hallo, ik heb een paar dagen geleden een zwangerschapstest gedaan en ik bleek zwanger te zijn (1-2 weken). En in plaats dat ik hartstikke blij was om mijn zwangerschap dacht ik alleen : O Oww !! Ik heb al eens een abortus gedaan en alles ging mis: behandeling met alleen plaatselijke verdoving, was ik eindelijk klaar met de behandeling en een tijdje daarna in de uitlsaapkamer liep mijn baarmoeder vol met bloed, ik was daar zo beroerd van dat de dokter nog zei: blijf je wel bij ons op aarde terwijl ze over mijn arm wreef. Ik moest dus nog een keer de behandeling doen om al het bloed weg te halen. Het was echt zo erg die ervaring. Mijn vriend was daar allemaal bij, en nu ben ik dus weer zwanger en hij zit er echt niet op te wachten, maar ik wel. Wat nu???? help!! Ik zit nu helemaal te trillen nu ik dit verhaal schrijf. ik wil niet van mijn baby af maar hij wel en hij heeft al medegedeeld dat hij vertrekt als ik het babytje hou. Mijn moeder weet het ook nog niet, maar die vond het verhaal van de abortus de vorige keer wel heel aangrijpend. Hoe ga ik dit haar vertellen. Ik woon nog thuis want ik ben 20 jaar, mijn vriend is 21 jaar. Wat denken jullie???? help.
Ik was zelf 19 (en mijn man 21) toen ik onverwachts zwanger raakte, ik was ook in schok want ik wist wel dat we kinderen wilde maar niet of wij dit nu al aankonden. Mijn vriend wilde in eerste instantie het kindje niet houden, want hij vond het te veel verantwoordelijdheid etc. Maar na een paar goede en emotinele gespreken met mijn vriend, mijn ouders en zijn ouders heeft hij toch besloten dat hij het toch ook graag wilde! Voor mijn was er overigens geen twijfel hoor... als hij het alsnog niet had gewild had ik heb zo ie zo gehouden! Misschien kan je met je vriend om tafel gaan zitten en evt met zijn ouders en jou ouders het bespreken om de mogelijkheden op een rijtje te zetten... Wat bij mijn vriend (inmiddels mijn man) een groot struikelblok bleek te zijn was dat hij niet zeker wist of hij een goede vader zou zijn en of we het allemaal wel financieel zouden redden... Misschien zit er bij jou vriend ook wel zo een soort reden achter en is dit gewoon te bespreken! Heel veel succes en volg je hart... dat is het allerbelangrijkste!~ Liefs
heeel erg bedankt voor je reactie, ik kan hier heel veel mee! Ik voel me zo alleen, mijn vriend is nu naar school voor zijn opleiding, mijn moeder zit op een tuinhuisje tot ongeveer augustus. (ze komt wel in keer in de 2 dagen een was draaien en haar emails bekijken, en die tuinhuisjes zijn 5 minuten fietsen vanaf hier) Maar ik voel me zooooo alleen, mijn vriend wil er niks van weten. En ik vraag dan wel waarom en hij zegt omdat hij zichzelf nog kind voelt, en natuurlijk speelt geld een rol, en waar moeten we het kindje laten slapen, in mijn kamer??? Dit is echt de man waar ik helemaal verliefd op ben (nog steeds na acherhalf jaar) echt verliefd, hou ook van hem maar ben echt nog steeds verliefd, hij is zooo leuk, lief, knap en zorgzaam. En zijn ouders hebben de gedachten dat het belachelijk is om zwanger te zijn voor je 28ste, ik ben het daar totaal niet mee eens. Mijn moeder gaat denk ik zoooo teleurgesteld zijn, na alles wat ik ben die vorige abortus heb meegemaakt, en toen riep ik ook: ik wil geen kinderen meer de eerst komendde tijd, ik ga een opleiding doen, en verder met mijn baan, maar je ziet maar weer dat alles anders loopt. Ik wil geen alleenstaande moeder worden, ik ben zo gelukkig met mijn huidige vriend. Mag ik vragen Joytjuhh, hoe jij dat allemaal gedaan hebt met je zwangerschap samen met je vriend, en hoe je dat kindje opvoede. ik neem aan dat je nog thuis woonde??
Ik denk dat je er verstandig aan doet om toch te proberen een goed gesprek te hebben met je vriend om er heeel zeker van te zijn en hem misschien ook te laten in zien dat je een kindje weghalen niet zo maar even doet. En dat het voor jou ook een hele zware mentale opgave is... en zijn ouders, misschien draaien zij wel bij als ze horen dat ze een kleinkind verwachten. Werk je fulltime en doe je daarnaast je opleiding of zit je nog fulltime op school? en je vriend? Ik werkte op dat moment al 4 dagen in de week en mijn man was toen internationaal chauffeur, toen we er achter kwamen zijn we opzoek gegaan naar een woning omdat het niet echt reeel was voor ons om thuis te blijven wonen (maar ik kan me voorstellen dat in andere gevallen het wel gewoon mogelijk is om thuis te blijven wonen). We hebben toen een woning kunnen vinden zijn daar ingetrokken, mijn man is toen ik 6 maanden zwanger was binnenland gaan rijden met de vrachtwagen, waardoor hij wat meer thuis kon zijn! Kijk... we hebben het echt wel heel zwaar gehad, financieel (helaas had mijn man ook nog schulden..) en ook onze relatie heeft behoorlijk onderdruk gestaan door alle veranderingen maar uiteindelijk zijn we er uitgekomen (financieel gaat het nu een stuk beter, het is geen vetpot maar het gaat goed..) en zijn we in augustus getrouwd. Ga eerste een ingesprek met je vriend, je moeder en evt zijn ouders, kijk wat de reacties zijn en leg hun vooral je gevoel uit! Je kunt ze niet dwingen het leuk te vinden maar je kun wel proberen om jou visie uit te leggen.. Overigens, ben ik na de bevalling weer gewoon gaan werken (3 dagen in de week) en doe ik in de avond uren een opleiding thuis Succes meis! Liefs
Ja het gesprek met hem, dat wordt een ramp, de vorige keer ook meegemaakt, hij word boos, verdrietig, en is niet meer te praten behalve als ik zeg dat ik het weg laat halen. zo erg, en me moeder, ik ben bang dat me moeder zo teleurgesteld is, en ik ben bang dat ze het echt niet ziet zitten dat ik thuis blijf wonen dan, terwijl ik haar echt nodig heb. Ik ben zoooo zenuwachtig voor die gesprekken. Ze denken/hopen dat ik het weg laat halen, dat weet ik zeker. ik heb echt goede raad nodig hierbij, dankjewel dat je mij een beetje helpt joytjuhh. Mag ik vragen hoe oud je nu bent? Owjah, ik werk momenteel niet, maar ben heel hard opzoek naar een baan. (ik ben op een hele lullige manier ontslagen een paar weken terug) Op school zit ik niet meer, maar mijn vriend wel en hij loopt stage, dus hij krijgt maar 100 euro per maand, echt een bagger-bedrag dus hoe we dat gaan doen is nog maar de vraag. Hij is opzoek naar een echte baan(4 dagen werken 1 dag school) , dus met een gemiddeld inkomen rond de 1300 euro zo iets. Tot hoeveel weken werkte jij toen je zwanger was? En hoe kwam jij zo snel aan een huisje, en kreeg je een uitkering toen je niet meer kon werken door de zwangerschap, of kreeg je drie maanden zwangerschapsverlof?? groetjes
Het maakt niets uit of je moeder wel of niet teleurgesteld zal zijn, het is jouw leven, en je ouders kunnen het niet altijd eens zijn met jouw keuzes, maar ze zullen ze moeten accepteren en je moeten steunen (ideaal gezien) Mannen die stoppen met praten en alleen maar gaan mokken tot ze hun zin krijgen heb ik niets mee, natuurlijk jullie zijn heel jong en het is niet ideaal, maar ook jonge volwassene zijn volwassene en die kunnen niet als kleine kinderen mokken totdat ze hun zin krijgen. Ik neem aan dat jullie voorbehoedsmiddelen gebruiken? Hij had kunnen weten na de laatste keer dat deze niet 100% werken, naar aanleiding van de vorige moet die juist weten dat het kan gebeuren en dus dubbelop veilig doen, en dan NOG kan het gebeuren.....hij heeft ook dat risico genomen, samen met jou, dan moet die nu (hoe leuk, lief, knap etc. hij ook is) niet gaan zitten mokken maar je steunen, zeker na die afschuwelijke ervaring de vorige keer zeg! Succes en sterkte en laat je niet teveel beinvloeden door andere, dit draait echt alleen even om jou en wat jij wilt, en als hij evenveel van jou houdt als jij van hem dan gaat die ervoor.
Ik sluit me helemaal aan bij Sylvia29! Je vriend heeft net zo goed zijn verantwoording en kan dit niet helemaal afwentelen op jou. Eerlijk gezegd komt hij op mij nogal onvolwassen over, zeker na de vorige abortus, waar hij toch ook bij was. Mijn inziens denkt hij hier wel heel makkelijk over. En als jij je kindje wilt houden, laat je dan niet dwingen tot abortus, hier krijg je alleen maar spijt van. Als de keuze om het te houden voor je vriend een reden is om jou te verlaten, dan is het tijd om je relatie goed onder de loep te nemen. Het 'dreigen' hiermee is voor hem een machtsmiddel en getuigt niet bepaald van liefde. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd en doe vooral wat jou gevoel je ingeeft.
heyhey, Ook ik wil even reageren Ik was 20 toen ik zwanger raakte van ons zoontje, mijn vriend 23. Het was wel een iets andere situatie want hij werkte al, ik studeer. Maar..als je het wil lukt het! daar ben ik ten volste van overtuigd. Over geld zou ik me als ik jou was niet teveel zorgen maken. Je komt in aanmerking voor kinderbijslag, kinderopvangtoeslag, een bijdrage in de kinderopvang van de gemeente omdat je een opleiding doet *wijziging: je doet dus geen opleiding meer dan heb je er volgens mij ook geen recht op* en sinds kort is er ook nog een kindgebonden budget, het max is 83 euro per maand aan kindgebonden budget, daar kom je ook voor in aanmerking. Wij redden het met 350 euro in de maand, met zn 3en. Dan zijn wel de vaste lasten en hypotheek al betaald. Als jullie straks iets van 1300 zouden hebben, moet het echt te doen zijn Als je thuis kan en wil blijven wonen dan heb je die niet (misschien kostgeld) en als je alleen of met je vriend (ik hoop echt voor je dat hij bijdraait) een huisje wilt huren heb je ze wel maar dan heb je ook recht op een flinke huurtoeslag. Ik hoop voor je dat je vriend bijdraait, hij is medeverantwoordelijk, het is jullie al eens gebeurd dat je zwanger raakte dus hij wist dat het kon gebeuren. Je moeder schrikt vast even, dat hadden mijn ouders ook, maar daarna...je moeder houdt gewoon van je! En ze zal je vast steunen! Ik zou je in ieder geval aanraden niet met je opleiding te stoppen, het is echt te doen! wijziging: lees net dat je niet meer naar school gaat Heel veel succes en maak geen keuze omdat je 'bang' bent voor anderen, het is jouw lijf, jouw zwangerschap en jouw beslissing!
sterkte meid met je keuze.. ik vind het soms zo oneerlijk (misschien is deze reactie niet op zn plaats hier) dat ik al bijna een jaar probeer zwanger te raken en andere meiden laten het weghalen en raken opnieuw zwanger.. Mag ik nog vragen of je aan de pil bent?
Ik sluit me ook helemaal aan bij Sylvia29 en Laris. Als ik moet kiezen tussen mijn vent en mijn kind (geboren of ongeboren), dan was voor mij de keuze niet moeilijk. Hij hoort je in deze tijd te steunen en niet nog verder in de moeilijkheden te helpen! Heel veel sterkte en volg je hart!
Heey meis! Hier het zelfde verhaal en ik heb het toen de tijd weg laten halen(ik was toen die tijd 17), En ik heb hier zo'n spijt van gehad en ik het mezelf voor genomen dit nooit weer te doen! vooral je hart volgen en als hij je verlaat omdat jij geen abortus laat doen vind ik dat erg zwak echt een mietje en waarschijnlijk een loser dan in mijn ogen! Wel de fun maar niet de verandwoordelijkheid, Ik ben toen die tijd zwanger geworden door de pil heen, en nu 6 maanden bezig om zwanger te worden maar nog niks, en de teleustelling elke maand dat het niet gelukt is zet je aan het denken. Echt gewoon jou hart volgen en doen wat jij denkt dat het beste is en probeer het uit te praten, je ouders zullen schrikken en mischien even boos worden al denk ik niet echt dat je het ""Boos"" kan noemen, Ze zullen mischien een beetje teleurgesteld zijn en erg geschrokken, Maar hun reactie is uit liefde voor jou, Ze willen je beschermen om dat ze zoveel van je houden en die liefde is onvoorwaardelijk dat zal nooit weg gaan. Ze zullen er zijn echt wel, En dat van je vriend.. Geen idee mischien staat het straks toch nog achter je, dat hoop ik voor je in ieder geval! Mijn ex-vriend toen die tijd deed precies het zelfde en ik heb toen de verkeerde keuze genomen door het weg te laten halen. Goed nadenken en je hartje volgen. Succes
halllo meiden, dankjewel wel voor jullie reacties, hier kan ik heel veel mee! en ja inderdaad, ik was altijd tegen abortus plegen, maar ik had toen geen keus dacht ik, mijn vriend had gelijk: waar moest ik het opvoede, waar moest ik wonen, met welk geld???? ik had toen niet echt spijt denk ik, maar ik vond het wel heeel jammer dat hij mij zo had ingepraat. Nu ben ik sterker en ik wil gaan voor mijn babytje, ondanks dat ik nog steeds twijfel. ik heb mijn moeder en mijn vriend heel hard nodig, en als hun wegvallen kan ik het niet alleen en dat wil ik ook niet. wat moet ik doen met mijn moeder, meiden??? ik heb haar het gister verteld dat ik zwanger was en het waarschijnlijk nu wel wil houden, zal ik haar vandaag weer bellen om te vragen of ze boos is??? of misschien moet ik een andere vraag stellen zoals: waarom mag ik niet thuis wonen als de baby is geboren? help!!!???? Ik ben inderdaad door de pil heen zwanger geworden, misschien omdat ik nu een andere verpakking meekreeg van de apotheek, ik weet eht niet, het is in iedergeval niet de pil die ik normaal heb. En weetje....ik heb er ook aan zitten denken hoor: waarom zal ik een abortus doen terwijl andere vrouwen heeel graag zwanger willen worden en het lukt niet, waar ben ik dan mee bezig??? Ik hoor blij te zijn met deze zwangerschap, heel blij zelfs.....alleen lukt het me niet omdat er verder ok niemand blij mee is., heel raar gevoel is dat. groetejs cindy
Hey meid.. Jeetje, wat een lastige situatie zeg.. Ik vind dat je vriend een beetje raar reageert op zn zachtst gezecht.. Lekker makkelijk, wel de pret maar geen verantwoordelijkheid. En zeker omdat je al eerder zwanger bent geraakt zou hij toch echt moeten weten dat zulke dingen kunnen gebeuren.. Ik denk niet dat je je keuze tot abortus aan je moeder moet laten afhangen.. Tja, als ze boos word is het natuurlijk ***, maar goed, vind het niet een reden om daarom je kindje maar weg te halen.. Er zijn gelukkig heel veel instanties en subsidies waar tot je je kunt richten.. Je kan altijd de site van bijvoorbeeld de belastingdienst doorspitten om te kijken naar subsidies en mocht het zover komen dat je zonder je vriend komt te staan bij de woningbouw informeren naar bijvoorbeeld huurhuisjes.. maar goed, is nog ver weg kijken natuurlijk.. Een goed gesprek met je vriend lijkt me wel verstandig.. Dan word hij maar boos, maar hij moet eens beseffen dat hij zich als een 21-jarige moet gedragen en niet als een kind van 12.. Hoop dat je een goede keuze voor jezelf kan maken..
baas in eigen buik zou ik zeggen jij moet doen wat jezelf het beste vind en alles komt wel op zijn pootjes terecht hoor liefde is belangrijker als geld het moet wel voeding krijgen natuurlijk maar het lukt je best
Ook bestaan er huizen voor tienermoeders. Dat klinkt misschien wat gek aangezien je 20 jaar bent, maar voor de regelgeving val je onder tienermoeders. Deze zijn namelijk tot 23 jaar. Hier zal je zeer waarschijnlijk een indicatie voor moeten hebben maar dit zou een uitkomst kunnen betekenen als je nergens naar toe kunt. Ook zijn er pleegouders die tienermoeders opvangen. Niet heel veel, maar ze bestaan wel. Verder wens ik je enorm veel sterkte toe!
lieve meiden dankjewwel voor de vele reacties, heel aardig van jullie! nicoletta, hoe heten die tienermoederhuizen, en weet jij misschien daar een website van? groetejs cindy
Meis, in de titel van je topic staat al dat je het kindje wilt houden, dat was het eerste wat je typte, dus dan is het toch duidelijk? Als jouw vriend je werkelijk laat kiezen tussen hem en de baby (wat mijn ex ook deed toen ik zwanger raakte) is het een onverantwoordelijke klootzaak die jou (jullie!!!) helemaal niet waard is! Als je het in je eentje moet doen red je het ook echt wel! Sterkte!
@bamiejiej ik heb in zo'n tienermoeder huis gezeten. Is inmiddels wel 11 jaar geleden. Kan het je echt aanraden. De begeleiding was er bij super. Zowel voor jou als voor je kindje. Daarnaast heb je enorme steun aan de andere meiden die er wonen. Ik heb er ongeveer 11 maanden gezeten, en heb toen mijn eigen huisje gekregen. Mocht je iets willen weten mag je me altijd PBen! Groetjes Jill
ik denk dat de meeste ouders, ongeacht hun teleurstelling, altijd voor hun kind zullen klaar staan. Ik denk dat als jouw vriend doorzet en jou niet meer wilt hierna en jij bij je ouders vertelt dat jij wel je verantwoordelijkheid wilt nemen en hulp nodig hebt ook zij je zullen helpen, en wellicht in huis nemen. Maar kijk eerst eens wat je vriend zegt, hij kan ook gewoon heel erg geschrokken zijn (weer) en bijdraaien als hij merkt dat je echt niet toegeeft aan zijn chantage. Mijn moeder wil mij nooit meer in huis hebben Maar toen zij hoorde dat mijn vriend ernstig twijfelde en liever abortus wou zei ze meteen meid dan kom je maar hierheen, en krijg je hier je kindje en je redt het wel, wij helpen je. En gelukkig draaide mijn vriend bij, en nu zijn we al weer een heel eind op weg met de kinderkamer. Mannen zijn wat dat betreft rare wezens, maar meestal draaien ze wel positief bij