Met 1,5 ging ze hier ook in de kinderwagen, dat werkte bij de oudste ook prima. Die wandelde met 2 jr gewoon netjes mee, nooit weggerend. Maar met de jongste zijn we nu al 2,5 jaar verder, als consequentie in de kinderwagen werkte gewoon niet. En ik weet niet of het polsbandje als consequentie werkt, maar voor nu is het in ieder geval onmogelijk voor haar om weg te rennen.
Goede oplossing dus ik zeg het ook wel zo maar het hangt natuurlijk écht van het kind af. Wat voor de een wel werkt, werkt voor de ander niet.
Top joh Mijn kind luistert bij vlagen nog steeds niet. En is op dit moment een dwarse kleuter. Fijn om te weten dat het toch echt aan mij ligt hoor.
Ik denk dat jij ook vaak aan het tuigje hebt gezeten, daar kan jij dan natuurlijk ook niks aan doen dat je hysterisch "gilt" hier op het forum en je als een blaag gedraagt. Jij was ook de gene van het treinen topic, toch? Want dat verklaard een hele hoop.
Tja wat zwaar geen gezicht is daar zijn de meningen over verdeeld, en of het belangrijk is?? Jij loopt met teckels
Ik weet niet eens wat je bedoelt met je post? Maar ik zeg heel duidelijk IK, ik vind het geen gezicht, maar veiligheid gaat boven alles. Ik heb liever een kind in een tuigje, dan een kind op de seh met gebroken heupen omdat het is aangereden. Ik ben pro beide kanten, dus negatief commentaar kan niet XD
Het is een grapje en ik bedoel ermee dat je zegt het zwaar geen gezicht te vinden maar in dezelfde zin noemt dat je teckels hebt. Ook niet bepaald moeders mooiste
Het is maar goed dat ze je niet horen XD Die kleine teckel met dat halve gebit en gebroken staartje vind zichzelf nml het mooiste hondje wat er rond loopt Je gaat stuk als je die fier ziet paraderen.
En wat vind je dan wel een goed alternatief? Want niet elk kind luisterd simpelweg naar het woord nee.
Ik vind het geen gezicht, maar ik zie er de voordelen wel van in. En als ik dan moet kiezen zie ik liever ouders met een kind in een tuigje, dan dat een kind vermist is.
Ik heb ook zo'n vrolijke spring-in-'t-veld die alles leuk en interessant vindt en net als muggen een andere dimentie in lijkt te kunnen vliegen zodat je ze opeens niet meer ziet. Gevolg is dat ik haar in de winkel nooit los laat rondlopen, ze gaat altijd in het winkelwagentje of in de buggy. Als we met haar gaan wandelen loopt ze eerst een stukje de goede kant op, ziet iets, draait om en begint te rennen. Als je dan achter haar aan gaat wordt het voor haar een spelletje. GevAr ziet ze niet. We hebben al alles geprobeerd: uitleggen, handje vasthouden, boos worden, straffen, niets lijkt vat op haar te hebben om dit gedrag te veranderen, ze doet t ook niet om stout te zijn. In de creche horen we precies hetzelfde, straffen heeft geen zin bij haar. Dus we oefenen om haar "los" te laten lopen op plekken waar het kan en op momenten dat we niet gehaast zijn. Merken we veel progressie? Neen. Misschien is een tuigje dus ook wel iets om te proberen, maar ik ben toch een beetje bang voor de reacties, vind het zelf namelijk ook een gek idee. Heel fijn voor alle moeders die kinderen hebben die braaf aan het handje lopen, kan je jezelf heel veel schouderklopjes geven dat je t toch wel goed gedaan hebt met die opvoeding maar net als eerdere reacties al aangeven: sommige kinderen zijn nu eenmaal makkelijker dan anderen, prijs je gelukkig dat jij een kind hebt dat makkelijk is. Maar ga niet anderen veroordelen. Als ik een moeder zie met een kind dat op de grond gaat liggen krijsen dan ga ik niet denken dat ze hem maar beter had moeten opvoeden want ik geloof niet dat je daarmee van elk kind een mak lammetje kan maken. Ik vind het vooral heel sneu, moet loodzwaar zijn om daar dag in dag uit mee om te moeten gaan...
Onze kinderen zijn beide geen weglopers geweest. Onze dochter zat heel graag in de buggy. Genoot ze van. Dan af en toe lopen en weer lekker zitten. Ze is nu 11 jaar en heeft goed leren lopen, is gewoon sportief en goed gegroeid. Niet te moeilijk doen vind ik altijd. Doen wat gewoon prettig is. Ze houden er echt niks aan over als ze in de buggy zitten. Zoon wilde altijd lopen. Ook goed. Maar hij hield mij dus zelf in de gaten en liep niet weg. Ik vind beide opties trouwens goed kunnen.
Sinds mijn oudste broer met anderhalf in de etalage van de Hunkemöller was gekropen en mijn vader met zijn 1 meter 90 de mensen buiten een kostelijke zaterdagochtend heeft bezorgd door mijn broer achteraan te gaan is het tuigje geïntroduceerd. Mijn moeder bond hem aan de kinderwagen vast en kon zo iets meer ontspannen boodschappen doen. Ik ben dus voor. Beter een ondernemend kind in een tuigje dat zo znz energie kwijt kan dan in het water of belerend in een buggie.
Zelf nooit nodig gehad, mijn kinderen zijn geen weglopers. Maar mijn neefje pfoeeee dat is een heel ander verhaal. Hij is 2,5 en loopt niet eens expres weg, hij is gewoon zo enthousiast en aan het rennen en springen dat je hem in no time kwijt bent. Dus toen we samen op het vliegveld waren was ik maar wat blij dat hij zo’n pols tuigje droeg! Wat een rust! Beter een kind aan een tuigje dan helemaal geen kind meer.
Mijn oudste was totaal geen (weg)loper en was de buggy niet uit te slaan, nooit de behoefte gegad aan een tuigje. Maar jongste is een heel ander geval, ziet geen gevaar, overschat zichzelf continu en gaat graag op onderzoek uit. Oh ja en hij is dol op verstoppen. Nu hebben wij vooral hem geleerd aan het handje te lopen... maar als ik nog meer kleine kinderen had gehad zou ik een tuigje hebben genomen. Ik heb vroeger zelf ook met een tuigje gelopen. Een vriendin van mij is slechtziend en heeft haar kinderen ook aan een tuigje. Super handig!
Tja, veiligheid gaat voor. Ik heb liever dat een kind 'voor paal' loopt met een tuigje dan dat ze onder een auto lopen.