Je kind zelfvertrouwen 'geven'. Hoe doen jullie dat?

Veel complimentjes geven. Bijvoorbeeld : Zo dat kun jij goed! Wat ben je knap! Jeetje dat kan ik niet hoor . Wat ben ik trots op je!!

Make up heeft daar absoluut helemaal niets mee te maken.

Ik denk dat te veel zelfvertrouwen ook niet goed is, ook wel kapsones haha
Je heb het ene uiterste na het andere, ik vind het juist goed dat kinderen wat schuwer zijn tegen vreemden, je moet niet iedereen zomaar vertrouwen.

Ieder kind ontwikkelt zich anders, al kopiëren kinderen ook vaak gedrag van hun ouders

 

Inderdaad veel conplimentjes geven. We doen dat vrij veel en op school heb ik pas van de juf gehoord dat ze een erg goed zelfvertrouwen heeft in dingen kunnen, mooi zijn enz.

Dus bij alles complimentjes geven maar ook niet te veel anders worden ze misschien arrogant haha.

 

Ik doe het in de vorm van.,, ik weet dat jij dat wel kan of heeel goed gedaan!!! Veel complimentjes geven en als iets niet lukt zeg ik maaar je hebt het geprobeerd schat en dat is al heel knap van je enz enz

 

Hier ook complimentjes en vooral aandacht geven als ze iets aan het doen zijn. Ze aanmoedigen om zich te uiten, ook naar anderen. Ze dingen laten uitproberen, of ze het nou al kunnen of niet. En pas als ze erom vragen te helpen of het van ze over te nemen. (en als het niet lukt, zeggen: goed geprobeerd.) Niet meteen erop zitten met 'doe voorzichtig' of 'laat mij het maar doen'. Lukt me niet altijd hoor, mama is wel eens ongeduldig, maar ik probeer het.

Maar het is ook in heel belangrijke mate een persoonlijkheidskwestie. Ik denk dat ik mijn zoon en dochter ongeveer hetzelfde benader en opvoed, en toch is er een enorm verschil tussen hen. Zoon spreekt iedereen overal en altijd spontaan aan (kletskous eerste klas, ook tegen vreemden), terwijl dochter het liefst wegkruipt in mama als ze iets te nadrukkelijk wordt aangekeken door iemand die ze niet heel goed kent, of als we ergens binnenkomen wat niet thuis is.

Wat ik ze zou willen meegeven (en ik hoop dat ik daarin slaag) is dat ze goed zijn zoals ze zijn, en dat wij hoe dan ook van ze houden. Wat ze ook doen en kunnen, of niet doen en niet kunnen. Ik hoop dat ze daar zelfvertrouwen van krijgen.

Uiterlijk vind ik niet zo belangrijk. Ik zeg wel regelmatig dat ik ze prachtig vind hoor, maar ik vind wat ze zeggen en doen veel belangrijker en ik denk dat ik dat ook wel op ze overbreng.

 

Hier: uitgaan van hun kracht, vertrouwen geven, tijd geven en benadrukken dat oefenen prima is. Wij gaan er vanuit dat onze kinderen dingen WEL kunnen of dat nou lopen is, (veilig) klimmen, hinkelen, je zelf aan en uitkleden etc etc. Doe het maar. Ja, dat kost wat meer tijd en ja, dat geeft een blauwe plek maar je kunt het best. En probeer je iets? Fijn, goed dat je het probeert. En lukt het ook nog: harstikke fijn.

Complimenten geven is volgens mij niet de weg. Die horen er wel bij maar worden naar mijn mening ook wel erg makkelijk en snel gegeven maar voor ons betekent zelfvertrouwen krijgen vooral vertrouwen geven. Ja, dat kan jij wel.

Enne.. goed voorbeeld doet volgen!

 

Ik denk vooral door er voor ze te zijn, en ze te laten merken dat ze mogen zijn zoals zijn.

Verder is het denk ik vooral inderdaad een persoonlijkheidskwestie. Ik heb kinderen die totaal niet angstig zijn voor nieuwe situaties of om iets te moeten doen in een grotere groep. Ik denk dat ze dat toch vooral van hun vader geërfd hebben, ik heb daar niks speciaals voor hoeven doen.

 

Hier complimeten geven, maar dat niet alleen, want op basis van alleen complimenten geven, bouw jij geen zelfvertrouwen op.

Dus hier ook zelf dingen laten uitproberen, en zeggen dat ze dat heus wel kunnen, zodat ze het vertrouwen krijgen dat ze idd geen hulp nodig hebben.

Bijvoorbeeld mijn oudste van 10, gaat wel eens een boodschapje voor mij doen. En soms staat er wat op een briefje wat ik nodig heb, en hij niet weet waar het in de winkel staat. Dus dan zei hij wel eens, ja maar mama, ik weet niet waar dat staat. Waarop ik antwoord, je hebt toch een mond om te vragen? En de mensen die in de winkel werken is hun taak ook om de weg te wijzen waar iets staat. Dus gewoon vragen aan het winkelpersoneel.

Meneer komt dan vervolgens vol trots thuis, dat hij het heeft durven vragen. En daar krijgen ze zeker weten ook zelfvertrouwen van.

 

Wij geven ze veel complimenten, we laten ze veel zelf doen en als dingen ze niet lukken geven we ze een oppep talk zo van '' Kom op je kan het wel, ik weet het zeker '' en als ze het dan goed doen, als is het maar een seconde of twee dan geven we ze gelijk een compliment '' zie je nou dat je het kan, ik wist het ''

Werkt hier heel goed.

 

Mee eens.. ik geef veel complimenten, maar niet lukraak en ik probeer zoveel mogelijk eerlijk te zijn.

Het bovenstaande is ook mijn streven, al ligt hier een leerpunt voor mama. Ik ben nogal eens ongeduldig, en spring te snel bij om iets sneller gedaan te krijgen.
Daar probeer ik toch bewust af te remmen, zodat ze volop de kans krijgen om iets zelf te leren.

 

Vertrouwen geven werkt het beste.
Ik ben bijvoorbeeld zodra mijn zoontje zindelijk was meteen naar buiten gegaan met hem, dan maar een paar extra broeken mee.
En in de speeltuin e.d. laat ik ze ook zoveel mogelijk zelf doen.

Complimenten kunnen averechts werken, omdat kinderen daar hun zelfvertrouwen van af laten hangen. Vooral het altijd maar roepen 'goed gedaan' is eigenlijk helemaal niet zo goed.
Een betere manier is om precies te vertellen wat je dan zo goed vind, dus benoemen wat er zo mooi is aan de tekening, en wat het zo goed gedaan heeft in de winkel/speeltuin/thuis spelen/etc.

De basishoeveelheid zelfvertrouwen is wel gedeeltelijk vastgelegd, maar bij kinderen kan je dat nog best wel ophogen. Als je een kind geen zelfvertrouwen meegeeft, kan diegene dat later bijna niet meer goedmaken.

Ook in conflictsituaties kan je je kind het beste zelf de oplossing laten aandragen. Dus niet de woorden voorzeggen die je kind moet gebruiken, maar zelf laten meedenken. Dan geef je je kind het gevoel dat je hem/haar vertrouwt en kan het kind na afloop trots op zichzelf zijn.

Deze info heb ik van een workshop zelfvertrouwen geven aan je kind die ik vorig jaar gedaan heb.

 

Helemaal mee eens. Ik heb ooit eens gelezen dat kinderen die erg veel complimenten krijgen, niet meer zonder kunnen. En uiteindelijk onzeker worden en op hun tenen gaan lopen om positieve bevestiging te krijgen in hun werk. Dat was voor mij wel herkenbaar. Ik geef dus niet vaak een compliment, alleen als het echt verdiend is, niet aan de lopende band zomaar zeg maar.

 

Mee eens. Complimenten, maar vooral vertrouwen geven.

Denk dat het ook van je kind afhangt..... Onze dochter is onzeker, bang voor alles en verlegen geweest. Helaas lijkt ze nog al op mama vroeger Haar hebben we vaak een extra "zetje" moeten geven (en nog wel). Niet in de vorm van te veel pushen want dat werkt natuurlijk alleen maar averechts, maar meer in de trant van "komt op we gaan het gewoon proberen" of "zullen we het dan samen doen". Super om te zien dat ze langzaam aan steeds meer zelfvertrouwen krijgt. Zo staat ze zonder problemen hele verhalen aan vreemde mensen op te hangen, speelt ze met kindjes die ze nog nooit gezien heeft, enz. Mevrouw wilde laatst zelfs een ezel op de kinderboederij aaien, vond deze mama wat minder ->), maar ja goed voorbeeld doet volgen dus OOK ik heb het gedaan

 

Ik geef wel regelmatig complimentjes, maar inderdaad, ik strooi er niet in het wilde weg mee.
Verder laat ik ze heel veel dingen zelf doen, ik ben er van overtuigd dat kinderen veel meer kunnen en snappen dan de meeste ouders (en soms leerkrachten) door hebben. Ik help ze soms wel een stap te nemen, als ze iets moeilijk vinden of eng, maar dan zie je dat ze daarna trots zijn dat het ze lukt.
Verder denk ik dat het ook deels het karakter is.
Oh ja, en niet bang laten zijn om fouten te maken, van fouten leer je.

 

Ben het hier helemaal mee eens...

 

Vooral vrij laten en laten weten dat ze het kunnen. Bijv. In de speeltuin is zoontje onzeker. In het begin moest ik overal mee helpen. Door aan te moedigen en te stimuleren door bijv eerst samen te gaan, dan hand geven, dan vinger en dan durft hij alleen. Gewoon proberen is mijn motto. Niet der langs gaan staan en continu handje vast houden of roepen nee jonge doe dat naar niet dat kun je nog
niet etc. Ik laat ze lekker los en als ze hulp willen roepen ze wel. Natuurlijk vallen ze wel is naar zolang het niet levensgevaarlijk is mogen ze ook best vallen. Opstaan en weer verder gaan. Mijn zoon blaakt nu van zelfvertrouwen en zelfs in nieuwe omgeving durft hij alles aan en met moeilijke dingen vraagt hij eerst hulp voor hij het alleen doet.

Dochter is van het blijven proberen en gewoon doen. Door die instelling kon ze zonder zijwieltjes met 3 jaar, skeleren met 4 en durft eigenlijk alles. Ze valt regelmatig maar laat zich daar niet door afschrikken. Gewoon aanmoedigen hoe goed ze het doet. Vanmorgen deed ze ineens een salto op de trampoline. Schrik der wel van en even gaat door me hoofd wat als ze op der hoofd beland maar dan denk ik weer nee goed zo meid. Dat zijn de overbezorgde moeder gedachtes waar je jezelf soms voor moet afsluiten.
In groepjes of nieuwe omgeving is ze wel nog een beetje onzeker maar in de klas heeft ze veel vriendjes. Ze is erg makkelijk kwa
omgaan met andere kinderen.

Vooral aanmoedigen, complimentjes geven, laten weten dat ze bijzonder zijn, alles kunnen als ze hun best doen en dat ze de mooiste en liefste kinderen zijn van de wereld.

 

Als onze kinderen voor problemen komen te staan met andere kinderen laten wij ze dit vaak zelf oplossen. Zo durven laten conflicten aan te gaan.

 

Ik geef m'n kinderen complimenten die ik meen,dus niet bij 3 keer krassen met een potlood al helemaal prijzen etc als ik weet dat ze beter kunnen.
Ik vind knuffels en aandacht belangrijk, veel tijd met ze doorbrengen. Het gevoel geven dat ze er echt toe doen.

Mijn zoontje is echt een dromer en slentert vaak bijvoorbeeld. Ipv dat ik constant zeg 'loop eens door' ga ik iets eerder van huis zodat hij op z'n gemakje naar school kan slenteren.

Mijn man is altijd overdreven geprezen voor alles wat hij deed,nog steeds trouwens. Alles wat hij doet en niet doet vinden zijn ouders geweldig. Soms om eng van te worden. Wat ik daardoor bij hem merk is dat hij nooit onzeker is,naast z'n schoenen kan lopen en zich niet echt in andere mensen kan verplaatsen. Dit vind ik wel jammer en dat komt naar mijn mening door z'n ouders.