Haha dit klinkt misschien bijna als een manisch-depressieve aanval.. maarre ik ben sinds vandaag weer alleen met mijn kindjes. Mijn ex en ik zijn het weer gaan proberen nadat hij gestopt was met blowen. We waren december 2010 uir elkaar gegaan. Hij was juni 2011 gestopt, heeft 1 terugval in sept/oktober 2011 gehad, maar we gingen er toch nog voor, want hij deed het eigenlijk hartstikke goed. Toch voelde ik me op één of andere manier veel relaxter zonder hem. Ik dacht al helemaal dat het aan mij lag en de laatste weken zag ik het helemaal niet meer met hem zitten.. Ik kon alleen niet helemaal verklaren waarom.. en wat blijkt.. hij is precies die weken weer tegen me aan het liegen.. en niet om wiet... maar om drank (!) deze keer! Nadat hij vannacht (dronken) naar vrienden is gegaan (om nog meer te drinken) terwijl ik nietsvermoedend lag te slapen was het voor mij duidelijk.. Deze strijd valt niet meer te winnen. Hij heeft te veel problemen en ik ga me niet langer laten meesleuren door zijn verknipte jeugd. Ik heb vorige periode alleenstaand als heel positief ervaren dus ik zie het nu ook positief tegemoet. Het enige is mijn oudste zoontje.. ik ben bang dat hij nu natuurlijk wel een stuk meer er van mee krijgt. Vanmiddag zei hij letterlijk "Ik vind het niet erg mama dat papa ergens anders gaat wonen. Niet verdrietig zijn, ik ben altijd bij je." *smelt*..... Mijn zoontje is altijd al erg aan mij blijven hangen dus dat scheelt.. en nu gaan we er weer helemaal voor saampjes... heerlijk! Het contact met mijn ex is altijd goed geweest en gebleven en daar heb ik nu ook weer volle vertrouwen in. Hij wilt het beste voor de kindjes en laat mij alle beslissingen doen etc. Regelingen etc. doen we niet aan. Wel ga ik het voor de kinderen langzaam afbouwen, voorlopig komt hij elke avond nog even langs en dat wordt straks max. 2-3x per week. Zo.. lekker even van me afgeschreven... ik zal vast nog wel een dipje krijgen, maar voorlopig geniet ik weer even van mijn vrijheid
Knap dat je voor jezelf en de kindjes op komt! Ook super fijn dat je het zo positief ziet en de omgang zo gemakkelijk gaat! En wat super lief van je zoontje op te zeggen! Echt super lief!
knap dat je zo hebt gekozen en fijn dat je er positief instaat ik vind de opmerking wel lief klinken van je zoontje.... maar vind deze ergens ook wel eng voor zo'n jong ventje nog. hij is zich er kennelijk bewuster van dan men denkt en heeft duidelijk jouw verdriet (van eerder) in de gaten en krijgt het gevoel er voor jou te moeten zijn. Let op hem hoor.... goed dat je het afbouwt succes
Ja het is ook een kindje dat alles oppikt... Ik moet opeens terugdenken aan een paar maanden geleden, vlak na die terugval van mn ex... Mijn zoontje moest opeens niets meer van hem weten! Wij hadden echt geen ruzies gehad met hem erbij enz. Dus ik vragen waarom... "Omdat papa weer weg moet. Ik wil alleen zijn met jou en Kenji."... Hier schrok ik echt van, dus verder gaan vragen en praten.. en het kwam er op neer dat hij niet bang was dat papa weer weg zou gaan (want dat vermoeden had ik) maar hij wel heel boos zou zijn op papa. En op de vraag waarom... "Omdat het mijn schuld is.."... Ik ben er altijd heel bewust mee bezig geweest dat hij begreep dat het iets was tussen papa en mama en niet door hem of door zijn broertje kwam.. en toch heeft hij achteraf zichzelf de schuld gegeven... Na weer uitgelegd te hebben etc. veranderde zijn houding tegen zijn vader meteen.. hij accepteerde hem opeens weer.. en laatste tijd ging het eigenlijk heel goed tussen ze.. Maar ergens denk ik wel eens.. hij is nog geen 3 jaar en weet zelfs nog in details dingen van vorig jaar.. kon voor zijn 2e jaar al heel goed emoties uitleggen, beschrijven en herkennen bij anderen... Hij is gewoon ZO gevoelig... dat beangstigd me wel eens.. maar aan de andere kant is het een kindje dat heel sociaal is, makkelijk en zelfverzekerd is... Dus dat is wel een goed teken toch? En nu ga ik morgen met hem op een 'nieuwe' school kijken, een halve dagopvang speciaal voor peuters in een basisschool... Allemaal nieuwe kindjes en juffen.. Is dit NU wel zo verstandig.. zou de afleiding goed zijn.. of kan ik het beter allemaal eerst wat rustiger krijgen (al is het wel rustig, geen ruzies etc, ik ben er heel relaxed onder)... Pfff ik ben blij dit nu te doen, zo kan ik Kenji tenminste wel deze ellende besparen hoop ik..
Zo voelde ik mij ook, alleen maar blij en opgelucht. Ik ben zelfs nooit ook maar 1 seconde verdrietig geweest. Zo blij was/ben ik dat ik daar weg ben! Zo te lezen is dit de juiste beslissing. Ik lees dat de nieuwe school over 1 halve dag gaat? Gewoon doen. Je kunt altijd nog anders beslissen als het niet gaat. Als het nou over 3 of 4 dagen zou gaan is dat weer een ander verhaal misschien. Wat betreft de opmerking van je zoon; superlief. Natuurlijk merken kinderen verdriet en spanning. Dat hoort nou eenmaal bij het leven, zij kennen deze emoties zelf tenslotte ook en dat mag. Zo te horen richt je je alweer op andere dingen en zit je niet de hele dag bij je zoon uit te huilen . Nee hoor niks mis mee. Ik wil je wel succes wensen met alles want dat kun je hoe dan ook wel gebruiken in deze, toch spannende tijd.
Hiermee eens.... Kijk uit dat deze kleine jongen niet teveel meekrijgt. Dit kan nare gevolgen hebben voor de toekomst. Wel goed dat je er zo positief instaan en ik wens je het allerbeste!
Vandaag bij de nieuwe school geweest, hij gaat vanaf maart 2 ochtenden... Hij vond het zo verschrikkelijk leuk, dit wil ik niet van hem afpakken. Vannacht had hij het er wel moeilijk mee, hij bleef vragen waar papa nu was.. en waarom... Daardoor kreeg ik het er toch ook wel even moeilijk mee en dat maakte het nog moeilijker... Maar we zijn de nacht doorgekomen, heb wel veel te weinig geslapen (combinatie zorgen om de kinderen en een dikke/pijnlijke wang van een getrokken/gesneden verstandskies) en zat er net even doorheen... Maar voel me nu alweer prima, het moet toch wel een beetje wennen allemaal weer, maar dat lijkt me logisch.
Je kunt je kindje prima uitleggen dat hij zich geen zorgen hoeft te maken om jou of om papa, jullie zijn groot en kunnen goed voor jullie zelf zorgen, en hij is het kindje, hij hoeft niet voor jullie te zorgen. Zoiets. Veel sterkte, klinkt als goede beslissing, maar het blijft voor kindjes toch een groot groot verlies als ze niet met papa en mama opgroeien. Ik praat uit ervaring, mijn ouders waren ook gescheiden nog de beste vrienden, alles liep soepel en we deden ook nog dingen als "gezin", en nieuwe "stiefouders" waren ook lief, TOCH heb ik het dagelijks hebben van een eigen vader en moeder die er altijd voor mij waren en samen wel gemist. Dat zeg ik niet om je te veroordelen hoor, maar misschien kun je er toch iets mee doen.
Knap dat je die keus kunt maken en veel belangrijker wat goed van je (en voor je/jullie) dat je die stap hebt genomen... Wat n ontzettend lief iets wat je zoontje heeft gezegd (zit hier ook van smelten )... Hoe moeilijk t soms ook zal zijn, vergeet niet dat die 2 kleine mensjes ontzettend veel van jou houden... Laat je daardoor troosten... En natuurlijk de steun op zp...
Je hebt inderdaad een heel bijzonder en gevoelig zoontje, zo te lezen! Goed van je, dat je er zo bewust mee bezig bent om het voor hem duidelijk te maken wat er gebeurt en dat dit niet zijn schuld is. Fijn dat je zo positief de toekomst tegemoet gaat, dat kan alleen maar gunstig zijn voor je kindjes en jezelf! Succes!
Haha nou hun vader kan helaas niet zo goed voor zichzelf zorgen en dat zullen ze later ook wel door gaan krijgen. Maar dat mijn zoontje zich geen zorgen hoeft te maken is eigenlijk weer een soort bevestiging.. dat er wel iets is om zorgen om te maken.. Dus ik probeer het nóg een stukje positiever te brengen momenteel.. Hij vroeg toen we naar huis reden of papa thuis is.. "Nee schat, papa is niet thuis... maar hij komt morgen weer!!" ..."Echt waar?"..."Ja echt waar!" ... " Ok fijn!" ... en thuis was hij gewoon vrolijk en hij is heerlijk ontspannen gaan slapen... Over het hebben van 'gescheiden' ouders.. tsja.. mijn ouders zijn HELAAS nooit uit elkaar gegaan. Ik heb van kinds af aan alle problemen moeten aanhoren en meemaken. Niet zozeer ruzie, wel veel verdriet... Ik heb altijd gemerkt dat ze niet gelukkig met elkaar waren, maar zo afhankelijk van elkaar waren geworden dat ze 'niet meer zonder elkaar kunnen'... en dat is niet om de liefde.. Er is totaal geen liefde tussen mijn ouders. En wat zouden mijn kinderen hebben aan ouders waarvan er eentje zijn problemen en verslavingen niet onder controle kan krijgen. Dat is niet het voorbeeld wat ik mijn kinderen mee wil geven. Ik wil dat ze opgroeien tot sterke, stabiele en zelfverzekerde mannen. Dan maar niet het 'perfecte' plaatje.. het is nu toch niet meer anders.. Thnx voor alle reacties En het scheelt gewoon ontzettend dat ik dit allemaal al eerder heb meegemaakt.. Alleen was het toen zwanger+dreumes/peuter... en baby+peuter... En nu is het ondertussen (bijna)dreumes+peuter... Die laatste combi is soms wel net ietsje drukker haha Maar ik heb het gewoon alweer supergezellig met mijn mannetjes!