Hi dames, Ik weet echt even niet meer wat ik aan moet met stief en mn vriend. Als we met z'n drieën zijn is het eigenlijk nooit gezellig, ik irriteer me aan het feit dat hij haar continu de zin geeft en hij irriteert zich aan het feit dat ik haar daarom niets lijk te gunnen. Maar is het dan echt zo erg als ik wil dat ze 1. Haar bord leeg eet of ze het nu heerlijk of niet zo heel lekker vind? 2. Ze overal mee mag spelen maar pas iets nieuws mag pakken als het vorige is opgeruimd? 3. Niet continu aandacht hoeft? Dit zijn wel de belangrijkste punten. Net escaleerde het aan tafel omdat ze raar deed met eten. Ze wilde brood en had hier geen zin in. Mijn reactie ; jammer dan gewoon op eten. Mijn vriend vind dat zielig mishandeling. Dat ie vroeger zelf niet eerder van tafel kwam dan zn bord leeg ging vergeet hij even.. Hij noemt onze kinderen ook mijn kinderen die hij het leven dan ook wel zuur zal gaan maken zoals ik dat van zijn dochter doe (niet meer dan 1 snoepje per dag / bord leeg eten / etc) ben ik dan de enige die dit soort dingen normaal vind ipv jennen? Stief woont trouwens voor de helft bij haar moeder en daarom wil mijn vriend extra compenseren voor de tijd die hij mist. Ze is inmiddels bijna 7 en weet dondersgoed hoe ze zowel mij als mijn vriend uit moet spelen en doet dit dan ook het allerliefste. Ik voel me vooral even heel erg eenzaam. Ook omdat hij zijn dochter alles wil geven en vaak ook krijgt wat ze wil en als ik dan bij baby kleertjes kijk hebben we nergens geld voor.
Wat een moeilijke situatie. Hier is het. Alles wat je op schept, eet je op. Ze mag zelf bepalen hoeveel. Maar opscheppen is opeten. Mijn man is veel strenger. Aandacht van die meid werkt 2 kanten op het heen en weer geslinger tussen ouders en andere regels. Ik denk dat een 1 op 1 gesprek en wat dingen op een rij zetten. Van de ene mag ze meer. Wat is de vangrail. Waar tussen moet ze blijven? Ik ben soepeler dan mijn man en dat weet ze. Mijn man vindt het goed, hij weet het en we hebben het altijd over het maximum van de vangrail. Dat je geen geld hebt voor spullen is niet leuk. Met 9 weken zwanger zou mijn man ook zo reageren. Pas vanaf wat verder in de zwangerschap gaat het leven en wie weet is het zelfbescherming. Ik denk dat communicatie het sleutelwoord is en dan niet .. ja maar zij... Maar meer hoe komen we qua opvoeden dichter bij elkaar. Denken in oplossingen. Ik snap dat je je wel eens eenzaam voelt. Het is en blijft moeilijk. Toch is het soms op de tong bijten. Wat ik hier vaak zeg, vraag maar aan je vader. Van mij mag iets maar hij moet het goed vinden anders gebeurt het niet. Heel veel succes.
Hier ook een stiefdochter, paar dagen ouders als de jouwe! Hier soms ook die problemen, maar hier scheelt het denk ik dat wij samen een zoon hebben en hier gewoon onze regels gelden en dat weet ze heel goed! Maarja het is een kind en die probeert uit... Heel lastig soms.
communiceren loopt altijd uit op 'het is niet jouw kind' om een dag later wel weer een gezin te wensen... ik ben heel duidelijk in mijn regels. Het probleem is dus ook niet echt stief maar meer papa als ze er is. Hij wil dat niet zien. en over geld ik koop ook nog niets vind ik ook zonde maar vind het kijken en verlekkeren gewoon zo leuk wat hij me ontneemt door 'er is geen geld' das Bull, maar zo verziekt ie de voorpret wel. Inmiddels een brief geschreven en neergelegd dat dringt vaak beter door omdat nu met die horrormonen ik ook niet altijd rustig kan blijven... En stief heeft hier volledig gewoond tot ze 4 was en sindsdien 50/50. Hij heeft het daar heel lastig mee maar die schuld kan en wil ik niet dragen en daar kunnen onze kindjes straks ook niets aan doen
Lastige situatie inderdaad. Inzake het bord leegeten ben ik het niet eens, mits ze zelf heeft opgeschept. Een kind moet niet het gevoel krijgen altijd alles te moeten opeten, dat werkt psychisch niet lekker, kunnen trauma's van ontstaan en zelfs tot eetproblemen leiden. Als ze zelf opschept dient ze datgene dus wel op te eten. Ik heb voorheen met kinderen gewerkt en had wel een goede taktiek om ze altijd genoeg te laten eten. Ik schepte de borden vrij vol (net een te grote portie). Als kinderen niet meer wilde, splitte ik het deel wat over was en dan mochten ze zelf kiezen welke kant ze zouden opeten. Feitelijk gezien is er geen verschil, gevoelsmatig wel, omdat ze zelf ook iets te zeggen hebben. Als een kind echt niet goed eet kan je de afspraak maken dat het dan ook geen toetje krijgt. M.b.t. Je andere punten ben ik het eens. Ik denk dat jij en je vriend een goed gesprek moeten voeren en daarin afspraken maken. Compromissen maken. Soms geel lastig, maar vaak de manier om er uit te komen. Ik hoop dat jullie dit samen kunnen oplossen. Niet te veel stressen, dat is niet goed voor de baby's.
Ik begrijp je frustratie. Mijn vriend heeft een dochter van intussen 14 jaar, mijn vriend en ik zijn 3,5j samen dus zijn dochter was 11 als ik haar leerde kennen. Al van in het begin was het me duidelijk dat zij geen regels kende, ook zo typisch de dingen die jij opnoemt van eten en dergelijke. Zij is nu dus een puber van 14 en heeft de tafelmanieren van een kind van 7, het ongepast aan tafel zitten en prikken in haar bord inbegrepen. Het is hier vooral haar oma die haar wensen maar inwilligt en eigenlijk van haar een verwend nest gemaakt heeft dat nog in niks zich gedraagt als een meisje van 14 zou horen te doen. Hier is het wel zo dat zij enkel 's weekends bij ons is, en niet voor de helft van de tijd zoals bij jou het geval is. Mijn vriend probeert echter ook duidelijk in alles te compenseren en de "toffe plezante papa" uit te hangen met alle gevolgen van dien. Zij belt en smst hem gedurig voor geld en mijn vriend geeft haar dat "omdat het arme kind nu al niets heeft aangezien ze niet op vakantie kan gaan". Dat niet op vakantie gaan is omdat wij in november ons eerste kindje samen verwachten en ik het niet zag zitten nog op vakantie te gaan in hoogseizoen met een puber van 14 die alle aandacht naar zich toetrekt. Met haar mama op vakantie gaan is geen optie. Wat wel het verschil is tussen jouw vriend en mijn vriend is dat mijn vriend, wanneer hij gedurende een periode van een aantal opeenvolgende dagen met haar moet omgaan, zich wél ergert aan haar gedrag. Maar als hij haar een opmerking maakt en zij gaat zitten mokken doet hij alles om weer terug in haar gading te komen . En dat is natuurlijk weer een voedingsbodem voor meer vrijspel. Jij zit nu dus met een kind van 7j dat je, als ik het goed begrijp, 1 week op 2 bij jou hebt wonen? Waar ik dus echt geen energie kan steken in het gedrag van mijn stiefdochter omdat ik toch niet zo heel veel met haar geconfronteerd word vind ik in jouw geval wel dat jouw regels moeten toegepast worden want anders is het niet leefbaar. Je zegt nu dat het niet fijn is voor jou als zij er is. Ik snap perfect wat je daarmee bedoelt, ik heb dat ook als mijn stief komt maar het is te verdragen omdat het dus niet zo vaak is. Jij gaat dat volgens mij nooit volhouden en het is toch nodig dat je eens met je vriend rond tafel gaat zitten en deze dingen aankaart. Deze situatie lijkt me immers ook niet gezond voor jullie relatie en voor de toekomst van en met jullie kindjes die onderweg zijn... Ik denk dat in elke opvoedingssituaties er wel verschillen zijn in regels van de mama en de papa, dat hoeft geen probleem te zijn maar het is toch belangrijk dat jullie elkaar aanvullen. Je mag niet lijnrecht tegenover elkaar staan want dan spelen kinderen dat volgens mij echt uit... Jij maakt in de regeling met je stiefdochter echt wel deel uit van de opvoeding en het kan gewoon niet dat jouw regels en principes volledig genegeerd worden. Ik hoop dat jullie elkaar wat kunnen tegemoetkomen in jullie persoonlijke opvattingen omtrent het omgaan met zijn dochtertje...