hoi, mijn zoontje begon al heel vroeg met eenkennigheid. hij had al heel jong meteen in de gaten als jij niet bij mij was en begon dan ook meteen te huilen. alleen bij mij en mijn vriend is het goed. vanaf 1,5 tot 3,5 week heeft hij in het ziekenhuis gelegen. de 2e week ben ik elke dag een uur of 2 a 3 naar huis geweest om thuis te eten. mijn vriend en ik hebben (afwisselend) elke nacht bij hem geslapen. ik vraag me af of het door de opname komt. herkent iemand dit? vorige week ging hij 2u wennen bij het kdv. daar heeft hij heel hard gehuild. daarna heeft hij wel wat gedronken en 45 min geslapen. toen ik m kwam halen huilde hij ook omdat ze zijn luier aan het verschonen waren. ze zeiden dat hij na het slapen ook even niet gehuild had. morgen gaat hij weer wennen en dan 4u. ik zie er tegenop, maar wil ook niet dat hij mijn spanning voelt en hem juist het vertrouwen geven dat hij het kan. hij lacht wel regelmatig naar anderen als ze tegen hem praten en soms gaat het even goed als hij bij iemand anders op de arm is. maar mijn moeder heeft al een paar keer opgepast en dan is hij elke keer heel verdrietig. herkent iemand het (zo jong al)? en iemand tips hoe ik hem (op een lieve manier) het vertrouwen kan geven dat anderen ook te vertrouwen zijn? groetjes, lauwie
Ikzelf was met 3 maanden eenkennig. Zodanig dat ik begon te huilen toen mijn vader van een werkreis van een week terug kwam. Ik heb in die tijd niet in het ziekenhuis gelegen, maar weet wel dat kindjes vaak wat meer moeite hebben met verandering als ze veel verandering hebben gehad. Wennen aan het kdv is bij meer kindjes moeilijk. Dat is op zich niet vreemd. Ik zou het wel aangeven bij het kdv en zoeken naar de mogelijkheid om zoveel mogelijk met 1 leidster te beginnen. Dan kan hij daaraan wennen.
ja hoor sydney was van 3 maanden tot 10 maanden supereenkennig. mensen mochten best naar haar kijkken maar zodra ze haar aanraakten ging het alarm af helaas geen tips. op mijn tanden gebeten en hopen dart het overging. uiteindelijk me 10 maanden ging het over gelukkig want het was erg vervelend!
Die van mij is ook eenkennig, als ie zijn tante ziet begint ie gelijk te huilen omdat ze altijd te hard praat... Mijn moeder hoort ie al van een afstand en dan is ie niet meer af te leiden, alleen nog maar oma.... En hij is stapelgek op zijn mama overal waar ik heen ga zit ie me na te kijken en als ie me hoort zie ik hem gelijk zoeken hahaha
gewoon tijd geven. hij begon ook al rond 3 maanden ermee. huilen als mensen hem gedag zeggen ook trouwens. nu vind het soms leuk asls oma er is, alleen dan wel van een afstand. vaak pas na een uur kan er dan een lachje vanaf naar iemand maar als er iemand op past en hij heeft door dat ik weg ben gaat ie ontroostbaar huilen toch merk ik dat het ietsje minder aan het worden is dus denhk dat je gewoon gedudl zal moeten hebben
bedankt voor jullie reacties! ik weet niet meer of het nou voor of na het zh was maar al een van de eerste keren dat een buurvrouw m even vasthield, deed ie een oog open en begon te huilen. hij heeft het voor mijn gevoel altijd gehad dus en ik denk dat het zh het niet beter gemaakt heeft.. maar het wegbrengen net ging goed! vorige keer had hij ook buikpijn toen hij er was. nu zijn we maar vrij snel (na een paar minuten bij de leidster op de arm) weggegaan toen hij (nog) niet huilde. heb m een knuffeltje meegegeven dat ik vannacht bij me in bed genomen had dus hopelijk naar mij ruikt. femkes, hij heeft gelukkig 2 vaste leidsters voor de 2 dagen die hij gaat en het kdv heeft ook vaste invallers dus gelukkig weinig wisselingen.
Misschien willen de leidsters hem dragen in een draagdoek oid? Wie weet helpt dat: toch geborgenheid. Verder zou je een knuffellapje mee kunnen geven dat je snachts op je huid draagt. Dat ruikt dan lekker veilig en vertrouwt. Hmmm lees net dat je dat al hebt gedaan . Niet te lang blijven hangen is denk ik ook slim: even knuffelen, afgeven en wegwezen ... Het zou te maken kunnen hebben met ziekenhuisopname, maar dat hoeft niet.
Mijn dochter is volgens mij eenkennig geboren.... Ze heeft zelfs een hele tijd gehad dat ze bij niemand anders dan bij mij wilde zijn, ook niet bij haar papa. Dan ging ik bijvoorbeeld haar broer naar bed brengen, en zij huilde dan aan één stuk door, totdat ik terug kwam, of totdat zij in slaap was gevallen (wat het eerste was). Dit heeft wel een paar maanden geduurd. Op het kdv gaat het gek genoeg wel goed. Ze huilt eventjes als ik wegga, maar daarna gaat ze lekker spelen. Alleen als ze bij een andere groep wordt gebracht, houdt ze haar vaste leidster angstvallig in de gaten. Als die dan eventjes wegloopt, zet ze het op een brullen tot die terug is. Toen ze nét bij het kdv was (3 maanden oud) ging het niet meteen goed; ze huilde toen wel wat meer. Maar dat duurde gelukkig niet erg lang, en ze heeft ook weinig wisselingen in de groep gehad. Ze heeft altijd haar eigen knuffeltje gehad; een zelfde knuffellapje voor thuis als op het kdv. In het begin deed ze daar niet veel mee, maar nu merk je dat ze daar echt aan gehecht is. Inmiddels is ze blij met mama, papa, eigen leidsters, oma, opa (maar dan liefst wel met nog iemand erbij). Stapje bij beetje gaat het dus steeds wat beter. Ik 'introduceer' nieuwe mensen als volgt: eerst blijf ik nadrukkelijk bij haar (samen spelen). Dan laat ik haar even spelen met de vreemde (bijvoorbeeld nieuwe oppas). Ze komt dan regelmatig even bij mij checken of het wel oke is. Ik knuffel haar dan even, of aai haar over haar koppie en dan gaat ze weer verder spelen. Na een tijdje loop ik even de kamer uit. Na een paar minuten kom ik terug. Pas bij een tweede keer blijf ik langer weg. Dat gaat zo best redelijk. M'n dochter is nooit opgenomen geweest, dus ik denk dat het gewoon de aard van het beestje is. Neemt niet weg dat een (langdurige) opname wel sporen achter kan laten.
Hier inderdaad ook vanaf de geboorte. Ze lag niet graag bij iemand anders op schoot dan bij papa, mama en een van de oma's. Verder was het vaak brullen. Ze heeft in haar eerste twee jaar ook ontzettend veel last gehad van darmkrampjes misschien heeft dit er ook mee te maken gehad. Toen ze net kon lopen ben ik op ouder/kind gym gegaan zodat ze in contact kwam met andere kinderen en volwassen en dat heeft toch geholpen. Verder op de peuterspeelzaal en later op de kleuterschool was het de eerste tijd regelmatig huilen maar nu is ze een vrolijke meid en kun je dat bijna niet meer geloven. Ze staat nooit ergens vooraan en kijkt nog wel de kat uit de boom maar doet verder met iedereen mee.
jep eenkennig gevoelig. Hier nog zo eentje zo snel. Hier deed oma bijvoorbeeld wel twee tot drie dagen in de week langs komen omdat ze anders iedere keer weer ging huilen hier hielp het dus veel en vaak de zelfde gezichten laten zien. Hoe meer ze mensen regelmatig zag of ziet hoe meer ze over haar eenkennigheid heen komt ze word nu steeds spontaner zelfs en van de week stapte ze met opa d auto in en weg was ze zonder te huilen. Dit had ik een maand of wat zelfs nog niet kunnen denken. Als er maar iemand inde wandelwagen keek een vreemde dan was het al een prul lipje. Mijn advies is dus echt goed wennen wennen en nog eens wennen tot hij de personen gaat herkenen dan heb je kans dat die los gaat komen en zelfs gaat lachen. Neem de tijd en geef het de tijd. Wel gaf ik haar altijd aan vreemde famillie leden bijvoorbeeld maar pakte haar meteen weer terug als ze begon te huilen voelde ze zich gelijk veilig maar wel eerst even kennis laten maken,. Succes in elk geval.
Mijn dochtertje was ook juist rond die leeftijd erg éénkennig. Ik kan je geen tips geven voor het kdv (ging ze toen nog niet heen), wel voor de rest. We hielden haar altijd eerst zelf vast, liefst zelfs op een afstandje en daarna gingen we dichterbij zitten. Als we dan zagen dat ze zelf contact maakte zette we haar op schoot (als we dat graag wilden, bij oma bijvoorbeeld en anders gewoon niet ) maar dan wel met haar rug naar de visite toe. Als ze dan even gewend was vond ze het prima en konden ze gezellig spelletjes met haar doen. Gewoo even het tempo aangepast dus, zodat ze wel leerde dat contact met anderen ook leuk is haha! Succes!
Hier ook een eenkennige baby, toen ze nog erg jong was. De eerste 10 weken zat Lisa absoluut niet lekker in haar vel door reflux. Bij ons huilde ze al veel, maar overdag viel het mee, maar haar aan iemand anders in de armen geven was drama. Met 10 weken heeft ze 2 weken in het ziekenhuis gelegen, toen kreeg ze een sonde en zat ze lekker in haar vel, maar ze bleef eenkennig. Met 5 maanden ging ze naar het kdv, daar heeft ze de eerste dagen de hele dag gehuild, daarna ging het opeens goed, wel had ze nog een voorkeur voor bepaalde leidsters en medewerkers van het kinderwijkteam (voor de sondevoeding). Inmiddels is ze bijna 1 en absoluut niet eenkennig, lacht naar iedereen en iedereen mag haar gewoon vasthouden. Waar de eenkennigheid nou door kwam, ik denk eerst door de reflux en daarna door de ziekenhuisopname en alles wat er al in haar korte leventje was gebeurd.
pff nou hier ws het gister weer leuk. ik ben eigenlijk altijd met die kleine. in het begin vond ie papa ook niet leuk aangezien ik de enige was waar hij bij wilde zitten. tegenwoordig is dat niet meer en zodra hij hem ziet gaat ie gelijk lachen en bij hem zitten is ook geen probleem nou was ik gister avond dus weg een paar uur voor me nagels. en ik kom thuis en het was weer drama volgens mn vriend. hij had hem geporbeert in slaap te krijgen maar toen die kleine ineens door had dat ik er niet was heeft ie een uur lang ontroostbaar gehuild. toen ik binnen kwam was ie ook aan het huilen totdat hij me hoorde en toen ik hem beet had ging ie weer lachen