Hallo allemaal, Lang getwijfeld of ik het hier neer zou zetten, maar wellicht kan iemand mij tips geven. Of ervaringsverhalen, dat zou misschien ook al fijn zijn. Na een zwangerschap met veel misselijkheid en overgeven is begin september mijn zoontje geboren. De bevalling was traumatisch te noemen. Ruim 32 uur zeer pijnlijke en frequente rugweeën, ingeknipt omdat de kleine man in nood kwam en daarna een fluxus (hevig bloedverlies). De kraamweek stond meer in het teken van mijn herstel dan van genieten van mijn pasgeboren zoontje. De volgende 10 weken waren ook loeizwaai, omdat zoonlief een huilbaby was door verborgen reflux. Ik genoot wel van hem, vond en vind hem prachtig en super lief. Maar ik snapte niet waarom men sprak over een roze wolk, die van mij was gewoon donkergrijs. Inmiddels is zoonlief een vrolijke, blije baby die het goed doet op de medicijnen tegen reflux. Hij slaapt 5 van de 7 nachten per week goed door en ik geniet echt met volle teugen van het moederschap. Ik hou zielsveel van zoonlief en zou hem nooit wat aan kunnen doen.. Daarom twijfel ik al zo lang over het volgende: Sinds een paar weken (eigenlijk sinds januari, toen ik weer ben begonnen met werken), voel ik mij over het algemeen erg neerslachtig. Ik heb nergens energie voor, ben heel snel geirriteerd en maak mij om de kleinste dingen heel druk. Ook ben ik snel angstig. Als manlief 's avonds zegt dat hij een geluidje hoorde beneden, dan lig ik vervolgens 3 uur lang met hartkloppingen in bed en heb onrealistische ansgten over geesten of inbrekers. Overdag heb ik niet zo snel last van angsten, maar ben ik wel snel emotioneel en moe. Ook licht ontvlambaar. Als manlief voorstelt dat hij wil gaan sporten op een bepaalde dag wat voor mij niet zo goed uitkomt, ben ik meteen woest en begin ik zowat te huilen. Totaal onlogisch, ik ben normal heel evenwichtig en rustig. Verder heb ik al sinds 3 weken na de bevalling last van mijn gewrichten (pijnlijk en stijf, vooral in de ochtend). Ik houd enorm veel vocht vast, zie erg bleek, heb nog steeds enorm veel haaruitval. En heb momenteel ook nog een slijmbeursontsteking in mijn schouder. Mijn concentratie is ver te zoeken, op het werk ben ik nog lang niet op mijn oude niveau en kan het allemaal maar moeilijk bij benen. Eerst dacht ik aan ontzwangeren. De huisarts heeft mijn bloed getest op reuma vanwege de gewrichtsklachten, maar de uitslag was goed. Morgen ga ik weer naar haar toe, om mijn neerslachtige gevoel en emotionele buien te bespreken. Ik ben erg bang voor het stempel PND. Ik wil niet toegeven dat ik daar wellicht last van heb. Want ik hou toch heel veel van mijn kind? Ik zou hem nooit wat aandoen! Maar toch. Ik voel mijzelf erg alleen, moe, ongelukkig...
Pnd is niet te verwarren met kraambedpsychose en heeft zeker niets te maken met of je wel of niet van je kind houdt. Je kan een jaar na de bevallig nog een pnd hebben.
Niet elke ouder met een PND wil het kind wat aandoen. Je hoeft ook niet bang te zijn voor die stempel.. het is jammer dat er nog altijd zo'n taboe lijkt te heersen terwijl zoveel moeders last krijgen van een (al dan niet hormonale) postpartum depressie. Overigens heb ik nooit ervaren dat er een stempel op me gedrukt werd, helemaal niet juist. Ik heb het ook héél zwaar gehad het eerste jaar, ben blij dat ik toen naar de huisarts gestapt ben en er adequaat gehandeld is. Het is alleen maar goed als je zelf aan de bel trekt! Heel veel sterkte
Je verhaal komt me erg bekend voor is je schildklier al eens nagekeken?? Herken erg veel van je klachten sinds ik 5 maanden geleden ben bevallen is mijn hele schildklier in de war. zou dit zeker even aankaarten bij je huisarts en laten nakijken mocht dit het zijn dan weet ik hoe vreselijk je kan voelen. Sterkte ermee
Als je dan toch naar de huisarts gaat, laat je even op Vitamine D testen. Heb hier al eerder een topic over geopend. Ik heb een ernstig tekort en dat kan leiden tot depressie en angsten. Ik heb een angststoornis met bijkomende klachten. Na de bevalling is dit weer erg heftig geworden.. herken je klachten dus wel. Tip: blijf er niet mee rondlopen, therapie kan je goed helpen en mocht dat onvoldoende zijn kun je altijd nog ondersteuning krijgen dmv medicatie. Sterkte! Je mag me ook altijd een prive berixhtje berichtje sturen als je daar behoefte aan hebt.
Ik ben herstellende van een PND/angststoornis en ik herken enkele punten in je verhaal. Ik kan niet zeggen of je een PND hebt, maar ik zou zeker hulp gaan zoeken. Met name het angstig zijn in rust of 's nachts herken ik. Ik heb ooit een topic geopend waarin tips worden gegeven, maar mijn advies voor jou is om naar de huisarts of gynaecoloog te gaan. Je mag ook een pb sturen als je wil. Sterkte!
Ik heb een paar maanden na de geboorte van mijn 2de last gehad van een pnd.. In mijn ogen klopte het niet had eigenlijk alle tekenen alleen de afkeer van de baby had ik niet. Juist niet mn kinderen waren op dat moment juist het enige waar ik kracht, liefde en geluk uit haalde, mijn partner kon daarintegen niks doen, en ik werd zelfs voor niks agressief naar hem toe, ben een aantal keer bij een psycholoog geweest en dat werkte voor mijn super, ben er toen vrij snel helemaal bovenop gekomen. Ik was ook bang voor de stempel en dacht idd ook dat het niks was aangezien ik toch echt van mn baby hield, maar ben blij dat ik toch aan de bel heb getrokken. Sterkte
En Poema19? Hoe gaat het met je? Heb je inmiddels contact opgenomen met je huisarts? Ik start volgende week met een intensieve therapie voor mijn angststoornis. Uit de onderzoeken die ik heb gehad komt ook PND naar voren, aangezien de klachten na de bevalling enorm zijn toegenomen. Maar ik heb hier al vanaf mijn jeugd last van dus voor mij niet vreemd. Ik schrik er ook niet van. Therapie is ook niet iets waarvoor ik me schaam,ik loop al jaren bij een psycholoog. Als je ermee rond blijft lopen kun je je echt slecht voelen. Terwijl therapie zo goed kan werken! Ben erg benieuwd hoe het met je gaat! Ohja en vitamine D laten prikken! Een tekort hieraan kan ook leiden tot depressies en angsten! En is heel gemakkelijk aan te vullen. Het is niet de oplossing maar als het je helpt je ietsje beter te voelen! Succes
Dankjullie wel voor jullie berichtjes! Toch 'blij' om te lezen dat ik niet de enige ben, hoewel het wel jammer is dat er toch veel meiden zijn die het herkennen. Vrijdag bij de huisarts geweest. Die gaf aan dat het inderdaad kan komen door de bevalling (die traumatisch was) en de eerste 10 weken met een huilbaby daarbovenop geven je ook geen kans om goed te herstellen en te wennen. En nu ook weer aan het werk, al met al moet ik veel ballen in de lucht houden en dat is soms gewoon teveel. Ik heb een soort test moeten invullen om te kijken op welke levels ik scoor qua klachten. Stress was ernstig verhoogd, depressie en angst zat op 'normaal'. Morgen moet ik bloedprikken op vitamine B12, schildklierfunctie, ijzer en suiker. Het kan ook komen door een schilkierontsteking of vitamine B12 tekort. IJzer wordt getest vanwege de fluxux die ik heb gehad na de bevalling, gewoon als dubbelcheck. Mijn HB was namelijk wel weer op 8 bij de nacontrole 6 weken na de bevalling. Daarnaast heb ik morgen voor het eerst een gesprek met een psycholoog. Deze is ook aangesloten bij mijn huisartsenpraktijk, alles onder een dak en ze werken nauw samen, dus dat is wel fijn. Alleen al het bespreken met mijn huisarts luchtte erg op. Voelde mij afgelopen weekend gewoon een stuk 'lichter'. Nu ik aan het werk ben, voel ik mij wel gelijk weer somber en onrustig. Ik wacht de bloeduitslagen en het gesprek met de psycholoog af, en daarna ga ik naar de bedrijfsarts. Wie weet kan ik tijdelijk een paar uur per week minder werken. Helemaal stoppen met werken (ziekmelden), zie ik niet zitten. Heb met werk toch ook een structuur en dagindeling. Bedankt nogmaals voor jullie berichtjes!