moe en gespannen dat ik niet werd geholpen terwijl het wel duidelijk was dat het gewoon niet meer ging. Dat was het enige moment dat ie het echt ff niet zag zitten... zogauw ik klaar werd gemaakt voor de spoed-ks was dat weg en hebben we samen zitten wachten op het eerste kreetje... toen ze er eenmaal was is ie gauw gaan kijken wat het was (wisten we nog niet) en niet lang daarna kwam hij onze dochter aan me laten zien. Eén en al trots!
Ik weet niet of ie zenuwachtig was... ff vragen... Hij zegt van niet... Maar het ging bij ons allemaal zo snel (34w zwanger en ingeleid), vol van adrenaline en geen tijd om zenuwachtig te zijn Ik kreeg op vrijdag een veter, die deed weinig, hij heeft zelfs nog de hele nacht naast me geslapen in t ziekenhuis, terwijl ik wakker lag te zijn haha... Ik weet wel dat ik blij was dat ie bij me was... Hij heeft me helpen puffen (ik werd helemaal hyper, ik ben bevallen in een weeënstorm van 3.5u, wat een pijn zeg) want ik kon het niet, ging steeds hyperventileren etc... Ik heb de volledige 3.5u in zijn hand geknepen. Op t eind toen t echt bijna niet meer te houden was, heb ik m zelfs gebeten. O wat was ik blij dat hij bij me was, hij was echt mijn grote steun, weet niet hoe ik t had gedaan zonder hem.
Ik heb het idee dat ie wel aardig zenuwachtig is. Hij kan er absoluut niet tegen als ik pijn heb...maar daar moet ie zich maar overheen zetten....
ik weet niet hoe de mijne zal zijn... maar nu op uitgerekende datum begint ie al nerveus te worden... hij heeft me vandaag al 3 keer gebeld of er nog niks was.. en elke keer als ik een wee heb.. gelijk vragen en komt ie al?? hij denkt af en toe dat het er zo uitploept... en dat ie niet genoeg tijd heeft om naar huis te komen vanaf werk... even een vraagje: wanneer hebben jullie gebeld... als hij op zun werk zat?? bij aantal cm ontsluiting of gelijk bij de weeen al??? want ik heb vaak valse weeen.. maar dan wel echte weeen
Die van mij was super! Hij was op zijn werk toen ik belde (het was toen 15.00u, en de vliezen waren net gebroken), ik vertelde hem maar rustig aan te moeten doen, baby'tjes worden niet in een uur geboren, zei ik er nog achteraan. Manlief werkt een uurtje rijden van huis vandaan, en doet niet het schoonste werk wat er is, dus ik zei dat ie gerust nog thuis kon gaan douchen voordat hij kwam. Rond 16.30u was hij in het ziekenhuis, en ik zag aan zijn gezicht, dat hij alles verwacht had, behalve de situatie waarin hij nu beland was . Ik was erg in mezelf gekeerd, dus hem stond niks anders te doen, dan mijn hoofd te deppen tusen de weeen door (erg prettig overigens). Ik had even later al 6 cm ontsluiting, en het bleef allemaal even vlot gaan, zonder 1 kik te geven (van mijn kant dan ) is Sibel geboren om 19.04 uur. Mijn man had van te voren gezegd er zeker wel bij te willen zijn, maar niet te willen kijken. Alles loopt anders op zo'n moment, want hij heeft zijn dochter helemaal geboren zien worden(eerste de billen, want het was een stuit), was nog uren lang vol bewondering en verwondering! Hij heeft zich nog heel lang verbaasd over het feit dat ik geen kik heb gegeven (hij had die TV bevallingen voor ogen, waarin geschreeuwd en gekrijst wordt, denk ik), en zei achteraf dat hij het onzettend moeilijk vond om niets te kunnen doen... Terwijl ik erg veel gehad heb aan zijn gedep! Ik denk dat het voor de mannen zo ie zo een gevoel van machteloosheid is, ze zien toch hun geliefde pijn lijden, en heben het gevoel niet te kunnen helpen. Ik had de mijne ook gewaarschuwd dat er een mogelijkheid was, dat ik onuitstaanbaar zou worden (hoor je vaak), en dat ie zich daar dan maar niks van aan moest trekken. Ik had dat zelf ook echt verwacht, ook dat er een moment zou komen waarop ik niet meer verder zou willen, maar gelukkig was dat allemaal niet aan de orde. Dat maakte het voor hem, en mijn moeder (die er ook bij was) allemaal wat makkelijker (denk ik tenminste).
mijn vriend moet er niet aan denken om er bij te zijn, maar hij doet het wel voor mij. Hij kan niet tegen bloed enzo. Maar ik heb gezegd dat kijk je de andere kant maar op. ik wil gewoon dat je bij me bent en dat doet hij ook wel.. maar het duurt nog ff
Mijn lief heeft tijdens de hele zwangerschap geroepen dat hij wel buiten zou gaan staan roken maar toen het zover was was hij geweldig! Hij heeft heel veel tegendruk gegeven in mijn rug zodat de pijn in mijn rug een beetje draaglijk bleef en toen Nikki er eindelijk was stond meneer met tranen in zijn ogen naast het bed
Mijn man was niet zenuwachtig voor de bevalling. Hij wist wat er ging gebeuren nu en het ging nu ook zo snel dat hij ook niet zenuwachtig kon worden. Hij heeft de hele tijd naast het bed gezeten mijn hand vast gehouden en toen ik op het toilet de weeen op aan het vangen was, heeft hij de hele tijd voor me gestaan zodat ik hem kon vastpakken waar ik wilde.. (heb zowat zijn broek van zijn billen getrokken..maar goed dat hij een riem in zijn broek had!) Toen ik op de baarkruk ging zitten is hij achter me komen zitten zodat ik op hem kon leunen.. Hij was een echte steun voor me!
Mijn man was ook niet zenuwachtig, alleen tijdens de weeen moesten we nh zh rijden, en toen de stoplichten op rood stonden, vanaf de 1e tot de laatste minuut heeft hij me geholpen en gesteund. Gemasseerd, mocht in z'n hand knijpen, op het laatst perste hij zelfs met me mee, hij kreeg vd verpleegster een doekje om z'n zweetdruppels af te vegen.Toen Steven was geboren was z'n mooi moment, dat vergeet je nooit weer, hij huilde ook wel. Dedagen ernaar heeft hij heel goed geholpen en mij ook met douchen ik had hele erge aambeien, dus deed hij hem steeds in badje. Ook zei hij dat hij meer respect voor vrouwen had gekregen, en dat hij heel trots op mij was. Volgens mij als je samen zoiets meemaakt krijg je een hele andere band, nog closer. Hij heeft me super geholpen, snap ook niet waarom sommige vrouwen hun man op z'n moment uitschelden. We zijn allebij trots op elkaar,ook omdat we het samen hebben gemaakt.
Mijn vriend was echt super!!!! De hele bevalling duurde dan ook maar een paar minuten en was nogal schokkend doordat ik HELLPsyndroom kreeg en Timo toen met de vacuumpomp is gehaald..... Maar hij was er de hele tijd voor me!!
Mijn vriend was dus ook hartstikke zenuwachtig en vertelde mij ook dat hij liever op de gang ging zitten wachten. Uiteindelijk is hij er de hele tijd bijgeweest. Ik mocht in z'n hand knijpen, hij pakte steeds glaasjes water voor me met een rietje en voerde me zo en depte me hoofd steeds met een koel doekje. Hij kneep me laatst trouwens nog eens zo hard in me hand. Jeetje dat moet pijn gedaan hebben bij hem!
MIjn man was echt een steun. OP het moment dat mijn water brak ben ik onder de douche gegaan, toen heb ik mijn man gewoon naar zijn werk gestuurd. Na het douche heb ik het ziekehuis gebeld. En na een uur heb ik mijn man gebeld om terug te komen! Sindsdien was ie er steeds. Hij Kreeg van mij de tijd niet om een hap te nemen. Toen Astrid eenmaal geboren was, zat ie er een beetje verloren bij...haha. Die avond is hij naar zijn ouders gegaan die dichtbij op de camping zaten (ik lag toch in het ziekenhuis), hij heeft er toen 1 op gedronken en nog 1 en nog 1. De volgende dag kwam ie zijn meissies halen hoor..
Wat leuk om de verhalen te lezen. Ik ben (helaas) nog niet zwanger maar we hebben het er samen vaak over. Hij geeft net als bij de man van kiz aan dat hij absoluut niet wil kijken, hij kan er niet tegen als ik pijn zou lijden en kan al helemaal niet tegen bloed. Hij zei zelf is het niet beter dat je moeder erbij is in plaats van ik, ik ben bang dat ik het niet aankan. Ik hoop (denk) dat als het zover is het wel anders zou uitpakken