heb voor 2 weken gelden mijn 2de miskraam gehad in 7 maanden tijd met de eerste miskraam was ik 9 weken en 3 dagen zwanger dat is via een curritage weggehaald. nu was ik 8 weken en 5 dagen zwanger toen ik mijn miskraam kreeg dit is thuis gebeurd had het begon vrijdags met licht bloedverlies maar niet echt pijn gehad, zondags was de pijn erger geworden en s'middags toen in bed lag een hele erge bloeding gekregen en lag het in mijn onderbroek ik wist me geen raad wat ik er mee moest doen heb het in een bakje gedaan en in vriezer gedaan omdat wist dat ik het wilde begraven maar nu 2 weken later kan ik het nog steeds niet weg doen. heb ook het gevoel dat niemand me begrijpt maar het doet zo pijn. nu dat ik dit typ gaan de tranen over me wangen, ben er emotioneel nog lang niet overheen hoe kan dat ook als je de eerste nog niet verwerkt hebt en je dan weer zo klap krijg geestelijk als lichaamelijk. ben blij dat ik nu hier wel mijn verhaal kwijt kon en dat er meer vrouwen zijn met het zelfde probleem ik wil iedereen heel sterkte wensen die dit ook mee moet maken.
Wat ontzettend naar voor je Ik ben ook nog lang niet over mijn miskraam heen. Het ene uur gaat het redelijk en kan ik b.v m'n werk aardig blijven doen, het andere uur barst ik om alles in janken uit. Hier zal heel wat meer tijd overheen moeten gaan. De meeste mensen in mijn omgeving zijn hartstikke lief voor me, sommigen ontlopen me of begrijpen het niet. Maar ik denk ook dat alleen iemand die dit heeft meegemaakt met écht helemaal kan begrijpen. Het is ongelovelijk hoe ontzettend zwanger je je binnen een paar weken kan voelen en hoe groot de leegte, het verdriet, de rouw en de angst na een miskraam kunnen zijn. Heel veel sterkte!
selam beterschap meid, ik heb zelf in 2003 een miskraam gehad met 8 weken en 3 jaar later is mijn zoon geboren. ik heb er veel verdriet van gehad.
Sterkte ermee! Ik kreeg mijn eerste 2 miskramen achter elkaar (in 2 maanden tijd dus) en de 3de een 1,5 jaar later... Het doet veel pijn, en het heeft zeker tijd nodig. Doe maar rustig aan en denk even aleen aan jezelf!
lieve angel38. Ik vind het niet gek dat je het niet weg kunt doen. Ik vind het zo herkenbaar. Ik ben in januari thuis het "kindje" verloren bij 10w4d. Ik kon net als jij ook geen afscheid nemen. Uiteindelijk heeft het 8 weken geduurd voor ik het kon begraven. Ik heb het begraven in de tuin. Op de plek waar de schommel van mijn dochter aan een dikke tak van de boom hangt. Het is nu 7 maanden terug en ik ben net weer zwanger, maar het verdriet/gemis is er nog steeds. Ik wens je heel veel sterkte toe!
hoi meid ik wil je heel veel sterkte wensen en wacht het af tot je eraan toe bent om je kindje te begraven snap heel goed dat je het nu nog niet kunt een hele dikke digi knuffel voor je
Hey meid als eerste natuurlijk heel veel sterkte! Ik heb in juli een MK gehad en wist ook niet wat ik met het vruchtje moest doen. Ik heb geen tuin dus ik kon het ook niet begraven. Mijn moeder heeft het door de wc gespoeld. Het kindje zit voor altijd in mijn hart. Het is en blijt moeilijk.
zoals ik al eerder liet weten dat ik het kindje niet kon begraven hebben we het gister (ik, mijn vriend en mijn 2 zoons). het een mooi plekje gegeven we hebben het begraven in de achtertuin met een mooie plant er op. ik had en heb het nog heel moeilijk maar dat ik het nu een plekje heb gegeven voelt ook wel goed. ben nog wel heel erg moe en het gemis, het ene moment ben je zo blij en het volgende moment voel je zo leeg en heb je zoveel verdriet. en blijf ik me maar afvragen waarom. ik wens iedereen heel veel sterkte die dat ook meemaken of meegemaakt hebben
hoi meid wat fijn dat je je kindje nu een plekje hebt gegeven het zal nog wel heel lang moeilijk blijven meid ik wens je heel veel sterkte en kracht toe dikke knuffel voor jou
Zo herkenbaar! Zelf ben ik vorige week maandag gecuretteerd na een zwangerschap van 10,4 weken. Vorig jaar ben ik gecuretteerd na een zwangerschap van 9,2 weken. Toen was ik ook ontzettend verdrietig, en dat verdriet bleef aanwezig. Maar nu, na deze keer, vind ik het nog veel zwaarder. Ik voel me echt depri, ben snel aangebrand, heb veel hoofdpijn en nergens energie voor. Ik heb ook niet zo de behoefte dit uit te leggen aan mensen die het niet meegemaakt hebben, want ik denk dat zij het gevoel toch niet goed kunnen begrijpen. Ik zit nu een week in de ziektewet, en denk nog wel een week nodig te hebben. Het is ook eigenlijk niet zo gek. Voordat het misgaat gieren de zwangerschapshormonen door je lichaam (was zelf bijv ontzettend misselijk), je buik begint te groeien, je droomt al over je kindje, en ineens is alles anders, en moet je lichamelijk en geestelijk herstellen. Je lichaam is uit balans, en in de war. Denk aan jezelf, niet aan anderen, rust goed uit. Huil wanneer je die behoefte voelt, en verg niet teveel van jezelf. Dit heeft gewoon tijd nodig, en dat is voor iedereen anders. Maar dat ligt ook aan je voorgeschiedenis, de ene draagt wat meer bagage mee dan de ander, en waar de 1 een paar dagen voor nodig heeft kost de ander misschien een paar weken. Wens je heel veel sterkte! Liefs Sara
ach meissie heel veel sterkte kan t me voorstellen dat je t nog niet weg wilt doen t was wel jou kindje he. Heel veel sterkte hoor. xxx sunny