Ok, dank voor je uitleg, zit natuurlijk wel wat in. Maar dan nog klopt het niet dat ze zegt mn opties zijn op, want die zijn niet op....
Nee maar dat zie je op dat moment zelf niet... vaak heb je daar een ander voor nodig om het je te laten zien. Maar doordat mensen vaak zo snel veroordelend zijn is de drempel om hulp te zoeken juist zo hoog.
De buitenstaanders zien dat wel, maar jijzelf ziet dat niet.. Je leeft als het ware in je eigen bubbel(ik weet niet hoe ik het beter moet uitleggen) je voelt je zo onwijs alleen, want niemand snapt je , dat blijkt hier ook maar weer, als je het uitlegt is er soms wel begrip, maar er is niemand die het echt snapt, tenzij je een ander iemand spreekt die depressief is geweest. Je voelt je altijd rot, je vind je kind vervelend, daar voel je je weer rot over, je probeert iets leuks te doen met je kind, maar dat mislukt, want je irriteert je weer aan je kind, conclusie: Zie je nou wel dat je niks goed kan doen, dat je een waardeloze moeder ben en ga zo maar door. En ik merkte dit ook niet gelijk hoor, pas toen ik me meer en meer aan mn zoon ging irriteren, dacht ik f*ck! dit is niet goed! Het is een cirkel, waar je zelf niet uitkomt, wat deze moeder nu gelukkig ook heeft ingezien
Jep, vreselijk, en vooral de angst die je eraan overhoud... Als ik me nu een paar dagen niet lekker in mn vel voel en ik ben humeurig dan denk ik nee, het zal toch weer niet he!( nog niet zolang geleden gestopt met de medicijnen, 4 maanden) Ik ben ook heel erg benieuwd hoe het straks gaat na de bevalling e.d. of ik dit niet weer een keer mee ga maken, dan moet mijn zoontje het een 2e keer meemaken in 2 jaar tijd, dit kindje die het dan ook meemaakt, ik ben er doodsbang voor.
En al zijn ze niet veroordelend, welke moeder wil nou over haar eigen kind zeggen dat ze haar kind(op dat moment) niet leuk vind
Maar wie heeft er de stempel depressief bij haar opgeplakt dan? Nanny Frost? Als zij naar de huisarts was gegaan met haar verhaal, evt doorgestuurd was naar de praktijkondersteuner van de GGZ, en hun hadden gezegd dat ze depressief is, dan was er al lang hulp en ondersteuning voor haar geweest. Ze is alleen met 2 kinderen. Als de huisarts of psycholoog zouden hebben gesuggereerd dat ze depressief zou zijn en ze weten dat ze alleen is met 2 kinderen en de opvoeding op dat moment niet alleen aan kan, laten ze haar niet zomaar aanmodderen. Dan had niet meteen het televisieprogramma er aan te pas hoeven komen. Dat is haar eigen keus geweest. Ik hoor alleen Jo Frost zeggen dat ze depressief is.
Of je hebt een omgeving die het wel ziet maar dood gewoon zegt je zoekt het maar uit jij wilde toch kinderen. zorg er dan zelf voor... Soms krijg je keiharde veroordelingen als je niet lekker in je vel zit en idd de dag eeuwig duurt en je soms niet meer weet hoe de dag door te komen. Pas toen ik mij lied opnemen kwam er pas hulp.En ook niet zonder slag of stoot!! Want een moeder moet alles kunnen zonder te klagen en zonder te mopperen. Ja een nacht slapen is killing zegt mijn moeder moest ik ook door heen met twee kleine kinderen. zo reageerde mijn moeder. Bikkelhard en dan voel je je al een(kut)moeder letterlijk en dan je eigen moeder trapt je nog even verder de afgrond in. Gelukkig heb ik hulp gekregen en ook gezocht. Ik besefte nog wel dat ik te ver kon gaan. Schreeuwen bijvoorbeeld of wat te hard reageren. Dan ging ik dood van binnen daarom heb ik mij wel laten opnemen mijn kinderen verdiende een moeder die (lief) was. Was wel lief maar soms mijn gedachten daar schrok ik zelf van. Wel waren mijn keuken wc en douche schoon kinderen schone kleren. Uit een stapel getrokken en de vloer schoon. maar pfff soms zat ik de hele dag op de bank verzonken in mijn eigen gedachten kapot was ik. En weetje wat mij opvalt de sterkste vrouwen vallen soms letterlijk om omdat ze te ( veel)op hun bordje krijgen en door gaan en door gaan. Tot je moet toe geven dit is geen leven zo. En zo voelde het ook op die momenten wilde ik zelf(niet meer leven).. Begrijp die moeder dus ook heel goed en denk dat ze er wel komt. Met geduld en een schouder om op te kunnen hangen al is het maar een hulpverlener die je serieus neemt. Daarom heb ik nog steeds mijn ( hulp) om dood gewoon te kunnen ventileren en op mijn benen te kunnen blijven staan. Bijvoorbeeld ik moet er mee blijven omgaan dat ik ( beperkt) ben en als ik niet goed oplet ik wederom in een ( dep) terecht komt. Er uit komen is keihard werken nog elke dag elke dag!!
Nou, de hulp komt je echt niet aanwaaien hoor... ook niet als je naar de HA gaat en zegt dat je depressief bent.. Ik heb 3 jaar bij de psycholoog gelopen, af en aan, heeft uiteindelijk niks gewerkt want ik werd dus depressief, na 3 maanden daar weggeweest te zijn kon ik weer terug. Het hielp nog steeds niet. Zelf gevraagd naar een psychiater(had ondertussen ook gewoon medicijnen hoor via de HA) Die psychiater vond mij niet 'gek' genoeg en dat was dat. Ik werd totaal niet serieus genomen want ondanks dat de psychiater het niet erg genoeg vond, voelde ik me wel elke dag en elke minuut vreselijk. Weer naar een andere psychiater, 4 weken wachttijd, naar een andere psycholoog, aangesloten bij de psychiater, 3 weken wachttijd, een intake, weer een intake, de bevindingen van de intake, een 'cursus' van 6 weken omdat hun ook niet wisten welke behandeling er dan nodig zou zijn.. En in al die weken, bij elkaar 3 maanden, heb ik 2x een gesprek gehad, waar ik echt kon vertellen hoe ik mij voelde. Nou, wat een geweldige hulp zeg
jij ook sterkte Hier geen hulp meer, ik zou het eigenlijk weer op moeten pakken, inderdaad 'preventief' maar gewoon een kletspraatje maken is ook weer niet zo makkelijk, want daar is geen tijd voor ja 1x in de 6 weken, dat is voor nu prima, maar dat boden ze me ook aan toen ik daar huilend aankwam dat ik echt niet meer kon Maar goed, het is hier wat 'ingewikkeld' ik ben al jaren neerslachtig, en nu een depressie gehad, het beestje heeft nu een naam, het is een stoornis en zal waarschijnlijk nooit over gaan... Ik moet er dus waarschijnlijk maar mee dealen dat ik goede periodes heb, die een half jaar/jaar duren, en dat er daarna weer een periode komt waarin het minder goed gaat, het malen en mijn tekortkomingen centraal staan... Het is wat het is, en we maken er maar het beste van
Met mijn eerste liep ik al bij een psycholoog! Omdat ik al lang geleden beseft dat mijn leven niet makkelijk ging en was. Ze heeft nooit ingegrepen en ook nooit echt hulp gegeven pas toen het bijna te laat was en ik zij of ik weg of( zoon) weg is het balletje gaan rollen. Daarvoor had ik al maanden aan mijn directe omgeving diverse signalen laten horen dat het totaal met mij niet goed ging ik sliep niet bleef huilen ect ect man weg veel stress zeer veel stress in die tijd. Mijn moeder zou om de dag komen logeren om mij te ondersteunen. S nachts werd mijn zoon wakker en ik hem troosten eten geven luier en begon zachtjes kinderen liedjes te zingen heel zacht. Mijn moeder lag in de andere kamer te slapen. Komt ze de kamer uit stormen of ik wel niet helemaal goed bij mijn hoofd was om voor mijn zoon te gaan zingen.Ik was mijn kind in slaap aan het sussen. Ik kan je vertellen dat ik diep diep en diep ongelukkig daarna op de bank zat van ik was mijn kind aan het troosten en wat deed mijn moeder die maakte mij compleet overstuur. Je eigen moeder.
Maar ik ga stoppen moet dochter uit school halen is het al zo laat ja dus. Gelukkig gaat het nu wel ( goed)
Daarnaast, ze gaf aan dat ze bang was dat de kinderen bij haar weggehaald zouden kunnen worden. Met die angst stap je ook minder snel naar de HA. Ik weet ook niet hoe moe ze was op het moment dat ze zich op gaf voor dit programma en hoeveel tijd er overheen ging tot de opnames waren. Ik denk dat ze nu zelf ook eerder naar de HA durfde te stappen, nu ze de basis weer enigszins op de rails had. Soms zie je zelf ook niet in hoe erg het is. Al met al, ik weet het niet, ken het hele verhaal niet, maar vanaf de bank kan ik met mijn uitgeslapen hoofd makkelijk zeggen hoe ze het beter aan kan pakken.
Dat is ook heel eng, tegen mij werd gezegd dat ik mijn zoon opsloot, let wel, gewoon de deurklink van zijn kamerdeur omhoog dat hij er in de nacht niet zelf uitkan, ik heb verder geen deuren ofzo naar de woonkamer, alles is open, en ik vertrouw er niet op dat als hij mij niet wakker krijgt(ik slaap diep) dat hij dan net zolang doorgaat tot ik wel wakker ben, ik denk dat hij gaat spelen in de huiskamer en het niet alleen bij netjes spelen blijft Bij mij is dus ook gezegd dat ze erover na ging denken om een melding te maken, nou dan schijt je in je broek hoor! gelukkig liep ik ook in het ziekenhuis op een moeder en kind poli en dacht die vrouw er heeel anders over, en dat heeft zij ook duidelijk gemaakt toen
Wat een aanames in dit topic zeg... maar hopen dat die vrouw hier geen lid is ... hou nooit zo van dit soort programma´s op tv. Bepaalde dingen worden nou eenmaal heel erg naar voren gehaald en andere dngen laten ze niet zien. Je krijgt als kijker een behoorlijk vertekend beeld.
Zo gister eindelijk terug kunnen kijken. Vond het een heftige aflevering hoor. Een moeder die compleet overspannen was/is en echt wel de weg kwijt was. Slaaptekort kan mensen echt kapot maken. Ik vond haar ook erg hardhandig zo een klein ventje heeft daat wel schade door opgelopen vrees ik. Ik hoop ook dat Ze gestopt is met dat meppen nu het wat beter gaat. Tja der huis brrrr ranzig maar goed zoals ik al zei die vrouw was kapot geestelijk en lichamelijk. Vond dat Jo het mooi heeft opgelost.
dat stoorde mij ook ja, ze was 24 toen de eerste kwam, zo jong is dat toch niet? Ik ben 24 en heb er 3...
hier een kleine reactie van mij. Ik BEN namelijk die onuitstaanbare waardeloze slaande moeder: bedankt voor alle mensen die het wel begrijpen en respect voor me hebben. maar een kleine update Toen ik zwanger was van de 2e bleek mijn ex man een schizofreen te zijn. hij zag en hoorde overal mensen. na een opname en het niet meer veilig voor mij en de kinderen was om samen te blijven is de scheiding in gegaan. wij zijn uit elkaar gegaan toen mijn dochter 3 maanden was Mijn zoontje heeft hier veel van mee gekregen en zoals logisch reageerde hij hier op. Ik ben naar de huisarts, psycholoog en het consultatiebureau geweest met de vraag of ik en mijn kinderen hier hulp voor konden krijgen omdat dit niet niks is. Reactie van de hulp instantie: u mankeert niets dus nee de hulp kan niet vergoed worden. ondertussen verslechterde de zaak hier in huis. ik sliep al een jaar maximaal 3 a 4 uur per nacht. elke ochtend om half 5 was het ochtend. de beelden dat ik hem sla is nietgoed. er is geen enkel excuus waarin dit goed te praten is. toen ik de beelden zag schrok ik er zelf ook enorm van. Ik wist niet dat het zo slecht met mij en de kinderen ging. de reactie dat ik dit zelfs voor de camera heb gedaan. heir een klein idee hoe het gegaan is er hebben een maand langs camera's door heel mijn huis gehangen, geloof me die vergeet je. dat mijn huis vies was ja ook daar is geen excuus voor maar dat heb ik zelf ook gezegd in de aflevering. ik WIL zo ook niet zijn maar kon op dat moment het zelf niet meer verbeteren. Jo frost en ik hebben uren met elkaar gepraat over alles. en ook waarom de kinderen zo reageren en wat ik wel en niet moet doen. Hadden we dit alles uit kunnen zenden, nee dan was de aflevering een week geweest ipv een dag. want zelfs nu maanden na de opname belt ze mij nog elke maand een keer om te vragen hoe het gaat en of ik ergens hulp mee nodig heb. Ik schrijf dit niet omdat ik wil dat mensen mij zielig vinden, ik ben niet zielig en moet zelf werken om dingen te verbetern( wat ook absoluut is gebeurd) ik schrijf dit alleen zodat er mensen zijn die begrijpen dat er achter de dingen die je ziet vaak veel meer achter zit. groetjes Roelina