Onze relatie is hierdoor verbeterd. We hebben nu een speciale band en we delen nu samen échte pure liefde voor een bepaald persoon. In het begin was het wel vermoeiend maar mijn man is hierdoor nog begripvoller en heeft hierdoor veel meer respect voor mij gekregen. Wederzijds ook. Als ik hem zo bezig zie met de kleine weet ik waarom ik met hem ben getrouwd en ik samen met hem oud zou willen worden.
Wij zitten nu al een paar maanden in een hele diepe dip. Dochter was een huilbaby, is 2x in het ziekenhuis opgenomen geweest en pas sinds een paar weken slapen we redelijk. Tot voor kort waren we elke nacht uren achtereen op met een huilende baby... Het afgelopen jaar heeft een enorme wissel getrokken op onze voorheen zo fijne relatie. Het slaapgebrek maakt ons beide erg onredelijk, we proberen ons werk zo goed mogelijk te doen en nog leuk te zijn voor vrienden en familie, maar hadden/hebben geen fut meer om dan nog aardig te zijn voor elkaar... De rek is er volledig uit na dit heftige jaar. Geen idee of we hier nog wel uit gaan komen samen, erg verdrietig om me dat te realiseren
Even offtopic reageren. Je stukje deed iets met me, het straalt zoveel teleurstelling en verdriet uit. Ik hoop dat jullie toch een manier vinden om elkaar terug te vinden. Is een weekendje samen weg misschien een begin? Sterkte meid!
Lief je berichtje, dank je wel. We gaan er af en toe even samen tussenuit, maar of het voldoende is? Ik hoop het van harte maar de tijd zal het leren.
Relatie is anders.. Wij hebben het zeer pittig gehad ( 4 maanden alleen gehuild ) en nu nog ziekenhuis in en uit met hem! Begin voelde ik me heel alleen, ook omdat het een ongeplande zwangerschap was en we amper samen waren was het echt een test... Maar nu we zijn een super team! Houden zielsveel van elkaars en onze kanjer! En gaan zelfs trouwen en een 2e proberen te krijgen Maar pittig in de relatie, ja dat wel even maar blijven praten helpt enorm! En je leven is compleet anders waar je aan moet wennen en je omgeving ook...niet alles kan spontaan...dat vond mijn vriend nog het moeilijkst ook omdat wij geen oppas vragen ( bewuste keuze )
Hier echt hevige pieken en dalen in onze relatie. Ik denk ook wel dat dit de eerste zware jaren zo blijft. Wij accepteren dat ook wel enigszins van elkaar.. We proberen niet teveel stil te staan bij de wat mindere periodes en nemen elkaar niet veel kwalijk. We zijn wel echt een team samen en genieten enorm van de kinderen zodra we iets ondernemen.