Mijn gevoel nu zal vast versterkt worden door de hormonen (ben 24 wkn zwanger) maar ondanks die wetenschap voel ik me zo rot en moet ik t even kwijt: Vanwege bekkeninstabiliteit (ik kan gelukkig nog lopen maar alles doet veel pijn en kan ook veel niet) heb ik even wat rust nodig. We hadden besloten dat de kinderen (4 en 2 jaar oud) dit weekend bij mijn schoonmoeder zouden gaan logeren zodat ik even niet hoefde te zorgen en dat vriendlief een avondje op stap kon zonder mij met de kinderen achter te laten. Klinkt goed, toch? Maar nu is het zo dat de oudste sinds een paar weken naar school gaat en de vermoeidheid en de indrukken nu een beetje zn tol beginnen te eisen. Hij heeft veel lol op school en speelt thuis ook heel actief, maar zn lontje wordt wat korter en ik zie aan hem dat hij eigenlijk wel een beetje rust kan gebruiken. De jongste hikt ook ergens tegenaan (virusje, ook vermoeidheid?) waardoor hij ook het liefst rustig alleen speelt (normaal is t zo'n echt rondracend boefje) of op de bank zit met n boekje. Prima, daar probeer ik dus vooral in mee te gaan en te zorgen dat ze een beetje kunnen bijtanken. Maar nu moet ik dus zelf even bijtanken en zijn ze naar mn schoonmoeder. En je kunt veel over haar zeggen, maar ze geeft ze alles behalve rust. Ze is zelf superdruk, praat twee versnellingen sneller dan de doorsnee mensen en is ook constant aan het woord. Tegen de kinderen is ze zo mogelijk nog drukker, ze laat ze geen moment met rust. Zitten ze bijv net even te tekenen, staat er ineens een spelletje voor hun neus wat ze dan moeten doen, tijdens dat spelletje heeft oma ook ineens de halve fruitschaal geserveerd en nog voor het einde van het spelletje bedenkt oma dat ze pas nog een paar nieuwe speeltjes heeft gekregen waar de kinderen ook nog even naar moeten kijken. Zelfs even een rustig filmpje kijken (laat ik ze ook weleens doen omdat ze zo ook even een 'time-out' hebben) zit er niet in, want het volume staat vol open, zijzelf probeert tussendoor ook nog een gesprek aan te knopen met de kinderen, probeert ze ondertussen nog te verleiden met de kat te spelen, komt er visite enz. Pfoe, nu ik dit zo schrijf wordt ik er zelf ook helemaal onrustig van. Ik weet t, misschien is het pure projectie omdat ik er zelf absoluut niet tegenkan en er een steeds grotere hekel aan begin te krijgen om daar naartoe te gaan, maar ik voel me zo schuldig dat ik mijn kinderen dit aandoe. Juist omdat ze nu zoveel behoefte aan rust nodig hebben. Mijn vriend weet dit en vindt ook dat zijn moeder veel te druk doet. Hij heeft het ook al verschillende keren met haar proberen te bespreken maar t is t ene oor in en t andere weer uit, vaak praat ze er dan ook alweer zelf doorheen (ze is niet zo'n ster in luisteren naar anderen zeg maar). Hij is ze nu wegbrengen en heeft me beloofd het haar nog een keer te zeggen, en toch kan ik mijn schuldgevoel niet uitzetten. En ja, ze gaan er echt niet dood aan als t ergens anders anders gaat dan thuis, maar het gaat zo compleet in tegen mijn gevoel... (Ik heb trouwens wel bedongen om ze morgen voor t middagdutje van de jongste weer op te halen, dan maar wat minder rust voor mezelf, maar zo kan ik ze weer een beetje bij laten komen voordat de schoolweek weer begint.)
Hmmm lastig, begrijp je gevoel ook wel een beetje.. Vinden de kinderen het wel leuk om naar oma te gaan, ondanks dat ze zo druk is? Want dan zou ik me geen zorgen maken.. Het is moeilijk, maar jij hebt je rust ook nodig, en het is je goed recht dat je die nu even neemt!
Ik denk dat jij er meer last van hebt dan je jongens, proberen te ontspannen anders is het nog voor niets. Als ze te weinig rust hebben gekregen hou je de oudste toch een dagje thuis? Hij is niet leerplichtig. Wel vervelend dat je sm niet luisterd!
Misschien ( moet je het even los laten). Ze hebben jou morgen en daarna ook weer nodig. En als je echt even tijd nodig hebt en je vriend ook. Is het even kiezen uit twee kwaden. Je bent nu zwanger je weet nooit wat er gebeurt. Als de nood aan de man is moet je het ook los laten. Snap je wel hoor.Je zou ze gewoon het liefst bij je houden. Geef even aan je vermoeidheid toe. zo dat je morgen weer wat energie voor je twee kindjes hebt.
Als de kids het niet leuk vinden laten ze het vast merken en je haalt ze morgen al op tijd op dus als ze moe zijn gewoon morgen extra rustig middagje? Voor jou ook alleen maar fijn!
Bedenk dat ze het zeer waarschijnlijk naar hun zin hebben bij hun oma. En als je dat bedenkt sta er dan even bij stil hoe heerlijk het is om even alleen zwanger te zijn Joh, die 2 dagen bij een drukke oma overleven ze wel en anders hou je de oudste lekker in de middag thuis aankomende week.
Loslaten!! Oma is blij en enthousiast mooier kan toch niet? Dat overleven ze heus wel, morgenavond maar lekker vroeg op bed
Als je er zo mee zit nu,dan zou ik ze niet wegbrengen,klaar. Dan maar een andere keer bijtanken voor jezelf zodra de kids meer kunnen hebben. Oma verander je niet,en de kids zullen heus wel genieten,niet fit of wel fit dus het is puur voor jezelf. En daarom zeg ik; zodra iets tegenstaat,gewoon niet doen.
Meid het is toch heerlijk om even tijd voor jezelf te hebben? Ik zit as we speak met manlief aan een biertje op het terras van een bungalowtje in het zuiden van het land terwijl mijn dochter gister bij de ene oma was en vandaag tot maandag bij de andere. Voel ik me ietsiepietsie schuldig? Ja! Maar ik weet ook dat ik een nog veel leukere mama ben als ik maandag weer bijgetankt thuis ben... En daar heeft ze nog veel meer aan! Geniet ervan!!!!
Proberen los te laten meid. Hoe moeilijk het ook is. Je hebt voor jezelf even n avondje, je partner heeft even n avondje voor zichzelf en waarschijnlijk zijn jullie morgen iets meer opgeladen. Oma zal heel blij zijn met je kinderen en je kinderen zullen ook wel blij zijn om even bij oma te zijn. Haal ze idd morgen op voor het middagslaapje, en plan het relaxtje dagje gewoon thuis. Morgen lekker filmpje kijken,wat lekkers erbij en helemaal niets doen.
Bedankt voor jullie reacties. Fijn om even heel nuchter van anderen te horen wat ik eigenlijk ook wel weet. Ze vonden het (natuurlijk) heel leuk om te mogen logeren, oma was voor haar doen schijnbaar heel rustig bij het wegbrengen en de kineren zijn zondag dan maar extra vroeg naar bed gegaan om te compenseren. Het zal waarschijnlijk de komende tijd nog wel vaker gebeuren dat ik ze moet 'uitbesteden', want het gaat met mij steeds slechter. Heb zoveel pijn, in wat voor houding dan ook (om over lopen nog maar te zwijgen, ik heb echt 10x liever n bevalling!). En ja, ik voel me nog steeds heel schuldig naar mijn kinderen toe, wat doe ik ze aan door zo nodig nog n kindje erbij te willen (en dit zijn nu even de hormonen die spreken). Ik weet ook dat het maar voor n paar maanden is (o help, nog n paar maanden zo doormodderen!) en dat ze er waarschijnlijk niks anders aan over zullen houden dan n leuk broertje of zusje, maar toch he, dat schuldgevoel knaagt wel.