Beetje lange titel. Anyway... Ik kwam dit stuk tegen op internet en heb het al met verschillende vriendinnen gedeeld. Dus ik dacht, waarom niet hier posten.... Ik heb er zelf veel aan gehad, dus is voor misschien meer mama's zo. Komt een tweejarige nog weg met een flinke driftbui in de Albert Heijn, een stampvoetende 11-jarige vinden we behoorlijk gênant. Kinderen moeten zich leren gedragen. Ze moeten leren dat ze niet te pas en te onpas hun emoties kunnen ventileren verbaal of fysiek. Als maatschappij varen wij daar wel bij- dat is beschaving. Hóe je kinderen het beste kan leren om met die emoties om te gaan, dat beschaven dus, daar is veel over bekend. Iedere ouder die weleens een boek of opvoedblad leest, kan daar nuttige tips vinden. Maar of die tips werken, valt of staat bij de manier waarop je zelf hebt geleerd om met je emoties om te gaan. En in een land met een hoog niet-lullen-maar-poetsen gehalte is de kans niet ondenkbeeldig dat die vaardigheid jou door je eigen ouders niet goed is bijgebracht, zeker als je een man bent. Zo hebben de meeste van ons vooral geleerd om heftige, negatieve emoties te onderdrukken of te ontkennen in plaats van te herkennen, te érkennen en te hanteren. Daar kan je op volwassen leeftijd last van hebben en je kinderen dus ook. Gelukkig valt er op dit vlak heel veel te leren; als je er tenminste voor open staat. Hoe leer je een kind omgaan met emoties? Begin bij jezelf! | MARILSE EERKENS
Absoluut interessant. Maar moet wel eerlijk bekennen dat ik door veel lezen soms door de bomen t bos niet meer zie wat nu wel of niet goed is. Voor mezelf besloten om dingen te lezen, te proberen wat me aanspreekt te onthouden en vooral te accepteren dat ik pook maar een mens ben die het nou eenmaal niet altijd goed hoeft te doen/ kan doen.
Nou dit stuk gaat eigenlijk niet echt dingen die je moet doen. Meer een stukje inzicht is waarom je zelf als ouder soms reageert zoals je doet. En hoe het komt dat je kinderen soms erg negatieve emoties bij je kunnen oproepen. Mijn ouders zijn heel lieve mensen maar over emoties werd inderdaad weinig gesproken (idd niet lullen maar poetsen mentaliteit, die ik zelf nu ook heb) en voelde me daardoor soms erg onbegrepen. Dus in die zin vond ik het zelf erg herkenbaar.