+1! Het is mij ook nog nooit overkomen... En ik ga er vanuit dat het ook nooit gebeurd, maar je weet het niet!
Ik hoop dat het me nooit overkomt maar zeg nooit nooit. Je weet niet in wat voor een situatie je terecht komt waardoor het zou kunnen gebeuren.
Uit onderzoek naar gevallen waarin ouders baby's waren vergeten (dus niet bewust achter gelaten om ff de winkel in te lopen of op het strand te liggen), bleek ook vaak dat er dit soort zaken aan de orde waren. Slaapgebrek / vermoeidheid kan een énorme stempel drukken op je geheugen en beoordelingsvermogen. Vaak zaten die mensen al zo erg "in" de situatie dat je het overzicht niet meer hebt. Volgens mij heeft dit een keer in de Psychologie Magazine o.i.d. gestaan. Mee eens!
Tot nu toe ben ik mijn kinderen nooit vergeten, maar ik kan niet zeggen dat het mij nooit zal overkomen. Ik vergeet altijd alles dus het is echt een wonder dat ik de kinderen nog nooit ben vergeten Ik ben overigens wel een keer de hond vergeten af te zetten, ik bracht d'r altijd naar m'n schoonouders als ik ging werken en toen was ik bijna op het werk, keek ik NAAST!!! me en toen lag de hond nog op de stoel.. Het is een boxer dus ook niet echt makkelijk over het hoofd te zien, haha.
Hihi tjah ik ben wel eens de schooltijd vergeten... verder nooit. kreeg ik een belletje of Melody nog kwam of wie haar op zou halen... Ahum... ging gelukkig maar om 10 minuten ofzo en woon 3 min van school af. Ze is overigens 6 jaar... dus echt om haar heen kan gewoon niet Verder nooit... maar begrijp wel dat het soms kan gebeuren. Lijkt me echt een hel trouwens als t idd in een auto gebeurd. Vooral als het idd zonder enige kwaad is. Die mensen zijn er net zo stuk van... en worden dubbel gestraft. Logisch maar ook vreselijk verdrietig.
Je kan altijd wel zeggen dat het je nooit gebeurd maar meestal gaat het om een wijziging ik een situatie . Papa brengt zoontje nooit naar het kdv en 1x toevallig wel . Of mama laat zoontje elke ochtend bij papa die nog op bed ligt maar toevallig sliep hij 1x ergens anders . Er is geen enkele ouder die dit bewust doet . Denk je dat de ouders die hun kindje zijn vergeten een week voor het incident bij het lezen van dit topic zouden denken , dat zou ik doen ?
Hier ook ooit 1 keer de tijd uit het oog verloren en toen zoonlief te laat opgehaald uit de creche (kinderdagverblijf). Echt "vergeten" in de auto o.d. nog nooit.
Ik hoop echt dat dit mij nooit overkomt, maar mijn ouders zijn mij wel een keer soort van vergeten. Door een miscommunicatie dacht mijn vader dat mijn moeder me mee zou nemen naar huis en andersom. Gelukkig waren er nog kennissen aanwezig die mij thuis hebben gebracht. En mijn zusje zijn ze ook een keer vergeten bij de gym. Ze kwamen mij ophalen en mijn zusje was heel stilletjes op het bankje gaan zitten om naar de volgende groep te gaan kijken. En die waren ze dus helemaal vergeten mee te nemen. Gelukkig waren er weer mensen die we kende die haar hebben meegenomen.
Ik kan mij niet herinneren dat ik mijn kinderen ooit (ergens) ben vergeten, maar kan mij - net als Malka - wel situaties voorstellen waarin je dit kan overkomen. Ik probeer het daarom nooit te veroordelen of te bagatelliseren als 'dat zal mij nooit gebeuren'. Maar ik probeer de kans dat mij zoiets gebeurd tot het uiterste te minimaliseren, door me heel erg bewust te zijn van de gevaren van de dagelijkse routine. Zo zetten wij bijvoorbeeld altijd onze werktassen op de achterbank en bellen wij elkaar altijd als we naar huis rijden. Ik ken namelijk de waargebeurde verhalen in mijn omgeving van drukke ouders die 's avonds met een wijntje aan tafel zitten en door het KDV worden gebeld met de vraag wanneer ze hun kind komen halen... En als je het hoort dan denk je hoe is het mogelijk en als je hun verhaal hoort denk je ongelofelijk maar waar! Een leuk verhaal over kinderen 'vergeten' komt van mijn tante die een jaar of 40 geleden met mijn nichtje achter op de fiets door het dorp fietste. Mijn nichtje huilde eenmaal 24-uur per dag, dus mijn tante -flink geïrriteerd - had er goed de 'sokken' in. En warempel het gebrul van mijn nichtje werd op een gegeven moment minder. Mijn tante genietend van de stilte, trapte nog een tandje harder. Totdat ze werd ingehaald door een geheel verbouwereerde man:"mevrouw, heeft uw kind verloren!!". En daar zat mijn nichtje - nog even zo hard brullend - midden op het dorpsplein. Enkel mijn tante had wat psychische schade, mijn nichtje overigens niks Ach, er zijn legio dingen waarvan je denkt 'dat zal mij nooit overkomen' en toch kan jou iets overkomen waarvan heel de gemeenschap dan weer van roept 'dat zou mij nooit overkomen'.
Het is me nog nooit gebeurd, en ook niet bijna. Maar het zou wel iets kunnen zijn wat mij zou kunnen overkomen volgens mij. Ik ben erg chaotisch, dus ik moet wel echt mijn best doen om overal om te denken. Ik ben dan ook standaard mijn sleutels kwijt, waardoor ik vaak stressig aan het zoeken ben en ineens toch snel de deur uit moet. Ik denk er echt heel erg om, maar ik zeg niet dat het mij nooit zou gebeuren.
Het enige wat ik vergeten ben is mijn zoontje uit te zwaaien bij het KDV. Ik heb natuurlijk binnen gezwaaid, maar ik zwaai ook nog aan de buitenkant. Mijn werk zit aan de overkant dus ik stak de straat over, zat in mn gedachten al bij het werk wat ik moest doen. Arme kind heeft mij dus zo weg zien lopen en is de halve dag van slag geweest. Daar voelde ik me al zo rot over toen ze me dat vertelden bij het ophalen.
Ik niets hier wel een beetje om lachen. Vergeten is onbewust, bewust vergeten noem ik gewoon je kind achter laten. Mij is het 1 keer bijna overkomen. Onze oudste was net geboren en lag voor het eerst lekker in zijn eigen bedje op zolder te slapen. Mijn man en ik hadden lekker toastjes op tafel en zaten gezellig een film te kijken toen hij zei, ga je gezellig mee ff uitwaaien op het strand ik zei meteen JAAAA gezellig. Ik trok mijn schoenen aan en liep naar de kapstok oor mijn jas toen ik me bedacht dat dat dus helemaal niet meer zo makkelijk ging als vroeger. Ik zei mijn man dat we niet konden gaan waarop hij vroeg waarom? We waren net papa en mama en hij lag voor het eerst niet bij ons in de buurt. Omdat we door de film en het niet huilen van de kleine terug waren gegaan in ons hoofd naar de tijd voor zijn geboorte waren we bijna vergeten dat hij boven lekker lag te slapen.
Ik denk dat er altijd een aantal factoren meespelen als je een keer je kind vergeet. Er is waarschijnlijk op zo'n moment een afwijking in het patroon van de actie. (uhm snap je? ) Je gaat bijvoorbeeld normaal altijd ergens heen met je oudste, en dan een keer gaat de kleinste ook een keer mee. Je gaat dan bijvoorbeeld bij het aankleden na zwemles, of gym weer gewoon je ding doen als anders en dan vervolg je weer je weg zoals altijd, als je dan je kleinste niet hoort of ziet dan doe je gewoon je ding zoals altijd en loopt verder, en dan schrik je je rot omdat je er achter komt dat er iets niet klopt! Ook als bijvoorbeeld je man altijd je kindje afhaalt of brengt naar de oppas en jij dat één keertje doet bij uitzondering en je kindje is stil dan kan ik me voorstellen dat je in de drukte enz enz zo in je normale situatie zit, je best kan doorrijden naar je werk en vergeet je kindje af te leveren bij de oppas. Routine zit zo ingebakken. Niemand doet dit expres, het lijkt me heel erg schrikken voor deze ouders!
Helemaal mee eens! Ik ga er vanuit dat niemand van tevoren bedenkt dat ze dit gaan doen. Maar als je op dit topic kijkt, is het toch een aantal mensen overkomen. Ik denk niet dat die mensen anders zijn dan jij en ik. Ik ben mijn dochter nog nooit vergeten, maar toen ze nog heel klein was heb ik wel eens de mc op de achterbank van mijn man zijn auto gezet zonder de gordels vast te zetten. Hij had normaal zo'n familyfix systeem, maar die zat er toen niet in. Ze was net 3 weken oud, ik zat waarschijnlijk nog vol in de hormonen en vermoeidheid. We waren al 5 minuten aan het rijden voor ik het doorhad. De mc bleef overigens perfect staan.