Tjah.. Ik wil je niet aanvallen.. En dat probeer ik ook niet te doen. Maar je komt niet over alsof je het allemaal echt niet op een rijtje hebt. Het komt meer als gemakkelijk over.
Hoeft niet zo te zijn hoor.. Jeugdzorg kan behoorlijk, maar dan ook behoorlijk blunderen. Mijn persoonlijke ervaring..
Dat is zeker niet kort door de bocht. Ik zeg nergens dat er helemaal geen pleegouders zijn die het beste met hun pleegkind voor hebben. Echter zijn deze pleeggezinnen wel in de minderheid. Het enigste wat ik duidelijk wilde maken is dat als je eenmaal in jeugdzorg ben beland je er niet uitkomt en dat er heel veel erge dingen binnen de jeugdzorg gebeuren wat slechte invloed op je kinderen kan hebben. Ik persoonlijk zou dit risico nooit voor me kinderen willen en zou er werkelijk waar ALLES aan doen om uithuisplaatsing te voorkomen maar goed dat zal wel met mijn eigen ervaringen te maken hebben...
Hier sluit ik mij helemaal bij aan. Indien een kind ernstig mishandeld wordt of seksueel misbruikt wordt, is er misschien geen betere keuze. Deze kinderen zijn dan slachtoffer van een misdrijf. Maar in alle andere gevallen zal het kind waarschijnlijk beter af zijn thuis. Natuurlijk zijn er oprechte pleegouders, die oprecht met hun hart bezig zijn. Maar er zijn er veel te vel die dat niet zijn. Afgezien daarvan: De kindertehuizen, de jeugdgevangenissen, de miskwalificatie van heel veel medewerkers van jeugdzorg: Nee, breng je kind er niet naartoe. Als je het echt niet meer aankan.. Waarom regel je dan niet iets binnen je familie? Vraag iemand die je vertrouwd de zorg van je kinderen tijdelijk over te nemen. Als iemand van je houdt, en je problemen inziet, kan ik mij niet voorstellen dat ie dat niet doet. Breng je kids alsjeblieft niet naar jeugdzorg. Als het echt dusdanig een ramp is, dat er niemand is buiten jeugdzorg die je kan of wil helpen, wil ik je best helpen. En dat meen ik. Ik woon in Amsterdam, zo ver weg is dat niet van Almere.. Vraag hulp in een andere hoek..
Nu doe je het weer: schrijven dat de "goede" pleeggezinen in de minderheid zijn. Hoe kom je aan deze info? Ik ontken niet dat er ook misstanden zijn in pleegzorgland en dat is verschrikkelijk, maar om het nu zo zwart neer te zetten... Ik vraag me dan af waar je deze kennis op baseert. Dat je er echt alles voor over hebt een uithuisplaatsing te voorkomen, is je goed recht. En ik sta daar in mijn situatie ook helemaal acher. Maar dat is onze context. Je spreekt vanuit je eigen referentiekader en daardoor ben je scherp en kritisch (en terecht), maar het valt niet te ontkennen dat sommige kindjes beter af zijn in een pleeggezin dan thuis...
En ook jij doet precies hetzelfde, ook jij spreekt vanuit je eigen referentiekader. Je schrijft bijvoorbeeld waarom ze niks binnen haar familie regelt. Hoe weet jij nu hoe haar situatie is. Misschien heeft ze wel helemaal geen familie (waar ze op terug kan vallen). En wat versta je onder mishandeling, is dat alleen lichamelijk of ook geestelijk? En valt bijvoorbeeld verwaarlozing daar ook onder? Nogmaals. zo zwart - wit is het niet. Ik ben het met jullie eens hoor. Natuurlijk is pleegzorg niet de eerste optie waar je aan denkt als het niet meer gaat. Maar voor sommige momenten, in sommige situaties is pleegzorg echter wel een betere optie voor een kindje dan thuis blijven wonen, helaas...
Maar goed, dit gaat een welles-nietes verhaal worden en ik vind het oprecht heel erg dat jullie zulke slechte ervaringen hebben binnen pleegzorgland. In en intriest vind ik dat Ik wens TS alle sterkte en wijsheid toe.
En als de ouders zo zwakbegaafd zijn dat ze hun kind niet op kunnen voeden? zelf geen normen en waarden kennen? enz er moet worden gekeken naar het belang van t kind, dat vind ik het belangrijkste, liefst bij de ouders blijven, maar niet als dat een ongezonde situatie is voor het kind, dan is het beter af bij een lief warm pleeggezin
Nou nee dus. Als de kinderen niet thuis kunnen blijven, dan zouden ze in de eerste instantie door de familie opgevangen moeten worden. Vaak gaat het om mensen die hulp nodig hebben om weer helemaal goed in het leven te staan. (overspannen bijvoorbeeld..) Als het echt, echt, echt niet anders kan: Dan moet het maar. Zwakbegaafd, geen normen en waarden.. Tjah: Laten we eerlijk zijn: Ook die mensen moeten bestaan. Zou saai worden als iedereen gelijk was. Er zijn nu eenmaal verschillende bevolkingsgroepen, die soms elkaar niet helemaal begrijpen, betekend niet dat ze geen bestaansrecht hebben. Van woonwagenkampbewoners tot villabewoners, is allemaal iets voor te zeggen: Kinderen weten niet beter, en zolang er geen sprake is van ernstige vernedering, mishandeling, verwaarlozing of seksueel misbruik is er wat mij betreft geen pleeggezin nodig. En als het gaat om vernedering en verwaarlozing, ook daar zou andere eerstelijns hulp geboden kunnen worden. Ligt vaak wel iets aan te grondslag. Ouders die geestelijk gehandicapt zijn, en daarmee misschien niet de standaard opvoeding kunnen geven, hoeven het nog niet slecht te doen. Ook zij kunnen liefde geven, en de rest: Daar is ondersteuning voor. Wat mij betreft: Ik zou mijn koffers pakken en onmiddelijk naar het buitenland vertrekken als instantieland bij ons voor de deur zou staan. Ik heb er absoluut geen goede ervaringen mee, persoonlijk niet, en om mij heen ook niet.
Nogmaals: Voel je niet persoonlijk aangesproken. Ik heb het over jeugdzorg en de pleegzorg die daaruit voortvloeit in het algemeen. Er zijn absoluut gezinnen die het met hart en ziel doen. Maar aan de molen van jeugdzorg schort het een en ander, en aan een heleboel pleeggezinnen ook. De vraag naar pleegouders is zo hoog, dat ze tegenwoordig bijna iedereen wel accepteren. Die mensen waar ik het eerder over had, die zitten in de schuldhulpsanering, zijn ik weet niet hoeveel onderzoeken geweest van de raad voor de kinderbescherming vanwege meldingen van psychische en fysieke mishandeling. Kunnen wat mij betreft echt niet voor hun eigen kinderen zorgen... Motivatie was puur geld, en een miskraam met 7 weken.. --> Die zijn aangenomen als crisisopvang! Ik was heel boos, heb een brief geschreven naar de instanties, werd van kastje naar de muur gestuurd. Interesseerde ze helemaal niks dat er kinderen uit hun leefomgeving werden getrokken en dan bij dat soort mensen in de eerste instantie geplaatst werden, mensen die voor hun eigen kinderen nog geen liefde hebben! ... Je merkt t.. Ik wordt boos.. Te triest en te zot voor woorden..
en zo heeft iedereen persoonlijk zijn ervaringen. Ik weet dat als mijn pleegdochter zou opgroeien bij haar ouders, ze geen eerlijke kans zou krijgen in deze maatschappij. nu groeit ze in liefde op, krijgt ze alles wat ze nodig heeft en toch zal ze altijd weten dat haar mama van haar houdt. Je uitlatingen vind ik voor de rest erg kwetsend wij doen zo ons best voor de kleine meid en ik weet dat er zo nog heel veel pleeggezinnen zijn!
Ik ben blij om te horen dat jullie zo jullie best doen,. Ik hoop dat er zo nog heel veel meer gezinnen zijn. Nogmaals: Vat het niet persoonlijk op. Ik heb als kind zelf in de molen gezeten, en er is niets of niemand die mijn vertrouwen ooit meer beschadigd heeft dan een organisatie als jeugdzorg. Er zijn nog een heleboel kinderen, waar ik later weer contact mee heb gevonden via Facebook bijvoorbeeld. Er zijn er maar weinig die goed terecht zijn gekomen. De meeste zitten aan de onderkant van de maatschappij met een uitkering of een wajonguitkering en alles behalve een hoge opleiding. Ik ben blij dat ik zelf sterk genoeg ben geweest om mij hevig te verzetten tegen het systeem. Ik kan nu zeggen dat ik een goede baan heb, een goede opleiding, en een gelukkig leven. Maar ik WEET dat er een heleboel zijn, die dat niet kunnen zeggen. En dat is heel erg triest.
Ik snap het als er zoveel slechte ervaringen zijn. En ik vind het ook goed dat er hier het een en ander word verteld over ervaringen. Ik ben zelf een pleegkind wat ik al eerder had verteld en ben zeer goed terecht gekomen waardoor ik er zo nuchter tegen aan keek. Nu ik ook vele andere ervaringen hoor en nu ik ook hoor mocht je toch weer jezelf in staat voelen dat je voor je kindje kan zorgen je je eigen kind heel moeilijk terug kan krijgen en dat lijkt mij nog veel erger. In princiepe heb je gelijk. Ik heb een 3 kamer appartement op mijn naam staan, heb het financieel stabiel en ben kwa iq juist boven gemiddeld slim. Ik heb wel hulp nodig maar niet hulp kwa hoe ik met mijn kinderen om moet gaan want dat gaat opzich wel goed maar meer kwa praktiesche hulp en dat is juist een stuk moeilijker te vinden. Ik ben bang dat het gewoon te zwaar word als ik het nu al soms te zwaar heb laat staan straks. Ik ben bang dat ik niet de moeder zal zijn die ik wil zijn met meer geduld en liefde. Begrijp me niet verkeerd ik geef mijn zoontje die ik nu al heb alles wat ik kan bieden, veel liefde, knuffelen, ben consuquent en geef gehoor en laat weten waar hij aan toe is. Hij is gewoon ontzettend druk, heeft heel veel temperament en soms heb ik het wat te zwaar als hij weer eens iets probeert waarvan hij weet dat het niet mag waardoor ik tegen hem uit kan vallen en kan doordraai. Ik sla hem niet, alleen een corrigerende tik maar als het te zwaar is en ik kan niet meer en hij doet vervelend en gaat maar door dan kan ik mezelf soms niet meer inhouden. Ik ben gewoon bang dat dat nog erger word straks en wil mezelf daarin niet verliezen. Daarom loop ik ook al bij de maatschappelijk werkster om te kijken wat voor praktiesche hulp hun mij kunnen bieden want daar heb ik enorme behoefte aan. Ik denk ook dat het een bepaalde angst is, een schuldgevoel wat ik nu al heb tegen over mijn zoontje en geen mensen dichtbij in mijn omgeving of mensen die zich hierin herkennen dat elke moeder dit wel eens heeft. Ik wil gewoon het beste voor mijn kids. En wil ze zoveel liefde geven nog meer dan dat ik kan geven. Het hoeft natuurlijk niet zo te lopen en hoop dat ik een verkeerd beeld voor mij heb.