Even kort over mijn dochter. Ze is over het algemeen altijd erg vrolijk, weet wat nee betekend en reageert normaal gesproken ook goed op nee, ze probeert het dan nog wel eens, maar ze accepteert de nee wel. Vanavond zaten we aan tafel te eten en ze gooide uit baldadigheid eten op de grond. Mijn man zij op een rustige maar strenge manier nee F je mag niet met eten gooien, toen kreeg ze al een pruilipje waarop ze naar mij keek, toen zei ik dus ook nee dat mag inderdaad niet. Met als gevolg een gigantische huilbui, rood aanlopen en snikken. Niet kwaad worden maar echt heel verdrietig. Dit volgde vanavond nog een paar keer toen ik nee zei op iets wat ze niet mocht. Ze is vandaag de hele dag naar de gastouder geweest, was erg moe, en er komen 2 ws 3 kiezen door waar ze last van heeft. Ik vind het moeilijk om te beoordelen nu, is het verdriet omdat alles haar in de weg zit of is ze ons aan het uit proberen en moeten we dat huilen negeren. wat ik persoonlijk erg moeilijk vind, want ze huilt met uitgestrekte armpjes naar mij toe dat ik haar moet trosten. Zoals ik al zei ze gooit wel vaker eten op de grond en dan zeg ik ook dat het niet mag, maar dan reageert ze nooit zo.
Onze dochter is ook een keer helemaal over de flos geweest van een correctie. Ik weet al niet meer wat ze deed, maar wij zeiden in ieder geval best streng dat het niet mocht (als in S, nee) en ook zij huilde alsof ze gevallen was. Het is een gevoelig meisje, dus ik denk dat het teveel was voor haar. We pakken het nu wat anders aan. Leiden haar meer de goede kant op dan door het op 'strenge' toon met woorden aan te pakken.
Onze jongste deed dat ook! We zijn wel blijven corrigeren maar op een zachtere manier. 'Nee je mag niet op de tafel klimmen' ipv 'NEE! Niet op de tafel klimmen!' Ondertussen maakt het totaal geen indruk meer en moet ik na 3x duidelijk corrigeren haar stout lachend van de tafel halen
Zij is nog maar 15 maanden, en ze begrijpt nog niet dat datgene wat ze doet verkeerd is. Ze begrijpt tot bepaalde grens dat ze iets niet moet doen als jullie 'nee' zeggen. Maar echt begrijpen dat het niet mag kan ze nog niet, en ze wordt denk ik verdrietig omdat jullie haar streng aankijken omdat ze dat gedaan heeft. Overigens is het wel goed om bij een dreumes vol te houden dat bepaalde dingen niet mogen, maar streng blijven heeft nog geen zin. Ze begrijpt het gewoon nog niet helemaal. Dat begrip en bewust dramatisch reageren op een correctie komt later, na een jaar of 2. Dan zie je echt verschil in je kind... dan komt een behoorlijk staaltje acteerwerk aan te pas (dramatisch gillen zonder 1 traan, en onder de wimpers kijken of je reageert). Een dreumes dat echt verdrietig huilt met uitgestrekte armen acteert niet. Ze is gewoon geschrokken en wil troost. Ik zou dat gewoon gerust geven. En misschien een correctie volgende keer opvolgen met afleiding, of een alternatief aanbieden.
Lemmy luistert verschrikkelijk goed! Weet precies wat hij wel en niet mag. Maar als hij moe is, drukke dag gehad, slechte nacht, tandjes/kiezen komen door dan komt Nee af en toe hard aan. Huilt hysterisch om "niets". Daarbij is hij dan ook hangerig en huilerig bij alles wat niet lukt denk aan bijv de blokjes duplo op elkaar stapelen. Als dat niet gaat, dan vergaat de wereld. Ik blijf nee zeggen hoor hoe moe hij ook is en hij heeft gewoon te luisteren, maar ik troost hem wel. Het zijn allemaal periodes
Mijn dochter, 16 maanden, snapt echt wel wat wel en niet mag hoor. Ook geregeld hysterie bij een correctie. Ik troost haar niet gelijk, want wil niet dat ze dat gevoel koppelt aan 'stout' zijn. Ik laat haar echter ook niet in haar sop gaakoken. Na een half minuutje is het mooi geweest, troost ik haar en zeg nog eens op rustige toon dat 'dat en dat' echt niet mag. Als ze echt gaat liggen om niets, bv als ik haar naar de kamer til, terwijl ze in de hal wil blijven, dan stap ik over haar heen en zeg: ga je er weer bij liggen? Daar schenk ik verder geen aandacht aan...