Hoi, Ik ken maar weinig vrouwen die zwanger zijn leuk vinden. De enige reden dat we het willen worden is omdat we graag een baby willen! Mijn eerste zwangerschap was ook een ramp. In de 7e week ging ik door mijn rug en ik heb de rest van de zwangerschap enorme pijn gehad. Iedereen dacht dat ik bekkeninstabiliteit had, maar mijn bekken zat juist muurvast (en scheef). Pas tegen het einde begon dat een beetje los te komen. Maar toen was ik door de gewongen rust (en eetbuien) zo enorm veel aangekomen dat ik me een aangespoelde walvis met maagklachten voelde. Ik ben nu voor de tweede keer zwanger. Supergelukkig ermee, maar wat zie ik op tegen de komende 8 maanden. Het liefste zou ik die gewoon overslaan. Nou vooruit... de eerste 4 weken niet, dan hebben we nog net effe tijd om de babaykamer in orde te maken. Het enige wat je kunt doen is aanvaarden dat je lichamelijk nu eenmaal effe wat minder (lees een wrak) bent en genieten van de kleine dingen. De echo's, de eerste schopjes (de laatste schopjes kunnen behoorlijk pijn doen, dus kun je maar beter genieten van de eerste), het uitzoeken van babyspulletjes. Je goed laten verzorgen door je naasten. Die opmerking dat jonge moeders zoveel kalchten hebben tegenwoordig is echt belachelijk. Laat ze zelf effe een sloot hormonen inspuiten en 10 kilo extra aan hun buik hangen! Kom lekker hier klagen en zet je blijste (nep)glimlach op tegen de buitenwereld. Die zijn toch niet belangrijk.
Dat is echt heel irritant ja. mijn moeder bv. begrijpt totaal niet dat ik al vanaf 11 week 50% zw heb ivm rug en bekkenklachten. alsof ik dat zelf leuk vind. ze vraagt steeds wanneer ik weer ga werken en vroeger hadden we dat niet. nee toen zaten al die wijven gewoon thuis op hun kont:x ook niet echt medelevend. een kind is leuk maar als er ooit een manier word uitgevonden om die klote zwangerschap over te slaan, dan houdt ik me aanbevolen
ik herken het uit duizenden... ik voel me zelfs erg schuldig. jarenlang heb ik met mn ex gevochten voor een kleintje.. als mensen dan zwanger werden en begonnen te klagen dacht ik: wees blij dat je zwanger bent! maar nu.. jaren later zwanger van mn eerste hummeltje met mn huidige vriend.. dolgelukkig natuurlijk na alle ellende.. maar... ik ben ook vanaf t moment af aan al kotsmisselijk.. overgeven minstens 1 keer per dag.. is een week of 3 weg geweest maar nu weer geheel terug. vervolgens zit ik met langere stukken (lees winkelen, of gewoon stukkie wandelen) in een rolstoel vanwege mn hevige bekkeninstabiliteit. ik ben kapot moe omdat ik niet slaap, ben niet vooruit te branden, mijn weerstand is 3 keer niks.. om de week wel ziek, koorts, verkouden.. dus eerlijk? nee ik vind die gedeeltes van het zwanger zijn niet leuk! ook ligt mijn placenta voor dus voel ik de kleine pas sinds een week of 2 en dan nog niet eens super duidelijk. van de buitenkant is het nog niet te zien of voelen zeg maar. ik had me heel iets anders bij een zwangerschap voor gesteld. maar ik probeer zo min mogelijk te klagen en te genieten van de momenten dat ik wel lekker in mn vel zit en lekker bezig ben met de babykamer..
Ik snap je wel, ik vind zwanger zijn ook helemaal niks... De eerste maanden moe en misselijk, de laatste maanden moe, harde buiken en overal pijn, plotseling bloedverlies en een vroeggeboorte... Maar... Ik leef helemaal toe naar het moment dat ik mijn 2e wondertje in mijn armen mag nemen. Dat idee laat mij genieten. Misschien helpt het als je daaraan probeert te denken!
Hey! Ik ben het helemaal eens met alle meiden hierboven! niets meer aan toe te voegen! Alleen dat ik 1 vd "gelukkigen" ben die er tot nu toe redelijk rustig door heen fietst. 1e 3 maand waren niet leuk, erg misselijk(gelukkig niet overgeven), slechte eetlust, moe, nergens zin in, lamlendig, koud hebben, enz. Ik was totaal mezelf kwijt en deed alles op de automatische piloot. Nu gaat het hartstikke goed, hoewel ik erg op moet passen met teveel hooi op mn vork nemen, dan krijg ik last van onderrug, bandenpijn en vooral harde buiken. Dus ik doe alle werkzaamheden in een bejaardentempo en verdeeld over de hele week. Ook moet ik soms 3x per nacht uit bed om te plassen, kindje ligt vaak met koppie naar beneden. En niet te vergeten de nachtelijke wandelingen naar de koektrommel... Soms is het dus echt gewoon NIET genieten, maar vooral verheugen op de tijd dat je lichaam weer van jezelf is! Sterkte meid! en vooral lekker hier op het forum je gal spuwen!
Toch nog even een reactie, ik dacht zelf dat het best wel reaxed kon zijn als ik mijn omgeving bekeek, ook meiden die wat ouder zijn gingen overal redelijk soepel doorheen, Het kan dus wel. En ik vind mezelf echt geen zeur dus het zal wel toeval zijn, Wat ik nu wel doe is omdat ik door BI weinig kan, ook overgeef aan dat ik niets hoef, vroeg naar bed, tv kijken als ik daar zin in heb, tijdschriftje kopen als ik daar zin in heb. Jammer is het wel, had liever geholpen met klussen in huis, babykamer inrichten, lekker sporten, enz. Hopeljik gaan alle klachten ook straks weer weg.....
Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees! Ik werk al 8 weken niet meer vanwege mn bekken, heb veel pijn, daarvoor tot week 16 hele dagen misselijk geweest en gespuugd, dag en nacht..ik probeer zo goed als het kwaad als het gaat af te studeren thuis en ik voel me zoo schuldig dat ik niet geniet..ik voel me eigenlijk zo beroerd! Ik blijf nu maar fantaseren over de komst van ons wonder want wat kijk ik daar naar uit!! Ik kan niet wachten! (voel nu die kleine weer trappelen en daar kan ik wel enorm van genieten..wat een wonder)
Ik snap hoe je je voelt meis... Ik vind er ook niks aan! Maar... Ik vind het wel fantastisch dat er een kindje aan komt! Dat zwanger zijn hoort er nu eenmaal bij... Het enige leuke moment vind ik, als ik 's avonds in bed lig, en manlief met zn hand op mn buik wacht tot hij ons meisje voelt... Die blik op zijn gezicht als ie een schopje voelt! Onbetaalbaar! En acceptatie (reeds genoemd geloof ik) is ook belangrijk. Ik heb ook al lang bekkenklachten, en loop (of waggel) nu sinds 2 weken bij een specialist, en werk nog maar 50%. In het begin dacht ik steeds, ik doe dit nog, ik wil dat nog... Nu begin ik me steeds meer neer te leggen bij wat ik wel, en wat ik niet meer kan. Dat helpt me, brengt me rust (mentaal dan, want fysiek rust ik al meer dan genoeg...). Als je roze wolk niet vind tijdens je zwangerschap, kijk dan uit naar de wolk van een baby die je ervoor terug krijgt!
Och dit herken ik zo erg, ik merk ook dat ik mezelf ga verdedigen. Vraagt iemand hoe het gaat, zeg ik ja niet zo super, maar met de kleine gaat het goed en dat is het belangrijkste. Alsof ik niet mag klagen omdat we er ruim 2,5 jaar voor hebben gevochten ofzo... Voel me er vaak schuldig over dat ik af en toe echt heel erg baal van alle kwaaltjes.