ik heb een nieuw profiel aangemaakt om mijn verhaal anoniem te kunnen delen. De laatste paar jaar word ik erg snel geïrriteerd en boos om de kleinste dingen. Ik had het deze week hierover met mijn beste vriendin en ik vertelde haar dat ik hulp wil gaan zoeken. Anderhalf jaar geleden heb ik ook een boze aanval gehad bij haar thuis. Hier was haar ex ook bij. Mijn vriendin vertelde me nu opeens over die ene keer dat ik boos was, haar ex zei toen tegen haar dat ze het mij niet moest kwalijk nemen dat ik zo boos was. Er stond namelijk een klein jongetje naast mij en die vertelde hem dat hij mijn zoontje was en dat hij boos op mij is. Door zijn boosheid zou ik ook snel boos worden. Verder zei hij tegen mijn vriendin dat het jongetje wilde dat ik niet moest doen alsof hij er niet is maar dat ik hem moest accepteren. Ik weet dat haar ex dingen zag die wij niet zagen maar daar hadden mijn vriendin en ik het nooit over. Mijn vriendin had mij dit ook niet eerder verteld omdat ze dacht dat ik het toch niet zou geloven. In 2010 heb ik een abortus gehad, alleen mijn vriendin weet hier vanaf en die heeft het nooit aan iemand vertelt, ook niet aan die ex. Daarnaast heb ik altijd heel sterk het vermoeden gehad dat het kindje een jongetje was en van dit vermoeden weet zelfs mijn vriendin niet. Ik had een echo foto van de zwangerschap maar die heb ik 4 jaar geleden weg gedaan en ook dit weet niemand. Ik ben helemaal in de war nu en ik weet niet of ik het serieus moet nemen. Mijn vriendin zou hier nooit over liegen en hoe kan haar ex zo iets verzinnen zonder dat hij van die abortus af weet?! Zouden jullie dit geloven?
Ik geloof ook niet dat hij zo iets zou verzinnen eigenlijk. Ik weet alleen niet precies wat ik er nu mee moet doen en of ik zelf wel in dit soort dingen geloof.. Ik ben er helemaal van in de war en wil graag weten wat andere van dit verhaal vinden en wat hun hiermee zouden doen.
Ja, ik snap dat je daarvan in de war raakt... ik zou je vriendin wel geloven, er zijn nu eenmaal mensen die 'meer' zien. Blijft de vraag over wat je daarmee moet. Je zegt dat je zelf niet weet of je in dit soort dingen gelooft. Misschien hoeft dat ook niet om er iets mee te kunnen, misschien zegt het ook wel meer algemeen iets over jou... Ik ken je natuurlijk niet, maar ik kan me voorstellen dat je abortus iets is waar je zelf (bewust of onbewust) maar moeilijk vrede mee kan vinden. En misschien kom je in de verwerking daarvan wel veel boosheid tegen en zou het je helpen om je beslissing uit het verleden te accepteren. Dat is misschien een meer 'figuurlijke' interpretatie van het verhaal, maar het kan wel zijn dat hij zoiets voelt/ziet
Nee. Daar ben ik te nuchter voor. Het is je schuld gevoel die een loopje net je neemt, vergeef je zelf. De keuze die je genomen hebt was jou keuze of stond je onderdwang? Je vriendin wist het wel grote kans dat ze het wel verteld heeft.
Waarom een grote kans? Ja ik zou het wel geloven. Wat zou je er zelf mee willen doen? Zijn die vriendin en ex al lang uit elkaar, anders zou je misschien eens af kunnen spreken als dat jou rust bied.
Lijkt mij sterk. Dat soort persoonlijke dingen van een vriendin zou ik niet aan mijn man vertellen. Het is niet aan mij om dat door te spelen.
Hmm lastig. Ik weet niet of ik het zou geloven of niet, maar ik zou het hoe dan ook wegschuiven zo goed ik kan. Aan zulke dingen wil ik helemaal niet denken.
Waarom zou hij het verzinnen? Ik ken ook 2 mensen in mijn omgeving die dingen waarnemen die wij niet zien. Ik vind het altijd een beetje eng en duister.
Ik geloof er eigenlijk niet zo in maar stel dat het wel zo is...dan moet je er wel vanaf. Ik zou zelf geloof ik een avond kiezen dat ik alleen thuis was en zou met 'het jongetje' een gesprek aan gaan. Leg hem uit waarom het zo gegaan is. Waarom jij niet voor hem kon zorgen een dat dit de beste keuze was, ook voor hem! Misschien kan je hem zeggen dat hij nu mag gaan en rust moet zoeken oid? Baat het niet schaadt het niet. Misschien ook goed voor je eigen verwerkingsproces en mocht hij er wel zijn dan hoop ik dat ie het nu begrijpt.
Heel eerlijk denk ik dat het sowieso een heel gevaarlijke gedachte is "dat jij er niets aan kan doen dat je heel boos bent of een woede aanval krijgt omdat er een boos jongetje naast je staat" Buiten de vraag of dit echt zo is. De gedachte dat dit wel zo is en dus de "geest van jouw zoontje" in real life jouw emoties en gedrag kan beinvloeden en sturen vind ik te creepy voor woorden. Het feit dat je met de gedachte speelt dat jij misschien niet verantwoordelijk bent voor jouw gedrag of emoties maar "een jongetje wat naast je staat" zou voor mij genoeg reden zijn om eens met iemand te gaan praten.
Ik geloof dat wel. En jij denk ik ook wel gezien je gevoel over de abortus en het feit dat je altijd al dacht dat het een jongetje was. Jij moet voor jezelf bedenken wat je ermee kunt en wilt...Hier op het forum ga je de antwoorden niet vinden omdat er teveel meningen zijn. Volg je gevoel en zoek eventueel contact met een betrouwbare medium. Succes.
Ik geloof er wel in. Waarom probeer je niet eens met iemand te praten die jou totaal niet kent en die wat meer ervaring heeft op dit gebied. Misschien kan deze persoon jou helpen om contact te leggen met het jongetje en kunnen jullie samen kijken wat jullie er aan kunnen doen? Ik zou sowieso met iemand gaan praten.
Dit. Normaal gezien zou ik zoiets niet snel geloven maar ik vind dit wel heel raar. Zou je contact met die ex kunnen krijgen? Misschien kan je eens met hem praten? Misschien weet hij meer, misschien niet en kreeg hij alleen maar een ingeving maar dit zou niemand verzinnen.
Nee ik geloof daar niet in. Een abortus ondergaan is heel heftig en ik denk vooral dat dat een stuk uit je verleden is wat je niet hebt verwerkt. Ik zou jou dan ook niet aanraden om naar een 'medium' te gaan met dit soort klachten maar naar een gecertificeerde psycholoog die daar voor gestudeerd heeft. Als je vriendin dit niet had verteld, wat had je dan gedaan?