omgaan met iemand die depressief is.

Wat een lastige situatie en je schoonmoeder en moeder zijn het er toch mee eens? Je hoeft niet altijd iedereen uit te nodigen! En zij kan inderdaad zelf ook haar moeder uitnodigen dat hoeft ze niet bij jullie neer te leggen. Ze is een geval apart merk ik al.. Zal er gewoon maling aan hebben maar goed ik weet er verder niets van maar even van buitenaf gesproken zou ik dat dus doen.. Of eens met haar praten.. Heb ook een keer iemand gekend die nergens mee naar toe wou een gezellig avondje te hebben met een potje bowlen en wat eten.. Dat werd dan altijd door diegene verpest.. In die zin snap ik je wel heel erg goed als er leuke dingen door je neus geboord word door 1 persoon!!

 

Volgens mij is er wel meer aan de hand dan een depressie.
Eerder een persoonlijkkijkheids stoornis waarbij ze haar omgeving behoorlijk manipuleert.

Ik denkt dat je leuke dingen gewoon moet doen, heeft ze geen zin of zo dan het niet afzeggen.
Probeer een beetje afstand te scheppen ter bescherming van jezelf.

 

Ook ik denk dat er wel meer speelt dan alleen een depressie.
In mijn omgeving heb ik ook te maken met iemand die depressief is, maar gelukkig uit dat zich niet in hetzelfde gedrag als wat jij beschrijft.

Ik zou gewoon doen wat jij/jullie zelf leuk vinden. Is ze het daar mee eens, dan is dat hartstikke leuk. Mocht ze het er niet mee eens zijn, jammer maar helaas. Het kan toch niet zo zijn dat meerdere mensen moeten "lijden" onder haar gedrag.

 

Eens met voorgaande reacties. Ik ben zelf ook een tijd depressief geweest, maar herken dit gelukkig helemaal niet vanuit mijzelf.
Wél vanuit mijn zusje, die een persoonlijkheidsstoornis heeft.

 

Ik kan hier ook echt mijn moeder en zusje in zien, beide met 1 dezelfde persoonlijkheidsstoornis. Depressie zie ik hier niet in, alleen de depressieve buien die bij een persoonlijkheidsstoornis kunnen passen.

 

Neigt inderdaad een beetje naar een persoonlijkheidsstoornis weet ik uit ervaring (geen eigen). En het is voor mensen heel lastig om met "soort" mensen om te gaan.

Alleen ben ik bang dat zolang zij zich zo opstelt tegen hulpverlening er ook geen verbetering zal komen in de klachten. Dat ze iets moet doen lijkt me duidelijk, dat jullie altijd rekening met haar zouden moeten houden, lijkt me onredelijk en ook niet vol te houden.

Tja wat kun je doen, je kunt haar nog blijven uitnodigen en als ze elke keer afzegt dan laat je het daar lekker bij. Mocht ze er tekst en uitleg bij gaan geven dan is het misschien wel eens tijd om aan te geven dat haar negatieve houding en gedrag niet echt helpt en dat mensen (ook jij) dat wel eens zat kunnen gaan worden.

En verder gewoon je eigen dingen blijven doen, zij heeft een probleem waar ze kennelijk haar ogen voor sluit, maar dat moet niet jullie probleem gaan worden vind ik

Mensen die niet geholpen willen worden door professionals kun ook jij niet helpen... zolang ze dit niet in zien is het sowieso lastig denk ik.

Lekker je eigen ding doen en doen waar je je goed bij voelt!

 

Mijn moeder is ook depressief en ik herken heel veel van wat jij zegt. Ik ben een keer mee geweest naar een afspraak van haar met de therapeut. De therapeut heeft mij uitgelegd dat dat negatieve bij de depressie hoort. Ook al is het nog zo leuk of positief en doe je nog zo je best voor haar, door haar depressie ziet ze alleen het negatieve. Het positieve ziet ze gewoon weg niet.

Dat manipuleren komt me ook heel erg bekend voor en ook wij hebben het moeilijk met de depressie van onze moeder en weten ook niet meer wat we moeten doen. Ze slikt medicijnen (ze kan niet zonder) en volgt therapie, alleen dan heeft ze nog een redelijke kwaliteit van leven.

Het enigste wat bij mij helpt is enige afstand bewaren. Tuurlijk ben ik er voor haar als ze me nodig heeft maar voor de rest bewaar ik afstand. Op een andere manier kan ik er niet mee omgaan.

 

Ik heb best wat ervaring met (manisch) depressieve mensen, ook van zeer dichtbij. Maar dit komt op mij totaal niet over als een depressie maar, wat chrystel73 ook al zegt, als manipulatief gedrag. En de reden waarom dat door blijft gaan is omdat jullie er in mee gaan.

Wat ik zou doen is niet altijd meer afzeggen of het haar naar de zin maken, en zeker niet alles pikken wat ze zegt. Er zal altijd wel wát zijn voor haar om over te beginnen, ook al doe je je best om het haar naar de zin te maken.

Als jullie lekker uit eten willen of een weekendje weg en zij wil niet mee omdat.... (wat voor reden dan ook), dan heeft ze gewoon pech. Dan gaat ze maar niet mee! Ik begrijp best dat je het allemaal zo gezellig mogelijk wilt houden maar in deze zie ik het niet snel gebeuren dat zij helemaal tevreden is. Dus volgende keer als er een uitje is dan zou ik zeggen (als ze gaat klagen of wat dan ook) dat ze 2 opties heeft: of meegaan en gezellig doen, of blijven mokken en dat lekker thuis doen.

Je kunt haar geen hulp opdringen, dit moet ze zelf willen en doen. Maar je kunt wel duidelijk zijn naar haar toe dat je het beu bent dat alle leuke dingen op deze manier verlopen. En dat je daar geen zin meer in hebt. Als je hierin mee blijft gaan dan zal dit alleen maar erger worden vrees ik.

 

Waarom kunnen jullie niet gezellig uit een weekend.
Alleen omdat mevrouw in haar eigen bed wil slapen?
Nou dan gaat ze toch mee en gaat ze savonds toch gewoon met de auto of trein terug.
Maak van haar probleem niet jouw probleem

 

Als ik dit allemaal zo lees krijg ik de indruk dat jullie veel en veel te veel rekening houden met haar wensen en grillen.

Ik zou daar meteen mee ophouden. Wat een gedoe zeg.

 

Dit! Klinkt als een zwaar verwend nest. Al heeft ze een depressie of wat anders, dan nog kan ze zich gewoon fatsoenlijk gedragen zeg. Jeetje... de wereld draait niet om haar.
Is er wel eens rechtuit tegen haar gezegd hoe jullie (incl. je schoonmoeder) er over denken?

 

Ik vind dit ook niet als (enkel) een depressie klinken, hier speelt echt wel meer, ze melkt het keihard uit. Hoe denken je schoonouders erover?

 

Dit.
Weet je, ik denk echt dat jullie een grens mogen trekken hoor!
De wereld draait inderdaad niet alleen om haar en hoe lullig ook; dat mag ze best horen. Of ze nou in een psycholohische toestand zit of niet. Ze kan en mag niet verwachten dat jullie buigen voor al haar wensen en eisen.
Hoe iemand er ook aan toe is, je kunt echt wel zeggen hoe zijn of haar gedrag jou doet voelen. En wat persoon in kwestie daarmee doet..... is hin probleem. Zolang jij je grenzen maar bewaakt.

 

Sorry, maar ik ben het ook eens met eerdere reacties.... Dit klinkt niet als (alleen) een depressie, maar (ook) als een persoonlijkheidstoornis. Ze manipuleert alles en iedereen om iedere situatie naar haar hand te zetten, en zo te lezen lukt dat haar aardig.

Helaas een soortgelijke situatie in de familie en ik weet dus ook dat het heel lastig is om met zo iemand om te gaan, vooral heel erg frustrerend. Ik ben bang dat je met je sm niet veel verder zal komen, ze zal voor haar gevoel moeten kiezen tussen haar kinderen. Wanneer ze met jullie uit eten gaat, zal zs waarschijnlijk gaan roepen dat jullie dus idd voorgetrokken worden...

Enige wat jullie zelf als gezin kunnen doen is minder rekening houden met zs. Dan maar boos hoor....

 

Mijn vader had ook last van depressies icm met een stoornis (vonden wij, hulpverleners hield hij altijd voor de gek). Maar goed, een psych waar mijn moeder liep heeft haar geadviseerd om haar eigen leven te leiden, niet continu rekening met hem te gaan houden. Enerzijds om zichzelf te ontlasten en anderzijds hielp dat ook wel om hem her en der weer voor te porren.

Mss eens advies vragen tijdens een consult met een hulpverlener?

 

ik denk ook dat het goed voor je sm is om eens met een pro te praten over hoe zij er mee om kan gaan dat haar dochter zo doet en is.
je kan van alles mankeren maar je kan er maar tot een bepaald punt rekening mee houden voor het je eigen leven verpest.
een moeder zal toch altijd het leven van haar kinderen voorop stellen maar ik denk dat je sm moet oppassen dat ze zichzelf niet verliest in het gedrag van haar dochter.
en spreek het zelf ook uit naar je sz dat je haar regelmatig te ver vind gaan..

 

Poe Pluk.... moeilijk!

Maar ik zou haar niet teveel ontzien alleen maar omdat ze depressief is. Dan nog heeft ze niet alleen maar te zeiken. Ik zou echt zeggen als ze weer eens komt of meegaat dat ze zich normaal moet gedragen of anders weg kan blijven.

Ik denk dat als je haar teveel betutteld en teveel begrip hebt voor haar norsigheid, je dit alleen maar stimuleert. Ze leert ervan te profiteren. Schop onder die kont, hopla!

 

Lastig, als ik jou verhaal zo lees zou ik ook denken aan een persoonlijkheid stoornis.

Ik zou heel transparant worden in de communicatie. Dus zoals jezelf zegt, uitnodigen voor het resturant, komt ze niet benoemen dat je het jammer vind en dat jullie wel gaan. Ook iemand die depresief is of wat dan ook mag best tegen gezegd worden dat jij iets jammer vind. Meen grens aangeven geeft vaak veel meer duidelijkheid dan iemand maar weg laten komen met van alles.

Succes in ieder geval