..mijn ouders zijn schatten, maar vergelijken alles met 30 jaar geleden... en vinden de huidige maatstaven betuttelend: - Een baby vervoeren in een maxicosy: je kunt toch zo de reiswieg achterin de auto zetten? - Babykamer: die moet nu toch wel zo langzamerhand klaar zijn (ben net halverweg mn zwangerschap) - Borstvoeding: minstens een half jaar? Wat een onzin. En het bestaan van lactatiekundigen helemaal... - Geen lever eten? Oppassen met cafeine, vacuum verpakte vis en niet meeroken? Wat een onzin. - Creche/kinderopvang? Dat is zielig voor de kleine, en egoistisch van de ouders. Dat gesleep van en naar de opvang... Een goede moeder blijft thuis bij haar kind Wanneer ik uitleg dat het tegenwoordig dus anders is dan 30 jaar geleden, zeggen ze dat ze het snappen, maar blijven het onzin vinden.. zucht... Erg vermoeiend en af en toe ben ik het zo zat om alles uit te moeten leggen/verdedigen! Ik denk dan: lees boeken, kijk op internet en blijf een beetje bij de tijd! Aaaahhhh [/u]
Mijn schoonouders snappen het soms ook niet helemaal. Zegt mijn schoonmoeder; ah joh je kan best iets drinken, doe gewoon een beetje wijn mengen met wat water Rood vlees; zegt mijn schoonmoeder, dat is vast wel goed doorbakken. Zeg ik nee je ziet toch dat het rood is van binnen! Zegt ze; een beetje rood is niet erg Mijn schoonvader vertrouwde het niet zo, hij zei (op de dag dat we het vertelden): ach je schoonmoeder was ook wel eens 4 weken zwanger, maar dan ging het toch weer mis
mijn vader vind altijd dat ik me aanstel als ik een keer ergens last van heb zoo vervelend maar ja ze zijn verder heel schikkelijk en ik weet zeker dat ze zich niet met onze opvoeding zullen bemoeien
Pffff gelukkig.... Ik was al een beetje bang dat ik de enigste zou zijn Ik weet het, ze bedoelen het volgens 'hun maatstaven' goed, maar grrr... Ook over de borstvoeding... Als je echt wilt dat het goed op gang komt, moet je een oud bruintje drinken. Ik lust geen bier en je mag liever geen alcohol met borstvoeding (komt bij kindje) ach joh dat was vroeger ook niet zo en dan wil je het maar niet, dat het goed op gang komt. Grr ik lust het niet!
En weet je wendy, dat van de bruine biertje wordt nog steeds geadviseerd door lactatiedeskundige hihihi, dus een wijsheid die nog steeds actueel is.
Heel herkenbaar. Mijn moeder geeft graag adviezen. Over borstvoeding zegt ze ook steeds dat de kans ook heel groot is dat het niet lukt. En opmerkingen van ach je bent het na 2 weken echt wel zat enzo...heel vermoeidend... Ik heb ook wel gezegd dat ik zelf alles wil ontdekken en niet altijd evengoed tegen alle adviezen kan! Zelfde met schoonouders, van hun kan ik nog veel minder hebben. Alles is overdreven tegenwoordig, pffff
hahah, het is allemaal wel heel erg herkenbaar. Ik moet zeggen dat mijn vader zich niet zo bemoeit met dingen, hij is er wel altijd voor me maar hij zal nooit ongevraagde mening geven over de baby. Mijn moeder dat is een ander verhaal...zucht... Ze denkt dat mijn zwangerschap precies dezelfde is als die van haar, dit is dus echt niet zo. Vroeger aten ze gewoon alles dus ze vind het maar onzin dat ik geen rood vlees e.d eet. Maar mijn moeder die bemoedert me juist te veel, hier word ik helemaal kriebelig van....ze belt me wel 4 keer per dag om te vragen of het nog niet te zwaar is, ik kan hier echt niet tegen en heb gezegd dat ze dit niet meer moet vragen. Ze heeft er heel veel moeite mee om me los te laten, terwijl ik daar toch al 5 jaar niet meer woon. Ik denk ook wel als de baby geboren is dat er nog problemen gaan komen qua opvoeding of dat ze elke dag langskomt (zit ik echt niet op te wachten) We hebben er ook bewust voor gekozen om de baby naar een KDV te doen omdat ik anders grote problemen ga voorzien. Alle ouders bedoelen het goed, alleen zit je er gewoon niet altijd op te wachten.
Hallo, Heb ik ook best veel last van gehad met mijn vorige zwangerschappen. Vooral van de schoonfamilie. Mijn moeder zelf was helemaal niet bemoeiachtig. Helaas is ze er niet meer (bij de vorige 2 zwangerschappen nog wel). Maar nu ben ik zwanger ben van de 3e en is het bemoeien en alle goedbedoelde adviezen stukken minder. Erg prettig!
zucht! gisteren ochtend toch te vroeg geroepen dat ik daar echt geen last van heb... gisteren onze eerste echte discussie! het was jaarmarkt bij ons in de straat dus beide ouders samen in huis... ging het over de ruimte. wij zitten op een ruim appartement met 2 grote slaapkamers. en toen begon het erover dat we MOESTEN verhuizen want het was veeeeel te klein enzo... en zeker met 2 kinderen enzo... dus ik: op het moment is het er maar 1. en 2 slaapkamers dus ruimte zat enzo. (wat ik ook vind dat we ruimte zat hebben) maar die mensen wonen in een heel groot huis en zijn ruimte gewend... ik zeg het is ook niet de bedoeling dat er na de 1ste meteen een 2de bijkomt blabla, mss wel 4uur over gediscusieerd zzz... ik snap wel dat het straks wat krapper word dan met zijn 2en maar ik vind dat geen ramp. de meeste buren hebben ook allemaal een kind.. ik hoor hen niet klagen.. de enige die klaagt is mijn schoonvader..
Had gister wel een leuk gesprek met mijn opa. We reden op een verjaardag naar het restaurant toe. Ik stap achter het stuur en vriendjelief ernaast. Zegt ie "Je moet nu niet meer rijden hoor" "Waarom niet dan, ik heb toch niet gedronken?" "Als het nu mis gaat in het verkeer gaan jullie allebei dood." "Dank u voor het medeleven, maar ik dat risico loop ik toch ook als hij (vriendje) rijd?" "Daar zit geen stuur" "Okee, maar hoe kom ik dan op mijn werk elke dag?" "Je hoeft niet meer te werken nu je buik groter word..." " " (Belt hij de baas ff op?)
Ik heb echt een super lieve moeder die af en toe veel te bezorgt is, maar nog wel dat het lief is. We gingen 3 weken geleden op vakantie naar de ardennnen met de familie. En die roken, komt mijn moeder naar me toe "moeten we buiten gaan roken voor je?" en bij elk steentje wat los zat op wandelingen werd ik voor gewaarschuwd. Echt heel lief. Mijn schoonouders daarintegen...pfff.. was erg misselijk, en zat af en toe te puffen van de misselijkheid.. maar ik moest me niet aanstellen, want als ik nu al zat te zeuren.... Maar ja.. het zijn gelukkig niet mijn ouders! Groetjes Lotte