Hallo we zijn over het algemeen heel blij hoor met onze zwangerschap! Maar we liepen samen in de Makro en ineens keken we elkaar aan met allebei paniek in de ogen zo van Ahhhhhh we hebben dadelijk heeeeel veeeeel verantwoordelijkheid voor zoiets kleins en afhankelijks, wat nu? wie herkend dit? we zijn verder echt heel blij maar echt soms raak ik in paniek dat ik het niet aankan! Terwijl ik al veel heb meegemaakt ook echt erge dingen, maar voor zoiets moois z'n paniek waarom? knuf daisy :
Omdat je het graag goed wilt doen (misschien wel beter dan jouw ouders het bij jou hebben gedaan?), en daarom gaat twijfelen of je er wel geschikt voor bent (misschien vanwege gebrek aan goed voorbeeld in je eigen jeugd?). Zo zit het tenminste bij mij wel... Kan soms ook helemaal doordraaien, en denken 'waar beginnen we aan? Dit kan ik helemaal niet! Wat moet een kind nou met mij als moeder?', maar gelukkig is daar dan manlief, die zegt dat ik de beste moeder ter wereld zal worden, of mijn collega, die nu al vindt dat ik super-mama ben... Daar houd ik me maar aan vast, maar eng vind ik het. Heeeeeeeel eng!
Hoi hoi, Ik herken het ook heel erg. Terwijl ik jaren de zorg heb gedragen voor het kindje van mn ex en dat ging super! En nu, nu het mijn eigen kindje gaat betreffen, word ik bang! bang dat ik het niet aan zal kunnen, bang dat ik iets niet goed zal doen....noem maar op! Terwijl ik al bewezen heb een goeie moeder te zijn. Volgens mij heeft iedereen dit wel een beetje hoor...niets geks dus! Grtz Marieke
Nu ik op het einde loopt hebt ik het ook. Begin nu ook wel bang te worden voor wat er allemaal gaat komen. Denk ik gaat het ons wel lukken wordt ik wel een goede mama. Het is nu nog makkelijk als je een baby hebt die begint te huilen meteen bij zijn moeder af te geven maar als het je eigen kind betreft. Moet ook zeggen heb ook nog geen moeder gevoel komt denk ik wel zodra het zover is. Ik zou gewoon lekker van je zwangerschap gaan genieten voor je het weet is het zover!
nou ben blij dat ik niet de enige ben en ik ga het in elk geval anders doen als mijn ouders maar of dat dan ook beter is weet ik niet. maar het is best stom we kiezen er heel bewust voor om zwanger te worden en dus om een kind te krijgen, ik heb er heel lang over gedacht of ik dit wel wilde en alles wees erop dat ik het echt heel heel graag wilde maar ineens is er toch die angst. mensen zitten raar in elkaar hihi
Op zich is angst/onzekerheid juist ook wel een goed iets, hoor... Het toont aan dat je je beseft hoeveel verantwoordelijkheid je krijgt met het op de wereld zetten van een kind. Ik denk dus ook dat het eigenlijk alleen maar positief is dat we bang zijn (al moet het natuurlijk niet de overhand gaan krijgen). (zoals jullie zien probeer ik nu mezelf net zo hard te overtuigen als jullie, maar of het helpt...?)
Ach ja, dat heb ik ook hoor. Kan ik het wel aan? wat weet ik nou over baby's? Hoe red ik dat in combinatie met mijn werk? Kunnen we het financieel wel redden? etc.. etc.. terwijl we er toch echt wel goed over na hebben gedacht. Ik heb nu ook al zo'n oergevoel dat ik dat kleintje wil beschermen (ben ik trouwens de enige of zit bij jullie ook iedereen ineens ongegeneerd over je buik te wrijven?).