he meiden, ik was benieuwd hoe jullie relatie opde proef is gesteld tijdens de ziekenhuis periode. Ik en mijn vriend zijn alle twee moe, prikkelbaar en gaan op een andere manier met deze hectische tijd om. we redden het samen wel hoor, maar soms moeten we echt even tot 10 tellen terwijl we nu elkaar zo hard nodug hebben. vind dat best lastig.
Hier ook hoor. Hij is soms zo chagie en reageerd ie het op mij af omdat ie moe is. Ik snap het ook wel, hij werkt ook nog is elke dag van half 7 tot 5 en is alleen zondags vrij. Maar leuk is anders.. want zelf ben je ook moe en kost het je ook mega veel energie. Nu we met de borst aan het oefenen zijn is het ook niet dat ik binnen een uurtje weer thuis ben s'middags. En je wilt je huis ook schoonhouden, koken en dan is de hond er ook nog is. Ik denk maar zo straks als ze thuis zijn ben je er weer sterker samen uit gekomen. En ieder verwerkt het op een andere manier.. ik praat veel en huil er wel is om en hij houdt het voorzichzelf vaak.
Hier gaat het heel goed. Onderweg naar het ziekenhuis hebben we hele goede gesprekken. We zijn allebeid moe en soms wat prikkelbaar, maar dat kunnen we heel goed van elkaar hebben. Linda
Nou bij ons was er helemaal geen sprake van spanning of wat dan ook... Tuurlijk gingen we anders met geveolens om maar heel vaak vulden we elkaar aan. Ik had ook nog eens het geluk dat hij de eerste 2 weken van zijn baas vrij mocht zijn... Hij heeft 2 weken samen met mij in het Ronals MC Donald huis gewoond en ik nog 1 weekje. Toen Nova eenmaal naar Veghel ging toen ging eigenlijk alles vanzelf... Mijn vriend is verzekerings agent-financieel adviseur dus hij had overdag meer tijd dan 's avonds. Maar meiden ik kan heel goed voorstellen dat er spanningen kunnen ontstaan. Tis toch heel wat wat we moeten verwerken en door maken. Wil jullie alleen mee geven dat je ontzettend veel met elkaar moet praten! Dat doen wij eigenlijk altijd en dat heeft ons ook sterk gemaakt dat we door de moeilijkste tijd heen kwamen. Veel sterkte allemaal! Liefs Shirley
wij hebben een heel moelijke tijd gehad..ik ben een echte prater en mijn mannetje een binnenvetter.. Hij is de eerste 4 weken thuis gebleven en toen gin g het geweldig.. daarna erg veel spanningen en erg prikkelbaar...ik was zelf helemaal de weg kwijt en was alleen maar met mijn meisje bezig! daardoor vergat ik dat hij er ook nog was...dit heeft veel problemen de eerste 3 maanden veroorzaakt. Gelukkig zijn we er toch samen sterker uit gekomen maar we zaten in een diep dal Toch merk ik nu nog....dat mij nog veel dingen dwars zitten van in de ziekenhuis periode dat nu nog vaak voor stressz orgt. dus een goede tip..probeer zoveel mogelijk alles nu te bepraten en vergeet niet dat jou gevoelens en emoties anders kunnen zijn als die van je mannetje...en deze tip moest ik vooral me zelf in de oren knopen want die vergat ik zelf Ik vond dat hij zich net zo moest voelen als ik en dat werkt helaas niet zo!
sonya, goed verwoord. ik heb dat ook dat hij zich net als mij moet voelen. de doodsangst dat ik soms heb dat we onze meisjes kwijt kunnen raken vreet me af en toe op. maar idd veel blijven praten. we hebben nog zeker zo'n 10 weken te gaan voor ze thuis komen en dat is een lange weg
Dat heb ik weer niet dat hij zich net zo moet voelen. Alleen dat hij niet veel over zijn gevoel praat is soms wel vervelend. Maar is niet dat er helemaal niet over gepraat word. Maar hij zegt altijd dat als er iets is dat hij dan rustig blijft om mij rustig te houden.
Mijn mannetje voelde zich ook niet zoals mij maar hij kon zich wel indenken dat ik zo dacht en dat ik die gevoelens heb en andersom. Alleen zitten we nu niet op een lijn maar dat accepteren we van elkaar. Hij vind dat nu het toch goed ik me niet zo druk moest maken. En dat ik het via internet allemaal op me betrek maar ik vind dat van niet. Maar aan de ene kant kan hij het wel allemaal begrijpen dat ik zo denk en andere gevoelens heb want iedereen beleeft het toch anders.
bij ons ging het heel goed, we namen tussendoor echt de tijd om te praten denk wel dat dat belangrijk is!
tijdens de periode spraken wij eigenlijk te weinig met elkaar. Maar ik dacht dat wij het wel zouden overleven... Nu een jaar later ben ik doodsbang dat wij het niet gaan redden, en dat terwijl ik zwanger ben.... pffff
Ik kan hier niet over mee praten. Was alleen zwanger, en heb alleen deze periode doormoeten staan. Ben er wel heel sterk door geworden!
Petra, wat lijkt mij dat vreselijk moeilijk daphne, praten kan altijd nog he. ik denk dat het ook veel uitmaakt in wat voor couveuse tijd zit. is er veel angst geweest of niet. onzekerheid noem maar op. blijven praten idd en elkaar de ruimte geven. het huishouden is wel totaal vergeten hier. we gaan volgende week een dag inplannen om de kinderkamer af te maken, dat willen we toch graag zelf doen
Nou dames, Wij zitten hier echt in de put! We zijn nu 13 weken verder en ik hoop dat het ooit goed komt. We zijn nog wel bij elkaar maar als het zo doorgaat dan..... Laat ik het maar niet uitspreken. Want ik voel de tranen opkomen...
he juffie maak geen beslissingen in deze lastige tijd. vermoeidheid en stress doet een hoop bij mensen. probeer zoveel mogelijk samen naar je meisje te gaan. en van elkaar te genieten.. als ik geiirteerd ben helpt dat erg veel. als ik mijn vriend dan zo lief met onze meiden ziet is het gelijk weg. blijven praten en maak af en toe even tijd voor elkaar. lekker eten bestellen en samen op de bank uitpuffen
bij ons heeft het ziekenhuis perriode bijna onze relatie gekost! Niet alleen omdat onze zoon heel slecht lag maar ik ook nog eens! Hij wist wel het heele bevallings verhaal van mijn dochter (ze is uit eerdere relatie) had na bevalling van mijn dochter zelf ook strepto kocke bacterie net zoals me kleine meid (schijn drager te zijn) en kreeg daarvij nog eens keizersnede ontsteking en 42.8 koorts! en dat 2 weken lang letterlijk em ogen voelen koken toen. En dit zelfde taffereeltje begon zich te herhalen na de spoed keizersnede van onze zoon maar gelukkig grepen ze gelijk in en bleef de schade toch wel wat beperkt maar voor me ventje was eht ook niet niks en je zoon zien knokken voor zijn leven en je vrouwtje doodziek in het ziekenhuis in levens gevaar en dan nog eigen bedrijf leiden en de zorg over nog een kindje thuis hebben